One apple a day...i

Po załatwieniu kilku spraw, Hadrian ruszył korytarzem bazy S.SPEC w stronę gabinetu naukowca-wannabe Reseusa. O swojej wizycie dostatecznie wcześnie poinformował wspomnianego specjalistę przez odpowiednie kanały komunikacyjne, a pewne zbyt przeczulone na punkcie zdrowia swego Dyktatora jednostki nie pozwoliły mu zapomnieć o tym ważnym spotkaniu. Nic dziwnego, bowiem ostatnia lokacja, w której Moebiusowi dane było przebywać, kojarzyła się co najmniej z czymś niezdrowym. Chyba nawet jakiś skończony pesymista, dowiadując się o powrocie bohatera z takiego miejsca, już zaczął planować godną żałobę. Poddanie się stosownym badaniom było niezbędne, by uspokoić wszystkich: tych, którzy martwili się o własne zdrowie; tych, którzy martwili się o zdrowie Hadriana oraz jego samego, który martwił się o zdrowie swoje jak i innych. Czarnowłosy nie doświadczał jeszcze żadnych niepokojących symptomów, poza nieco bardziej pogorszonym humorem, chociaż powodów dla tegoż doszukiwał się gdzie indziej. To mogła być jednak kwestia czasu, gdy nieznana zaraza da o sobie znać. Lepiej dmuchać na zimne.
Moebius wkroczył do gabinetu Reseusa i szybko spojrzeniem przeanalizował wnętrze. To miały być jego pierwsze badania wykonywane przez aspirującego na naukowca rekruta. Inni specjaliści, których bohater znał, byli zbyt zaabsorbowani sprawą tajemniczej toksyny, która stała się kolejnym utrapieniem M-3, a tym samym samego czarnowłosego. Ten żałował, że problemu nie dało się - jak wiele innych trosk - po prostu zastrzelić z Noblesse Oblige. Choć Hadrian czuł pewną niewygodę związaną z tym, że jego zdrowie miało zostać ocenione przez kogoś nowego, to nie wątpił w kwalifikacje swojego obecnego lekarza. Skoro został przyjęty do S.SPEC, nawet jako zwykły rekrut, to doszło do tego za sprawą jego odpowiednich predyspozycji. Dyskomfort był więc efektem nieprzyzwyczajenia, niżeli braku wiary.
- Miło Cię poznać osobiście, panie Susuka - odrzekł Hadrian z beznamiętną miną, skupiając spojrzenie swoich szmaragdowych oczu na postaci Reseusa.
Jego prawa ręka wyraźnie drgnęła. Chciał uścisnąć dłoń lekarza, ale ostatecznie uznał to za niestosowne zważywszy na powód samej wizyty. Wszakże Moebius nie wiedział, czy mu coś poważnego nie dolegało, czym mógłby się niechcący podzielić przez bezpośredni kontakt z Uree.
Wtem na twarzy Dyktatora zagościł lekki, szyderczy uśmiech.
- Mam nadzieję, że przynajmniej możliwość uprawiania swego zawodu na osobie mojego statusu zrekompensuje panu niewielki wpływ na ważniejsze sprawy, którymi obecnie zajmuje się nasza kadra naukowa.
Obecność Reseusa w jego gabinecie była dość jawną oznaką tego, że nie brał on udziału w priorytetowych sprawach, których rozwiązaniem obecnie trudzili się największe jajogłowy S.SPEC. Z jednej strony dobrze się składało, bo Hadrian mógł przejść badania nie obawiając się, że jego sprawa tymczasowo przeszkodzi któremuś naukowcowi w jego pracy. Z drugiej strony uważał to za pstryczek w ambicje Susuka, który choć nie mógł służyć ogromną pomocą, to nawet jego niewielki udział w tak ważnych przedsięwzięciach naukowych wpłynąłby znacznie na jego rozwój i uznanie wśród reszty kadry.
W międzyczasie Hadrian wyczekiwał i działał zgodnie z poleceniami Reseusa w sprawie jego przebadania.

