Ruszyła za nim wyciągając z paczki kolejnego papierosa. Wbrew wszystkiemu, miała instynkt samozachowawczy i to naprawdę bardzo silny. A w tej chwili coś podpowiadało jej, że to właśnie ten plan zapewni jej to czego potrzebowała do życia.
Rozlewu krwi.
Szybkim wzrokiem objęła całe obozowisko, po czym położyła lornetkę na ziemi. Paliła dalej nieśpiesznie z taką miną, że Marcus nie mógł mieć pewności, że ona przystanie na to wszystko. Jeszcze to spojrzenie, kiedy zaczął ją pouczać jak obsługiwać się fiołkami. Przewróciła teatralnie oczami i dopaliła papierosa ponownie wbijając wzrok w lornetkę. Wstała powoli i wyjęła jedną fiołkę, by zaraz włożyć ją sobie do ust. BHP… czy jakoś tak.
Cicho dotarła do obozowiska i spojrzała na swoje cele. Wypluła szklany pojemnik i nałożyła go na małą procę. Wycelowała i uśmiechnęła się kącikiem ust. Wielkie i zajebiste bum. Nie zdziwiła się kiedy poczuła krew na sobie. Nie byli daleko. Szybko zlokalizowała kawałki ich ciała i aż zaświeciły jej się oczy, w tamtej chwili była żywsza niż przez te wszystkie lata od śmierci matki.
Zaraz jednak usłyszała strzały i spojrzała na mężczyznę ponownie przybierając ten znużony wyraz twarzy. Wyjęła tessen z pokrowca i zaczęła się nim wachlować. Zmęczyła się po tym wszystkim.
-Niezły rozpierdol- Rosa nie zareagowała. Nie miała pojęcia kiedy Mgła się pojawiła, ale widać radość w jakiś sposób obniża jej czujność. Tym razem jednak się zgadzały w jednym. To wszystko było piękne.
-Nie uważasz?- wymruczała dumna ze swojej pracy, chociaż nie było tego po niej widać.
-Masz jeszcze jedną fiołkę cezu…- zaczęła na nowo mgła a Rosa krzyknęła jedno stanowcze „zamknij się” i o dziwo Mgła usłuchała. Dziewczyna odetchnęła z ulgą i ponownie spojrzała co się dzieje.
Była zmęczona, co ją zdziwiło... w końcu nie zrobiła aż tyle. Chyba właśnie odczuwa na sobie skutki siedzenia w jednej pozycji przez x godzin, nie jedzenia i palenia jak smok.

Świst kuli, pieczenie ramienia. Konkluzja była prosta do odgadnięcia, na dodatek nieprzyjemnie trafna, tak jak ciepła posoka spływająca na dłoń. Miał dosyć, kule z roku na rok coraz bardziej ciągnęły w jego stronę, a on sam czuł psychiczny odcisk czasu na sobie. Aktywował moc ostrza głodu i płaszcza, po czym strzelając w celnego żołnierza, ruszył w jego stronę. W przybliżeniu posłał w niego około sześciu strzałów, chciał mieć pewność, że go wyeliminuje.
Puścił się biegiem w stronę namiotu, ziemia i lecące w niego pociski ciągnęły w dół, kiedy on sam był lżejszy dzięki mocy swego ostrza. Każda z jego kul przelatywała przez namiot, przedzierając się przez włókna ścian i prawdopodobnie raniąc również naukowca, w końcu on również był jego celem.
Jeżeli udało mu się dostać do okolic namiotu to moc ostrza była skupiona jedynie na ludziach, czyli z pewnością na dwójce S.SPEC.
Owa moc, niczym własny, myślący organizm, cisnęła do podłoża z całymi pokładami energii, jakby próbowała połamać kości i zgnieść narządy wewnętrzne swoich ofiar. Podobno noże adaptowały umysł swoich właścicieli i działały tak jak one. pokazywało to jasno, jakim człowiekiem jest Sleipnir.
On natomiast czuł się spokojniejszy. Miał wrażenie, jakby osłaniał go stary druh, dbał o to aby nic mu się nie stało. Był przez to śmielszy, czuł się młodziej.
Jedna z kul wybiła go z tego myślenia.
