Klub, jak na warunki Desperacji, był całkiem sporym pomieszczeniem. Bar, który był przy jednej ze ścian był nieźle zaopatrzony w trunki i alkohole, acz były one podłej jakości. Naprzeciwko baru mieściła się scena, chociaż była ona rzadko używa do występów. Kolorami jakie tutaj dominowały, była wypłowiała czerwień, która najlepsze czasy miała już dawno za sobą. Meble były mniej więcej podobne do siebie i w nawet niezłym stanie. Nie było więc ryzyka, że krzesła zawalą się pod przeciętną osobą. Klub był rzadko odwiedzany przez gości. Nad nim mieściło się niewielkie mieszkanie Meforaela. Ten budynek, wcześniej opuszczony, został po prostu zajęty przez anioła. W końcu musiał mieć jakiś dach nad głową, nie?
Co wyróżniało to miejsce?
Solidne drzwi: są.
Działający fortepian w klubie: był.
Nagłośnienie: brak.
Goście: brak
Alkohol: jest

****

Meforael podszedł do baru. Był w tym pomieszczeniu jedyną osobą. Nie martwiło go to. Nie otworzył tego miejsca, by na nim zarabiać, a by móc napić się i posiedzieć w spokoju. Każdy w końcu potrzebował chwili wytchnienia w miejscu, gdzie nie lało się na głowę. Nawet upadły anioł. Nalał sobie do szklanki trunku, który bardzo chciał uchodzić za whisky. Trudno jednak było je tym nazwać, skoro warzone było z boazerii czy innego tałatajstwa. Usiadł przy fortepianie, a szklankę postawił na nim, po czym odpalił papierosa. Upił łyk alkoholu i skrzywił się. Szybko zaciągnął się dymem, a następnie zaczął grać. Była to piosenka łatwa i przyjemna, chociaż nieco ironiczna*. Uśmiechał się pod nosem, gdyż naciskanie klawiszy i wydobywanie z instrumentu poszczególnych dźwięków przyprawiało go o dreszcze podekscytowania. Uwielbiał grać na instrumentach i tylko za tę jedną rzecz szanował ludzkość. Za sztukę i muzykę.

Tutaj jest piosenka