Kolejna jakże przyjemna pobudka. No cóż, takie ostatnio coraz częściej mu się zdarzały. Czy nie mogło być wreszcie tak, że zbudziłby się w swoim ciepłym i wygodnym łóżku? Instynktownie szarpnął się mocniej, ale tak jak można było się spodziewać, był skrępowany. Z jego ust wydobyło się ciche warknięcie pełne niezadowolenia, że znowu coś jest nie tak, że coś idzie nie po jego myśli. No, przynajmniej nadal żył, zawsze jakieś pocieszenie. Wszakże mógł leżeć gdzieś w krzakach i dogorywać skoro nie mógł używać swoich mocy i był pozbawiony swojej broni. Ciężkie jest życie anioła, mówię wam.
Rozejrzał się po dziwnych osobnikach, które postanowiły mu potowarzyszy w tej jakże miłej chwili. Próbował im się przyjrzeć, może udałoby mu się kogoś rozpoznać, niestety, gęsta mgła jak i kaptury skutecznie mu to uniemożliwiały. Nie wiedział czym i kim są. Ale też nie miał pojęcia o czym mówią. Nathair mógł jedynie wywnioskować, że mają na myśli jego samego. Ale chwila, że niby przeklęty? Z której strony. No dobra może i nie był przykładowym aniołem pełnym cnót i dobra, ale nie zrobił nic okropnego na tyle, by stać się przeklętym.
Kolejna osoba, ta wyglądała na nieco bardziej, hue, rozmowną. Może od niej uda się wyciągnąć co nieco, chociaż i w to powątpiewał anioł. Spróbować zawsze może i tak nie miał zbytniego wyboru znajdując się w takiej sytuacji.
- Czemu niby jestem przeklęty? I czemu przywiązaliście mnie do tego kamienia jak jakąś ofiarę na ołtarzu? – rzucił wchodząc niemal w słowo mężczyzny. Tak na dobry początek, może uda mu się dowiedzieć czegokolwiek. Nie ma co ukrywać, że Nathair zadowoliłby się każdym strzępkiem informacji.

Wywrócił oczami słysząc słowa obcej istoty. No ciężko, żeby dał się zwieźć, skoro wybory, jakie przed nim pojawiały się, aż prosiły o zrobienie czegoś zupełnie odwrotnego. Było czuć, że w tym wszystkim tli się coś podejrzanego i nie można temu zaufać. Tylko desperat albo ktoś wyjątkowo naiwny zawierzyłby komukolwiek w tym przeklętym miejscu. Kiedy liczy się na samego siebie, nikt Cię nie zdradzi i nie wykorzysta. Podstawowa zasada przeżycia w czasach, w jakich przyszło mu żyć.
Chłopak ponownie się szarpnął w nikłej nadziei, że uda mu się zerwać krępujące go więzy. Nic mu to nie dało, cholera. Znajdował się w naprawdę kiepskim położeniu i najlepiej dla niego byłoby zamknąć jadaczkę i grzecznie kiwać na słowa obcego mężczyzny. Ale nie, Nathair musiał otworzyć gębę. Żeby to jeszcze uprzejmie się odzywał z pełną kulturą, tak.
- No to macie problem. – warknął przez zaciśnięte zęby, czując narastającą irytację całą tą sytuacją.
- Zaskoczę Was, ale zaliczyliście poważny błąd. Nie jestem człowiekiem, więc może dlatego wasz jakże genialny plan nie wypalił. Może trzeba było bardziej go dopracować, co? – dodał po chwili, a jego słowom towarzyszyło ciche przekleństwo, gdy napiął wszystkie swoje mięśnie, próbując się zerwać.
- Mam propozycję. Wy mnie wypuścicie i zapomnimy o sprawie, zgarniecie sobie jakąś inną żywą osobę, najlepiej człowieka i wszyscy będą szczęśliwi. Prawda, że proste? – szkoda tylko, że Nathair podświadomie wiedział, że tak łatwo nie będzie. Na dodatek te dodatkowe głosy wywoływały u niego ból głowy.
- Możecie się wreszcie zamknąć? – rzucił w ich stronę, chociaż nie mógł, z wiadomych powodów, ujrzeć ich twarzy. To wszystko stawało się coraz bardziej upierdliwe.

Warknięcie.
Jedynie tym uraczył ich chłopak tuż po otrzymaniu siarczystego uderzenia w policzek. Skóra zapiekła, jednakże nie bolało aż tak bardzo. Zdecydowanie bardziej dotkliwa była frustracja z brakiem możliwości poruszania się i zrobienia czegokolwiek. Taka bezsilność była naprawdę irytująca. Bo co innego mógł zrobić jak tylko leżeć przywiązanym? Nawet nie mógł używać swoich mocy. Zupełnie nic. Z miną wyrażającą zrezygnowanie, odwrócił głowę w bok, wpatrując się w martwą pustkę. Już wolał to, od gapienia się w te cholerne sylwetki, które to nie miały nawet na tyle odwagi, żeby pokazać swoich ryjów.
I znowu to samo. Magiczne sztuczki, rozmyty obraz i labirynt. Chłopak przewrócił oczami zastanawiając się, czy te dzikie istoty znają coś innego. To zaczynało być coraz bardziej upierdliwe. Cztery drogi wyboru? Super. Miał ochotę krzyknąć „YOLO EBOLO. PIERDOLĘ, NIE IDĘ”, usiąść na środku i czekać na to, co się wydarzy. Do tego nazwy tych ścieżek. Co to w ogóle miało być? Syknął cicho, szukając po spodniach czy może ma przy sobie ten złoty sztylet znaleziony kilka chwil wcześniej. Chociaż znając jego szczęście to nawet tego nie będzie miał przy sobie. Ruszył przed siebie, wybierając trzecią ścieżkę, dla wyrozumiałych. W sumie do żadnej z tych nie pasował, ale ta wydawała się jakoś tak… najbardziej delikatna.  


