Jej serce przyspieszyło. Wilk znalazł się w mgnieniu oka przy niej, napierając na nią silnym ciałem. Warknęła również, próbując ugodzić kundla nożem - niestety, ostrze przecięło powietrze, odbierając Marcelinie przyjemność z zarzynania głupiego sierściucha. Podniosła się powoli, przyzwyczajając się już do sytuacji. Mężczyzna w masce przeraził ją jednak najbardziej. Otworzyła szeroko oczy i w przerażeniu naparła na ścianę, próbując się na nią wspiąć, a potem szukając szczeliny, w którą mogłaby się schować. Zamknęła oczy - nie chciała patrzeć na tą kreaturę. Bała się ich najbardziej, odwiedzały jej koszmary za każdy razem, gdy fatalnie śniła.
Słowa te odbijały się w jej głowie i uparcie dzwoniły w uszach, zmuszając kocicę do otwarcia oczu. Nie mogła się ruszyć, czuła jednak wszystko wszystkimi zmysłami. Usłyszała, jak do pomieszczeie wkracza trzech ludzi. Jeden z nich był z pewnością wymordowanym - świadczył o tym zapach i ryki, jakie wydawał. Nie próbowała się wyrwać, bała się jednak coraz bardziej. Nawet ciekawość nie zwyciężała w tym momencie strachu.
Czuła doskonale, jak coś próbuje dostać się do umysłu. Nie rozumiała, dlaczego, co to jest i co zamierza. Wiedziała jednak, że jest to coś niebezpiecznego. W dodatku to urządzenie, które rejestrowało jakieś impulsy. To jakieś cholerne eksperymenty...Szukała wzrokiem swojego jedynego tu przyjaciela.
Aragot, Aragot! Gdzie jesteś? Ratuj...
Właśnie w tamtym momencie nastąpił przełom. Czarny wilczur groźnie warczał na obecnego tu wymordowanego, który grzebał w umyśle Marceliny. Wielkie, żółte ślepia wierciły mu dziurę w czaszce. Z pyska ciekła ślina, co świadczyło o nadchodzącej furii. - Zostawcie mnie! - zebrała się w sobie i wściekła poderwała z całej siły, zagłuszając dziwne dźwięki w swojej głowie.

Jej głowa była teraz niczym wielki odbiornik, gromadzący w sobie sygnały z zewnątrz. Nie chciała tego, sprawiało jej to ból, także psychiczny - czuła nacisk na swoją osobę, wiedziała, że w tej całej grze ma dużo do powiedzenia i jest tu bohaterem głównym, bez którego opowieść ta nie zazna ostatniego uderzenia piórem, kropki zamykającej tą księgę.
Znowu chcieli coś aplikować... co tym razem? Już wiele przedziwnych substancji przepłynęło przez żyły Marceliny. Nie zwróciła więc zbytniej uwagi na to, co tym razem znajdowało się w strzykawce. Szybko się zorientowała, czując nagłą energię i podniecenie. Oko przybrało całkowicie fioletowy, niezdrowy kolor. Mimo szoku zrozumiała następne słowa - serum śmierci. Było źle, bardzo źle. Mimo rozdzierającej ją wewnętrznej energii spowodowanej wzrostem adrenaliny, starała się zachowywać spokojnie.
Nagle jej myśli stały się jednym, wielkim telewizorem. Przymknęła oczy i skupiła się właśnie na nich - obrazy przerażającej przeszłości wymordowanego, który pragnął zapewne śmierci. Już nawet nie wolności - koniecznie śmierci. Nie zdziwiło to zbytnio kocicy, ona również wolałaby połknąć osobistą kapsułkę z cyjankiem, niż męczyć się w niewoli, żyjąc jako króliczek doświadczalny niespełnionych zawodowo doktorków.
W końcu obraz ustabilizował się, a ona słyszała dziwne pomruki. Nie, to nie były pomruki z otoczenia. Te pomruki siedziały w jej głowie. Po chwili dźwięki te przybrały inną formę - pojedynczych, niezrozumiałych słów, a w końcu i pełnych zdań. Zależy, na kogo spojrzała - słyszała różne głosy. Po chwili dopiero zorientowała się, że są to myśli każdego z obecnych...
Zamknęła oczy i skierowała całe swe myśli na wymordowanego. Kim jesteś? - spytała w myślach mając nadzieję, że ten - mimo, że nie był w zasięgu wzroku - usłyszy jej pytanie. Czego oni od nas chcą?

