- W razie czego bym sobie poradziła. W końcu dość dużo podróżuję między miastem a Edenem i jakoś daję radę, chociaż rzeczywiście Desperacja potrafi być strasznie niebezpieczna. Szczególnie w nocy lepiej się po niej nie szwendać, jeżeli chce się przeżyć. Dobrze jest nie być samemu. - Uśmiechnęła się delikatnie. Wprawdzie była niemal tysiącletnią, dorosłą anielicą i z wieloma sprawami radziła sobie sama, to jednak czyjeś towarzystwo w trudnej podróży było przez nią zawsze doceniane. Nigdy nie mogła mieć pewności, kiedy wydarzy się coś nieoczekiwanego, z czym nie uda jej się samodzielnie uporać. Na opustoszałych terenach kręciły się całe gromady niebezpiecznych bestii, rzezimieszków i bandytów, a tereny zazielenione wręcz kipiały od trujących roślin i kolejnych groźnych zwierząt. Gdziekolwiek by się nie obrócić, zawsze należało mieć oczy z tyłu głowy i jeszcze dodatkowe dwie pary po bokach, żeby w ogóle móc mówić o minimalnym poczuciu bezpieczeństwa. Zresztą to pojęcie w kontekście Desperacji chyba w ogóle nie miało prawa istnieć.
- Chętnie zobaczę.
Kolejny uśmiech rzucony z ukosa w momencie, kiedy na chwilkę nie musiała patrzeć przed siebie. Wyciągnięta do przodu ręka sama wyczuwała dotykające jej przeszkody i odgarniała je na bok bez większego zaangażowania ze strony anielicy, która mogła swobodnie zająć się rozmową. O tyle lepiej, że obracając się co jakiś czas do rozmówcy mogła mówić ciszej i nadal mieć pewność, że ją usłyszy; wydzieranie się w desperackim lesie zdecydowanie nie byłoby rozsądne, nawet jeżeli było ich dwoje. Zawsze to bezpieczniej nie wywoływać dodatkowych kłopotów w postaci głodnych bestii czy czających się gdzieś zbirów. Nigdy nic nie wiadomo.
- Pod miastem - potwierdziła. - Mamy tam właściwie wszystko, co trzeba. Zaopatrzeniowcy harują jak mrówki, żeby tylko dało się tam żyć. Nie wiem, w jaki sposób zostały zorganizowane niektóre rzeczy, ale mieszka się nieźle. Mamy nawet prawdziwy szpital pod ziemią. To głównie tam siedzę, zupełnie jak w takim normalnym. Co chwila pojawiają się nowi ranni i chorzy, więc ciężko mi pogodzić to z podróżowaniem, ale też nie mogę zostawić Edenu. Strasznie dużo sobie wzięłam na głowę. - Westchnęła nieznacznie. Jeden podopieczny i drugi, szpital w podziemiach i sprawy Łowców, wydarzenia dotyczące aniołów i wszyscy znajomi w Mieście i poza nim, którym starała się pomagać jak tylko mogła. Aż dziw, że jedna maleńka anielica była w stanie udźwignąć aż tyle na swoich szczupłych barkach. Całe szczęście, że miała równie wiele pomocy od osób o dobrej woli, bo inaczej już dawno przestałaby sobie radzić we wszystkich trudnych sytuacjach życia.
- Ufam, że mnie nie wydasz, więc powinno być w porządku. Z organizacjami zawsze należy uważa co i komu mówisz, bo może się okazać, że jedno słowo cię zgubi. Różnie to bywa. Wbrew pozorom Łowcy nie są tacy źli jak to się mówi ludziom w Mieście, choć też święci nie są. Czasem jest bardzo ciężko ich opanować, szczególnie że mnie rzadko słuchają. - Zasępiła się odrobinę. Niestety, nie mając posłuchu w organizacji momentami mogła tylko przyglądać się, jak kolejna drużyna wybywa z podziemi na konfrontację z wojskiem. W takim wypadku było niemal pewne, że któraś strona dozna strat w ludziach, co bez względu na sytuacje było faktem bardzo przykrym. Lise bardzo chciałaby, żeby konflikt pomiędzy S.SPEC a rebeliantami dało się rozwikłać bez użycia przemocy, ale nie była aż tak naiwna, by rzeczywiście wierzyć w taką opcję. Czasem była zmuszona do zaakceptowania brutalnej rzeczywistości, a wtedy pozostawało jej jedynie oczekiwanie, czy jej towarzysze powrócą żywi, czy nie.

