Hachirō | Poziom Średni
Cel: Rośliny (Martwy korzeń/Owoce Trupiego Jadu/Owoce Kaukaskiego Granatu)
"Istnienie tysięcy lasów zaczyna się od jednego żołędzia."

Świat spowity w mrokach niemożliwie głębokich i wszystko szczelnym płaszczem zdumiewająco miękkim pokrywających wydawał się nad wyraz i zaskakująco zachwycający; urzekający niemym czarem płaskiej, pochłaniającej nawet najjaśniejsze promienie rażącego światła czerni. Cisza - piszcząca nieznośnie w uszach i przeraźliwie, przytłaczająco dominująca - rozciągała się na calutkim tym obszarze, zachłannie zgarniając w stalowe, tytanowe wręcz objęcia wszyściutko aż po sam odległy, niedostrzegalny gołym okiem horyzont. Piękny był to świat - pozbawiony okropności i brutalności, i masakr smutkiem oraz szokiem napawających - lecz jednocześnie nieopisanie smutny - samotnością tknięty, milczeniem wiecznym i na błagania głuchym, z życia i towarzystwa wyplewiony. Mrugnęła wtem sowa oczyma swymi - nieposiadającymi ani źrenic, ani tęczówek ślepiami, w których to w zamian zamknięto nocne, naznaczone milionem gwiazd niebo - napuszając pióra barwne i cudownie kryształowe, i jakby przez samą Panią Tęczę pobłogosławione. Rozłożyła skrzydła majestatyczne i przeogromne, i pięknie kolorowe, z huknięciem bezgłośnym wzbijając się zaraz w wypełnione pustką powietrze, wzniecając przy ruchu tym iskier trzaskających i strzelających garście pełne. Czerń dotąd tu królująca dumnie i bezwzględnie zamigotała, zachwiała się, zazgrzytała z uporem, ustępując ostatecznie zapierającym dech w piersiach barwom, podczas gdy wszechobecna, ogłuszająca flauta zrzucona została z tronu przez dźwięków tłum gwarny.

Opowiastka ta krótka, acz słuchaczy skutecznie i prędko odpychająca powiadana była przez "staruszkę" tutejszą, na granicach - niemalże poza nimi, balansując na cienkiej linii przynależności do tej półdzikiej, zmiennej okropnie społeczności i jednocześnie bycia od niej odłączoną - zdewastowanej, zrujnowanej wioski mieszkającą. Przedziwna była to istotka, o ciałku młodziutkiej, maksymalnie dwunastoletniej dziewczynki, białych włosach w warkocz przeważnie zaplecionych i pasa w tej formie sięgających, błękitnych oczach mętnych i wiekiem zakrapianych, a także głosie kogoś, kto wieki sam do siebie przemawiać był zmuszonym. Poruszała się jak osoba stara, której lata ciążyły na ramionach niby głazy tonowe i nosiła połatane, szare łachmany szczelnie ją od stóp po szyję zakrywające. Dodatkowymi, odstającymi - chociaż może nie aż tak bardzo na Desperacji - elementami jej aparycji były zakrzywione, baranie rogi wymykające się spomiędzy śnieżnych kosmyków oraz grube, gładkie, gadzie łuski możliwe do wypatrzenia na jej policzkach, wierzchach dłoni i przedramionach.

Persona ta samotnie żyła w ruinach jednego z najbardziej oddalonych od reszty, jednopiętrowym domku, w którym to jedynym mieszkalnym, w miarę szczelnym - a przynajmniej uszczelnionym gliną i innymi naturalnymi metodami - pokojem był ex-salonik, gdzie znaleźć można było biedne, acz w miarę wygodne jak na standardy tej krainy posłanie i kilka innych przedmiotów pomocnych w codziennym życiu. Reszta budynku nie nadawała się do niczego - zawalona kuchnia, sypialnia wycięta z egzystencji, nieistniejąca łazienka, przedsionek na świat otwarty, piwnica dawno zalana, zasypana i generalnie niedostępna. Przez większość czasu spotkać kobiecinę tę można było na malutkim, skromnym ogródku za opisanym wyżej domkiem, gdzie dzielnie przy gruncie niepłodnym i odmawiającym posłuszeństwa pracowała. Mimo że nic tam rosnąć nie chciało; że żadna roślina nie wychyliła się z ziemi twardej i nieprzyjaznej nawet wątłą łodyżką; że nasiona zakopywane w ziemi tylko się niepotrzebnie marnowały, to ona dalej to czyniła - wciąż i wciąż, i wciąż. Mało kto ją odwiedzał i mieszkające tu jednostki naśmiewały się przeważnie z tej jej syzyfowej pracy - jeśli ktoś sobie o niej jakimś cudem przypomniał - a także kierowali do niej - dla żartu to szare życie rozświetlającego - podróżnych, którzy wędrowali w poszukiwaniu wiedzy jakiejś na temat roślin i ziół wszelakich. Nie zdarzali się tacy tutaj jakoś nazbyt często, ale każdą iskiereczkę radości i zabawy należy na Desperacji chwytać oraz łapać, czyż nie?

