Odgłos ciężkich kroków, zmieniających co chwila swoja intensywność oraz szybkość. Tak to był Hyst biegł na wysypisko, zdyszany, już lekko zmęczony, mający problemy z przełykaniem śliny bo sucho w gardle. Cielsko które miał na ramieniu wcale mu nie pomagało, wręcz przeciwnie, jednak nie zostawi je... Nie jedzenie.
W końcu dotarł na wysypisko z nadzieją, że nikogo nie spotka. Poprawił cielsko na sobie i ruszył w poszukiwaniu wielkiego wora. Potrzebował go, najlepiej plastikowy. A to dlatego, że nie chciał być znaleziony przez strużkę krwi. Chociaż za chwilę powinna przestać lecieć.
Wyjątkowo był spokojny a to dlatego, że Acadia przejął kontrolę i to on wymyślał właśnie plan jak zwiać do domu, bez asysty wojska z M-3. Ale teraz trzeba znaleźć worek, duży, plastikowy, Szybko i bez namysłu. Tak. No i nie dziurawy. Szybko, ale nie chaotycznie, po cichu ale zarazem efektywnie. Czy tak się da? Szczególnie z jedzeniem na plecach?
Hyst mimo, że bardzo chciał nic nie robił, siedział spokojnie w umyśle, zaś Acadia bez ani jednego słowa realizował swój plan.

-Pieprzeni ekoludzie, ekologi się kurwa zachciało.- Marudził niezadowolony Acadia pod nosem, akurat teraz kiedy potrzebował tego cholernego worka to ni ma. No przecie w pralkę czy zmywarkę nie włoży ciała... teraz jest ciężkie a co dopiero później.
Jednak szukał dalej, węszył, wypatrywał i nasłuchiwał. Musiał nasłuchiwać, w końcu nie chciał mieć niespodzianki w postaci żołnierzy z M-3. Słyszał doskonale ich syreny, coraz bliżej i bliżej. Cholera, chyba widzą, że jest na wysypisku. Zaraz się stąd zwinie, ale on potrzebował tak bardzo worka. Plus, że nie było już krwi, ale lecieć może w każdej chwili, w zależności jak się ciało poniesie. Kurwa.
Nie mógł dłużej czekać, musiał wiać. Cholera. Tak więc chciał sobie iść już do desperacji i udawał się w kierunku wyjścia z wysypiska. Oczywiście, nie przez główne wejście.

Hyst już miał się zwijać, już szedł w stronę jakiegoś wyjścia, jednak nagle dostrzegł coś z górze wysypiska. Jest! Jest wór, tak jest! Piękny, wór. Wolałby plastikowy ale niestety, jeśli nie ma co się lubi to się lubi co się ma. Tak więc położył cielsko na ziemię a on sam podreptał na górę. Nie obchodził go smród, sam przecież walił, więc jak powali jeszcze czymś innym to po prostu trudno. Może nikt nie będzie chciał go dotknąć w tym wojsko, bo nie wytrzymają smrodu! Dla niego jak najlepiej.
-Stary, szybko musimy szybko iść.- Powiedział w myślach Hyst do Acadi, ponieważ Hysiek nadal siedział w ukryciu, Acadia był zbyt zdeterminowany.
-Kurwa, nie widzisz, że idzie się tutaj jak po błocie.- Powiedział to w tym samym momencie jak mu noga się poślizgnęła na zgniłym czymś. Już nawet nie mógł tego zidentyfikować. Trochę go irytował fakt, że ludzie tak zużywają tyle dobrego a oni na desperacji żyją z ochłapów. No ale dobre, dobra mniejsza o większość, czas się ruszyć. W końcu wdrapał się, złapał worek i zszedł na dół, a raczej ześlizgnął się. Po chwili schował cielsko i udał się w stronę jakiegoś wyjścia ale nie głównego.
Trzeba wiaaać, wiaaaać... Tak więc ruszył.

