Przez cały czas wypatrywała okazji na to, by zdobyć klucz otwierający jej celę. Nie miała gwarancji na to, że był nim jeden z tych, jakie nosił przy pasie mężczyzna ubrany w długą, białą szatę. Cóż, nic jednoznacznie na to nie wskazywało, mogła więc tylko się domyślać, czy przy pomocy owego żelastwa da się wyswobodzić anielicę z pomieszczenia jej niewoli. Nie byłą na tyle głupia, żeby ryzykować własne życie dla tak niepewnej drogi ucieczki. Mogła z łatwością zostać zauważona. A gdyby jej oprawcy zorientowali się, co potrafi, z pewnością nie pozostawiliby jej ot, tak w niestrzeżonym na stałe pokoiku. Dopóki nie wiedziała, czy znajdzie klucz, nie ryzykowała. Co innego, gdyby leżał w jej zasięgu i mogła go spokojnie zwinąć, wtedy pewnie podjęłaby próbę wyjścia przy jego pomocy. Ale tak? Dziękuję, postoję.
Zmierzyła nieznajomych spokojnym, pozbawionym wyrazu spojrzeniem. Nie zamierzała zdradzać się, że może mieć jakiś plan bądź chęć ucieczki. Patrzyła na nich tak beznamiętnie, jak tylko jest w stanie istota żywa. W końcu poszli sobie, a Lise cierpliwie poczekała, aż kroki ucichną. Po jakimś czasie nie słyszała nic podejrzanego, więc zdecydowała się ostrożnie zbliżyć do zastąpionej kratami ściany. Była gotowa na każdy bardziej niebezpieczny odgłos wrócić z powrotem na miejsce, ale póki nic takiego się nie zdarzyło, zerknęła za metalowe pręty. Jeżeli korytarz wyglądał na pusty, spróbowała się przez nie przecisnąć. Powinna być na tyle zregenerowana, żeby móc jeszcze przez chwilę użyć swojej magicznej mocy i wyjść. Tym razem, jeżeli ktoś ją zobaczy po wyjściu, będzie musiała uciekać.

No i super. Nieznajomi gdzieś zniknęli, więc miała względnie wolną drogę ucieczki. Oj, nie zamierzała siedzieć na tyłku w nieprzyjaznej celi i czekać, aż złapią ją za kudły i zawloką na ołtarz. Nie uśmiechało jej się ginąć w krwawej ofierze... czy też gorzej. By były o wiele bardziej straszne dla anielicy rzeczy od śmierci. Wolała sobie nawet nie wyobrażać, co ją czeka, jeżeli zostanie odnaleziona. Wystarczyło najmniejsze o tym wspomnienie, a przeszły ją nieprzyjemne dreszcze. Brr, trzeba się stąd zwijać.
Udało jej się wyjść, to pierwszy krok do sukcesu. Wprawdzie teraz czułą lekkie zawroty głowy, ale powinny jej za niedługo przejść. Wolała nie ryzykować już więcej używania tej mocy, dopóki nie odpocznie. Zaczęła iść powoli w kierunku drzwi, ostrożnie zerkając, czy nie pojawia się za nimi jakiś ruch. Prawą rękę miała wyciągniętą w kierunku krat, by w razie upadku zdążyć się podeprzeć. Byłoby źle zwalić się na ziemię i narobić hałasu, mogłaby przecież kogoś ściągnąć samym tym odgłosem.
Mimo woli zajrzała do sąsiedniej celi i zatroskała się. Kobieta, choć leżała tyłem do dziewczynki, wyglądała raczej młodo. Blondynce od razu zrobiło się żal współwięźniarki, jednak w chwili obecnej nie wiedziała, jak mogłaby jej pomóc. Moc póki co nie działała, a Lise nie miała klucza, czy nawet wytrychu. No cóż, póki co może najwyżej życzyć śpiącej wszystkiego dobrego. Może jednak byłaby w stanie się oswobodzić?
Zamarła. Kroki dochodzące z korytarza skutecznie przyspieszyły bicie jej serca, przez co nieco spanikowana, ale wciąż nie tracąca rozsądku Lotte przysunęła się bliżej tej ściany, na której znajdowały się drzwi. Przycisnęła się do niej całym ciałem, tak by ewentualnie mijający pomieszczenie osobnik nie mógł zauważyć, że ktoś w środku porusza się swobodnie. A jeżeli wszedłby do środka i się nie rozejrzał, będzie miała szansę minąć go i uciec. Ale oby tylko mijał!

