Ostatnie co pamiętał to huk i moment w którym wyleciał przez okno. Już nawet nie towarzyszący temu ból z bardzo prostej przyczyny - ten rozlany był po jego ciele wówczas już od dłuższego czasu więc nawet nie potrafił określić czy zyskał jakąś kolejną ranę. Nawet teraz. Z trudem dźwignął swoje powieki. Odczuwał wszechogarniające znużenie, otępienie, a wygoda jakiej zaznawał wcale mu nie pomagała wrócić do rzeczywistości czego z całego serca pragnął. Żołnierz odpoczywa po śmierci. Tak się mówi. Tylko czy on był martwy...? A czy martwi mrugają...? Bo on zamrugał by wszędobylska plama zieleni przed nim się malująca nabrała ostrości. Rozpoznał sufit, przepełzną nieprzytomnie wzrokiem po ścianie. Gdy do jego uszu dobiegł czyjś głos spiął się cały szukając jego źródła i próbując się nieco dźwignąć do pozycji przynajmniej na wpółleżącej. Wróg..? Sojusznik? Polak uważnie i podejrzliwie na niego spoglądał próbując wyłapać co ten mówi. Odnosił przy tym nieustannie wrażenie że człowiek ten wyglądał znajomo, a przynajmniej kojarzył się z kimś znajomym - kimś nieprzyjemnie znajomym.
Słysząc wspomnienie o mundurze uniósł brew i spróbował zobaczyć w co był ubrany skoro mówią o jego mundurze, jakby go tu nie było.
- ...Zawsze miłowaliśmy sobie ten naród...
- Jak każdy szwab - wychrypiał ironicznie, uświadamiając sobie tym samym z kim nieprzyjemnym kojarzyła mu się postać - z Niemcem. Wszystko jasne.
- Jestem jeńcem...? - aż za dobrze pamiętał ostatnie spotkanie z aniołami, a nie był na tyle tępy by się nie domyślić że ma właśnie do czynienia z jednym. Z deszczu pod rynnę?

I dobrze, niech spierdala w podskokach. Przeklną w myślach zirytowany reakcją i słowami tego człowieka. Z dwojga złego dobrze, że ten wyszedł już teraz bo zapowiadało się, że gdyby ich rozmowa toczyła się dalej to prawdopodobnie któryś  z nich by nie wytrzymał i chrupnąłby coś temu drugiemu w twarz. Co z tego,że wszystko teraz w Polaku chrupało i chlupało. Zagryzł szczękę wydając siebie kolejne przekleństwa powodowane falą bólu, która na swój sposób działała na Adriana trzeźwiąco i mobilizująco. Podparł się z ulgą o ścianę za plecami. Z tej pozycji mógł się lepiej rozejrzeć po sali, a był w niej sam. Tylko on przeżył...? Przed oczami przeleciała mu retrospekcja śmierci towarzyszy - rozszarpana Monday, Rosjanin, Kierowca...reszta rozsadzona lub rozstrzelana. Misja...Spojrzał za okno dostrzegając zwały śniegu. Jak długo tu był? Usłyszał czyjś głos.
- To ty powiedziałaś. Ja nazwałem go tylko Szwabem - W jego głosie dało się słyszeć frustrację. Bo po prostu kochał, kiedy wszyscy wiedzieli lepiej od niego co mówił. Kolejny problemem był wózek. Nie, kurwa, po prostu nie. Gdy anielica sięgnęła ku niemu swoimi rękami, on chwycił ją za nadgarstek jednej. Nie tak by sprawić jej ból, lecz dostatecznie pewnie by wiedziała, że nie zamierza nigdzie ruszać swojej dupy, a tym bardziej na wózek. Nie był kaleką. Fakt, wyglądał jak potraktowana tarką cebula, lecz -chuj, ciągle cebula.
- Przy moim pierwszym spotkaniu z wami, rok temu, chciano mnie i mój oddział brać w niewole, na jakieś sądy. Używaliście siły. Znaczącej siły. Więc - nie, nie uważam za niegrzeczne uważanie was za realne niebezpieczeństwo.

