Growlithe napisał:
W ogóle oglądam teraz dużo anime jednocześnie (bo kilka serii to wspólne seanse; Kot, Tyrell, Take, Ev... tęsknię), ale wśród chaosu puszczam też sobie odcinki 07-Ghost.
Ten uczuć, gdy oglądasz serię, notabene, anime akcji... I nagle wyskakuje ci to:
Klik, klik, klik.

GAAAAAY. Znaczy, khe, manga lepsza. Więcej akcji w akcji i mniej pitolenia o miłości i podciągania pod gejozę. Tak tylko wpadłam wspomnieć.

I tak nie czytuję mang. Chyba, że wyjdą w Polsce. A i wtedy nie zawsze.
Pieniążki się mnie nie trzymajo.

Ale to anime jest bardziej gejowskie od... od... od faktycznie gejowskiego anime. *błysk argumentu*

Spoko. No to dodam tylko, że to było serio anime zrobione pod promowanie mangi i z tego co pamiętam urywa się w takim momencie, gdzie przypominają sobie, że w mandze to jakaś fabuła była i wypadałoby do tego wrócić. Czyli się urywa bez zakończenia. Ale oglądałam dawno. Mogę się mylić, choć nie sądzę. Meh.

Spodziewałem się czegoś zgoła innego, stąd też pewnie moje lekkie rozczarowanie tą serią. Wielki plus to flumpool w op. Złapała mnie przez to nuta nostalgii i aż musiałem przejrzeć dysk, by znaleźć ich mocno nieaktualna dyskografię.
Wracając jednak do sedna - generalnie fabuła sama w sobie jest w porządku. Było parę niedociągnięć fabularnych, na które jednak można przymknąć oko. Strasznie natomiast irytował mnie głos Miyano Mamoru, który notabene lubię, i sam główny bohater. Na jego widok miałem dosłowną manię przewracania oczami.
Po pierwszym odcinku zbiła mnie z pantałyku animacja, do której w zasadzie nie przekonałem się do samego końca, choć gdzieś w trakcie zacząłem przymykać oko na te ich ruchy rodem z simsów, które pewnie wynikały z oczywistych błędów przy takich produkcjach. W sumie to ciekawe doświadczenie oglądać anime w takim wydaniu. Po drugi sezon na pewno sięgnę, chociażby z czystej, ludzkiej ciekawości.

Tak po prawdzie to to anime zacząłem dobry rok temu (jak nie dwa albo trzy lata wstecz). Potem "jakoś tak wyszło", że tytuł wegetował w "On-Hold" i ruszyłem to dopiero teraz, gdy uznałem, że skończę wszystkie pozaczynane wieki temu serie.
I nie żałuję.
W pewnym sensie.
Spodziewałem się dynamiczniejszej akcji, więcej walk, lepszych walk, bo fabuła mimo wszystko jest dobrze rozwinięta. Wielowątkowość, mocne podłoże, całkiem fajni bohaterowie. Co do tego ostatniego – okejka za Ayanamiego, który nie był kolejnym idiotycznym Czarnym Charakterem. Nie był wnerwiający, nie był słaby, nie jęczał i nie skomlał, gdy dostał w pysk. Widać było, że jest silny i zdeterminowany. I jego postawa wyszła na plus (szczególnie przy "starciu" z Teito).
Jedyne, co mnie mordowało, to przesycenie yaoi w nie-yaoi. To seria akcji, pomieszczana z fantasy, magią. A tam co rusz ktoś sobie wyznawał uczucia. Jeszcze pewnie szłoby to zdzierżyć, gdyby 90% postaci nie było facetami. I nie to, że oni potem szli do łóżka i iskierki wyskakiwały spod kołdry w trakcie jurnego popołudnia. Problem w tym, że to wszystko było "na poważnie", ale "bez podtekstów".
X: Kocham cię. Zostańmy na zawsze razem. Będę cię chronić. Oddam za ciebie życie. Jesteś dla mnie najważniejszy. Proszę, zamieszkajmy razem i spłódźmy synów!
Y: Łoł, łoł! Nie jestem gejem!
X: No przecież ja też nie.
Ale poza tym fajne. Tak.



Nie wierzę, ale to serio jedna z najbardziej absurdalnych, a przy tym najfajniejszych komedii, jakie oglądałem. |D Chcę dalej.

Czy ktoś się orientuje, ile odcinków ma mieć Bananya?

...

Tak.

Nikt?
Bo to zaczyna być creepy, że wyszedł 10 odcinek, a na MALu wciąż są znaki zapytania w liczbie epizodów. A jak ten szajs będzie mieć kilkadziesiąt? Albo setkę? Umrę.


Kurde. Mam tak mieszane uczucia do tej serii, że mógłbym o tym napisać książkę grubości encyklopedii. Z jednej strony cholernie mi się podobało. Miało specyficzną aurę, bardzo dobrą fabułę, zawiłość wątków, genialnie wykreowane postacie.