Gdyby nie kamizelka kuloodporna to właśnie zamiast żołądka miałby gulasz. Skulił się jednak na moment od bólu i kipiąc złością posłał trzy strzały w stronę atakującego go żołnierza.
Miał szczęście mimo wszystko, jego żebra były całe dzięki temu, że kula zmieniła swój tor lotu przez zakrzywioną grawitację.
Jeżeli zarówno naukowiec jak i żołnierz byli martwi, to wycelował ostrzem w stronę ostatniego uzbrojonego celu, aby przygnieść go do ziemi.

Rosa spojrzała swoimi czujnymi oczami na świat dookoła. Zawroty głowy? Nudności? Owszem wadziły jej w danej chwili, ale chichotanie mgły było o wiele gorsze i bardziej rozpraszające.
-Zamknij się, bo nas postrzelą- wyszeptała na co jej druga osobowość zaczęła się poważnie zastanawiać nad swoimi czynami. Nie lubiła bólu, a instynkt samozachowawczy miała silniejszy od samej Rosy. Dziewczyna zyskała wtedy kolejną możliwość ataku, ale wtedy zobaczyła Markusa zmierzającego w stronę namiotu. Przeszkadzał jej. Odruchowo wydała z siebie przeciągły gwizd, który uniósł się echem po lesie. Oznaczało to jedno. Jest blisko jej celu. Po tym złapała błyskawicznie fiołkę z cezem i wymierzyła w namiot. Ona ostrzegła, jak nie zdąży zwiać to jego sprawa. Wystrzeliła i zakręciło jej się w głowie. Ledwo powstrzymała wymioty.
-Wstawaj! WSTAWAJ BO CIĘ ZNAJDĄ!- Rosa zamrugała czując jak otworzyła oczy. Wszystko złośliwie tańczyło jej przed oczami. Nie mogła się podnieść bo zaraz dostawała syndromu złośliwego podłoża. Przez chwile wydaje się jakby się oddalało by potem uderzyć z całym impetem o ziemię. Kiedy nastąpił wybuch to się skuliła. Albo namiot był za blisko, albo nie trafiła. Zaczęło jej dzwonić w uszach, co wcale nie pomagało jej w utrzymaniu równowagi. Zamrugała i przełknęła ślinę. Teraz sobie przypomniała nie jadła nic pięć dni. Podczołgała się do drzewa i oparła o jego pień starając się oddychać cicho.
Odważyła się wyjrzeć dopiero po kilku chwilach. Zrobiła to bardzo ostrożnie próbując wypatrzeć cokolwiek, chociaż bardziej liczyła na cudze zwłoki. Najlepiej przeciwników i Marcusa, chociaż wice-dowódca, był jej deską ratunku. Sama nie przeżyje na Desperacji w takim stanie.
-Cholera- wyszeptała pod nosem próbując szybko coś wymyślić. Informacje przepływały w jej głowie łącząc się w najlepsze rozwiązania, kiedy ponownie westchnęła, miała już plan, a nawet plany.

Swój lot mógłby określić jednym zwrotem.
Bziuuuumplask.
Przez chwilę nie próbował nawet się podnieść. Był zbyt zdezorientowany żeby stanąć na równe nogi, a co dopiero ruszyć w pościg. Zerknął w stronę leżącego na ziemi naukowca, który próbował postrzelić Rose. Nie oponował w żaden sposób, nie było sensu, zwłaszcza, że sam nie miał zbytnio jak aktualnie bronić siebie czy też jej. Po chwili jednak oboje leżeli na ziemi, ich przeciwnik prawdopodobnie zemdlał z utraty krwi.
Kiedy po momencie w końcu dał radę podnieść się do pionu, krzyknął do Rose żeby przypilnowała naukowca, po czym ruszył pieszo za celem.
Myślał nad rzuceniem się do Juggernauta, ale był zbyt daleko, aktualna odległość od oficera S.SPEC była ciężka do określenia, ale zanim znalazłby się na swoim motocyklu, ten mógłby już znaleźć jakąś kryjówkę, a do tego dopuścić nie mógł.
Chwycił leżące kilka metrów obok Ostrze Głodu i korzystając z grawitacji działającej na jego korzyść oraz wciąż działającego płaszcza, ruszył sprintem za swoim przeciwnikiem, manipulując swoją wagą tak, aby był jak najszybszy.
