Nie opuszczała kryjówki zbyt często, a wychodzenie poza mury M- w wykonaniu Liselotte w ogóle należało do rzadkości. Ostatnio jednak miała na głowie o wiele więcej niż tylko podziemny szpital: odnaleziony podopieczny z Miasta, później kolejny przydzielony jej przez sąd anielski wymordowany, którym miała się opiekować. Temu drugiemu pozostawiła jako mieszkanie swój odziedziczony po zaginionym bracie domek w Edenie i odwiedzała go najczęściej jak tylko była w stanie. Nie chciała zostawiać chłopca zbyt długo samego. Trochę obawiała się, że bez jej wsparcia może znów popaść w jakieś kłopoty, choć ufała, że nie z własnych złych intencji. W końcu po ciężkiej przeprawie udało im się dojść do jako- takiego porozumienia, nawet jeżeli w trakcie ucierpiały meble, książki i pamiątki blondynki.
Kursowała więc pomiędzy Miastem a Edenem, co oczywiście wymagało pokonania Desperacji. A skoro już musiała się po niej poszwendać, to co jej szkodziło rozejrzeć się tu i ówdzie? Miała okazję spotkać niektórych znajomych, a także spotkać nowych. Zawsze znajdowała się jakaś miła duszyczka, której mogła pomóc lub po prostu porozmawiać, zapoznać się, spędzić czas w miłym towarzystwie. wbrew pozorom świat poza murami wcale nie był w stu procentach dziki i groźny; pozostało jeszcze bardzo wiele osób, w których apokalipsa i trudne warunki życia nie zniszczyły dobra.
Tak właśnie niedawno napotkała jakże przyjemnego osobnika, z którym wspaniale się rozmawiało o różnych roślinach i ich właściwościach. Paradoksalnie Lise nie znała się na nich zbyt dobrze, ale chciała ten stan zmienić, dlatego wyjątkowo uważnie słuchała każdej potencjalnie przydatnej informacji. Przedzierając się teraz przez stary, podniszczony las uświadomiła sobie, że do ich pierwszego spotkania doszło gdzieś nieopodal. Kojarzyła tę okolicę, nawet jeżeli padający w tej chwili deszcz nieco rozmazywał obraz okolicy. Był jednak dobrą rzeczą, rośliny potrzebowały nawodnienia, by jedna z nielicznych ostoi zieleni pośród wyschniętej na wiór Desperacji nie stała się również terenem pustynnym.
Opad powoli tracił na sile, by w końcu ustać. Zdjęła z głowy kaptur nieprzemakalnej kurtki, ukazując światu aureolę złocistych włosów. Okrycie ochroniło je przed zmoknięciem, więc mogła swobodnie zakręcić głową, a te rozsypały się wokół anielskiej twarzyczki. Gdzieś między roślinnością mignął jej element, który intuicyjnie nie pasował do reszty otoczenia. Niby dostrzegła go tylko kątem oka, ale zaraz zatrzymała się i przyjrzała uważniej w tamtym kierunku. Ktoś tam siedział, a Lotte nawet podejrzewała, kto to mógł być. Pewności nie miała, ale najlepszą metodą na to było po prostu podejść i sprawdzić. Dlatego też poszła po najmniejszej linii oporu i rozsunęła dłońmi sfatygowane gałązki, przedzierając się dokładnie na wprost ku swojemu celowi. Nie miała ochoty szukać wygodniejszej ścieżki; zresztą wyglądało na to, że musiałaby nadłożyć naprawdę wiele drogi. Tym zaś sposobem była z chwili na chwilę coraz bliżej i choć kilka ostrych roślin chlasnęło ją w dłonie, jedna nawet w policzek, to w końcu dotarła na tyle blisko, by móc rozpromienić się z satysfakcją.
- Nevie~ - rzuciła śpiewnie, zachodząc jasnowłosego chłopaka od boku. Nie miała problemu, by z tak bliskiej odległości poznać go po profilu twarzy. Zresztą sama pewnie też nie pozostała niezauważona, na czym swoją drogą w ogóle jej nie zależało.
Dobrze było zobaczyć jakąś poczciwą duszyczkę.

Nawet nie pomyślała o tym, że może anioła zaskoczyć; właściwie bycie powodem czyjegoś strachy kompletnie nie leżało w jej naturze, chyba że ktoś miał fobię dotycząca lekarzy. Tylko że akurat z takim przypadkiem się jeszcze nie spotkała, co najwyżej miała do czynienia z osobami lękającymi się widoku krwi. Tak czy inaczej reakcja chłopaka na dobrą sprawę uleciała uwadze Lise, pozostając kompletnie niezauważoną. Była bardziej zajęta faktem napotkania na swojej drodze znajomego, co przecież nie było jakimś bardzo codziennym wydarzeniem. Dobrze było natknąć się na życzliwą duszę, szczególnie gdy się tego nie spodziewała - tym większa była jej radość.