Soul rzadko się odzywał – jak na moje, za rzadko – ale jak już coś mówił lub robił, to mówił albo robił z jakąś taką fajnością. Nie umiem w słowa teraz. Ale tak było. Maka to jedna z niewielu żeńskich postaci, którą polubiłem, bo w anime rzadko kiedy trafia się ktoś o tak nieirytującym charakterze. Poza tym miała bardzo miły dla ucha głos. Jakoś mnie cieszyła. Zresztą, nie oszukując: tu było dużo dobrych, żeńskich bohaterek. Nawet Crona coś w sobie miała. I uścisk prezesa za antagonistów. Szczególnie za Medusę.

Kreska pewnie nie wszystkim się spodoba. Ja się jarałem jak Londyn w 1666. No kurde, oryginalna mocno.

Ale to, co mnie zakuło, to walki. Niby były. Ale momentami wydawały mi się już mozolne i rozwleczone po dywanie, że żal marnować flaków. Nie powiem, że były nudne, ale nie mogę też uznać, że ekscytowały. Czasami też niektóre odcinki zaczęły mi się dłużyć, bo niepotrzebnie napakowano je takim nienaturalnym dla serii spokojem. Halo halo przecież ludzie tam żyli w mieście o nazwie Death City. Pod nadzorem Shinigamiego, który wyglądał jak wycinanka z czarnego papieru. Jakim prawem akcje spowalniały? /:

Mimo tego polecam. Chociażby po to, by zobaczyć relacje między poszczególnymi bohaterami.

Mówiąc szczerze... strasznie spodobała mi się ta seria. Oglądałam to anime ciągiem, a główne postacie zdobyły moje serce (zresztą większość drugoplanowych również). Fabuła toczy się w Japonii, która całkowicie odcięła się od reszty świata, a sama zarządzana jest przez wysoko zaangażowany system Sybillę, która przez skan fal mózgowych jest w stanie analizować talenty danej osoby, słabości, a nawet skłonność do popełnienia przestępstwa. Ważna jest barwa osoby, im jaśniejsza, tym postać jest "czystsza" oraz automatycznie ma niższy współczynnik przestępczości. Główna bohaterka to Tsunemori Akane, która po wzorowym zdaniu egzaminów dostaje się do specjalnej jednostki policji. Istnieje tutaj podział na Inspektorów oraz psy na myśliwskie, ich podwładnych, czyli Egzekutorów, których barwa świadczy o byciu "utajonym kryminalistą", a przez to uznawani są za zbędnych.
Akane nie jest irytująca, a przynajmniej w moim odczuciu. Naprawdę świetnie rozwija się przez całą serię, potrafiąc nas naprawdę porządnie zaskoczyć. Generalnie cały "oddział", do którego należy, obfituje w różne charaktery. Wszyscy są ważni, a jednocześnie mają często zupełnie inne poglądy.
Kreska również przypadła mi do gustu, a także samo zakończenie pierwszej serii również, chociaż czułam pewien niedosyt.
Sam klimat również jest świetny i zdecydowanie trafił w moje wymagania.

Spoiler:

Jakie to było fajne... Przyznam się, że do tej pory nie miałam najmniejszego pojęcia o co chodzi w baseballu. Aż do tego anime. Odcinki pochłaniałam jeden po drugim, i wciąż mi mało. Do tego stopnia, że sięgnęłam po mangę, bo wiem, że jest kontynuowana. Mam nadzieję, że zrobią trzeci sezon <3
Nie będę rozpisywać się o fabule, bo, nie oszukujmy się - to sportówka. A sportówki praktycznie zawsze mają ten sam schemat (dobra, niby One Outs się wyłamuje, ale to zupełnie inny kaliber. Zresztą, to Seinen i do tego psychologiczny, więc... no.) W każdym razie mamy głównego bohatera, Sawamurę Eijina, który przybywszy do prestiżowej szkoły w Tokio chce zostać asem drużyny baseballowej i udać się z nimi na mistrzostwa. O, tutaj jest wielki plus za to, że nie mamy kolejnej słabej drużyny/szkoły, bo Seidou jest sławne, ma sporo gwiazd i już kiedyś było na mistrzostwach.
Anime jest ładnie zrobione, dynamicznie, chociaż czasami śmieszyła powtarzalność kadrów. Ale to nic. MUZYKA. Jest super <3 Niektóre utwory mogę słuchać non stop. Co do postaci... są lepsi i gorsi. Jak to w takich seriach, ale większość bohaterów jest spoko. Moim faworytem, i to bezsprzecznie, był Haruichi. No u uwielbiam go ._. I nie, nie dlatego, że wizualnie wygląda niemal identycznie jak Nathair xD Ale wiele drugoplanowych postaci było super. Mei czy Raichou. Albo Yuki. ALBO TRENER. Nie no, gościu wymiata. Co do humoru.... uśmiałam się wiele razy, więc to też spory plus, który zachęca do oglądania. Polecam! Ale głównie tym, którzy lubią sportówki, bo dla kogoś, kto nie przepada, seria może odstraszać ilością odcinków. Wiadomo, że w takich anime jeden mecz jest rozłożony na wiele odcinków. Ale... tak. Polecam. I DAJCIE MI TRZECI SEZON. JUŻ. *wraca do mangi*