- No widzisz. To dobrze, że się znaleźliśmy - podsumowała. W obliczu nieprzystępnego charakteru Desperacji każde towarzystwo wydawało się być ratunkiem. A przecież można było jeszcze źle trafić; mało to było szubrawców czyhających tylko na to, jak by tu kogo wpuścić w maliny? Ufając niewłaściwym osobom można było narobić sobie o wiele więcej kłopotów, dokładając tylko do zestawu przygotowanego przez groźną przyrodę Desperacji. Dlatego Lise cieszyła się, że trafiła w życiu na tak miła osobę. O wielu rzeczach świadczył sam fakt, że miała do czynienia  z człowiekiem odrodzonym do anielskiego życia. To zawsze dawało jakiś zaczątek dobrej opinii na start, a późniejsze doświadczenia tylko utwierdziły ją w przekonaniu, że napotkała na swej drodze naprawdę porządną osobę. Może to dlatego nie bała się opowiedzieć Neville'owi o swojej działalności w tajnej przecież organizacji. Właściwie to i tak nie miał jej komu wydać - gdyby skontaktował się z władzami miasta to i jego by zgarnęli, skoro sam był aniołem. Zresztą, anielicy nawet nie przeszłoby przez głowę, że ktoś, kogo miała za przyjaciela, mógłby zadziałać na jej niekorzyść.
- Nie mogę cię nigdzie zabrać na siłę. - Pokręciła głową- Zresztą nie mam prawa przyprowadzić do podziemi nikogo z zewnątrz, chyba że to kandydat na nowego Łowcę. Ale tak sobie właśnie pomyślałam, że mógłbyś się tym zainteresować. Przecież wiem, że jesteś dobry - wyłożyła, stuprocentowo pewna swojego zdania. - Dlatego do niczego cię nie zmuszam. To raczej taka... propozycja, o. Żebyś się zastanowił. Czasami mam wrażenie, że w całej tej łowieckiej kaszance bardzo łatwo jest zapomnieć o właściwym celu tego, co robimy. Chodzi przecież o to, żeby nie pozwalać władzy na te wszystkie złe rzecz, które robią w mieście i poza nim. Wymaga to różnych środków, ale zawsze próbuję uprosić, żeby nasze cele osiągać bez użycia przemocy. Ale to nie jest łatwe. Nikt nie rozumie o co mi chodzi. - Zasmuciła się odrobinkę, ale nie na długo. Wystarczyło kilka sekund by przegoniła złe myśli i na twarzy anielicy znów zagościł delikatny, nieco nieśmiały uśmiech.
- Nie masz czasem tak, że chciałbyś zrobić coś dobrego dla świata? Swoim jednym istnieniem zmienić coś złego w coś dobrego i sprawić, że życie stanie się piękniejsze? - Zaczęła, urywając myśl zaraz po pytaniu. Nie zamierzała uzupełniać swojej refleksji, ale pozwolić jasnowłosemu na samodzielne jej dopełnienie.
- Gdybyś chciał - kontynuowała po jakimś czasie - to moje poręczenie zupełnie wystarczy. Należę do organizacji już parę ładnych lat. Mogę mnie nie zawsze słuchać, ale mi ufają. Każdemu z nich nie raz i nie dwa uratowałam życie... chociaż nie jest łatwo. Dużo się dzieje, zagrożeń jest coraz więcej i Łowcy coraz częściej wracają ranni. A nas, lekarzy nie przybywa. Powoli przestajemy sobie radzić z tym wszystkim i boję się, że przez to znów ktoś zginie.
