– Yumiko – przywitała młodą pielęgniarkę skinieniem głowy. W normalny dzień przejęłaby od niej kilka podkładek z kartami pacjentów i przepustkę, którą zawsze tu dla niej trzymano. Ten dzień nie był jednak w żadnym wypadku normalny i Mayhem niemal zgrzytnęła zębami na tę myśl. – Znajdź mi proszę jakiegoś wolnego lekarza. Nie będę wdawać się w szczegóły, dopóki nie będę mieć pewności, ale sprawa wydaje się dość pilna i chciałabym załatwić ją jak najszybciej – Na sam koniec wypowiedzi uniosła dłoń i dotknęła palcami czoła, jakby zmęczyło ją samo stanie w pionie. Nie mogła sobie jednak pozwolić na okazanie słabości, więc pochyliła się naprzód, częściowo wspierając ciężar ciała na opartych na blacie przedramionach. Chciała wyglądać przez to na rozluźnioną i beztroską i miała nadzieję, że tak właśnie było.
  Pięść kobiety zacisnęła się niezauważenie w pięść, gdy kolejna fala bólu uderzyła w większy teraz brzuch. Zakrywała go płaszczem, gdy tylko mogła, lecz wiedziała, że w starciu z doktorem wszystko wyjdzie na jaw. Nie była jedynie pewna, dlaczego cała ta sytuacja aż tak bardzo ją poruszała, wszak z dziwactwami miała do czynienia na porządku dziennym. Co zmieniło się tym razem?
  – Wcześniej skierowano mnie do prywatnej kliniki, ale nie dostałam tam żadnych konkretów, więc liczę na naszych dobrych kolegów po fachu. Mogłabyś zaznaczyć, że to sprawa niecierpiąca zwłoki? – posłała Yumiko krótkie spojrzenie. Nie miała zamiaru mówić niczego więcej. Najbardziej ze wszystkiego nie znosiła przyznawania się do słabości.

| Następne posty z mojej strony będą dłuższe i konkretniejsze..

- O o! - rzuciła głośno na dźwięk słowa, którego tak jej brakowało. Schronisko było dziwnym wyrażeniem. Z jednej strony przechowywano tam zwierzęta, które nie miały swojego ciepłego kąta i kochającego je człowieka, ale z drugiej oznaczało też przechowalnię ludzi, którzy te domy posiadali. W górach było jedno, tego Keiko była stuprocentowo pewna. W końcu chodziła tam czasem wyżebrać jakiegoś kęsa puszkowanej rybki i na ogół nawet jej nie przeganiali. Pan wolontariusz na pewno jednak musiał wiedzieć co mówi, w końcu studiował, a ona była tylko małą dziewczynką, która - zarówno w rzeczywistości, jak i na potrzeby udawania - nie skończyła nawet podstawówki. Może nie była kotkiem o bardzo małym rozumku, ale zdecydowanie nie miała absolutnie żadnego wykształcenia, dzięki czemu jej słownictwo nie było zbytnio rozbudowane, liczyć umiała na tyle, żeby nikt jej przy drobnych wymianach nie oszukał, czytała słabo, a pisanie nie szło jej całkowicie. Od tylu lat była Mruczkiem zastępczym, że nawet nie myślała o szlifowaniu swoich najbardziej podstawowych zdolności.
- Pielęgniarki mają takie duże strzykawki - oznajmiła nieco marudnie, wykrzywiła się lekko w wyrazie pokazującym jak bardzo te dźgające wymysły samych piekieł są przez nią nielubiane, ale nie protestowała. Odstawiła ciastka na stolik, kiedy mężczyzna wyplątywał się z czegoś, co dla niej przypominało nic innego jak czarną magię. Albo te długie witki tych takich żelkowatych potworków, które widziała w oceanarium. Chociaż z drugiej strony, odczepiane przez pacjenta przyssawki bardziej kojarzyły się z tymi mackowymi... ośmiornicami czy jakoś tam.
