Spoiler, bo szerokość:

Płakam. Ta jakoś jest... cudowna, ta muzyka już mnie zdobyła, Anime Touken Ranbu (Hanamaru) na ten rok będzie czystą słodyczą, ale to od ufotable na 2017 będzie cudowne. ;AAA; Jeziu, żeby tylko fabułę zrobili opartą o walki i piękne dramatyczne sceny. Chce płakać i zwijać się po każdym odcinku. Dygotam ze szczęścia.

/*^*\

O kurde, aż bym to obejrzał.

*ma zamiar oglądać* *0*

Otogizoushi (26 odcinków)

Idealny przykład na to, że niektóre anime powinno skończyć się na 13 odcinkach. Nie, serio... O ile pierwsza połowa szła mi w miarę (chociaż momentami i tak było ciężko), to druga totalnie mnie pokonała. I to w ten negatywny sposób.
Ale zacznijmy od początku.
Era Heien. Myślę sobie: łoł, łoł, lubię takie klimaty. Stolicą ówczesnej Japonii rządzi skorumpowana władza, a dodatkowym ciosem jest szalejąca straszna choroba. W sumie fajny motyw, szkoda, że nieco okrojony. No ale to tak w skrócie. Główna bohaterka, Minamoto Hikaru wyrusza w podróż w celu odnalezienia tajemniczego kamienia, który ponoć posiada magiczną moc. Wszystko w imię ratowania świata. Problem jest taki, że władza tak naprawdę wysłała w podróż słynnego samuraja słynącego ze swych umiejętności strzeleckich - Minamoto no Raikou. Ale i jemu się zachorowało, więc taki mały peszek. Tak więc nasza dzielna Hikaru w przebraniu chłopca i podająca się za swojego brata wyrusza w podróż mając za towarzysza lojalnego Tsunę. Oczywiście po drodze spotyka resztę bohaterów i takie tam. Ale nie, pierwsza część jest spoko, można wyczuć klimat, muzyka jest ładna, choć stara kreska i toporna animacja może nieco odstraszyć. Mamy 13 odcinek, idealne zakończenie. Pojawia się 14 odcinek i co? I mamy czasy współczesne. Yup. Dokładnie. I naszych bohaterów w wersji współczesnej. Gdzie Hikaru w pierwszej części dawała radę, bo nie była wkurzająca, tak w drugiej życzyłam jej, aby wpadła pod pociąg. MASAKRA. Przez to wszystko anime cholernie średnie i momentami okropnie toporne do oglądania. Ani nie polecam, ani nie odradzam.

Brałem się jakiś czas temu za wszystkie wychodzące anime, których odcinki mają plus minus 5-6 minut. Tym sposobem trafiłem na Fudanshi Koukou Seikatsu, które opowiada o yaoiście (rly). Nie geju. Facet po prostu lubi sobie łazić po szkole i wzdychać do facetów wzdychających do facetów. Sam jest totalnym hetero. Nie wiem, to chyba miało być śmieszne – dla mnie nie było. Irytujący bohaterowie, fabuła ssie (ale nie tak, jak myślicie), na czym oka zawiesić też nie ma, bo kreska pokraczna. Nie było najgorsze, bo i tak się o nim za moment zapomni. O Gokujo.: Gokurakuin Joshikou Ryou Monogatari niby też, ale odhaczanie kolejnych epizodów to jakaś tragedia. Akcja opowiada o dziewczynie, która... nie, nie mam pojęcia o co jej w życiu chodzi. Laska biega po ekranie zdejmując majtki swojej koleżance. #dżapania Wziąłem to w obroty, bo miało tag z shoujo-ai, ale to tak durne shoujo-ai, że nie było warto.
I na koniec zamknąłem rozdział z Ozmafią!! Nie oglądałem "Diabolic Lovers" (?), więc nie wiem, czy te postacie faktycznie były takie pierdołowate, czy to na potrzeby chibi-stylistyki. Ale nie było aż takie złe. Pewnie dlatego, że robiłem to na bieżąco i zanim wyszedł nowy odcinek, zapomniałem o tym, co było wcześniej.