// przepraszam za krótkość, ale nie miałam nawet jak się rozpisać.

Nathair cofnął się gwałtownie, słysząc, że coś zaczyna się dziać. Nie podobało mu się to, a niewiedza, co może go spotkać jeszcze bardziej działała na jego nerwy. Kątem oka dostrzegł wyrastające z żywopłotu gałęzie, w majestatyczny sposób poruszające się niczym żywe organizmy. Na twarzy chłopaka przemknęło skrzywienie pełne niezadowolenia. No i masz, przyjdzie mu jeszcze walczyć z jakimś cholernym krzakiem. Tego jeszcze brakowało mu do szczęścia. Rozejrzał się gorączkowo za jakimkolwiek schronieniem bądź czymś, dzięki czemu mógłby podjąć ewentualną walkę bądź samoobronę, aczkolwiek nic takiego nie wpadło mu do oka. A szkoda. zawsze pozostawały też jego skrzydła. Tak, w ten sposób zdecydowanie łatwiej będzie mógł się poruszać. No i przede wszystkim. Pospiesznie zaczął ściągać z siebie górę ubrania, by móc swobodnie rozprostować skrzydła.
Nim jednak zdołał to uczynić, jedno z pnączy owinęło się wokół jego kostki i pociągnęło wprost w krzaki, by go pochłonąć. Spróbował się w jakikolwiek sposób zaprzeć stopami jak i dłońmi, rozpaczliwie łapiąc wszystkiego, co było wystające. Opuszkami wyczuł korzeń, toteż palce momentalnie zacisnęły się na nim, a po chwili dołączyła druga dłoń. Napinając wszystkie możliwe mięśnie, zaparł się i zaczął pociągać, wyswobadzając z krępującego uścisku. Co prawda nie wiedział do końca jak mu się to udało, ale dał radę. Spojrzał oddychając ciężko na krzaki i starł wierzchem dłoni pojedynczą kropkę potu, która zawieruszyła się na skroni.
Poczuł nieprzyjemny chłód na karku. Odskoczył odwracając się i spojrzał na dziwnego stwora, któremu sięgał praktycznie do pasa. Cholera jasna. I jak przed tym czymś ma się bronić... Dzierżąc jedynie jakiś malutki nożyk w dłoni. To wszystko to jakaś jedna, wielka paranoja. Ruch w jego stronę. Nathair instynktownie zamachnął się sztyletem, by przejechać po dłoni potwora, nie raniąc go zbyt głęboko, ale na tyle, żeby odczuło nieprzyjemność z tego powodu. Jeżeli miało mózg zwierzaka to albo będzie atakowało, albo odejdzie z powodu bólu. Wolał, żeby wybrało to drugie. Nathair zadarł głowę do góry. Na ziemi nie miał szans, to pewne. Z jego pleców wyrosły skrzydła, którymi machnął, oddalając się od ziemi i potwora. Zobaczymy jak wysoko może się wznieść. Póki co leciał do góry, rozglądając się przy tym dookoła.

No i spadł. Całe szczęście, że pokiereszowało mu jedynie rękę, a nie nogę. Utrudniłoby to dość boleśnie jego ruchy, a w tym momencie tylko na nich mógł polegać. Nie był silny, ani też wytrzymały. Jedynymi jego atutami było małe ciało i zwiększona zwinność oraz szybkość. I na tym powinien bazować. Niech to szlag, że nie mógł posługiwać się żadną ze swych mocy. Nawet głupia iluzja w tym momencie byłaby przydatna. A tak to robił praktycznie za zwykłą kupę mięsa, którą z łatwością można się rozprawić.
Wychodzi na to, że nad nim rozpościera się jakaś niewidzialna na pierwszy rzut oka bariera. Niedobrze. Cholernie ogranicza mu to pole manewru i ewentualną drogę ucieczki. Pozostaje w takim razie jedynie liczenie na jego własne nogi i jak szybko biega.
Przygryzł dolną wargę w momencie, jak monstrum rzuciło się na niego. W ostatniej chwili uniósł nogę, by przycisnąć stopę do cielska potwora. Wiedział, że długo nie utrzyma w takiej pozycji stworzenia, nie z jego marną namiastką siły, ale wystarczyły sekundy, w tym momencie jakże drogocenne. Trzymając zombie z dala od swojego ciała, na wypadek gdyby tamto postanowiło zasmakować w jego ciele, zdrową ręką, w której dzierżył nóż, zamachnął się wbijając ostrze w oko, abo miejsce, gdzie powinno się ono znajdować. Wyszarpnął sztylet i powtórzył kilkakrotnie uderzenie, zagłębiając ostrze głębiej i głębiej. Jeżeli osłabiło to stwora, albo sprawiło, że to cofnęło się odciążają Nathaira, to stara się bardzo szybko wyturlać spod ciężkiego cielska i podnieść na nogi. Jeżeli stwór miał osłonięte gardło, to doskakuje i wbija ostrze w miękką część ciała, mając nadzieję, że natrafi na coś w rodzaju aorty, by potwór wykrwawił się. Jeżeli jednak nie, to łapie się jedynej szansy. Ucieczki. I biegnie najszybciej, jak tylko potrafi. Przed siebie.