Była gotowa do łapania go, gdyby miał się przewrócić, ale jednocześnie w razie czego musiała przewrócić się razem z nim. Wyglądała na chuderlaka bez nadmiernych sił, więc skorzystanie z jednej z zalet bycia wymordowanym sprowadziłoby jakieś podejrzenia. Niemniej jednak, mogła w jakiś sposób spowolnić albo zamortyzować jego upadek, a najlepiej to po prostu być mu podpórką, żeby się nie kiwał na boki. Bycie tym papierkiem pod za krótką nogą stolika to w tym momencie idealna rola. Czaiła się w gotowości, żeby go wesprzeć, pomóc zrobić następny krok albo odtańczyć jakiś dziki taniec dla odwrócenia uwagi pielęgniarki, która chciałaby go na siłę zawrócić do łóżka. Białowłosa nie znała się na medycznych sprawach, ale Koci Karmiciel wyglądał na tyle kiepsko, że na pewno zaraz któraś z pań-ze-strzykawkami zgarnęłaby go pod pachę i zamknęła w sali. A kto wie czy jej by przy okazji nie potraktowali jakąś kroplówką z żelazem. Mogliby poratować kawałkiem surowego mięska. To dopiero było świetne źródło minerałów i witamin.
- Jeden na pewno był przy schodach - odpowiedziała po chwili zastanowienia. Takie duże metalowe pudło z puszkami, kartonikami i butelkami mijała podczas pałętania się po kolejnych pomieszczeniach. Obok chyba nawet był drugi z przekąskami, ale nie zwracała na to uwagi. Automaty nie były jej potrzebne, kiedy mogła wyżebrać albo podkraść coś innym pacjentom, a płacić i tak nie miała jak. Zaczęła go powoli prowadzić w tamtą stronę.
- Od początku... To było z parę miesięcy temu. Szłam w pobliżu schroniska, bo tam często kręcą się jakieś kotki i lubię się na nie patrzeć - i chrupać tą świetną karmę. - No i chyba właśnie widziałam tam pana, bo mi tak mignęła jakaś jasna czupryna, a nie za często taką widywałam. Trochę później, może z parę minut minęło, tak głośno huknęło, ze środka zaczął lecieć dym i zwierzaki zaczęły krzyczeć. Zaczęło się zbierać trochę osób, jak to zwykle przy takich rzeczach bywa i ktoś wezwał pomoc. I... Hm. Wcześniej myślałam, że to po prostu ktoś ze strachu tak ucieka, ale jak tak myślę teraz... - zamilkła na chwilę - raz, żeby nabrać więcej powietrza, bo opowiadając, nawet wolniej, leciała prawie na jednym wdechu, a dwa, że musiała jeszcze się chwilę zastanowić. - Zauważyłam, że ktoś biegł od strony budynku, jakby z niego wybiegł. Ale nie głównym wejściem, tak jakby tylnym albo oknem czy coś. To były chyba dwie osoby, ale zrobiło się zamieszanie i mały tłum, więc nie widziałam dobrze, gdzie uciekli. Mój nos detektywa mi mówi, że jakby byli niewinni, to by nie odbiegali, ha!

  Słysząc nazwisko wolnej lekarki Mayhem pozwoliła sobie na drobny uśmiech. Watanabe była jedną z tych osób, z którymi patolog lubiła spędzać przerwy między dyżurami, gdy akurat pomagała w szpitalu. Nie mogła być bardziej zadowolona, więc tylko skinęła głowa pielęgniarce, czekając na kolejne instrukcje.
  Nie miała absolutnie nic przeciwko towarzystwu Yumiko podczas tego krótkiego spaceru. Rozumiała również potrzebę rozruszania kości po kilku godzinach siedzenia w recepcji, wszak akurat tam przydzieleni pracownicy rzadko odrywali się od stanowiska. Nie zmieniało to jednak faktu, że czuła się dość dziwnie, idąc tymi korytarzami bez białego fartucha i identyfikatora zawieszonego na szyi. Miała wrażenie, że po prostu nie pasowała do tego miejsca, gdy w grę wchodziła rola pacjenta.
