Kenji chyba na czym polega mniej więcej cała sztuczka. Oczywiście po słowach Tsu srebrnowłosy zaczął pokazywać to co naprawdę potrafi. Tsu przyglądał się temu... błyskawice go słuchały i poruszały się po jego ciele nie robiąc mu krzywdy co było ciekawe. Czarnowłosy nie tracił czujności i rozejrzał się wokół by sprawdzić czy na pewno nikt ich nie obserwuje. Byłoby głupio gdyby wyjawili komuś innemu swoje możliwości. Tak właściwie to rozmowa ta prowadziła do popisów przed kolegą? Tsu walnął się w czoło...
-Super... ale wiesz lepiej nie pokazywać swoich mocy każdemu napotkanemu człowiekowi. Wierzę, że to było tylko minimum ale wciąż ktoś może nas podsłuchiwać i takie tam.- powiedział miłym tonem z uśmiechem na twarzy.
-Więc, co masz zamiar robić w przyszłości? Jakieś większe akcje planujesz? Chętnie bym usłyszał o człowieku piorunie rozwalający połowę miasta...- powiedział i zaczął się śmiać. Ciekawy był co na to odpowie młody. Co można pragnąć w takim wieku będąc łowcą? Oczywiście poza sprzeciwianiem się władzy. Czy może mieć coś... jakiś wielki cel w życiu?

Chłopak zmienił wyraz twarzy na bardziej poważny. Po chwili wyłączył się całkowicie. Już nie drapał się po włosach.. Nie mrugał też oczyma - zamykając oczy całkowicie oddał się własnym myślą. Tak właściwie to co miał zamiar osiągnąć w przyszłości? Był jeden dość istotny cel, który chciał osiągnąć w przyszłości.. Jako, iż chłopak miał niezbyt kolorowe dzieciństwo to nie miał czasu na... przyjaciół. To była dość błaha sprawa, bowiem ludzi jest sporo na świecie, lecz mimo to chłopak nigdy nie zaznał rozkoszy płynącej ze wspólnie spędzanego czasu z przyjaciółmi. Wracając trochę do wcześniejszego tematu chłopak ocknął się.
Chyba nie myślałeś, że siadając tu nie sprawdziłem okolicy.. Gdybym dał się szpiegować to już dawno byłbym chociaż jedną nogą na drugim świecie. I to w optymistycznej wersji. - Podniósł głowę a oczy skierował na Tsu. Po tym ruchu znów przystał na rozmyśleniach. Przypominał teraz melancholika - nie zbyt pozytywnego. Jak to melancholicy. Tyle czasu zmarnowałem na treningu - co ze sobą teraz zrobić?. Zadawał sobie to pytanie przez około 2-3 minuty życia. W końcu nastała chwila, gdy dzieciak zabrał głos w sprawie przyszłości..
Nie wiem... Może mi pomożesz coś wymyślić? Przyszłość stoi otworem, mogę zrobić wszystko.. Może otworzymy restauracje z najlepszym jedzeniem z każdego kontynentu?! - W tej chwili wróciły mu żywsze uczucia. Teraz chciał.. Po prostu żyć. Nie zważać na przeciwności..

Ryouma miał trochę czasu wolnego i postanowił zawędrować aż nad jeziora. Wziął ze sobą swojego wilka, żeby się z nim wyszaleć, bo w sumie dlaczego nie.
Na szczęście dla nich w pobliżu nie było zbyt wielu osób, więc mogli na spokojnie porzucać freesbe bez obaw, że komuś będą przeszkadzać. Niby nic strasznego, ale po co znosić oburzone spojrzenia nieznanych mu ludzi?
Zresztą młody potrzebował ruchu, zajęcia generalnie, żeby nie myśleć zbyt dużo o ostatnich wydarzeniach. Jego życie obróciło się o 180 stopni i teraz mieszkał z nieco gburowatym wujkiem, chociaż zdawał sobie sprawę z tego, że mógł trafić gorzej.
Sparky, jego zwierzak chyba do pewnego stopnia zdawał sobie z tego sprawę, bo fresbee przynosił w tempie ekspresowym, tak by Ryouma nie musiał długo na nie czekać.
Jednak w końcu zabawka zboczyła nieco z kursu i wylądowała na drzewie.
-No i masz...- westchnął i podrapał swojego zwierzaka za uszami, a potem podszedł do drzewa i zaczął kombinować jak je stamtąd ściągnąć.