Zaniósł się drażniącym gardło kaszlem, gdy wreszcie jego świadomość powróciła. Czuł się fatalnie. Niczym gówno przejechane przez ciężarówkę a potem jeszcze dodatkowo zmielone i wydalone. Nie, żeby Nathair już wcześniej się tak czuł. Nigdy nie pił to i też nie miał kaca. Aczkolwiek jego aktualny stan można do czegoś takiego porównać. Przesunął opuszkami palców po nadgarstku, próbując przypomnieć sobie skąd ma ślady. Wyglądało to trochę jak scena z tandetnego filmu pornograficznego. Odurzona niewiasta tabletką gwałtu budzi się niewiadomo gdzie z wyraźnymi śladami zbiorowego gwałtu z elementami BDSM.
Pokręcił gwałtownie głową odrzucając od siebie te myśli, które budziły istną trwogę. Teraz najważniejsze było przypomnienie sobie chociażby odrobiny z tego, co się jakiś czas temu wydarzyło. Ale jak na złość żadne wspomnienie nie chciało wypełnić tej pustki w głowie chłopaka. Uniósł dłoń i zaczął rozmasowywać sobie skronie w chwili, gdy rozległ się ten hipnotyzujący, a zarazem, mimo wszystko, irytujący śpiew. Na dodatek miał dziwne wrażenie, że zobaczył jakiś przemykający cień. Ale najgorsze w tym wszystkim było to, że nie miał najmniejszego pojęcia gdzie się aktualnie znajduje. Niech to szlag trafi. No dobra, teraz trzeba podjąć jakże ważną decyzję, w którą stronę się udać. Niby powinien iść na północ wiedziony tajemniczą siłą, jednakże biorąc pod uwagę fabuły typowe dla horrorów, nigdy nie powinno się iść w stronę, skąd dochodzą różne dziwne dźwięki oraz pojawiają się cienie. Nope. Rozsądek Nathaira podpowiadał, że powinien udać się na południe, chociaż z drugiej strony odczuwał wewnętrzną potrzebę podążania za śpiewem. Ale dobra, nie ma to jak robienie na przekór wszystkim i wszystkiemu, bo to przecież taki fun, dlatego też odwrócił się na pięcie i skierował na południe, mamrocząc coś pod nosem wyraźnie niezadowolony zaistniałą sytuacją. Byle do przodu, byle do domu. A co się będzie ograniczał .

No super, czuł się jak w pieprzonym Wonderlandzie. Brakowało jeszcze kicającego królika oraz pałętającego się w tle uśmiechu kota z Chesire. Chłopak wsunął dłonie w kieszeni spodni i przyspieszył kroku, krocząc z niezbyt zadowoloną miną. Zadarł nieco głowę i spojrzał w górę, zastanawiając się jak wysoko sięga żywopłot. Może istniała szansa, choćby najmniejsza, przelecieć nad nimi. Albo chociażby rozejrzeć się po okolicy. Jakoś nie uśmiechało mu się zasuwać przed siebie niewiadomo jak długo i jak daleko. Zwłaszcza, że wciąż nie wiedział gdzie jest i dokąd zmierza.
Wydał z siebie ciche syknięcie pełne niezadowolenia i gdyby tylko jakiś smutny kamień przypałętał się na jego drodze, to z pewnością posłałby go w siną dal.
W końcu dotarł, jak się mogło wydawać, do centrum tego cholernego i przeklętego labiryntu. Na dodatek z dziwaczną fontanną. Zatrzymał się od niej jakiś metr, krzywiąc przy tym, dochodząc do wniosku, że jej architekt musiał nieźle popić, skoro z pod jego ręki wyszło takie szkaradztwo. Wzruszył ramionami i odwrócił głowę w bok. W sumie nie jego sprawa, w jego ogródku nie stoi. I teraz kolejne dylematy. W którą stronę się udać. Gdyby miał monetę mógłby pozwolić losowi za niego zdecydować a tak pewnie wybierze sposób wyliczanki. Ta była dobra zawsze na wszystko.
Kątem oka dostrzegł ruch z boku, więc od razu odwrócił się w tamtą stronę, by napotkać na swej drodze jakże młode i niewinne dziewczę. Przyglądał jej się przez dobrą chwilę, szacując, że najpewniej pochodziła z takiej samej rasy co on. Ale było w niej coś dziwnego. Coś, co mu nie odpowiadało i nie podobało się. Zresztą, Nathair odkąd tylko pamiętał miał takowy stosunek do przedstawicielek płci pięknej. Nie, żeby był szowinistą. Nic  z tych rzeczy. Po prostu w ich towarzystwie zawsze odczuwał dziwne skrępowanie.