  Znalazłszy się w gabinecie, podziękowała młodej pielęgniarce, niemal od razu kierując spojrzenie na starszą kobietę. Odpowiedziała jej równie subtelnym uśmiechem, powoli zajmując miejsce na krześle przed biurkiem lekarki.
  – Mam drobny problem, z którym nie dano sobie rady w prywatnej klinice. Cóż, może trzeba było od razu przyjść tutaj – wzruszyła lekko ramionami. – Rzecz w tym, że od powrotu z misji SPECu coś się zmieniło i gdyby nie fakt, że dotyczy mnie, sama chętnie bym się tym zajęła. Z początku nic się nie działo, ale około tygodnia po powrocie zaczęły pojawiać się zmiany. Wpierw naprzemienne uderzenia zimna i gorąca, później, po jakimś czasie, dziwne wrażenie, jakbym miała coś pod skórą, a teraz... Cóż – odchrząknęła niekomfortowo, nieco niechętnie odsuwając poły płaszcza. Watanabe niewątpliwie widziała szczupłą sylwetkę Kevorkian podczas wszystkich wspólnych dyżurów, mogła więc zauważyć lekko powiększony brzuch i niezbyt zadowolony wyraz twarzy patolog.
  – Możemy na wstępie skreślić opcję ciąży. Choć z drugiej strony nie chcę wykluczać USG – mruknęła. Od kiedy rozpoczęła nowy rodzaj relacji z Majorem, regularnie brała tabletki zapobiegające niechcianej ciąży. Nie miała problemu z dziećmi, czasami ją jedynie denerwowały, ale to również nie był powód. Zwyczajnie wiedziała, że nie byłaby dobrą matką i przede wszystkim nie miała na to czasu. Zbyt wiele uwagi poświęcała samemu Aurichowi i pracy, od której – niestety – została chwilowo odcięta.

  – Rozpoczęto od badań krwi, lecz nie otrzymałam żadnych konkretów, więc równie dobrze możemy założyć, że zaczynamy od zera – odparła, wciąż z lekka zawiedziona rezultatami z prywatnej kliniki. A raczej ich brakiem. Tamten lekarz został jej polecony i myślała, że wobec tego okaże się nadzwyczajny w swym fachu, niestety rzeczywistość malowała się w nieco innych barwach. Zapytana o misję skinęła tylko głową, potwierdzając przypuszczenia pani doktor. Musiała wiedzieć, że objawy, które zamierzała zbadać, z pewnością nie były spowodowane niczym normalnym.
  – Dwóch ugryzień. Jednego w udo, mniej poważnego i jednego w ramię, gdzie muszę zaznaczyć znaczny ubytek tkanki. Możesz pytać, co mnie ugryzło, ale zwyczajnie nie będę w stanie ci na to odpowiedzieć – O ile nogą nie doskwierała jej tak bardzo, tak ramię wciąż paliło bólem i gdyby nie znaczna ilość tabletek przeciwbólowych, ten ogień byłby nie do wytrzymania.
  Zadowolona ze słów Watanabe skinęła znów głową. Teraz była już pewna, że od samego początku należało przyjść w znajome miejsce i powierzyć swoje zdrowie w niepodważalnie profesjonalne ręce. Postąpiła nierozsądnie w,się w pierwszej kolejności do wskazanej przez ludzi kliniki, lecz było już za późno na płacz nad rozlanym mlekiem.
  – I pozbyć jak najszybciej – dodała swoje trzy grosze, ruszając za kobietą. Wciąż utykała i wciąż nie miała sił, lecz starała się, jak mogła, by zachować pozory i nie okazywać słabości w nazbyt oczywisty sposób.
  Zajęła odpowiednie miejsce.