Gintama dostanie nowe anime. Najprawdopodobniej ostatnie, ale te epickie walki aż żal nie zekranizować. >D

SHOUWA GENROKU RAKUGO SHINJUU | Nic dziwnego, że nikt nie wie czym jest rakugo, skoro to sztuka na wymarciu. A to nic innego jak opowieść z puentą, opowiadana przez jednego aktora tak, aby wzbudzić emocje. Modulacja głosu, odpowiednia mimika twarzy, przemyślane gesty – bez tego nie ma szans, aby dobrze przedstawić historię i przekonuje się o tym Yotarou. Kryminalista, którego właśnie wypuścili, a on wydał wszystkie pieniądze na stylowy garnitur. W końcu rakugo tchnęło w niego życie i teraz – po skończeniu odsiatki – postanowił odnaleźć mistrza, który swego czasu wystawił w kiciu teatralne przedstawienie. Jakoś wyglądać więc musiał.
Początek kreśli się tak, że byłem pewien, że cała fabuła kręcić się będzie dookoła Yotarou. W rzeczywistość to historia jego mistrza. Yakumo "Kikuhiko, Bon" Yuurakutei lekkiego życia nie miał, a rakugo początkowo nie było tym, co chciał robić. Finalnie nie tylko pokochał teatr; krok po kroku odkrywał nowe ścieżki, nierzadko płacąc za nie zbyt wysoką cenę.

Nie spodziewałem się takiej fabuły. To znaczy, może inaczej. Spodziewałem się żwawszej akcji. Po obejrzeniu "Chihayahuru" miałem już pewność, że każdą grę/sztukę można przedstawić tak, by całość trzymała żywe tempo. Ale "Shouwa Genroku Rakugo Shinjuu" to coś zupełnie innego. Poważniejszego. Pod koniec dobijającego na swój sposób.

Pierwsze 6-7 odcinków było dla mnie w większej mierze nudne. Przysypiałem przy tych wszystkich scenach rodem z zakazanego romansu, gdzie jeden przemykał do gejsz, drugi łamał sobie palce na występach. Ale potem zaczęła się górka. Polecam, chociażby ze względu na zakończenie. Albo raczej 12 odcinek.

Fajna była za to relacja głównych bohaterów. Zazdrościli sobie, wściekali się, generalnie byli jak ogień i woda, a jednak zawsze krzyżowali swoje ścieżki, żeby jeden drugiego wyciągnął z mułu. Jedyne, na czym się zawiodłem, to zachowanie Shina w 12 odcinku przy "wiadomej-scenie". Just no. Ten nagły atak emocji był niepotrzebny.

Bungou Stray Dogs (12 odcinków)

Jakie to było fajne.... Generalnie jarałam się tym jeszcze przed wyjściem anime, bo swego czasu zaczęłam czytać mangę. Kurde, animacja, kreska, muzyka... wszystko tak ładnie ze sobą współgrało, że anime pochłonęłam praktycznie od razu. Nie będę rozpisywać się o czym anime jest, bo parę postów wcześniej Grow opisał, więc nie będę powielać. Niemniej jestem oczarowana anime i cieszę się, że w przyszłym tygodniu rusza drugi sezon. Właściwie nie było żadnego bohatera, za którym bym nie przepadała, tak więc spory plus. Ale i tak moje serduszko skradł fakt, że większość bohaterów powstało na podstawie pisarzy, a ich moce opierają się na ich największych dziełach. Dlatego tym bardziej nie mogę doczekać się drugiego sezonu, bo będzie wysyp zachodnich pisarzy *_* Lovecraft! JH ASJSDJF. Dostoyewsky! Twain! Poe! Montgomery! I wielu innych. Jaram się. Motzno. <3



Bananya (13 odcinków)

.... co ja sobie zrobiłam. Za jakie grzechy. *trauma na całe życie* Nie, ja tego nawet nie skomentuję...