- Huh? - Zdziwiła się więc na wzmiankę o tym, jakoby przestraszyła jasnowłosego. - Wybacz, nie chciałam cię podchodzić tak znienacka - usprawiedliwiła się zaraz, posyłając Neville'owi przepraszający uśmiech. - Cudownie Cię widzieć - dodała jeszcze, rozpromieniając się w kolejnym uśmiechu. Choć dookoła panowała nieprzyjemna szaruga, Liselotte swoim wyglądem i zachowaniem potrafiła przywrócić słońce na jakże zmarnowany ziemski padół. Nawet nie musiała się starać, to się po prostu działo czy tego chciała, czy nie. Od razu przysiadła się obok znajomego, wpatrując się weń swoimi dużymi, niebieskimi oczami. Nadawały jej one wygląd bardzo niewinny, prawie jak u małego dziecka, choć z pewnością dawno się do nich nie zaliczała.
- O, rzeczywiście - stwierdziła, badając palcami wskazane przez rozmówcę miejsce. Gdy odsunęła dłoń od twarzy, na jaśniutkiej skórze wyraźnie odznaczały się plamki z krwi. Rana była niegroźna, ale teraz anielica była ubrudzona na piękny, acz niepożądany szkarłat na policzku i na ręce. Skrzywiła się nieznacznie i wolną ręka zaczęła przegrzebywać kieszenie w poszukiwaniu chusteczki higienicznej, którą przecież powinna gdzieś mieć. Problem był tylko taki, czy miała ja w którejś z kieszeni kurtki, spodni, czy może w przewieszonej przez ramię niewielkiej torbie. W końcu wymacała pożądany przedmiot w zapinanej na zamek kieszonce po lewej stronie kurtki. Szkoda tylko, że jak by prawej nie wygięła, nie była w stanie sięgnąć suwaka i wydobyć małej paczuszki, zaś lewą dłoń wciąż miała brudną. Westchnęła nieznacznie i spojrzała na anioła z bezradną miną.
- Mógłbyś może... - Wskazała na kieszeń, do której brakowało jej może centymetra. Na upartego dosięgnęłaby jej przy użyciu mocy, ale marnowanie energii na magię było w tej chwili bardzo niewskazane. Bądź co bądź znajdowali się w Desperacji, gdzie zagrożeń należało wypatrywać z każdej strony i nie zużywać sił na byle co. Nieostrożność mogła szybko zgubić nawet najsilniejszych, a co dopiero takie delikatne maleństwo.
- A wiesz, nic wielkiego. Wracam właśnie z Edenu do Miasta. A ty, co porabiasz w lesie w taką szarugę? - odbiła od razu, zaciekawiona.

Niecodzienne zjawisko; w samym środku szarej, ogarniętej deszczową pogodą Desperacji znalazło się miejsce kompletnie oderwane od tego pesymistycznie brzmiącego opisu. Wystarczyło tylko dwóch odpowiednich osób obok siebie i mały kawałek nieprzystępnego, niebezpiecznego lądu stał się choć trochę bardziej przyjazny. W końcu wszędzie przebywa się lepiej w towarzystwie życzliwej osoby.
- Dziękuję stokrotnie - odpowiedziała, uśmiechając się wdzięcznie. Przyjęła chusteczkę i strzepnęła nią lekko trzymając za róg, po czym przytknęła do rozciętego policzka. Po odsunięciu na chusteczce widniała nieduża plamka krwi - jak widać rana powoli przestawała ją sączyć. Wytarła też sprawnie palce lewej dłoni, nim czerwone zabrudzenia nie zaschnęły na niej na dobre. Choć całkiem często musiała wsadzić ręce w czyjeś trzewia w celu ratowania życia, widok jej zabarwionej szkarłatem dłoni musiał wydawać się dziwny. Podobny obraz zupełnie nie pasował do jej delikatnej twarzy, na której jeszcze nikt nigdy nie widział prawdziwej złości.