  – Z podejrzeniami o infekcję odkaziłam ranę, ale nim dotarliśmy w bezpieczne miejsce, minęło trochę czasu i mogło być już zwyczajnie za późno – przyznała, wpierw zdejmując cienki płaszcz, później podwijają ciemną koszulkę, gdy już usiadła.

  – Nie do końca, za chwilę wszystko ci pokażę – zapewniła. – O ile udo to nie problem, tak ramię... Coś odgryzło mi część skóry i mięsa jakby jadło zwykłe udko z kurczaka. Wciąż cholernie boli, więc cały czas używam tabletek – westchnęła. Nie lubiła przyznawać się wprost do słabości, ale zdawała sobie sprawę, że zatajanie faktów przed lekarzem całkowicie wyminie się z celem całej tej wizyty. Postanowiła więc mimo wątpliwości zaufać lekarskiej obietnicy milczenia oraz samej Watanabe. To przecież nie tak, że kobieta po wyjściu z gabinetu pobiegnie prosto do reszty współpracowników i zacznie opowiadać, że doktor Kevorkian wcale nie jest taka twarda, jaką zgrywa.
  Podczas trwania USG patolog zastanawiała się głównie nad tym, co powinna powiedzieć Aurichowi, gdy już pozna wyniki wszystkich badań. Z jednej strony wiedziała, że mężczyźnie należała się prawda, z drugiej jednak wiedziała, ile zmartwień przyniesie ów prawda i to właśnie to powstrzymywało ją najbardziej. Nie dość mu było zmartwień? Musiała dokładać jeszcze swoje problemy spowodowane brakiem doświadczenia w boju? Gdyby tylko nie ograniczała umiejętności do grzebania w zwłokach...
  Ciąg myśli urwał się nagle, pozostawiając kobietę z pustką w głowie.
  Zwróciła spojrzenie ku twarzy Watanabe. Dłuższą chwilę obserwowała jej skupioną minę, próbując wyczytać z lica jakiejkolwiek wskazówki.
  – Mam nadzieję, że przyczyną tego milczenia nie jest żadna aberracja – pozwoliła sobie na ciche odchrząknięcie, tym samym próbując zwrócić twarz pani doktor w swoim kierunku.
  Kevorkian potrafiła wyczytywać z zimnych ciał długie historie na temat ich ostatnich momentów, była więc przekonana, że i z żywego oblicza uda jej się coś wyłuskać.

  Czasami nienawidziła mieć racji.
  Wysłuchując się w słowa zapatrzonej w ekran Watanabe, Mayhem zaciskała dłonie do tego stopnia, że pobielały jej kłykcie. Kochała i fascynowała się wszystkimi odstąpieniami od norm, zawsze chciała znajdować się jak najbliżej nich. Niemniej, gdy sprawa zaczynała dotyczyć jej samej i to z powodu głupich błędów, które popełniła... Wówczas zamiast zachwytu zalewała ją gorycz.
  – Świetnie – niemal syknęła, nie będąc w stanie zebrać siły, by również zerknąć na monitor. Jedyny sposób, w jaki chciała oglądać tego potwora, to mając go w prosektorium na zimnym blacie i ze skalpelem wbitym w łeb. – Pozbądźmy się go zatem. Już teraz, nie mam zamiaru pozwolić temu czemuś ani sekundy dłużej pasożytować w moim ciele. Jestem pewna, że moja decyzja i prośba zarazem są zrozumiałe, doktor Watanabe? – dopiero teraz odwróciła twarz, spoglądając na kobietę. Minę miała nieprzejednaną i w razie potrzeby zamierzała się kłócić. W kieszeni trzymała ostateczny argument, lecz na razie skryła go w cieniu, czekając na odpowiedni moment.
  Uniosła dłoń do czoła i przetarła skórę w zmęczonym geście.
  Jak mogło do tego w ogóle dojść? Potwór zdołał ją tylko ugryźć, nic więcej, więc jak na Boga skończyło się tym, że coś rosło jej w brzuchu?
  Znów chciała zazgrzytać zębami.
  – Kiedy moglibyśmy przeprowadzić operację?