Udawać. Dobre słowo. UDAWAĆ. Nie miała zamiaru nawiązywać z nimi współpracy, kontaktu, dzielić się myślami i brać udział w całej tej szopce. Ale.
Wymordowany, do którego Marcelina poczuła dziwną sympatię, niemal błagał sierściucha o pomoc. Dlatego podjęła szybką decyzję. Będziesz tego żałować. - Widzę... obrazy. - odpowiedziała, patrząc nieprzytomnym wzrokiem na wyraźnie przemęczonego naukowca. Przez chwilę się nie odzywała, widząc przed sobą podejrzane obrazy... obroży? Sierści? Płomienie, dym, w dodatku odór spalenizny, który ona tak dobrze - nie każdy posiada wspaniały dar gotowania bez wypadków - znała? - Tak. Porozumiewamy się. Słyszę go. - odpowiedziała, tracąc na chwilę łączność z wymordowanym.
Minuty leciały. Coraz dłuższe chwile, spędzone w tym dziwnym, brudnym, obrzydliwym miejscu, sprawiały, że Marcelina poczuła mdłości. A może to ta adrenalina, którą wstrzyknęli jej Ci chorzy ludzie? - Czy oni są ze s.p.e.c.u? - zapytała wymordowanego ponownie, nie mogąc opanować rosnącej ciekawości. - Gdyby mogła, wybiłabym ich wszystkich. Wszystkich naukowców, chorych doktorków, nie mogących opanować swoich żądzy, "nowych odkryć", często kosztem innych... - prawda, zamysliła się. I rozmarzyła. Ale wymordowany, będący ich ofiarą, pewnie również myślał w podobny sposób. Również chciałby rozszarpać towarzystwo, mszcząc się za przeszłość, jaką mu oni wszyscy zgotowali. Mszcząc się za ból, jaki wyrządzili, za blizny, które zostaną mu do końca znienawidzonego życia.
Marcelina pragnęła mu pomóc, a przy okazji... uratować siebie. I zemścić się na nich. Nienawidziła naukowców. A jeżeli to s.p.e.c... to nie ręczy za siebie. Wykorzysta swój dawno szykowany plan... i własnym kosztem ich pozabija.

Uniosła brew, zaciskając usta. Odpowiedzieć? W sumie wymordowany prosił, by "udawać z nimi współpracę". W takim razie rozmowa z nimi jest nieunikniona. - Obrazy są zupełnie nie jasne. Nie logiczne, nie spójne. Nie rozumiem, co chce mi przekazać, lecz myślę, że przy głębszym zastanowieniu się odgadłabym to... bez problemu. - odpowiedziała trochę ironicznie, spoglądając ukradkiem na doktorka, a na jej pyszczku wkradł się delikatny uśmieszek.
- W takim razie do dzieła. - szepnęła w myślach, wyobrażając sobie przeróżne sytuacje jakie doświadczyła. Dopiero po chwili wybrała obraz majestatycznej puszczy Aino w Krainie Czarów, oraz tamtejsze wschodnie góry, wznoszące się ku sklepieniom nieba. Skupiła się na najmniejszych detalach, dzięki czemu wymordowany mógł odłączyć się na chwilę od bólu. Dała z siebie wszystko.
Nie przestała nawet, gdy przeraźliwy ból pokrył prawie całe jej ciało. Co prawda obraz trochę się rozmazał, ale nie znikł całkowicie. Nie pozwoliła na to. Zacisnęła zęby i postawiła sobie za cel wytrzymanie tej katorgi. Uda się, uda... - Coś źle zrozumiałeś... - wydusiła w końcu, trzymając głowę w dół, nie odważając się jednak dokończyć zdania.
Wróciły wspomnienia. Z tamtych dni. Kiedy drzewa rozsuwały się przed nią w szacunku, zamykały jednak drogę powrotną i prowadziły w pułapkę, cwane niczym lisy.
Teraz i ona pragnęła się stąd wydostać. Jak najszybciej.