Zmrużył lekko brwi, kiedy ta przedstawiła mu się. No niestety, Nathair niekoniecznie miał ochotę zrobić to samo. Zwłaszcza, że spotkał ją w tak dziwacznym miejscu.
- Aha. – skwitował krótko i jakże inteligentnie. Brawo Nathair, na podrywy to ty z pewnością się nie nadajesz.
- I zapewne nie powiesz mi gdzie jestem i co tutaj robię. A i jak wynieść się z tego miejsca, prawda? – zapytał cicho od razu zakładając najgorsze. Swoją drogą tak jak teraz pomyśleć… Czy na tamtej tabliczce nie było napisane coś o trzech drzwiach? I czy nie było to w jakiś sposób powiązane z faktem, że przed Nathairem znajdowały się trzy inne drogi? Chociaż, kto tam wie, może to równie dobrze nie mieć żadnego powiązania z tym. Mniejsza.

Nie ufał jej. W żadnym wypadku nie potrafił jej zaufać, pomimo jej wręcz anielskiego wyglądu, słodziutkiego głosiku i całej tej przyjaznej otoczki. Zmarszczył lekko brwi, słysząc jej odpowiedzieć, jakoby znała rozwiązanie odnośnie zagadki, jak się tutaj znalazł. Oczywiście dziewczę nie zamierzało mu tego ot tak zdradzić. Czemu wszystko musiało być tak bardzo skomplikowane. Nie zamierzał się ruszyć z miejsca, ale jakaś nieznana mu siła zaczęła go wręcz pchać w ślad za dziewczęciem. Zacisnął mocnej szczękę, jakby złudnie miało mu to w czymś pomóc. Wpatrywał się w jej plecy, a w głowie kłębiło się setki pytań i wątpliwości.
W końcu przystanęła, tak więc zatrzymał się w miarę bezpiecznej odległości od niej. Czekał na jej jakąkolwiek reakcję, do której mógłby się ustosunkować. W końcu padło pytanie, na które jego wargi drgnęły, wykrzywiając się w lekko kpiącym uśmiechu. Nie, jestem aniołem dla zabawy. Nie wierzę w niego nic a nic, pomyślał kpiąco. W dziewczęciu zaczęło coś się zmieniać, a Nathair zrobił instynktownie krok w tył. No i proszę, maleństwo pokazało w końcu ząbki, prezentując swoje prawdziwe oblicze. W sumie wiele czasu jej to nie zajęło.
Kątem oka, owszem, dostrzegł sztylet, ale póki co nie zamierzał po niego skakać. Raz, czekał na pierwszy ruch ze strony dziewczyny, a dwa, wciąż nie znał jej możliwości. Czy lepiej będzie unikać z nią jakiegokolwiek kontaktu fizycznego, czy lepiej jednak wejść w nią w bezpośredni kontakt. Poruszył delikatnie palcami lewej dłoni, sprawdzając, czy poczuje charakterystyczne mrowienie. To, że nie miał żadnego ekwipunku to jedno, aczkolwiek musiał się upewnić, czy nie został pozbawiony swoich mocy. A wtedy cala ta sytuacja przedstawiałaby się o wiele gorzej. Oczywiście z marnym skutkiem dla samego Nathaira.
Jeśli jednak jego moce funkcjonowały normalnie, to jeśli dziewczyna zaatakuje to Nathair, rzecz jasna, użyje bariery przed jakimkolwiek kontaktem, by jednocześni próbując pogłaskać ją prądem o średnim natężeniu. W zależności jak dużą miała wytrzymałość jego, zapewne, przeciwniczka. Jeśli jednak okaże się czary scenariusz i anioł został pozbawiony swych mocy, to gdy dziewczyna atakuje to skacze w bok, by pochwycić czy te wyszarpać sztylet z chaszczy. Bo może okazać się, że tylko on będzie jedynym dla niego ratunkiem w tak przekichanej sytuacji.
- Sądzę, że odpowiedź na to pytanie już znasz. – parsknął cicho, przerywając ciągnącą się ciszę, rozsuwając nieco nogi, będąc gotowym do jakiegokolwiek ruchu, nie spuszczając z niej nawet na chwilę swego wzroku.