Kiedy wbiegł na jedną z piaszczystych wyżyn, od razu próbował wychwycić wzrokiem przeciwnika, trzymając rękę na spuście AA-12, sprawdzało się znacznie lepiej na tę odległość i dawało szansę nie-zabicia swojego celu.
Jeżeli udało mu się go namierzyć to posłał kilka strzałów w jego stronę, celując głównie w jego nogi i biodra.
Jeżeli nie, skorzystał ze śladów zostawionych na jeszcze nie zawianym piachu i ruszył ich tropem, licząc na szybką konfrontację z niebieskim.

Zdążyła tylko poczuć popłoch mgły, kiedy dźwięk strzałów dotarł do jej uszu. Całe jej gówniane życie ukazało się w tych krótkich chwilach. Niech by to szlag, jeszcze jest za młoda by umierać w ten sposób. Instynktownie się skuliła. Ale nie poczuła bólu, ani nie wyłączyło jej się zasilanie, a kiedy zdała sobie sprawę, ze nie tylko je st dobrze, ale jest i lepiej to podniosła się momentalnie i doskoczyła do faceta wyrywając mu broń z ręki i wyjmując wprawionym ruchem magazynek. Mogła umieć walczyć tylko tessenem, ale rozkładanie i składanie różnych rzeczy, było jej największym atutem.
-Jak śmiał w nas wymierzyć...- zaczęła Mgła a Rosa poczuła jak powoli ogarnia ją furia i to uczucie łaskotania na skórze kiedy zostaje zepchnięta w głąb umysłu. Już miała pozwolić na to kiedy odezwał się Marcus. O... żył, co za niemiła niespodzianka. Podniosła na niego zbłąkany wzrok i odprowadziła faceta środkowym palcem. Zaraz jednak spojrzała na swoją ofiarę. Wykręciła mu rękę i zaczęła powoli ciągnąć za jeden z palców dopóki nie usłyszała chrzęstu złamanej kości. Zapach krwi ją odurzał i przyprawiał o stan bliski narkotykowej euforii. Potem poszedł kolejny palec i kolejny, aż przyszedł czas na staw nadgarstkowy, który również mu ułamała.
-Nigdy więcej nie wycelujesz we mnie broni. Powyrywam ci te palce i cię nimi nakarmię a jak będziesz krzyczał to odetnę ci język i będę patrzyła jak dławisz się własną krwią.- wywarczała i zaczęła wzrokiem szukać rany by zaraz ją ucisnąć ciężarem swojego ciała. Nie pozwoli aby umarł tak łatwo, jeszcze ma wiele pomysłów.
-Dobrze... Dobrze! Czujesz ten zapach?! Podoba ci się nie?- Rosa nie musiała przytakiwać, Mgła ją tylko podjudzała, obie chciały tego samego, ale z grubsza innych powodów o ile urojona osobowość może mieć jakiś cel. Cała się trzęsła z podniecenia na myśl o zbliżającym się morderstwie, ale uciskała. Marcus ma pewnie medykamenty. Opatrzą go... wyleczą a Rosa na zmienię z Mgłą się nim zaopiekują. Mężczyzna pożałuje, ze się urodził

Nie miał czasu na zbędne myślenie, rzucił AA-12 na ziemię i nie celował w żołnierza, a w opony samochodu. Wolał mieć pewność, że ten nigdzie nie ruszy, więc użył magnuma. Nie zbliżał się do celu, stał w miejsca i w strzeleckiej pozie oddawał strzały aż usłyszał typowy dla takiej opony wybuch, w końcu pocisk z taką siłą przebicia z pewnością rozwali całe koło, a z takiej wielkości gumą na pewno nie uda mu się wystartować na piasku.
Podniósł z ziemi strzelbę i posłał z niej strzał w tylną szybę. Nie chciał zostać zaskoczony nagłym strzałem przez nią, dlatego wolał mieć lepszą widoczność w środku.
Podchodził żwawym krokiem w stronę auta mając broń w gotowości.