Trzask kości i łamanego karku. Przez chwilę zastanawiała się, czy to nie ona właśnie odchodziła z tego świata, a potem podejrzenia padły na wymordowanego. Jednak szybko przekonała się, że to naukowiec stracił życie, leżąc bezwładnie na zimnej podłodze. Niedźwiedź roztrzaskał głośnik i urządzenie sterujące, dzięki czemu metalowe opaski otworzyły się z trzaskiem, uwalniając Marcelinę. Z zaciśniętymi zębami pogłaskała się po bolących nadgarstkach, patrząc na czerwone odciski.  
Spojrzała na swojego wybawiciela. Chciała krzyczeć Uciekajmy! chciała uciec razem z nim! Ten jednak padł na ziemię martwy, trzymając na pysku delikatny uśmieszek. Teraz był wolny od cierpień i klatek. Był szczęśliwy. Chociaż jego ostatnie minuty różniły się od całego, nędznego życia.
Oczy Marceliny zaszły łzami. Szybko jednak otrząsnęła się, spoglądając na leżącego koło niej wymordowanego. Podeszła do niego i położyła dłonie na jego pysku, nie czując już w nim pulsującego życia, nie czuła tej siły, która jeszcze niedawno wypełniała jego ciało.
Odsunęła się szybko, spoglądając na otoczenie. Musiała się stąd jakoś wydostać. I to szybko. Zauważyła kratę wentylacyjną, dwa metry na ścianie. Podbiegła do niej, skacząc i odbijając się od ściany, ledwo chwytając kraty. Na ziemi leżał śrubokręt - uniósł się na wysokość jej ręki i szybko znalazł w jej objęciu. Odkręciła prędko wszystkie śrubki, ściągając metalową obudowę i rzucając nią o podłogę. Uderzyła z głośnym dźwiękiem upadającego metalu, a Marcelina próbowała się wcisnąć w otwór. Niestety, był za mały o dosłownie kilka milimetrów...
Zeskoczyła ze ściany, oddychajac głęboko i tworząc w głowie plan ucieczki. Gdzieś tu muszą być drzwi! O, albo lustra, lub powierzchnie o koloru ścian, przez którą reszta obserwuje wyniki badań. No cholera, jakoś Ci naukowcy muszą tu wchodzić! Schowała się za stół, czekając na dalszy rozwój wydarzeń. Jeśli ktoś tu wejdzie, nie od razu zauważy chowającego się kota. Albo... będzie udawać martwą. - Widzisz tu jakieś drzwi? - szepnęła w stronę wilczura, jednak ten jedynie zaprzeczył.

Po chwili uderzyła się w czoło, wzdychając ciężko. Prąd chyba wypalił jej szare komórki. Drzwi stały przed nią otworem! Dlatego ruszyła w ich stronę. Przekroczyła próg, czując, jak serce podchodzi jej do gardła.

W pierwszej chwili - szok. W drugiej chwili - wielkie zdziwienie. Szła jak wbita na bal, niczym z prętem w pewnej części ciała. Faktycznie bała się, że za chwilę rzuci się na nią coś groźnego, chcącego ją pożreć, a ta cała farsa z uwolnieniem jej i zabiciem naukowca to tak na prawdę jeden wielki fejk. To niemożliwe, niewiarygodne żeby miała takie cholerne szczęście!
Żadnego alarmu. Żadnych mnogich kroków, żadnych krzyków na ziemię! po prostu nic - cisza! Zorientowała się, że jest w... domu? Domu jakiegoś bogacza, zapewne naukowca i - jak wskazywała ta jedna para butów przed drzwiami wyjściowymi - zamieszkana tylko przez jedną osobę. I ta jedna osoba leżała gdzieś tam, w ukrytym przed światem azylu, gdzie człowiek spełniał swoje "marzenia" - nieżywa, niezagrażająca nikomu. Nawet te wielkie, wymyślne maszyny mu nie pomogą - bo i one potrzebują komunikatów swojego stwórcy, który właśnie płynął przez rzekę Styks.
Podeszła wolnym krokiem do drzwi. Nie, to nie mogą być drzwi do wyjścia, to by było ZBYT PROSTE. Szarpnęła klamkę i pociągnęła do siebie drzwi, mając nadzieję zobaczyć promienie słoneczne bądź wielką śnieżycę. Cokolwiek, co by potwierdziło jej wolność...
- Ałłłć... - sykęła, osuwajac się po ścianie. Trzymała się skroni, ściskając oczy i zagryzając wargi. Czuła pulsujący ból w tamtych okolicach. Słyszała szepty, dziwne rozmowy, które stały się jednością i stworzyły swego rodzaju szum, niczym w niedziałającym prawidłowo radiu. Przypomniała sobie o implancie, o którym było mowa wcześniej. I porozumienie się z wymordowanym przez umysł...
W końcu ból ustąpił. Z ulgą opuściła dłonie i chwiejnym krokiem stanęła z powrotem na równe nogi. Ponownie szarpnęła klamkę i pociągnęła drzwi do siebie. Chciała stamtąd wyjść, natychmiast!