Tej nocy nikt nie mógł spać spokojnie w Szpitalu Ostatniej Nadziei. Ci, którzy mieli swoje domy i nory najbliżej usłyszeli huk i poczuli silny wstrząs, zaraz po tym nadciągnął swąd dymu i krzyki przerażenia. Wystarczyło wyjrzeć na zewnątrz, by ujrzeć miejsce będące wcześniej ostoją dla chorych oraz rannych. Wystarczyło ruszyć czarnym śladem unoszącym się w powietrzu. Szpital ział wielką dziurą w murach, resztki desek i cegieł wyzierały z pobojowiska niczym ostatki niewybitych zębów. Połowa budynku była stertą gruzu.
Ta część personelu, która nie rozsypała się z powodu nagłego ataku, teraz próbowała gasić pożar i ratować pacjentów. Panował totalny chaos, wśród którego słychać było krzyki i szlochanie, przekleństwa i błagania o pomoc, modlitwy i złorzeczenia. Nikt nie widział sprawcy, ale też nikt się nim nie przejmował. Nie, dopóki w ocalałej części budowli nie odnaleziono podłożonych ładunków wybuchowych, które nie spełniły swojego zadania.
Kto mógł dopuścić się aktu agresji wobec niewinnych?