Przypomniało mi się. Uwielbiałam w tej serii jeszcze to, że każdy bohater/drużyna ma swoje wady i zalety, coś, co ich motywuje do gry i dążenia do wygranej. Nie ma podziału na "zła drużyna" i "dobra". W pewnym momencie nie wiedziałam komu kibicować :/ No i jak ktoś jest ranny albo

Spoiler:

to jednak nie, że dwa odcinki i w magiczny sposób siłą nakama forevah odzyskuje siły/staje się silniejszy. Jest fajnie rozłożone i pokazane problemy, i jak bohaterowie starają się to ukryć albo walczą z tym poprzez ciężki trening i silną wolę. DUUUUUŻY plus za to.

Nathair napisał:

Diamond no Ace (S1) 75/75
+
Diamond no Ace (S2) 51/51

Jakie to było fajne... Przyznam się, że do tej pory nie miałam najmniejszego pojęcia o co chodzi w baseballu. Aż do tego anime. Odcinki pochłaniałam jeden po drugim, i wciąż mi mało. Do tego stopnia, że sięgnęłam po mangę, bo wiem, że jest kontynuowana. Mam nadzieję, że zrobią trzeci sezon <3
Nie będę rozpisywać się o fabule, bo, nie oszukujmy się - to sportówka. A sportówki praktycznie zawsze mają ten sam schemat (dobra, niby One Outs się wyłamuje, ale to zupełnie inny kaliber. Zresztą, to Seinen i do tego psychologiczny, więc... no.) W każdym razie mamy głównego bohatera, Sawamurę Eijina, który przybywszy do prestiżowej szkoły w Tokio chce zostać asem drużyny baseballowej i udać się z nimi na mistrzostwa. O, tutaj jest wielki plus za to, że nie mamy kolejnej słabej drużyny/szkoły, bo Seidou jest sławne, ma sporo gwiazd i już kiedyś było na mistrzostwach.
Anime jest ładnie zrobione, dynamicznie, chociaż czasami śmieszyła powtarzalność kadrów. Ale to nic. MUZYKA. Jest super <3 Niektóre utwory mogę słuchać non stop. Co do postaci... są lepsi i gorsi. Jak to w takich seriach, ale większość bohaterów jest spoko. Moim faworytem, i to bezsprzecznie, był Haruichi. No u uwielbiam go ._. I nie, nie dlatego, że wizualnie wygląda niemal identycznie jak Nathair xD Ale wiele drugoplanowych postaci było super. Mei czy Raichou. Albo Yuki. ALBO TRENER. Nie no, gościu wymiata. Co do humoru.... uśmiałam się wiele razy, więc to też spory plus, który zachęca do oglądania. Polecam! Ale głównie tym, którzy lubią sportówki, bo dla kogoś, kto nie przepada, seria może odstraszać ilością odcinków. Wiadomo, że w takich anime jeden mecz jest rozłożony na wiele odcinków. Ale... tak. Polecam. I DAJCIE MI TRZECI SEZON. JUŻ. *wraca do mangi*

Przypomniało mi się. Uwielbiałam w tej serii jeszcze to, że każdy bohater/drużyna ma swoje wady i zalety, coś, co ich motywuje do gry i dążenia do wygranej. Nie ma podziału na "zła drużyna" i "dobra". W pewnym momencie nie wiedziałam komu kibicować :/ No i jak ktoś jest ranny albo

Spoiler:

to jednak nie, że dwa odcinki i w magiczny sposób siłą nakama forevah odzyskuje siły/staje się silniejszy. Jest fajnie rozłożone i pokazane problemy, i jak bohaterowie starają się to ukryć albo walczą z tym poprzez ciężki trening i silną wolę. DUUUUUŻY plus za to.

♥

Jedno z lepszych anime sportowych jakie miałem przyjemność oglądać >D

Film od Ghilbi, więc poziom został utrzymany. To studio od zawsze miało produkcje o specyficznych fabułach, ale ta z "Omoide no Marnie" mnie dobiła. D: Pomijając, że przez 90% filmu byłem przekonany, że ma to jakieś podłoże do yuri *kaszl* to jednak podskórnie wiedziałem, w czym rzecz. Mimo tego oglądało się cholernie dobrze. Tak bardzo polecam.