[z/t]

No cóż... zgodziła się na to, by być zaopatrzeniowcem, musiała więc wykonywać odpowiednie zadania. Z jednej strony było to super niewygodne, bo musiała być na każde zawołanie i latać do miasta bo byle kabelek, co niesamowicie podnosiło niebezpieczeństwo i ryzyko, ale z drugiej strony... lubiła poczucie adrenaliny związane z niebezpiecznymi wypadami do M-3 no i przy okazji mogła znaleźć jakiś łup dla siebie. Tak było też i przy tej okazji, robiąc "zakupy" na wysypisku miała zamiar zebrać części odpowiednie do tego, by technik dorobił jej protezę palca, o której już tyle czasu marzyła. Jaki to będzie bajer!
W każdym razie... wyprawa to wyprawa, a więc do wyprawy trzeba się przygotować. Już w ściekach znalazła dwóch chętnych łowców- Spoil Bones i Matt "Czerwony" Akai, którzy zgodzili się na to, by z nią pojechać. Między innymi dlatego, że nie miała prawa jazdy, a z drugiej dlatego, że mimo swojej zwiększonej siły fizycznej, no nie byłaby w stanie unieść sama wszystkich części.
Zabrali ze sobą, co było im najpotrzebniejsze, a więc każdy z całej trójki zabrał broń z nakręconymi tłumikami i duży plecak, każdy miał w środku butelkę z wodą pitną, zapasowe magazynki, podstawowe narzędzia takie jak śrubokręt, latarka, kombinerki, nożyk do kabli. Astira dodatkowo w swoim plecaku miała dwie paczki fajek i małą setkę wódki, bo tak. Nie zapomnieli również o swoich artefaktach i technologiach, bo chociaż wybierali się na z założenia niegroźną misję to... każdy z nich lubił mieć pecha.
- No dobra... To co jest nam potrzebne?- Spytała, gdy po wyjściu ze ścieków wsiedli do jednego z samochodów należących do łowców i ruszyli w drogę, nie było bowiem opcji by zabrali się z tym wszystkim pieszo, a plusem było to, że ich maszyny były z zewnątrz w tak fatalnym stanie, że nie powinny się wyróżniać niczym specjalnym przy wjeździe na wysypisko.
- No to tak... potrzebne nam takie podstawy jak plastik, metal, przewody, kable... bańkę na oko dla Kami, można poszukać małej kamerki i układu scalonego, jeżeli nie znajdziemy to będziemy myśleć później... części do składaka... Rama, zbiornik paliwa, skrzynia biegów itp... No i części do silnika, ale zobaczymy. W każdym razie bierzemy wszystko, co znajdziemy i zmieścimy do samochodu.
- I to, co zdążymy włożyć do tego samochodu...- Mruknęła, wyglądając za okno. Dojeżdżali na miejsce, wszyscy więc w razie czego uszykowali broń, by mieć ją blisko siebie i w gotowości, by zaraz móc wysiąść i rozpocząć zadanie.


By odróżnić mowę:
Astira; Bones; Czerwony

Każdy nawet najmniejszy skrawek metalu i plastiku, który mógłby się okazać przydatny zawsze lądował w plecaku, któregoś z drużyny. Może to był mało zadowalający surowiec, ale dla kogoś, kto mieszka w ściekach i nie może zbyt otwarcie zaopatrywać się w niezbędne do działań rebelianckich rzeczy, każda, nawet najmniejsza rzecz była bardzo cenna. Nie dało się jednak ukryć, że każdy z nich z upływem kolejnych chwil denerwował się coraz bardziej. Pocieszała ich tylko jedna myśl... wysypisko było duże i jeszcze nic nie było stracone, aczkolwiek perspektywa spędzenia całego dnia na przeszukiwaniu ogromnych gór śmieci, właściwie nie wiedząc, gdzie czego szukać, nie była zbyt pozytywną wizją.
- No, Panowie... Zróbmy użytek z tych czerwonych gał i miejmy je dookoła głowy. Gdzieś na pewno musi być to, czego szukamy...- Mruknęła, nie krzycząc, ale na tyle głośno, by będąc na szczycie jednej ze śmieciowych gór, móc być usłyszaną przez panów stojących nieco niżej. Nie rozdzielili się i może to był ich błąd... na tak wielki teren prawdopodobnie głupotą było przeszukiwać w trójkę dokładnie to samo miejsce. Najlepiej w ogóle by było, gdyby każdy z nich nie tyle, co zajmował się inną górą, ale w ogóle przeszukiwał inny obszar.
Właściwie już miała to nawet zasugerować, nie skupiając się na tym, że przecież znając ich szczęście to gdy tylko się rozdzielą, wydarzy się coś złego i będą grubo żałować swojej decyzji. Niby po ostatnim razie postanowiła piętnaście razy zastanawiać się nad każdą podjętą decyzją, ale będąc w gorącej wodzie kąpaną Astirą, była gotowa o tym zapomnieć. I dobrze, że tego nie zrobiła...
Głosy mężczyzn dotarły jednocześnie do wszystkich sześciu uszu. Momentalnie spojrzeli na siebie i niczym jeden działający organizm, kiwnęli w swoje strony głowami i padli na glebę, jednocześnie kierując się za jakieś większe złomy, by móc się za nimi skryć. Nie powinno być to trudne, każdy z nich był raczej z tych drobniejszych łowców. Jedno też było dobre... w razie czego, każdy z panów miał ze sobą swój telefon komórkowy, bo żaden rozsądny łowca się z nim nie rozstaje ze względu na możliwość użycia telefonu alarmowego. No... żaden rozsądny, dlatego ostatnimi czasy Astira zapominała zabierać go ze swojej szafki nocnej. Dlaczego? Między innymi dlatego, że te jebane sygnały alarmowe były w 90% słane sms'ami i za każdym razem łapała takiego wkurwa, że po prostu przestała brać telefon ze sobą. Ale! Dobrze, że są na świecie jeszcze ci rozsądni.
W każdym razie... każdy z nich wręcz przytulił się do pierwszego lepszego śmiecia, który był w stanie ukryć ich obecność, jednocześnie nie ograniczając ich widoczności, by mogli obserwować zbliżający się patrol.
Czterech...
Uzbrojonych...
Oczywiście, kurwa, że uzbrojonych...!
Trzeba więc być gotowym na wszystko...
Tak więc o ile każdy z nich robił wszystko, by nie zostać zauważonym, jednocześnie zabrali się do działania. Astira położyła dłoń na jednym ze swoich, dzisiaj wyjątkowo zaopatrzonych w tłumiki, pistoletów, by w razie czego móc szybko zareagować. Bones się nie poruszał... był bowiem wyposażony w swój artefakt i był gotowy użyć go w każdej chwili. Czerwony robił za obserwatora... nasunął na oczy swoje gogle, by mieć bardziej techniczny pogląd na całą sytuację, jednocześnie też szykując swój pistolet z tłumikiem. Nie pozostało nic, tylko czekać na ewentualny rozwój sytuacji...