Nie wiedział czy to ze zmęczenia, czy jego ciało było tak obciążone, czy też ta mała...tak, to jej sprawka. Zmógł go sen, gdyby był świadomy toczonych nad nim rozmów pewnie by prychnął. Nie raz słyszał podobne frazy kierowane pod swoim adresem i nie zapowiadało się by sobie zaczął cokolwiek z nich sobie robić. Wszyscy w jednostce już się przyzwyczaili, że Polak był trudny, a gdy był ranny i zmęczony to stawał się coraz to bardziej nie do zniesienia.
Ocknął się, czuł zdezorientowanie. Przeklął pod nosem zdając sobie sprawy że już nie leży, a siedzi. W wózku.
- Ta mała...- zmrużył oczy, rozglądając się, lecz jej nigdzie nie było, a ostre promienie słoneczne zdawały się przeżerać przez źrenice do czaszki. Uniósł dłoń nad linię wzroku by się przed tym piekłem trochę ochronić. Dostrzegł skrzynie. I jeszcze więcej aniołów. Zmarkotniał.
- Czego się spodziewacie...? Że to puszka pandory...? - Spytał kpiąco powtarzając w myślach wypowiedź jednego z aniołów. Nie możemy pozwolić żeby cokolwiek to jest, zostało uwolnione i wypuszczone w naszym szpitalu - brzmiał, jakby pomieścić się tam miało co najmniej stado zdziczałych bestii. Absurd. Eliminator westchnął próbując ułożyć sobie wszystko co się działo. - To jest coś co zostało nam skradzione, a naszym zadaniem było to odzyskać. Gwarantuję wam, że to nic co mogło by wam samo z siebie zagrozić. - wyjaśnił ostatecznie, postanawiając, że mimo wszystko należały się aniołom jakieś wyjaśnienia. Choć Polak wciąż wykazywał się powściągliwością i łypał na nie z przesadną przezornością to niewątpliwie ciągle żył, a oni (jeśli im mógł wierzyć) nie mieli go za więźnia - jeśli macie zamiar to otworzyć, to potem chciałbym mieć możliwość przejrzenia i ocenienia zawartości. Zbyt wielu ludzi zginęło bym teraz po prostu zignorował zawartość tego ładunku który musi wrócić tam gdzie jego miejsce lub zniknąć - Obecnie nie było możliwości by z całą zawartością odzyskanego ładunku był w stanie wrócić do bazy (o ile to mu się w ogóle uda). Musiał ocenić co da radę przetransportować, a co należy zniszczyć by przypadkiem nie wpadło w niepowołane ręce - jak długo tu już jestem i jak szybko będę mógł opuścić to miejsce - i o ile. Dodał, kalkulując coś w głowie.

Po usłyszeniu ich odpowiedzi, sprawną rękę przyłożył do twarzy, przeciągnął nią po niej by ostatecznie palcami podeprzeć skroń, a łokciem podłokietnik swojej limuzyny. Spojrzał na nich zirytowanym, zmęczonym spojrzeniem. Jak? - pytały niemo jego oczy, a on sam cały połamany w bezruchu siedział, gdzie siedział nie próbując nawet podnieść swojej dupy. To, że był marudny i drażliwy na punkcie tego, jak ktoś oceniał jego stan użyteczności o tyle niestety posiadając wykształcenie medyczne doskonale wiedział co może, a czego nie może. W tym konkretnym przypadku nie może chodzić, ani nawet się przemieścić. No chyba, że planował zesrać się w przedbiegach z bólu bo wielkie, wszechmocne gołębie boją się otworzyć jebaną skrzynię.
O, jeden się zreflektował.
Adrian przymknął oczy błagając Boga by gdy przyjdzie co do czego tonie był dla niego łaskawy. Ciągle bowiem istniała nadzieja, że w piekle nikt nie będzie testował jego cierpliwości w ten sposób...
Znalawszy się przy skrzyni westchnął i będąc ciągle sfrustrowany sięgnął zdrową ręką ku wieku by je otworzyć i zajrzeć do środka.

- Wierz mi, gdybyśmy też potrafili strzelać z palców piorunami, nawet bym ci przyklasnął - Skwitował ze względnym spokojem bo nie było to trochę ironiczne, że anioł będący samym sobą bronią wypowiadał się w ten sposób? Dla Kaukaza było. Choć niestety w głębi siebie naprawdę ciężko mu było pogodzić się z faktem, że życie tylu wartościowych ludzi było mniej warte od tej skrzyni. Być może właśnie z powodu tej myśli trochę się opanował i nie był już skory do plucia jadem. Ludzie różnie okazywali smutek i rozgoryczenie.
Dostrzegł inne skrzynki. Zmrużył oczy w których kryło się wahanie. Ale skoro już zaczął to skończy. Podniósł spojrzenie na jednego z  aniołów.
- Mógłbyś...mi z pomóc - wykrztusił, czując, jak jego wewnętrzna duma jest rozrywana na pół. Świadomość tego co może, a czego niebyła dla niego okrutna. A tak, jak się postara to pewnie przesunięcie broń, lecz wątpił w to by był w stanie samodzielnie coś dźwignąć z głębi ładunku. Spodziewał się większej ilości makulatury i jeśli tak będzie to prawdopodobnie będzie musiał przejrzeć wszystko i część spalić. Miał ograniczony udźwig i długą drogę do pokonania. O ile w ogóle.
- Tak więc... jak długo tu już jestem i jak szybko będę mógł opuścić to miejsce?