- O, no to naprawdę mieliśmy dużo szczęścia, żeby na siebie trafić. Nawet nie planowałam przechodzić przez ten las, ale po drodze tknęło mnie przeczucie. Już chyba wiem dlaczego - rozpromieniła się. Wystarczyło, żeby trzymała się swojego poprzedniego planu podróży i nie udałoby się jej spotkać jasnowłosego. A szkoda, bo nie widywali się nie wiadomo jak często i stąd każda okazja była dobra do tego, żeby się zobaczyć. Zresztą Lise była tak zabiegana, że trudno jej było podzielić swój czas pomiędzy swoich podopiecznych, pacjentów szpitala, sprawy Łowców i jeszcze do tego spotkania towarzyskie. Ubolewała nad tym, że doba jednak nie ma czterdziestu ośmiu godzin. Wtedy może ewentualnie zdążyłaby zrealizować połowę tego, co miała na co dzień do zrobienia. Do tego przydałaby się jeszcze umiejętność przebywania w kilku miejscach naraz, ażeby na pewno niczego i nikogo nie pominąć. Nieustanne przemieszczanie się pomiędzy Miastem, podziemiami i Edenem było nie tylko męczące, ale też bardzo niebezpieczne. Wychodzenie na powierzchnię M-3 dla nieposiadającej przepustki anielicy było ogromnym ryzykiem, szczególnie że powierzony jej pod opiekę człowiek był niemal na pewno członkiem wojska. Jedno uważniejsze spojrzenie na nadgarstki blondynki i nieszczęsna skończy rozkrojona na części w sterylnie czystym laboratorium. Odwiedziny w Rajskim Mieście też nie były takie proste; wymagały przedarcia się przez nieprzyjazne tereny Desperacji i pokonanie wszystkich związanych z nimi niebezpieczeństw. To wszystko do wykonania przez delikatną dziewczynkę o wzroście metr i pięćdziesiąt pięć centymetrów, której jedyną bronią był szczenięcy wzrok i błaganie o litość.
Może powinna zacząć nosić zbroję i miecz? Gdyby tylko była w stanie takie unieść...
- I gdzie zamierzasz iść dalej?

Gdyby tylko było tak łatwo odizolować się od niebezpieczeństw! Teoretycznie aniołowie od czasów apokalipsy mieli przyczółek w postaci Edenu, ale zakres ich działalności sięgał o wiele dalej. Przecież nie po to zeszli na ziemię, przyjęli ludzkie ciała ze wszystkimi ich skazami i narazili się na wszystkie niebezpieczeństwa świata ludzi, by zamknąć się na swoim podwórku i nie wychylać nosa poza szczelny bunkier. Ich misja wręcz nie pozwalała na to, by unikać Desperacji czy też Miasta. Stąd też, choć mogło się to wydawać niewłaściwe dla anioła i bardzo ryzykowne, Liselotte zdecydowała się wstąpić do jednego z najgorszych obszarów współczesnej Japonii - do podziemi. Tam, gdzie płonął ogień rebelii, gdzie zbierały się nieraz naprawdę trudne ludzkie przypadki. Nie było łatwo wejść pomiędzy ludzi walczących z władzą i nie tylko nie zatracić swoich wartości, ale też krzewić je pośród przebywających tam ludzi. Ze względu na swoja naturę łowcy jako rasa zatracili część człowieczeństwa, przez co wielu z nich było ciężkim materiałem do pracy dla anioła - szczególnie takiego, jak Lise. Ta jednak, mimo swojego dziecięcego wyglądu i delikatności zdołała udowodnić swoją wartość i racje. Nie można mieć żadnych wątpliwości, że ze względu na swoje zasługi była osobą dość szanowaną w szeregach rebelii. Nie mogło być inaczej, skoro uratowała wśród nich tak wiele istnień. Nigdy nie była do końca pewna, na ile poważnie traktują ją poszczególni członkowie, ale nie miała na co narzekać. Gdyby nie wykazała się odpowiednią lojalnością, zginęłaby niezwłocznie jako zagrożenie dla tajemnicy Łowców. Pod tym względem miała szczęście.
Schowała poplamioną chusteczkę z powrotem do kieszeni i zaśmiała się delikatnie. - No co ja bym bez ciebie zrobiła? - powiedziała, kręcąc nieznacznie głową. W końcu nie od dzisiaj wiadomo, że każda para rąk się przydaje; szczególnie w przypadku, kiedy komuś pozostaje tylko jedna wolna w użytku kończyna. Gdyby nie pomoc chłopaka, Lotte byłaby zmuszona albo porządnie się nagimnastykować, albo tracić siły na użycie mocy, albo dalej roztaczać wokół siebie woń krwi, ryzykując tym samym ściągnięcie w pobliże jakiejś bestii. To ostatnie było chyba najgorszym możliwym rozwiązaniem, ale wciąż bardzo możliwym. Przecież Desperacja roiła się od różnego rodzaju stworów, czekających dniem i nocą na Bogu ducha winne ofiary. Czasem wystarczyła chwilka nieuwagi, by wylądować w żołądku jakiejś bestii bez najmniejszych szans na obronę. Tym bardziej, jeżeli było się leciutką dziewuszką metr pięćdziesiąt pięć i to bez żadnych umiejętności walki. Przeciętny potwór chapnąłby taką na śniadanie nawet bez większego wysiłku.