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 21 stopni), silny wiatr (ale nie porywisty, po prostu odczuwalny), słońce w pozycji godziny jedenastej.
  
• Ilość zdobytych roślin będzie potem z przelicznikami (zależnymi od Twoich działań i osiągnięć) wyliczona.
  
• Prosiłabym o podanie ekwipunku w pierwszym poście.

ekwipunek:

Hachirō | Poziom Średni
Cel: Rośliny (Martwy korzeń/Owoce Trupiego Jadu/Owoce Kaukaskiego Granatu)
"Istnienie tysięcy lasów zaczyna się od jednego żołędzia."

Może i nie była to najlepsza, najwygodniejsza i najprzyjemniejsza podróż - zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt i świadomość tego, jakie dokładnie istoty go otaczały i wręcz dyszały mu w kark - ale przynajmniej była szybka oraz nieprzeciągająca się. Stosunkowo prędko, więc, dobrnął w ponure, przygnębiające i niejednego napawające nieprzyjemnym posmakiem na języku głębiny Desperacji, gdzie natknął się na ploteczki i opowiastki nie tylko o zdewastowanej, acz w dalszym ciągu zamieszkałej wioseczce, ale i o przebywającej tam, przedziwnej nawet jak na tutejsze standardy osóbce. Ni to młoda, ni to stara grzebała wciąż i wciąż, i wciąż przy swoim malusieńkim ogródeczku, dłubiąc uparcie w twardej, nieprzyjaznej ziemi i próbując wyhodować na tym niewspółpracującym gruncie cokolwiek pożytecznego bądź ładnego. Niejedno ziarno się już zmarnowało, niejeden paznokieć został ułamany i paskudnie wystrzępiony, niejeden palec przetarł się do krwi i niekiedy nawet - w przypadkach skrajnych i makabrycznych - do samiutkiej, szarawej przedziwnie kości. Podążył bohater nasz za pogłoskami tymi nieprzychylnie niewiastę malującymi - z ciekawości czystej? Czy też może nadzieję miał na to, iż coś korzystnego i tajemniczego kryło się za tym niecodziennym obliczem Wymordowanej? - docierając niedługo później do swego celu - domku ustawionego na uboczu tej lichej, nędznej, zapuszczonej mieściny, na tyłach którego dane mu było natknąć się na staruszkowate, poszukiwane przez niego dziewczę.

Obszedł budyneczek w większości rozwalony i zdruzgotany - z jednym tylko pokoikiem w miarę ocalałym, nadającym się do jako takiego przebywania w nim przez dłuższy czas - i zaraz w oczka rzuciła mu się postać przy uklepanej połaci gruntu klęcząca. Dźgała ona niestrudzenie i miarowymi, wyuczonymi ruchami zbitą, buntującą się ziemię, próbując odgarnąć ją na boki w celu zrobienia wąskiego, acz wystarczająco głębokiego dla jej zamierzeń oraz planów otworu - i robiła to palcami owiniętymi cienkimi pasmami materiału, nie zaś na wpół połamanymi, lecz w pełni sprawnymi grabkami podręcznymi leżącymi tuż przy jej prawej łydce. Mamrotała pod nosem słowa niezrozumiałe i mętne, nie odrywając zamglonego wzroku od wykonywanej, dla wielu syzyfowej, pracy. Hachirō zdecydował się podejść do niej z opuszczoną bronią - coby niepotrzebnie jej nie prowokować - i przywitać się z nią z łagodnym uśmiechem malującym się na jego usteczkach, na co nieznajoma odpowiedziała nagłym milczeniem i wstrzymaniem wszelkich ruchów - nawet oddychania. Mrugnęła wtem i calutki czar jej zastygnięcia prysnął, kiedy to zerknęła na buty mężczyzny bez wstawania z klęczek i wznowiła rozkopywanie na boki twardego, ugniecionego gruntu.
- Syriusz nie wrócił jeszcze do A'tar ze swym darem - odezwała się ochryple i z przytłaczającą ciężkością w głosie, powracając swoim zdawać by się mogło niewidzącym, pustym spojrzeniem na swoje własne, pracujące dłonie.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 21 stopni), silny wiatr (ale nie porywisty, po prostu odczuwalny), słońce w pozycji godziny jedenastej.