Mięśnie całej trójki łowców były napięte jak chyba jeszcze nigdy. Każdy z nich zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji i każdy wiedział, że jeden zły ruch i reszta organizacji nawet nie będzie musiała po nich przyjeżdżać bo po co zbierać resztki z wysypiska...
Nie umknęło ich uwadze, że jeden z wojskowych wycelował swoją broń w stronę Bonesa. Czas nagle jakby stanął w miejscu... wszyscy, nie mogąc się odezwać ani nawet drgnąć musieli podjąć bardzo ważną decyzję, która mogła zaważyć nie tyle co o powodzeniu całej akcji co o życiu jeżeli nie wszystkich, to przynajmniej jednego z nich. Niewiele mogli zrobić w tej sytuacji... przyzwyczajeni do tego, że chyba już nie ma akcji, w której nie mieliby gości ze strony niebieskich.
Korzystając z okazji, że wszyscy zwróceni byli w stronę Bonesa, Astira i Czerwony wycelowali swoje pistolety i nie podnosząc się ze swoich pozycji, oddali pierwsze strzały, skupiając się najbardziej na tym, który celował w ich towarzysza. Chcieli uszkodzić go jak najbardziej i przy okazji odwrócić uwagę całej czwórki od pozycji Spoila. Po pierwszych paru strzałach, Astira przeniosła centrum swojego ognia na dwóch następnych, by każdemu sprzedać po paraliżującym strzale, najlepiej w okolice klatki piersiowej albo ramion. Planowała sama wykluczyć ich z walki, miała nadzieję, że uda jej się trafić obu, albo chociaż jednego z nich. Wykorzystując ten swoisty element zaskoczenia, Bones wyprostował się i wystrzelił ostrzami ze swego artefaktu, naturalnie w tego, który jako pierwszy zdecydował się wycelować w górę śmieci. Dwa ostrza poleciały w stronę jego klatki piersiowej, trzeci w nogi. Grunt to pozbyć się chociaż jednego jak najszybciej.
Cała trójka jednocześnie wykorzystywała swoją pozycję na górze śmieci i starali się jak najbardziej korzystać ze wszelkich możliwych osłon.
Dlaczego nic nigdy nie mogą załatwić pokojowo... dlaczego zawsze ktoś musi ucierpieć?! Znaczy, nie żeby im to przeszkadzało... ale do cholery jasnej!

Bones- Strzelanie ostrzami- odnowa 1/2
Astira- Strzały paraliżujące 2/3