Jeżeli dotarł do niego bez przeszkód, stanął metr od niego w bezpiecznej pozycji do okna kierowcy i otworzył drzwi na oścież, na wszelki wypadek wciąż używał ostrza głodu, ciążąc grawitacją do takiego stopnia, aby niebieski praktycznie nie mógł oddać strzału przez obciążenie na niego narzucone.
Nie wchodził do środka auta, po kolei otwierał każde drzwi i tylną klapę aż zobaczył przeciwnika, w jednej ręce wciąż trzymając strzelbę. Model specjalnie był dobrany tak aby mu nie ciążyła i mógł bez problemu oddawać strzały jedną ręką.
Kiedy w końcu znalazł oficera, obezwładnił go kopnięciem w dłoń trzymającą broń, jeżeli takowej nie trzymał w ręku to po prostu kazał mu wyjść. Przy oporze z jego strony po prostu złapał go za fraki i rzucił na piach.
Jeżeli udało mu się w ogóle złapać jeńca to wrócił z nim szybko do obozowiska aby tam go przesłuchać i zakończyć tortury na naukowcu.

- Wyłaź, nie chce mi się z tobą szarpać.
Posłuchał, wyglądał na mądrego człowieka, któremu jedna kula już starczy. Szedł za nim, obserwując jego ruchy i pilnując żeby nikogo nie wezwał. Szybko wrócili do obozowiska, w którym został biedny naukowiec i złowroga Rose.
- Zostaw pana bo umrze, oboje się przydadzą.
Schował nóż do pochwy i zabrał od SPECa kajdanki, którymi po chwili go spiął, klucze schował do tylnej kieszeni.
Kopnął go w tył kolana, dając mu jasny znak że ma uklęknąć.
Widząc zwijającego się obok naukowca, odsunął Łowczynię od niego i chwycił go za kark, dając swojemu sprzymierzeńcowi w międzyczasie znak żeby pilnowała drugiego jeńca.
- Skażone, prawda? Jest nie do picia dla ludzi, wiem. Kontakt z nią również jest niewskazany, bardzo szybko można się zarazić wirusem, a potem sam pan zapewne wie co się dzieje z nosicielem. Niestety, wasz namiot nie nadaje się już do niczego, przez co będę musiał męczyć pana. A zatem, co się udało panu ustalić w sprawie obecnej fauny i flory? Odkrył pan coś szczególnego?
- Wypier-
Nie zdążył dokończyć, Marcus dobrze wiedział jakie słowo zaraz usłyszy więc bezceremonialnie wbił głowę naukowca pod taflę skażonej wody. Trzymał go tam nie więcej niż pół minuty, nie chciał żeby stracił przytomność.
Napływająca krew do oczu, skóra wyglądająca jak po oparzeniu pierwszego stopnia, typowe.
Syczenie i krzyk jasno dawały do zrozumienia, że proces nie jest przyjemny.
- Widzi pan, mam zamiar skorzystać z otaczającej nas fauny żeby wydusić z pana informacje. Aktualnie prawdopodobieństwo że jest pan nosicielem wirusa to 70 procent, zwiększę szansę na to, spokojnie. Jeżeli będzie pan pomocny i udzieli satysfakcjonujących odpowiedzi to skrócę pana męki, jeżeli nie, to cóż. Zostanie pan ogłuszony i wyrzucony w mieście, tam zgarnie pana pierwszy lepszy patrol, zawiozą do waszej siedziby, a tam pańscy koledzy chętnie na panu poeksperymentują, a dobrze wiemy, że proces ten jest bestialski, gorszy od znanych człowiekowi tortur. A zatem. Coś nowego?
- Skurwysyn..Okolica jest skażona bardziej niż poprzednio spotkane tereny! Im dalej od jebanego miasta w tą jebaną dzicz tym jest gorzej! Wszystkie pomiary poszły z dymem dzięki tej suce! Zadowolony?!
- Nie, dla nas to oczywistość.
Strzała przeżarła się przez potylicę i wypuściła na wolność kawałki mózgu naukowca, śląc je prosto do strumyka.
Obrócił się w stronę jeńca.
- Hiroyashi Takeri, do ciebie mam osobną sprawę, choć pozwolę najpierw tej uroczej dziewoi się z tobą pobawić, zasłużyła sobie na to.