Już była bliska do tego, by znów stracić humor, gdy wysuszone drzewa przerzedziły się nieco. Ścieżka też była szersza, umożliwiając wygodniejszą rozmowę bez ciągłego obracania głowy do tyłu. Tylko od czasu do czasu jeszcze trzeba było odgarnąć z drogi zaplątaną gałąź, której obojętne było, czy ktoś chce przechodzić przez nią, czy nie. I wszystko pewnie byłoby w jak najlepszym porządku gdyby nie to, że teren zaczął się obniżać. Należało zejść nachylonym terenem całkiem spory kawałek; dopóki każde stawiało kroki ostrożnie, nie było problemu. Pojawił się on za to wtedy, kiedy zupełnym przypadkiem Lotte nie zauważyła na swojej drodze odstającej gałęzi jakiegoś krzewu. W jednej chwili potknęła się, straciła równowagę i poleciała do przodu, zjeżdżając po stromym podłożu i turlając się po drodze jak przy zabawie na śniegu. Tylko że ona nie panowała nad tym, dokąd się toczy i mogła po drodze narobić sobie jeszcze więcej krzywdy.

Nieraz już się zdarzało, że osoby napotykające na swojej drodze Liselotte określały ją właśnie jako ciepłą, serdeczną, o jakimś takim... niezidentyfikowanym magnetyzmie. Sama nie wiedziała, skąd to się bierze. Wcale nie próbowała jakoś szczególnie wywołać w ludziach takiego wrażenia, ale ono stawało się bez żadnej ingerencji z jej strony. Po prostu była sobą, a że z natury nie potrafiła odmawiać pomocy i wsparcia, to od razu każdemu utrwalał się bardzo pozytywny wizerunek anielicy. To zapewne też kwestia tego, że wszystko to przychodziło jej naturalnie od urodzenia; nie musiała udawać ani grać, żeby czynić dobro.
- A co tu jest do podołania? Popatrz tylko na mnie. - Delikatnie rozłożyła ręce na boki, prezentując swoją niziutką, szczupłą sylwetkę o wyglądzie siedemnastolatki. Nikt w życiu nie wziąłby jej na poważnie podczas rozmowy kwalifikacyjnej na Łowcę, gdyby takowe były przeprowadzane. Po prostu za bardzo przypominała delikatną, nieporadną dziewczynkę. - Przecież ze mnie żadna rebeliantka. Ale umiem pomagać i dlatego zawsze mam co robić i jak się przydać. Każda pomoc jest nieoceniona. Ktoś musi w końcu wydłubywać kule tym dzielnym ludziom- dodała. Sama w końcu nie brała udziału w akcjach przeprowadzanych na powierzchni z nielicznymi wyjątkami. Zresztą, za każdym razem miała czego żałować. Wystarczyło wspomnieć atak na laboratoria S.SPEC, kiedy zginął jeden członek ich drużyny. Do dziś nie mogła sobie wybaczyć, że nie udało jej się wtedy go uratować. Teoretycznie nie miała w tym żadnej konkretnej winy, ale i tak widziała ją cały czas. Tak samo jak wspomnienia wciąż przywoływały jej przed oczy obraz rozbryzgującej się na wszystkie strony głowy Seishina.
- To się bardzo łączy. Szczególnie, że choćby ja: dużo z medycyny umiem, ale na ziołach i lekach się nie znam. Chciałabym się doszkolić, ale nie ma na to czasu, gdy ciągle ganiam między szpitalem, Edenem i powierzchnią miasta. Z twoją pomocą... nawet nie wiesz o ile byłoby łatwiej. - Spojrzała przez gałęzie w niebo. Było szare i ponure, wszędzie takie samo. Ale i tak ładniejsze niż sufit kanałów i podziemnych pomieszczeń, gdzie nie dochodziły promienie słońca i musieli się na okrągło posiłkować sztucznym światłem. Nie istniały naturalne dzień i noc, wyznaczały je zegary. Dlatego Lotte, choć poświęcała się bardzo pracy w szpitalu, to nie przepuszczała żadnej możliwości wydostania się na zewnątrz. Podziemie przyprawiało ją o klaustrofobię.
