Dobra, oficjalnie jestem Twoją dłużniczką za to, że mnie za tę zwłokę jeszcze nie zarąbałeś siekierą .w.

- No rzeczywiście. - Zaśmiała się również na ową błyskotliwą uwagę. Nawet nie zauważyła, że udało jej się wymienić czynności tak bardzo pasujące do ich obecnej stanu rzeczy. Ale to tylko świadczyło o tym, że miała do czynienia z podręcznikowo uczynną osobą.
- Dobrze, że nie musisz nosić każdego, komu pomagasz - dodała jeszcze, rozbawiona tą myślą. Gdyby wszystkie te rzeczy były zawsze nierozłączne, stworzyłoby to z pewnością wiele nietypowych i całkiem zabawnych sytuacji.
- Tak? - ożywiła się, wyraźnie zainteresowana. - A więc od jak dawna jesteś aniołem? Chyba nigdy mi nie opowiadałeś. - Koniec końców do ich celu był jeszcze niezły kawałek, także już po dostaniu się za muru. Czasu na snucie różnych opowieści było aż zanadto, a okazje do lepszego poznania siebie nawzajem zawsze było warto wykorzystać. Lise słyszała nieraz od innych osób, że sprawdza się dobrze jako słuchaczka, która to informacja zawsze była przez nią odbierana z niekrytą radością. Nie chciała być tylko surowym lekarzem sfery fizycznej, pakować ludzi w gips i przeprowadzać operacje; aspirowała do bycia osobą, u której inni znajdą pomoc różnego rodzaju, także w kategorii choćby poprawy samopoczucia. Wbrew pozorom czasem to było o wiele bardziej potrzebne niż plastry i bandaże.
- Tam - potwierdziła wraz ze skinięciem głowy.- To żadna niesamowita historia. Jakiś czas temu, będzie około roku, przechodziłam przez Desperację i jakiś nieznajomy zaczął mnie ścigać. W końcu udało mu się mnie dorwać i obudziłam się w celi w jakimś dziwnym miejscu... udało mi się uciec, ale po drodze musiałam przejść przez ciemne tunele, a bardzo nie lubię ciemności. I wtedy zauważyłam, że kompletnie przypadkiem podpaliłam kawałek papieru, który miałam w ręce... wcześniej oczywiście umiałam tak robić, bo od swojego pierwszego dnia władam zmianami temperaturą, ale coś takiego normalnie zabrałoby mi o wiele więcej wysiłku. Nie było mowy, żeby mi się coś takiego udało, ale przecież widziałam to naprawdę... więc kiedy już wróciłam do siebie, zbadałam czy uda mi się to powtórzyć. Po wielu próbach udało mi się w końcu wywołać sam ogień i zapanować nad nowymi zdolnościami, chociaż do tej pory potrafią mi sprawić problem.

- To głównie dzięki temu, że jestem taka niska. Przez to niektórzy czasem biorą mnie za dziecko, ale trudno się dziwić. - Roześmiała się na wspomnienie wszystkich tych, którzy przeżyli niezły szok w związku z prawdziwym wiekiem anielicy. Zresztą niektórzy nadal żyli w przeświadczeniu, że drobna blondynka ma nie więcej niż siedemnastkę, nie mając bladego pojęcia, że przegania ich wiekiem o całe stulecia. Trudno się dziwić; w końcu była niewielka, szczuplutka i wciąż zachowywała bardzo młody wygląd. Podczas gdy dorosłe kobiety walczyły z procesem starzenia każdym dostępnym środkiem, przedstawicielki rasy anielskiej miały ten niesamowity przywilej wiecznej młodości. Miało to oczywiście swoje wady i zalety, a skoro nijak nie dało się tego zmienić - lepiej się skupić na zaletach.
- Trzydzieści lat to i tak całkiem dużo - zaczęła po wysłuchaniu całej opowieści. Ciekawie było usłyszeć co nieco o osobie tak podobnej, a jednak zupełnie różnej. Dla Liselotte życie jako człowiek było nieosiągalne, a przez to odrobinkę abstrakcyjne. Chociaż na co dzień żyłą, wydawać by się mogło, jak zwyczajne ludzkie dziecko, to w przeciwieństwie do nich nie znała w praktyce takich zagadnień jak dojrzewanie, starzenie, życie bez możliwości użytkowania magii, bez możliwych do przywołania w każdej chwili skrzydeł. W skrócie: po prostu miała łatwiej.
- Może jeszcze żyją w mieście... to musi być przykre, nie wiedzieć co się z nimi dzieje. Chociaż gdyby cię przypadkiem spotkali przeżyliby okropny szok, więc może nawet tak jest lepiej. - W końcu dla osób nieobeznanych z realiami życia poza murami zobaczenie swojego dziecka i brata znów żywego, w dodatku wciąż wyglądającego jak nastolatek, musiałoby być wielkim wstrząsem. Ale z drugiej strony rozumiała ciekawość i troskę chłopaka; sama wiele by oddała za to, by dowiedzieć się, jaki los spotkał pewną bliską jej osobę, z którą dawno już nie miała kontaktu.
- Trochę tak. Samo ujawnienie takiej zdolności to przypadek, resztę robi praca. Zresztą pewnie sam o tym doskonale wiesz. - Uśmiechnęła się delikatnie. Z każdą chwilą byli coraz bliżej murów, więc uważnie wyglądała odpowiedniego miejsca. W końcu zauważyła wejście, o którym wcześniej mówiła.
- Tam, widzisz? Tędy da się przejść do podziemi bez wchodzenia do właściwego miasta - poinformowała, dodatkowo wskazując ręką na wspomniany obszar.