Kroki, kroki, kroki.
Łubudu, łubudu, łubudu.
Coraz głośniejsze kroki.
Coraz głośniejsze bicie serca.
Przez chwilę miała wrażenie, że ta mała organiczna pompka może być głośniejsza od uderzających w posadzkę butów, że zagłuszy wszelkie inne dźwięki i nieuchronnie zdemaskuje miejsce pobytu anielicy. Jeszcze chyba nigdy w życiu nie była tak przerażona. Nieregularny oddech i drżenie całego ciała tylko to potwierdzały, tak gdyby ktokolwiek w to jeszcze wątpił. Grunt, że nie zaczęła jeszcze szczękać zębami, bo mielibyśmy już pełen komplet objawów świadczących o tym, że gdzieś po lochach błąka się strachliwy jeniec.
Gdy kroki ucichły, powoli i po cichutku przesunęła się w kierunku drzwi, po czym wyjrzała za nie. Z tego, co wywnioskowała po dźwiękach, nieznana jej osoba poszła w lewo. Była w stanie zauważyć tam jeden zakręt. Niby dobrze, bo to tylko jedna droga, z której może ktoś nadejść. Z drugiej - w razie zauważenia, miała jedną drogę ucieczki. Zresztą, teraz już wiedziała, że ktoś tam jest. Druga strona mogła być pusta - pewnie nie była, ale mogła! A zawsze należy myśleć pozytywnie. Postanowiła zaryzykować i udać się w prawo. Starała się stawiać cichutkie kroki, jednak przemieszczać się szybko i pewnie. Jednocześnie rozglądała się dookoła, wypatrując wszystkiego, co mogło jej się przydać.

Wszystko z kamienia. Jedyne, co otaczało w tej chwili Liselotte, to były zimne, szare głazy wyciosane na kształt korytarzy. Zapewne serca przebywających w nich osób były z podobnego materiału, skoro byli w stanie uwięzić biedną, niewinną anielicę. I Bóg jeden wie, co jeszcze byli tam dla niej przygotowali i co by się z nią stało, gdyby nie udało jej się uciec z celi. Tak czy inaczej, ratunek wcale nie był jeszcze przesądzony. Skuta czy nie, nadal przebywała na terenie wroga i musiała się z niego wydostać. A nie miała pojęcia, gdzie iść - nikt nigdy nie zabrał jej na oprowadzanie po tunelach bluźnierczej "świątyni", skąd więc miała znać odpowiedni kierunek?
To był niestety problem. Przydałaby się jej jakaś mapa, jednak ni cholery nie przychodziło jej do głowy, skąd taką zdobyć. Mieszkańcy kamiennych tuneli zapewne umieli się po nich poruszać bez papierowej nawigacji, zaś Lottie była w tym zakresie kompletnie zielona. Mogła co najwyżej zdać się na instynkt.
Wolała unikać przechodzenia przez drzwi. Prędzej kojarzyła je z wejściem do jakichś pomieszczeń, co kompletnie jej nie interesowało. Stąd też jej ofiarą padł już pierwszy zakręt w prawo. Najpierw minęła go w sposób jakby niewzruszony - na wypadek, gdyby ktoś tam był; musiała wyglądać jak osoba, która wie, co robi. Gdy jednak obróciwszy głowę zauważyła, że korytarz jest pusty, cofnęła się do niego i przemaszerowała przezeń. W podobny sposób sprawdziła kolejną odnogę w lewo, jednak nie wchodziła, jeżeli jedyną możliwą opcją było otwieranie drzwi. Wtedy raczej podążyłaby dalej korytarzem, rzecz jasna zachowując najwyższy stopień ostrożności.

Rozmyślać nad dalszą drogą mogłaby w nieskończoność. Prawda była jednak taka, że tak długo jak nie wiedziała gdzie ma iść, zastanawianie się nad obieranym kierunkiem nie miało najmniejszego sensu. Możliwość logicznego wywnioskowania, gdzie powinna się udać, była znikoma i właściwie to Lise tylko traciła na tym cenny czas. Minuty upływały, a ona nadal znajdowała się w górskim kompleksie jaskiń, gdzie nie mogła nawet na chwilę poczuć się bezpiecznie. Była zmarznięta i o pustym żołądku, przez co coraz bardziej tęskniła za powrotem do domu. Bądź też do Edenu chociaż. Tak, domem Lotte była podziemna siedziba Łowców, ale mimo wszystko w miarę możliwości odwiedzała rajskie miasteczko. Dzięki temu zyskiwali część zapasów. Nikt więc nie wmówiłby jej, że działalność anielskich istot w grupie rebeliantów nie miała swoich zalet!
Ale my tu rozmyślamy nad pierdołami, a tu z oddali zaczęły do uszy dziewczyny dobiegać odgłosy kroków. Zlokalizowała przybliżone miejsce, z którego dochodził dźwięk i postanowiła jak najszybciej się ukryć. Raczej nie uśmiechało jej się zagłębiać w plątaninę korytarzy, więc ostrożnie zerknęła za drzwi, które były uchylone. Jeżeli nikogo za nimi nie było i mogła uznać cokolwiek tam dalej było za bezpieczne, to weszła i zamknęła wrota za sobą. Jeżeli zaś istniałaby szansa, że wejście do pomieszczenia/korytarza/whateva przyniosłoby jej jakieś szkody, to zrobiłaby szybki odwrót i uciekła w odnogę, najpewniej po drodze jeszcze raz skręcając.