Za to jak widać otwarta przestrzeń nie przynosiła dziewczynie wiele więcej dobrego. Przyspieszona, niekontrolowana podróż w dół zbocza z pewnością pozostawi na jej ciele ślady w postaci siniaków i zadrapań. Po drodze coś chrupnęło, a gdy tylko podłoże nieco się wyrównało i turlanie anielicy zostało zatrzymane, w umyśle zaświtał jej niewesoły komunikat. Wylądowała na plecach i otworzyła oczy, znów spoglądając w górę na poszarzałe niebo.
- Skręciłam sobie kostkę - zakomunikowała od razu, gdy tylko Neville zjawił się obok. Nie musiała nawet sprawdzać - moc diagnozy działała przede wszystkim na nią samą, czy tego chciała, czy nie. - Ale tak poza tym to nic groźnego. Tylko trochę boli - dodała po chwili uspokajającym tonem. Podniosła się i usiadła na przyżółkłej trawie, spoglądając na swoje blade ręce. Teraz były pokryte płytkimi rozcięciami i wyraźnie czuła, że za niedługo pojawią się na nich także siniaki. To samo zresztą z całym krótkim ciałem blondynki.
- Chyba będziesz musiał. Ale na szczęście nie jest bardzo daleko. Niedługo skończy się las, trzeba będzie przebrnąć fragment pustyni i dotrzemy pod mury miasta. A kanałami jeszcze kawałek. - Po wymienieniu tego wszystkiego właściwie nie było wątpliwości, że czekało ich jeszcze trochę drogi. Ale co mogli innego zrobić? Lise nie była w stanie chodzić na uszkodzonej nodze, a lot na otwartej przestrzeni wcale taki bezpieczny nie był. Dzikie drapieżne ptaszyska i takie tam. Na ziemi zawsze łatwiej się schować.

- No widzisz - wtrąciła zaraz po opisie swojej osoby. - To się właśnie liczy - silna wola i chęć pomocy. Jeżeli tylko chcesz zrobić coś dobrego, zawsze znajdziesz sobie miejsce na świecie. - Kolejny promienny uśmiech rozjaśnił twarz anielicy. W obliczu swojego kompana widziała teraz dokładnie to samo, co musiała mieć w oczach zaledwie półtora roku temu. Niepewna, zagubiona, szukała swojego miejsca i czegoś, co mogłaby robić dla innych ludzi. Wydawało jej się wtedy, że żadna rozważana przez nią opcja nie jest wystarczająco dobra. Chciała zrobić jak najwięcej, a równocześnie była świadoma własnej małości, jak wiele jeszcze brakuje jej do choćby znośnego poziomu. Przyłączenie się do Łowców było najpierw tylko spontanicznym pomysłem, ale po jakimś czasie przeznaczonym na rozmyślania w końcu doszła do wniosku, że to właśnie w ten sposób chce się przysłużyć światu. Nie tylko miała zająć się ludzkim życiem i zdrowiem, ale też wpłynąć na metody stosowane przez rebeliantów i przyczynić się do tego, co wspólnie mogli uczynić dla dobra Miasta. Nic nie jest idealne; część planów jej współpracowników zdecydowanie się anielicy nie podobała, jak również stosowane czasami metody. O tym jednak każdy z łowców prędzej czy później doskonale wiedział, więc nikt się nie dziwił, że słodka, niewinna blondyneczka raz na jakiś czas rzuci nieprzychylnym komentarzem i porazi wzrokiem, gdy jakichś fan krwawych zabaw na głos wyrazi swoje fantazje.
Nie tolerowała bezsensownej przemocy.
- Nie, nie będziesz musiał. Nie mogą ci kazać robić czegoś wbrew sobie. Nie pozwoliłabym im - stwierdziła stanowczo. Skoro udało jej się wymóc, by uszanowali jej usposobienie, to i Neville mógłby liczyć na coś podobnego. A gdyby jakimś cudem ktoś ma co do tego obiekcje, Lise byłaby gotowa przemówić delikwentowi do rozumu. Choć drobna i niegroźna, zawsze obstawała przy swoim bez mrugnięcia okiem. W sprawach, które uznawała za ważne, była nie do ruszenia.
