Dotarcie do zniszczonego lasu zajęło mu mniej czasu niż planował. Zapewne dlatego, że okolica nie pozwalała zbytnio na postój. Szedł szybkim i płynnym krokiem, szukając wzrokiem miejsca w którym może znaleźć martwy korzeń, w końcu to cel jego wyprawy. Miał na sobie swój klasyczny strój, skórzaną kurtke z doczepionym nożem, płaszcz z którego kieszeni wystawała piersiówka, starszego niż on sam Glock'a, dodatkowy magazynek, zapalniczkę i oczywiście paczkę swoich ulubionych fajek. dodatkiem za to była saperka. Podróż nie należała do najgorszych, szczerze powiedziawszy to nie miał zbytnich powodów do narzekania. Po wyjściu z podziemi szybko i sprawnie wtopił się w tłum miasta-3 i po krótkim czasie już był przy murach, za którymi jedyne co możemy zobaczyć to pustkowie. Pustkowie, które sam musiał iść przeszukać w celu znalezienia jednego z potrzebnych składników. W końcu po godzinach żwawego marszu udało mu się dotrzeć do potencjalnego punktu, gdzie może zacząć swoje poszukiwania. Zanim przystąpił do kopania, upewnił się że nikt go nie obserwuje. Było to prostym zadaniem ponieważ było wyjątkowo mało miejsc wokół, w których mogła znajdować się osoba czyhająca na jego życie.

Marcus przeszukiwał dokładnie ziemie wśród każdego chociaż kawałka roślinności od ponad godziny, mimo to nie znalazł ani odrobiny martwego korzenia, który byłby zdatny do wykorzystania. W pewnym momencie zaklął i stwierdził że przyda mu się choć chwila odpoczynku. przycupnął przy jednym z konarów i upił łyka ze swojej piersiówki, po czym głośno westchnął.
Po tym jak pociągnął kolejnego łyka, zauważył wyjątkowy w swoim rodzaju uschnięty kwiat. Wyglądał on tak jakby po otrzymaniu kropli wody miał odżyć i rozkwitnąć na wszystkie strony świata. Sleipnir słyszał opowieści o takich kwiatach w dzieciństwie od swojego ojca, ale nigdy w nie nie wierzył. Stwierdził jednak, że warto się przekonać i wylał odrobinę alkoholu na kwiat. Tak jak się spodziewał, nic się nie wydarzyło, ale zobaczył że kawałeczek wystającego korzenia może być tym czego szukał. Szybko odkopał ziemię wokół rośliny uważając na jej korzonek. Po otrzepaniu rośliny jego oczom ukazało się to po co przyszedł. Szybko schował korzeń do sakiewki i zebrał się w drogę powrotną.

Sleipnir dochodząc coraz bliżej ruin stwierdził, że lepiej będzie pozostać w nich przez jakiś czas. Bał się, że wirus zaatakuje mocniej chociaż nie zdarzyło mu się jeszcze nic podobnego. Rozejrzał się po ruinach sprawdzając czy nigdzie nie czyha na niego żadne zagrożenie, ze strony wymordowanych czy otaczającej fauny. Po zbadaniu terenu wszedł do najlepiej zachowanego domu, który i tak miał sporą wyrwę w murze i brak połowy dachu. Ogółem ruiny sprawiały wrażenie na tyle opuszczonych, że nie spodziewał się żadnego zagrożenia, ale nie jedno w życiu przeżył więc postanowił pozostać czujnym.
Wszedł do największego pomieszczenia i usadowił się na głazie znajdującym się na środku pokoju. Promienie słońca były już tak nisko, że bał się wyruszać w dalszą drogę, jako że wiedział co wychodzi na teren Desperacji kiedy zapadnie noc.
Rozważając co dalej zrobić, wyjął piersiówkę i wypił tylko odrobinę, ponieważ nie wiedział czy nie zostanie tu dopóki słońce nie wzejdzie, a nie znajdzie źródła w którym płynęłaby zdatna do picia woda. Kiedy odpoczywał, czuł że wirus nie nasila się, ale także nie słabnie. Atakował go słabo, ale odczuwał dyskomfort, który mógłby mu utrudnić bardziej złożone czynności.

Sleipnir słysząc co nadchodzi, zaklął pod nosem i szybko zaczął obmyślać plan. Czas naglił a on miał mało środków do użycia. Stwierdził że sprawdzi z czym ma do czynienia i delikatnie się wychylił aby zebrać jakiekolwiek informacje. Widział jak grupa stworów jest coraz bliżej więc po zobaczeniu co na niego nadchodzi wycofał się do najbardziej oddalonego pokoju w budynku i starał się zebrać w głowie informacje na temat tego co wie o nadchodzącym zagrożeniu.

Marcus o ghoulach dużo nie wiedział, nie miał zbytnio okazji ani dobrego powodu żeby zdobyć dużo informacji o nich. Wiedział za to coś co na pewno mu się przyda, na co reagują. Był świadom tego, że musi zająć się ghoulem w domu szybko i cicho więc broń palna odpada. Na szczęście w drogę wyruszył ze swoim nożem, dzięki któremu wyszedł już z niejednej opresji cało. Problemem było zajście przeciwnika niezauważonym, zadanie mu śmiertelnego ciosu bez zwrócenia uwagi reszty watahy nie było problemem dzięki umiejętnościom jakie posiada.
Sleipnir stwierdził że najlepszym sposobem będzie oblanie niewielkiego kamienia zawartością swojej piersiówki, czyli oczywiście alkoholem. Miał nadzieję, że ghoul zareaguje na zapach alkoholu i zainteresuje się nim chociaż na chwilę, a nawet jeśli nie na to, to może na dźwięk, który kamyk wyda przy toczeniu się w jego stronę.
Tyle niewiadomych w tym planie, a mimo to spróbował. Wybadał w którym pokoju znajduje się trup i zalał jeden z kamieni, który walał się pod nogami. Rzucił on nim w taki sposób aby kamień wydał niewiele dźwięku ale wystarczająco aby ghoul go zauważył.

Marcusowi niewiele czasu zajęło znalezienie stworzenia. Ghoul przeszukiwał właśnie coś, co kiedyś chyba było kuchnią. Można to było stwierdzić po resztkach drewnianych mebli, ułożonych w charakterystyczny sposób i metalowych, pordzewiałych skrzyniach, które kiedyś służyły zapewne za lodówkę, zmywarkę czy zlew. Teraz był tu tylko kurz, bród i pleśń... no i Łowca wraz z ghoul'em. Jego plan się powiódł, stworzenie go nie zauważyło, a dźwięk toczącego się kamienia przykuł jego uwagę. Przedmiot wleciał w szczelinę za pozostałością lodówki, więc Sleipnir zdobył trochę dodatkowego czasu, gdyż umarlak zaczął tam zaglądać. Nie był zbyt inteligentny i nie rozumiał, że robi coś głupiego.
Jego towarzysze powoli zbliżali się do drugiego końca "miasteczka".

/wybacz, że krótko, ale terminy mnie gonią