Hachirō | Poziom Średni
Cel: Rośliny (Martwy korzeń/Owoce Trupiego Jadu/Owoce Kaukaskiego Granatu)
"Istnienie tysięcy lasów zaczyna się od jednego żołędzia."

Hachirō zachowywał się ostrożnie i z rezerwą wobec nieznajomej, klęczącej na surowej, pozbawionej trawy ziemi istotki, co zrozumiałe było zważywszy na fakt, że teoretycznie była ona jego potencjalnym wrogiem. Lecz wbrew temu hucznie i dobitnie ujadającemu w duszy brakowi zaufania w stosunku do Wymordowanych, mężczyzna powstrzymał się przed jakimikolwiek działaniami mogącymi być postrzeganymi jako agresywne i prowokujące - nie podniósł lufy swojej broni ku pracującej dzielnie, uparcie personie, jak również nie wykonał żadnego gwałtownego, nagłego i ostrego ruchu. Jego mały, naładowany przezornością kroczek w tył został przez kobietę zarejestrowany jako mało istotny, ponieważ o wiele ważniejsze było dla niej powrócenie do jej niezbyt owocnej, nieprzynoszącej efektów roboty. Słowami swymi skonsternowała Wojaka i wprowadziła go w stosunkowo szybko przemijający stan osłupienia, po otrząśnięciu się z którego spojrzał odruchowo, badawczo w górę - Syriusz, bowiem, zazwyczaj kojarzony jest w pierwszej kolejnej z jednym z lśniących, migoczących na sklepieniu punkcików. Nie sposób, jednakże, było wypatrzyć gwiazdy na jasnym, dziennym nieboskłonie, zaś tajemnicze wyrażenie "A'tar" niewiele mu mówiło, co postawiło go w doprawdy trudnej, iście zamglonej sytuacji.

Poradzić sobie z tym zdecydował się - po długim gdybaniu i rozważaniu dostępnych opcji - przez śmiałe przykucnięcie przy Istocie i zadanie jej paru pytań, które to miały nie tylko rozwiać - domyślnie, przy dobrych i sprzyjających wiatrach - niejasności powstałe przez wypowiedź rogatej niewiasty, ale też zaoferować przy okazji pomoc w sukcesywnym zasadzeniu czegoś w tym biednym, niewielkim ogródku. Wymordowana zamrugała kilka razy, raz jeszcze zerkając na mężczyznę, acz tym razem na jego ramię i z brewkami zmarszczonymi w niedowierzaniu bądź zastanowieniu - ciężko było zgadnąć, o którą emocję dokładnie chodziło, gdyż reszta jej twarzyczki tkwiła w pustej, czystej neutralności.
- Syriusz nigdy się nie gubi i tylko nocą oblicze swe pokazuje - odpowiedziała po ciągnącym się momencie, a dłonie jej zaniechały na ten czas dalej pracy. - Dlatego też dary swojej ukochanej zostawiać musi w umówionych miejscach. - Wzrok jej mętny podskoczył wtem w górę, omijając wyraźnie twarz Hachirō i zatrzymując się na słońcu wędrującym mozolnie po niebie. - I dlatego też nigdy nie jest dane mu ujrzeć tego, jak ona się z nich cieszy. - Mrugnęła, zamykając ślepka i macając prawą dłonią po glebie w sposób, jakby czegoś nią szukała. - A'tar powiedziała, że ziemia ta wyda plony... że trzeba ją tylko do tego przekonać... - wymamrotała pod nosem niby wiekową, starą modlitwę wpajaną w umysł oraz serce przez wiele, wiele lat, aż w końcu stała się prawdą i świętością, i rzeczywistością.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 21 stopni), silny wiatr (ale nie porywisty, po prostu odczuwalny), słońce w pozycji godziny jedenastej.