- Nie muszę sprawdzać. - Pokręciła lekko głową, rozsypując złote pasemka dookoła niczym aureolkę. - Jedna z moich mocy pozwala mi sprawdzić czyjś stan zdrowia, także swój. Dlatego zawsze od razu wiem, czy coś mi się stało - wyjaśniła od razu. Dla niewtajemniczonych jej wiedza mogła wydawać się efektem zgadywanki, ale był to rzeczywiście stan faktyczny, który poznawała dzięki magii. Sztuczka tego typu była naprawdę niezwykle przydatna - każdą atakującą ja chorobę mogła od razu zdusić w zarodku, nawet jeżeli nie było jeszcze żadnych widocznych objawów.
Niemal automatycznie owinęła szczupłymi ramionami szyję chłopaka, by niesienie jej ciężaru nie było dlań aż takim kłopotem. Wstyd jej było, że przez własną nieuwagę jest teraz problemem dla towarzysza podróży, ale w ten sposób rzeczywiście było łatwiej się przemieszczać, biorąc pod uwagę nieszczęsne obrażenia anielicy. Do miasta nie było już bardzo daleko, a swoją nogą wolała się zająć na spokojnie, a nie w tej dziczy, gdzie zza każdego krzaka mogła na nich wyskoczyć dzika bestia.
- Jak teraz skręcisz w lewo, to zaraz powinniśmy wrócić na ścieżkę. Potem skończy się las i będzie już łatwo, bo będzie widać mury - wyjaśniła. Nawigacyjnie prościej im będzie po opuszczeniu suchego lasku, za to atmosfera pustyni prezentowała się znacznie gorzej niż ich obecna okolica. Nic za darmo, ot co.

Nie ulegało wątpliwości, że mimo bardzo delikatnego wyglądu, nie była pierwszym lepszym dzieciaczkiem. W przypadku aniołów wygląd bardzo często bywał mylący, a już z pewnością było tak w przypadku Liselotte. Jej największą mocą nie była siła fizyczna, wygląd, czy nawet potężna magia; większość tego, co w swoim długim życiu osiągnęła, była dziełem jej ogromnej determinacji i siły charakteru. Trudno jej było postrzegać ten fakt jako zaletę, skoro często nie brano jej na poważnie, a braki w różnych dziedzinach przysparzały jej nieraz kłopotów. Niestety, raczej niewiele była w stanie z tym wszystkim zrobić, przede wszystkim radziła sobie jak mogła. Już na samym początku życia dostrzegła, że dobrym słowem i stanowczością była w stanie zdziałać o wiele więcej niż groźbami lub przemocą, których i tak nie byłaby w stanie rzeczywiście dokonać. Nie miała wrogów - jedynie przyjaciół i tych, z którymi jeszcze chciała się zaprzyjaźnić. Wiedziała, że nigdy nie będzie w stanie tego osiągnąć, ale samo dążenie dawało jej wystarczająco satysfakcji.
- Racja, to bardzo przydatna zdolność. Dlatego bardzo się cieszę, że ją mam. W ten sposób mogę być o wiele bardziej skuteczna jako lekarz i ratować jeszcze więcej osób - przytaknęła. Za swój dar już niejeden raz dziękowała Bogu, szczególnie wtedy, gdy dzięki magii po raz kolejny udawało się ocalić czyjeś życie. Możliwość poznania dolegliwości pacjenta jeszcze przed wystąpieniem objawów była nieoceniona pomocą przy leczeniu, którego zbyt późne podjęcie mogło prowadzić tylko do gorszych problemów.
Oparła głowę o własne ramię, wyciągnięte dla bezpieczeństwa wokół szyi Neville'a. Wcześniej podczas marszu nie odczuwała jakiegoś wielkiego zmęczenia, tak jak to zazwyczaj, gdy jest się w ruchu. Dopiero teraz, gdy była niesiona i nie musiała się szczególnie wysilać, odczuła ciężar pokonanych wcześniej kilometrów. Gdyby po chwili odpoczynku miała znów iść o własnych siłach, nawet ze zdrową nogą, byłoby jej o wiele ciężej znów zmusić się do wysiłku, niż gdyby w ogóle się nie zatrzymała. Pewnie za niedługi czas zaczęłoby ją zbierać na sen, jednak rozmowa pomagała utrzymać świadomość.