- Hm - mruknęła, słysząc niezbyt optymistyczną odpowiedź na swoje pytanie. Przytknęła dłoń do policzka i kilka razy uderzyła czubkami palców o miękką skórę, w zamyśleniu kierując wzrok na pobliskie drzewo.
- Wiem. - Zerwała się naraz i stanęła na lekko rozstawionych nogach, celując palcem wskazującym w nos Neville'a. - Możesz przecież iść ze mną. W towarzystwie zawsze lepiej, nie? A ja muszę wrócić do Miasta. - Uśmiechnęła się promiennie i złapała jasnowłosego za dłoń, autorytarnie ciągnąć go za sobą. Co miał do stracenia? W końcu sam stwierdził, że nie wie, gdzie chce się udać. Lotte zaś rozwiązała ten problem w nie więcej niż dwie minuty, przynajmniej nadając ich spotkaniu jakąś bardziej określoną celowość.
Teraz najlepiej udać się w drogę, a dalej to się zobaczy.

- Nie, nie możesz - zaśmiała się. - Teraz to już właściwie musisz, bo zdecydowałam za ciebie. Bardzo słusznie przecież, nie mogę iść sama, to niebezpieczne. Właśnie. - Zamyśliła się na moment, nim po krótkim zawieszeniu w końcu wykonała krótki ruch ręką i stanowczo pociągnęła chłopaka za sobą. Starała się nie iść zbyt szybko, żeby nie wpaść przypadkiem na coś niebezpiecznego. Nawet jeżeli byli już we dwójkę, to tak czy siak podwyższony poziom ostrożności byłby bardzo wskazany.
- To akurat nie jest wielki problem. Też nie mam przepustki, ale znam parę... sztuczek. - Uśmiechnęła się tajemniczo. Powiedziałaby zapewne więcej, ale droga wymagała od niej w tej chwili skupienia. Las postanowił z nagła zgęstnieć, przez co na i tak już rzadko uczęszczaną ścieżkę po bokach wdzierało się coraz więcej ostrych gałęzi. Lise nie miała najmniejszej ochoty na to, by znowu dać się pociąć, stąd też wolną ręką ostrożnie odgarniała przeszkody. Niby łatwiej byłoby się z tym uporać z obiema, ale jedną dłoń wciąż miała zajętą. Prowadzenie Neville'a za sobą okazało się bardziej priorytetowe - w końcu nie po to zerwała go z miejsca, żeby teraz choćby przypadkiem zgubić.
- Bo wiesz, tak właściwie to właśnie tam mieszkam na stałe. W Mieście. Ale nie tak jak ci wszyscy ludzie, tylko pod miastem - zaczęła, obracając się momentami do tyłu, żeby dało się ją lepiej usłyszeć. Na szczęście niedługo po najgorszym fragmencie ścieżka rozszerzyła się nieco, tak żeby w końcu dało się iść normalnie kulturalnie obok siebie. Tak było o wiele łatwiej opowiadać, niż kiedy trzeba było cały czas się kręcić.
- To jest tak naprawdę tajemnica, chociaż mogę ci powiedzieć trochę. Jeżeli nie wiesz jak trafić do podziemia, to nie masz szans znaleźć drogi sam. A pod miastem mieszka cała wielka organizacja! Właściwie chyba najłatwiej ich opisać jako buntowników przeciwko władzy. Chociaż nie powinnam była w sumie mówić "ich", a "nas". - Wzruszyła ramionami, jak gdyby wcale nie opowiadała teraz o rozbudowanej siatce rebelianckiej, a o swoich kumpelach, z którymi co sobota chodzi na kawę do centrum handlowego.
- No i właśnie tam, w podziemiach, jesteśmy całkiem bezpieczni. Wojsko nie ma pojęcia jak się tam dostać, bo dostanie się tam z zewnątrz jest bardzo trudne. Najgorzej jest, jeżeli kogoś złapią na powierzchni... ale ja za często nie wychodzę na górę, a jeżeli już, to nie zwracam na siebie uwagi. Tak na co dzień po prostu pracuję w szpitalu. Wiesz, ich życia też ktoś musi ratować - zakończyła wywód. Teoretycznie nie powinna się tak rozgadywać na temat tego co i gdzie robi, a już tym bardziej nie wypada, żeby w rozmowie padły informacje o Łowcach. Lotte nie przejmowała się tym wszystkim głównie dlatego, że miała naprawdę niezłą intuicję co do tego, komu może o czym opowiedzieć. I choć mało kto na jej miejscu by tak zrobił, ona czuła, że nic złego się nie stanie, jeżeli powie prawdę. Nie mówić nic też byłoby ciężko, a kłamać nie zamierzała tym bardziej.
Ciężkie, ach, ciężkie życie Łowcy.