Hachirō | Poziom Średni
Cel: Rośliny (Martwy korzeń/Owoce Trupiego Jadu/Owoce Kaukaskiego Granatu)
"Istnienie tysięcy lasów zaczyna się od jednego żołędzia."

Nie ujrzał na nieboskłonie błękitnym i paroma chmurkami jedynie przyozdobionym żadnego fruwającego stworzenia, jak również nie sposób było w okolicy tej usłyszeć jakichkolwiek dźwięków wydawanych przez żywe, starające się przetrwać z dnia na dzień zwierzątka. Tylko wiatr - mocny i silny, i ciepło na grzbiecie niosący - świszczał pomiędzy na wpół wyschniętymi, pokrytymi kruszącą się korą drzewami i poobgryzanymi przez nieustępliwy czas głazami, zaburzając skutecznie ciszę, jaka inaczej by tu panowała. Oczywiście nie oznaczało to na sto procent, że niczego niebezpiecznego tu nie było i żadne drapieżniki nie chowały się sprytnie, milcząco po kątach - na Desperacji nigdy nie powinno się być pewnym tego złudnego, chwiejnego faktu, iż nic groźnego i śmiercionośnego, i w ostre zębiska oraz pazury wyposażonego nie czaiło się za nagłym zakrętem. Rozmowa z Wymordowaną nie polepszała tej wypełnionej wątpliwościami oraz niewiadomymi sytuacji, ponieważ przemawiała ona w sposób, który dokładał do pieca więcej pytań i zagwozdek niźli pomocnych, zbawiennych odpowiedzi. Lecz mimo tego Wojak brnął dalej naprzód w konwersację tę przedziwną, dorzucając do nierównego stosu własne patyczki wypowiedzi i węgielki z wygrawerowanymi na nich pytaniami.

Niewiasta - młoda jednak? Czy stara? - westchnęła z tęsknotą jakby i iskierką zrezygnowania, kiedy paluszki jej błądzącej po glebie dłoni natrafiły wreszcie na połamane, acz w dalszym ciągu sprawne grabki. Uchyliła powieki wcześniej zamknięte, obracając przez moment pochwycone narzędzie i niedługo po tym zaczynając rozkopywać głębiej miejsce niedawno rozgrzebywane niechronionymi przez nic, gołymi rękoma.
- A'tar niezdolna jest do korzystania z ziemskich przedmiotów, zaś Syriusz niemożnym jest do poczekania na nią, jako że ruch jego niezależny jest od niego samego - odparła cicho i ze smutkiem, wzrok skupiając na wykonywanej równomiernie, mechanicznie wręcz, jakby nie raz i nie dwa już to czyniła, pracy. - Zawsze przynosi jej grzywę i futro Lwa. - Kiwnęła krótko, pewnie głową, jak gdyby powiadała prawdę w starożytności już spisaną i od wieki wieków pokoleniom przekazywaną. - A'tar rzekła, że gdzieś tutaj istnieje Hapi'ego Drugie Oczyszczenie... że ono jest gdzieś tutaj bliziutko... że jak zaopiekuję się należycie tą glebą, to je odnajdę... - wymamrotała, kompletnie ignorując wzmiankę Hachirō o Skrzydlatych i tym, iż niektórzy z nich posiadają moce mogące pomóc jej coś tu wyhodować. Mrugnęła wtem i spojrzała na mężczyznę, tym razem prosto w jego oczy swoimi mętnymi i przysłoniętymi przez grubą warstwę mlecznej mgły. - Naprawdę? Naprawdę chcesz poznać i pomóc? - zapytała ze zdziwieniem i nadzieją, i szokiem. Nie zareagowała wtedy, kiedy Generał rzekł "Może gdyby ktoś ci pomógł", ale kiedy zaoferował prosto z mostu samego siebie i wyłożył na stół wsparcia swoje umiejętności oraz wiedzę, i chęci... to wszystko zmieniało.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 21 stopni), silny wiatr (ale nie porywisty, po prostu odczuwalny), słońce w pozycji godziny jedenastej.