No i masz. Był pozbawiony nie tylko swojej broni, ale też i mocy. Przesrana sytuacja. W tym momencie był kompletnie bezbronny, bo z jego siłą fizyczną tak naprawdę nie mógł zbyt wiele zdziałać. Jednakże jeśli myślała, że chłopak ot tak się jej podda, to naprawdę grubo się myliła. Choćby miał używać swoich zębów i pazurów, to będzie walczył. Kątem oka wpatrywał się w sztylet. No nic, najwidoczniej los pragnął, by sięgnął po niego. A że i tak nie miał zbyt wiele możliwości, to będzie musiał posłużyć mu jako broń.
Nathair drgnął mając zamiar skoczyć w zarośla, jednakże jakaś niewidzialna siła zaczęła go ciągnąć w swoją stronę. Szarpnął się, jednakże nic mu na to. Nie mógł się wyswobodzić, co pociągnęło za sobą serię nieprzyjemnych dla ucha przekleństw, których aniołowi nie wypada mówić. Trwało to jednak zdecydowanie krótko, gdy jego tyłek wylądował na twardym podłożu, a kobieta rozpłynęła się w powietrzu. No tak, super. Nie wiedzieć czemu, ale taki obrót sprawy jeszcze bardziej go zirytował. Szybko podniósł się z ziemi i otrzepał tyłek, po czym pierwsze co zrobił to podszedł do zarośli i wyszarpał z nich sztylet. Trzymając go już pewnie w dłoni, uniósł go nieco i przyjrzał mu się uważnie. Co prawda nie wiedział na co może mu się przydać, aczkolwiek to zawsze lepsze niż nic. Nie zamierzał go jednak chować za spodnie, wolał trzymać w dłoni na wypadek jakichś niespodziewanych komplikacji, które jak się okazały dorwały go szybciej, niż przypuszczał.
Nathair przyjrzał się uważnie nowej istocie, krzywiąc się przy tym niekoniecznie przyjaźnie.
- Nie. – skomentował krótko, nie zamierzając wdawać się w jakiekolwiek dyskusje. A o zabawach nie było mowy. Nie ufał tutaj nikomu i musiał być zdany tylko i włącznie na siebie. Dlatego też bardzo szybko odwrócił się na pięcie i ruszył w kierunku, skąd parę chwil temu przybył. Skoro ta droga jest taka popaprana, będzie musiał wybrać jakąś inną. I odnaleźć wyjście na własną rękę.

Nienaturalna cisza była… nienaturalna (och, really?). Ale posuwał się dalej do przodu, starając się za wszelką cenę nie zatrzymywać i nie oglądać za siebie. Być może to był błąd, za który przyjdzie mu później gorzko zapłacić. Musiał jednak ja najszybciej wydostać się z tego miejsca. Na dziwaczne stworzenia w tym przeklętym labiryncie nie miał co liczyć. W tym krótkim czasie przebywania tutaj zdążył nauczyć się, że może liczyć tylko i wyłącznie na siebie.
Palce zacisnęły się mocniej na rękojeści sztyletu, kiedy do jego uszu dobiegł niezbyt przyjemny ryk podobny do odgłosu rozjuszonego stworzenia. Zmrużył oczy wpatrując się w czerwone ślepia tak bardzo odznaczające się we mgle. Niestety, jego reakcja i tym razem była zdecydowanie zbyt opóźniona, gdy silne łapska pochwyciły go i uniosły nad ziemią jakby nic nie ważył. Machnął rozpaczliwie nogami, szukając stałego gruntu pod nimi, ale zamiast tego napotkał jedynie powietrze. Niedobrze, w takiej sytuacji był jeszcze bardziej bezbronny z racji ograniczenia polu manewru. Wydał z siebie zduszone warknięcie, czując narastającą irytację całą tą sytuacją. Właściwie nie wiedział co zrobić w tym momencie, chyba, że… zamachnął się ręką po czym wbił z całej siły sztylet w jedną z wrogich rąk. Jeśli tylko poczuł, że ta się luzuje, przekręcił jedyną broń, którą posiadał i wyszarpnął, ponownie dźgając, tym razem w drugą. Liczył na to, że dzięki temu stwór go puści, albo chociaż poluzuje na tyle, że chłopak za pomocą odepchnięcia się nogami zdoła się uwolnić. Jeśli tak, to stara się odsunąć jak najdalej tylko potrafi, by zmusić tym samym stworzenie do wyjścia z mgły. Wiadomo, zawsze lepiej widzieć z czym bądź z kim ma się do czynienia. A jeśli nie powiodło mu się… no cóż. Pozostaje mu jedynie dźganie w nadziei, że to coś da.