Puchatość. Śnieżnobiała bestia jest wielka i puchata, zwłaszcza jeśli chodzi o futro na policzkach, które — gdyby nie bestii onieśmielające gabaryty — aż proszą się o mizianie i tarmoszenie. Ślepia, szarobłękitne, ma mądre, niemal ludzkie, choć bardziej w wyrazie niż samym ich wyglądzie. Ciężko odgadnąć cokolwiek z jego pyska; zdaje się kamienny, zwykle niewzruszony. Wygląda, ogólnie rzecz biorąc, jak biały tygrys bengalski, tylko naprawdę bardzo, bardzo duży. W kłębie mierzy 146 cm, zaś długość z ogonem wynosi 320 cm, przy czym sam ogon ma około metra długości. Tak jak innych przedstawicieli tego gatunku, Shirayukiego zdobią czarne pręgi na całej powierzchni ciała. Ma masywne, krótkie łapy, uzbrojone w twarde pazury, wagowo natomiast jest proporcjonalny do swojej wielkości.


 Futro ma w dotyku przyjemne, choć wyczuwalnie dzikie, często też, mimo wszelkich starań, brudne. Jest w nim coś z typowego, domowego mruczka, jednak naraz, kiedy się go dotyka, czuć coś absolutnie innego. Shirayuki, jeśli już się do kogoś przekona, nie ma większych problemów z dotykiem tej osoby, jeśli nie jest on napastliwy. Sam tygrys też czasem narusza przestrzeń osobistą innych — trąca ich łbem, niby przypadkiem przechodząc obok otrze się bokiem bądź ogonem. Lubi patrzeć innym w oczy, robi to jakby analizująco, jednak dzięki kontaktowi wzrokowemu okazuje też zaufanie i poczucie bezpieczeństwa poprzez powolne mruganie, kiedy się w jego ślepia patrzy.


 Pysk tygrysa sugeruje w pewien sposób, że nie jest to młody zwierz. Lata, które przeżył w ludzkiej powłoce zagwarantowały mu to, że teraz, mimo długowieczności, nie może się cieszyć sprawnością wymordowanych zamkniętych w młodszych ciałach. Bije od niego pewien spokój i cierpliwość, czasem zdawać się może, że tego kocura nic już nie zaskoczy i nie zdziwi. Bywa obojętny, bywa melancholijny i depresyjny. Jest stary, a do przemiany w wymordowanego doszło ledwie rok, w porywach do dwóch lat temu, przez co Shirayuki wciąż nie jest szczególnie przyzwyczajony do nowego życia. Ma skłonności do obwiniania się za wiele rzeczy, które nie były jego winą. Pogodził się z rolą tego, który musi być odpowiedzialny, nawet jeśli w poczuciu innych nie musi tak wcale być. Opiekun, przewodnik, wymuszony głos sumienia — Shirayuki jest tym wszystkim, naraz tego też potrzebując na własnej ścieżce.


 Choć wybryki nie są mu już w głowie, a gwałtowność nie buzuje już w jego żyłach, tygrys wciąż jest zdolny do bardzo nagłych, niewłaściwych decyzji, po których przecież będzie się obwiniać o ich negatywne konsekwencje. W przypadku tych pozytywnych, tygrys odetchnie z ulgą — „jednak się udało...”, jakby sam w swoje działania nie wierzył. Stawia się w roli zapalnika wszelkich akcji, nie mogąc się rozstać z dawnym życiem. Naraz kocha opowiadać historie, ale nie lubi mówić o samym sobie, o swojej przeszłości. Lubi towarzystwo, ale nie lubi, gdy jest zbyt bliskie i zbyt długo koło niego przebywa. Ceni pamięć, bo sam pamięta wiele rzeczy. Mawia, że więcej niż by chciał.


 Gdy jakimś cudem wróci już do ludzkiej postaci, okazuje się być adekwatny do swojego tygrysiego ja. Jest wysoki, może pochwalić się wzrostem wynoszącym metr i osiemdziesiąt siedem centymetrów. Śmierć mu nie służy, tak samo, mimo wszystko, dieta wymordowanego — przed śmiercią ważył równe dziewięćdziesiąt kilogramów, teraz mieści się w osiemdziesięciu pięciu. Zmarszczki już wycinają na jego skórze swoje ścieżki, jednak zdecydowanie więcej jest na nim blizn po walkach. Ugryzienia, ślady pazurów, mniej lub bardziej wprawne szycie ran, postrzałowe rany — do wyboru, do koloru. Nie zmienia się w tej postaci kolor jego oczu, włosy można by było nazwać siwymi, choć zwyczajnie przybierają tę samą biel, która zdobi jego futro. Nie za często można go spotkać w tej postaci, nie dlatego jednak, że jest mniej praktyczna, a dlatego, że przeraża go perspektywa pokazania się swojej rodzinie bądź dawnym kompanom jako ten tchórz, który jednak przeżył.

 Umiejętności:
» Walka wręcz;
» Walka nożami i mieczami jednoręcznymi (tylko w ludzkiej postaci);
» Tropienie;
» Rasowe: zwiększona tężyzna; wyostrzone zmysły; zwiększona czujność.


 Słabości:
» Więzień zwierzęcej postaci — Shirayuki nie chce powracać do swojej ludzkiej formy, przez co coraz bardziej upodabnia się do zwierzęcia. Zapomina coraz więcej słów i ma coraz więcej odruchów tygrysa.
» Boi się broni palnej.
» Jeśli jest osaczony, wpada w panikę i jest agresywny.


 Bonusy:
» Biokineza: przemiana w człowieka (opisany wyżej).
» Modyfikacja genetyczna: twarda skóra. Przez 3 posty Shirayuki jest w stanie utwardzić swoją skórę tak, że jest całkowicie odporny na wszelkie fizyczne ataki. Przed kolejnym użyciem musi odczekać cztery posty. Podczas używania tej mocy jest znacznie powolniejszy, zaś w czasie odpoczynku wyraźnie osłabiony i rozkojarzony.
» Artefakt: płaszcz cienia (spis artefaktów).

 Dodatkowe:
» Ma nadszarpnięte lewe ucho.
» Jego ruchy zwykle są w pewien sposób ociężałe i rozleniwione.
» Wciąż średnio przyzwyczajony do polowań i bywa, że te brzydzą go do tego stopnia, że zostawia zwierzynę i robi sobie głodówki.
» Tygrysi dźwięk radości.