Hachirō | Poziom Średni
Cel: Rośliny (Martwy korzeń/Owoce Trupiego Jadu/Owoce Kaukaskiego Granatu)
"Istnienie tysięcy lasów zaczyna się od jednego żołędzia."

Mało kto w okolicy tej zdewastowanej kusił się na to, aby wysłuchiwać opowiastek snutych przez tę specyficzną, rogatą istotkę o wielkich, wydających się nieosiągalnymi aspiracjach. Marzenia i zamysły miała doprawdy ogromne, łaknąc kultywować tutejszą ziemię, mimo że ta niezwykle oporna była, ubita niemożliwie i przeraźliwie sucha - na pierwszy i drugi, i trzeci rzut oka łatwo dało się stwierdzić tenże prosty, jasny i doskonale widoczny fakt, iż nic nie miało tu prawa sukcesywnie urosnąć i się rozwinąć w jakimś znaczącym, zdrowym stopniu. Wbrew tym przykrym przeciwnościom, jednakże, Wymordowana klęczała uparcie, zawzięcie na gruncie słońcem nagrzanym, rozgarniając na boki twarde, zbite grudki gleby i wciskając w płytkie - zbyt płytkie, jeśli dobrze się przypatrzyć, lecz niewiasta nie była zdolna do dokopania się głębiej swoimi drobnymi dłońmi i połamanymi grabkami - otwory niezidentyfikowane, trudne do określenia nasiona. Miejscami zdarzało się, że paluszki ugniatające cierpliwie, z czułością maluteńkie kopce, pod którymi chowały się ziarenka zadrżały niekontrolowanie, zaś przez twarzyczkę normalnie zastygniętą w pasywności oraz neutralności przebiegała wątła i słaba iskierka żalu. A może smutku? Czy to nie to samo?

Lecz teraz, w tej chwili dla niej cudownie i pięknie magicznej, ręce nie pracowały w celu wydziergania w ziemi kolejnych i kolejnych, i kolejnych otworów na nasiona, a zastygły w osłupiałym, naładowanym zdumieniem bezruchu. Rozszerzone, mętne ślepia wbite były w te należące do Wojskowego, jak gdyby szukając w ich głębinach intrygi podłej, sztuczki paskudnej, podstępu serce okrutnie raniącego. Jak posąg trwała tak przez dłuższy, ciągnący się moment, aby wtem nabrać w płuca głębokiego, gwałtownego oddechu - z wrażenia aż zapomniała na te kilka cennych sekund, jak się oddycha, ha! - i wychylić się delikatnie, bojaźliwie do przodu, ku szanownemu Generałowi.
- Dar od nieba? Dla Kitōshi? Jak grzywa i futro Lwa dla A'tar od Syriusza? - zapytała cicho i ochryple, i z przytłaczającą, palącą nadzieją przesiąkającą każde to wypowiedziane z namaszczeniem wręcz słowo. Sięgnęła ku niemu wolno, z przesadnie pokazowymi ruchami - jakby bała się go spłoszyć, przestraszyć, odepchnąć od swojej młodo-starej persony - ostatecznie chwytając, jeśli jej na to pozwoli, w swoje szczuplutkie dłonie jego własne, większe, silniejsze i zdolniejsze niż te do niej należące. Palce jej drżały, kiedy tak trzymała go lekko oraz luźno i przeniosła swoje dziwnie intensywne, niepasujące do wydawać by się mogło ślepej istoty spojrzenie na jego mężne, sprawne dłonie. - A'tar rzekła, że pierwszym oczyszczeniem był Nil - poinformowała go bez większego uprzedzenia, nie zwracając jak na razie większej uwagi na upuszczone podczas swoich niedawnych czynności, podniszczone grabki. - Drugie trzyma przy sobie Ozyrys dopóty, dopóki ktoś odebrać go od niego nie przybędzie. - Mrugnęła mozolnie, jakby sennie. - Gdzieś tutaj...

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 21 stopni), silny wiatr (ale nie porywisty, po prostu odczuwalny), słońce w pozycji godziny jedenastej.