- Hm? - mruknęła, podnosząc głowę z powrotem do pionu. Spojrzała z zainteresowaniem na kwiatuszek, który w mgnieniu oka pojawił się tuż przed nią. - O, dziękuję - powiedziała wyraźnie ucieszona, wyciągając jedną dłoń po stokrotkę. - To jakaś forma telekinezy? Bardzo interesująca. - Kiwnęła głową z uznaniem i po krótkiej chwili zastanowienia zatknęła roślinkę za ucho anioła. - Pasuje ci - stwierdziła z rozbawieniem, ukrywając uśmiech za przytkniętą do twarzy dłonią. Zaraz jednak dołączyła jedną rękę do drugiej, żeby nie stanowić dla towarzysza podróży zbyt wielkiego ciężaru. Zawsze to łatwiej kogoś nieść, kiedy sam trzyma się w odpowiednim położeniu.
- Jeszcze lepiej byłoby ci z całym wiankiem, ale nie mamy na to czasu. Szkoda. Kiedyś na pewno ci zrobię.

Zaśmiała się bezgłośnie i pokręciła głową, przez co złote pasma znów zawirowały dookoła anielskiej twarzyczki.
- To nie moce i umiejętności są najważniejsze, ale twoje serce. Czasem żeby komuś pomóc, wystarczy uśmiechnąć się, posłuchać, być obok - rzuciła refleksją, wzrok kierując na poszarzałe niebo. Lubiła na nie patrzeć nawet wtedy, kiedy nie prezentowało się najpiękniej. Było jednak prawdziwe, w przeciwieństwie do projekcji na kopule otaczającej Miasto-3. Tamtejsze niebo, choć zdecydowanie bardziej urodziwe, nijak nie dawało się porównać do prawdziwej przestrzeni, do wolności od zamknięcia w ciasnych murach. Rzeczywistość nie zawsze była piękna, ale jej autentyczność nadrabiała te zaległości.
- Czyli to działa tylko w jedną stronę? Znaczy, że możesz coś przywołać tylko do siebie, ale nie dowolnie przenosić? - Zawiesiła na chwilę wypowiedź. Kilka trybików zachrzęściło, obróciło się i w końcu przeskoczyło na odpowiednie miejsce. Blondynka skinęła głową. - Rozumiem. Chociaż może jeszcze kiedyś uda ci się tę moc rozwinąć. Czasem nawet po setkach lat ujawnia się jakaś nowa zdolność, której do tamtej pory nie było. Sama się o tym przekonałam jakiś czas temu - napomknęła, chociaż na razie nie rozwijała tematu. Nie było potrzeby, jeżeli Neville już o takich szczegółach wiedział, za to gdyby nie, zawsze miał możliwość dopytać. W końcu już z pewnością zdążył się przekonać, że Lise nie odmówi odpowiedzi, jeżeli tylko będzie w stanie podzielić się przydatnymi informacjami. Sama pamiętała swoje pierwsze kroki na świecie, gdzie musiała od razu zderzyć się z jego podwójnym obliczem - ludzkim i nadnaturalnym. Może łatwiej byłoby poznawać wszystko stopniowo, najpierw z perspektywy zwykłego człowieka? To jest kwestia dość sporna, a i niemożliwa do porównania.
- Pod mury. Jak będziemy bliżej, to pokażę ci wejście przez kanały. Nie jest to może najprzyjemniejsze powitanie, ale dzięki temu nie grozi nam złapanie przez wojsko - wyjaśniła. - Mniej-więcej tam - dodała jeszcze, na chwilę uwalniając jedną rękę i wskazując w pewne miejsce przy murze. Z ich obecnego położenia nie było jeszcze widać wejścia do podziemnych tuneli, ale to właśnie o to chodziło. Gdyby przejście między siedzibą Łowców a Desperacją było łatwe do zlokalizowania, to prędzej czy później któryś z żołnierzy zauważyłby kogoś w trakcie przemieszczania się. To mogłoby spowodować nie tylko odcięcie bezpiecznej drogi dla osób pozbawionych przepustki, ale też ułatwić władzy wdarcie się do bazy rebeliantów. I to nie skończyłoby się dla nich dobrze.