- I bardzo dobrze! - dodała zaraz, nie pozwalając na kontynuowanie. - Też uważam, że wyglądasz w porządku. W końcu nie każdy musi być ogromny! A bycie taką drobną osobą jak ty czy ja ma naprawdę dużo zalet, jak już się nad tym zastanowić. - Czego oczywiście nie zamierzała po kolei wymieniać, ale już nieraz przekonała się, że lepiej jest nie mieć tych kilku dodatkowych centymetrów wzdłuż albo wszerz. W tym świecie trzeba było nieustannie walczyć o byt, a jeżeli czyjąś dobrą stroną nie był atak, pozostawały dwie opcje: obrona lub ucieczka. I to właśnie w tym przydawały się niewielkie gabaryty, czego chyba nawet najmłodszym nie trzeba tłumaczyć.
Im dłużej Neville opowiadał o swojej rodzinie, tym bardziej zasępiała się złotowłosa. Trudno jej było wczuć się w jego sytuację i z tego powodu coraz bardziej narastało w niej poczucie winy. Mogła sobie tylko wyobrażać jak to jest, kiedy pozostawi się bliskich w żałobie, a przy tym nie można im w żaden sposób dać do zrozumienia, że wiedzie się teraz zupełnie inny żywot. Większość ludzi mieszkających w mieście nie tylko nie chciałaby w coś takiego uwierzyć, ale też gdyby dowiedziały się o tym nieodpowiednie osoby, można było przysporzyć swoim najbliższym sporo kłopotów. Władze nie patrzyły przychylnie na żadną istotę poza ludźmi i ewentualnie androidami, a wyjście na jaw czyichś powiązań z osobą spoza murów, a już tym bardziej z kimś pracującym dla Łowców... wolała sobie tego nie wyobrażać. Nie potrafiłaby nikogo skazać na taki los.
- Kontaktowanie się z nimi nie byłoby rozsądne - powtórzyła przyciszonym tonem. - Ale może uda nam się ich chociaż zobaczyć. Jeżeli chciałbyś to zrobić, chętnie ci pomogę - dodała też, jakby usprawiedliwiając wcześniejsze użycie liczby mnogiej. Ale w sumie z jakiej racji się do tego pchała? Nie znała tych ludzi wcale, a może jej kolega po fachu wcale nie życzył sobie, żeby się wtrącała. Co się jednak powiedziało, nie może już zostać cofnięte.
Dlatego zamilkła na jakiś czas z nietęgą miną zastygłą na twarzy, a ożywiła się dopiero w okolicy murów. Nie było to zresztą aż tak bardzo daleko od miejsca, w którym się wcześniej znajdowali. Po tym, jak podeszli we wskazane przez Lise miejsce, dało się zauważyć przejście prowadzące do sieci podziemnych korytarzy. W tunelu panowała całkowita ciemność; Lotte na ten widok odruchowo złapała mocniej swojego towarzysza, jakby chciała mieć pewność, że nie zostawi jej samej ani na sekundę. Sama perspektywa znalezienia się w tym miejscu bez żadnego źródła światła na podorędziu była wystarczająco przerażająco, by nieco namieszać w głowie anielicy.
- Teraz będzie przez dłuższy czas prosto - wydusiła w końcu słabo. Próbowała sobie przypomnieć, czy wzięła cokolwiek, co mogłoby posłużyć za latarkę. Użycie ognia nie wchodziło w grę, zbyt łatwo mogła stracić nad sobą panowanie. Fobia potrafiła opanować ją do tego stopnia, że pobliskie przedmioty ulegały zapłonowi wbrew woli anielicy. Nie, na to za żadne skarby nie mogła sobie teraz pozwolić.