Shouwa Genroku Rakugo Shinjuu (13 odcinków)

Tu również nie ma sensu pisać o czym to, skoro post wyżej Grow napisał wyczerpująco. Dodam od siebie, że.... jedno z lepszych anime. Oglądało się przyjemnie, cholernie dobrze słuchało mi się Bona (Akira Ishida. Uwielbiam to seiyu, khm). Uwielbiam motyw z 12 odcinka <3 Co prawda momentami nieco przynudzało, ale to były mało znaczące epizody. Ogólnie polecam anime, bo jest naprawdę cholernie dobre, o cholernie niecodziennej tematyce, ze świetną relacją głównych bohaterów, z super historią. Nic dodać, nic ująć.
Może oprócz tego, że w styczniu rusza drugi sezon <3

Momokuri (26 odcinków)

Główna bohaterka, Kurihara Yuki, jest szaleńczo zakochana w o rok młodszym Momotsukim Shinyi. Wreszcie zbiera w sobie odwagę i postanawia wyznać swoje uczucia chłopakowi. Ten nieco zaskoczony zgadza się i od teraz są parą. I tutaj zaczyna się anime. Jest tylko jeden problem. A raczej dwa. Momotsuki nie ma żadnego doświadczenia w miłosnych sprawach, ale chce uszczęśliwić Kuriharę, która z kolei.... ma obsesję na punkcie chłopaka. Dosłownie. Robi mu zdjęcia z ukrycia, momentami zachowuje się jak jakiś zboczeniec, zbiera patyczki po lodach albo inne śmieci, które dotykał chłopak, a nawet zna cały rozkład jego dnia.
Anime jest cholernie urocze, choć w ten mało szkodliwy sposób (aczkolwiek gdzieś od połowy zaczęło mnie to powoli męczyć). Było parę zabawnych scen a kreska jest typowo mangowa. Anime nie jest złe, ani też ambitne. Ot, takie przyjemne na jesienne wieczory. Bohaterowie są okej, czasem bawią, czasem irytują, chociaż bardziej to pierwsze. Moją namber łan jest Mizuyama Noriko. Jej wieczny poker fejs był genialny. Plusem jest, że odcinki mają od 7 do 12 minut, więc dość szybko się oglądało.

Ryuugajou Nanana no Maizoukin (11 odcinków)

Yaama Juugo, wreszcie zdołał się uwolnić spod ojcowskiej ręki i usamodzielnić. Trafia na wyspę założoną przez grupę uczniów-geniuszy, gdzie wynajmuje pokój w domu seksownej Maboro Shiki. Niestety, jak się potem okazało, jest zmuszony dzielić swój pokój z Ryuugajou Nanahą. Niby wszystko okej, no bo który nastolatek nie chciałby mieszkać z śliczną dziewczyną? Gorzej, jeśli ta dziewczyna jest duchem. Duchem, który od dziesięciu lat nie może opuszczać tego pokoju. Duchem, który jest uzależniony od puddingów i całe dni spędza na graniu w gry komputerowe. Nasz bohater nie może pozwolić sobie na zmianę pokoju czy też miejsca zamieszkania, bo wydawał wszystkie oszczędności w tym miesiącu. Ostatecznie zamieszkuje z Nananhą i postanawia znaleźć jej mordercę. Żeby jednak tego dokonać, musi poszukać na wyspie skarbów, jakie dziewczyna poukrywała, bo za życia była wielką fanką przygód.
To... tyle. Anime jest bardzo średnie. Niby jakaś tam historia i fabuła jest, ale nie wciąga, a przecież ma wszystko to, co zdawałoby się, że lubię. Bohaterowie.... to chyba jedno z nielicznych anime, w jakim nie było praktycznie nikogo, kobo bym polubiła. Może jedynie antagonista był w miarę. Ale cała reszta albo irytowała albo zwisała mi i powiewała. I tyle. Średniak, jakich wiele.