...will not make you gay :V

Być może Hadrian się mylił, ale Reseus zdawał się być dość nerwowy podczas goszczenia go w swoim gabinecie. Bohater szybko się jednak domyślił dlaczego i równie szybko powstrzymał się przed okazaniem mieszanki zażenowania z domieszką rozbawienia, która była efektem tegoż odkrycia. Zbyt długo kręcił się wokół zahartowanych profesjonalistów oraz osób, które znały go na tyle dobrze, że potrafiły zapomnieć o piastowanym przez czarnowłosego stanowisku. Z drugiej strony niekoniecznie każdy będzie miał okazję na tak bliską interakcję z osobą ex Gwardzisty, więc nasz aspirujący naukowiec mógł się czuć szczęśliwcem. Byle tylko opanował swoją nerwowość do takiego stopnia, by nie doszło do jakiegoś wypadku, nawet niewinnego.
- Gdy w grę wchodzi zdrowie, chyba wszyscy przestajemy być Skrzydlatymi, Generałami czy Inżynierami i stajemy się po prostu ludźmi - odparł beznamiętnie na słowa Reseusa.
W rzeczywistości Hadrian chciał tymi słowami również wesprzeć psychicznie rekruta, a nie tylko wyrazić swoją skromną opinię. Po chwili jednak trochę się zlękną w duchu, że tym samym mógł rozpocząć bardziej rozbudowaną dyskusję, gdy pod uwagę weźmie się jednostki z mechanicznymi wszczepami zastępującymi narządy i kończyny. Wtedy ich "ludzkość" może być wątpliwa.
- Starałem się zachować ostrożność, by nie wchodzić w kontakt z tym, co mogłoby wywołać infekcję. Obecność Generał Kitou tylko mi w tym pomogła. Co najwyżej oparłem się o pień jednego z drzew, ale to nie nosiło śladów krwi lub kawałków zwierzyny, jeśli mnie pamięć nie myli - odpowiedział na kolejne słowa lekarza. - Moje ubranie też było w nienaruszonym stanie, więc odrzucam opcje zahaczenia o jakąś zakażoną gałąź. Moim zdaniem nie ma się o co martwić, ale dla świętego spokoju i dobra innych wolałem zrobić coś więcej, niż obejrzeć się w lustrze. Sam pan rozumie.
Hadrian miał wystarczająco nieprzyjemności na głowie, żeby dodać do tego bycie ogniskiem jakiegoś śmiertelnego bakcyla. Choć powodów do narzekań tylko mu przybywało, to jeszcze nie dokonał chociażby połowy tego, czego zamierzał w czasie swoich rządów. I prawdopodobnie trochę minie, nim będzie mógł się za to w ogóle zabrać, skoro zewsząd pojawiają się inne problemy wymagające jak najszybszego rozwiązania. W porównaniu do tego, życie Gwardzisty było praktycznie pozbawione trosk.
- Jak najbardziej.
Moebius chciał zamiast tego odpowiedzieć, że w rzeczywistości był nażarty nerwami, ale starał się na razie oszczędzać Reseusa.
- Głównie to, co można dostać u nas na stołówce. Czasem pozwalam sobie na większy deser, żeby choć odrobinę poprawić sobie humor czymś słodkim. Zero kawy. Uprzedzając też pytanie: zero alkoholu, zero papierosów, zero medykamentów, które nie były mi przypisane.
- "Zero względnego spokoju, co może być powodem dolegliwości, których badanie krwi raczej nie wykryje." - Dodał w myślach, przy czym uciekł na sekundkę spojrzeniem od Uree.

Healthcare

Niestety Hadrian nie należał do tego typu bohaterów, którzy w normalnych warunkach byli twardzi, bezlitośni i potrafili zachować zimną krew nawet w Piekle, by na myśl o igle tracić kontrolę w zwieraczach, a przy okazji wcześniejsze opanowanie. To nie manga, ani inna kreskówka. Zastrzyk spłynął po bohaterze jak po kaczce. Co najwyżej mógł chcieć się podrapać w miejscu ukłucia, ale tego typu zachcianki łatwo było wytrzymać.
Uniósł brew na stwierdzenie Reseusa. Moebius przypomniał jednak sobie, że musi brać poprawkę na fakt, że lekarz był rekrutem i jeszcze nie był tak dobrze zaznajomiony z członkami S.SPEC, w tym ich fizycznymi wadami. Oczywiście sporo mógł się dowiedzieć z ich danych medycznych, jednak niektóre kwestie mógł brać aż nazbyt dosłownie.
- Nie wiem, czy nie zabrzmię tak, jakbym się tłumaczył. - Westchnął, po czym przyłożył wacik do miejsca zastrzyku, naciskając nań nieznacznie - Uważam, że to nie kwestia kondycji, a zbyt dużej intensywności wkładanej w aktywności. Nie jestem pewny, czy to dobry przykład, ale jeżeli normalna osoba zrobi pewną ilość pompek w określonym czasie, to ja tę samą ilość zrobię szybciej. Albo w tym samym czasie zrobię ich więcej. Jak każdy z naszych żołnierzy przeszedłem niezbędne szkolenia, zaliczyłem testy sprawnościowe. Może sęk tkwi w tym, że gdy trzeba, wolę dawać z siebie wszystko już na starcie. Jestem zwolennikiem rozprawiania się z problemami jak najszybciej się da. A to może się przekładać na fakt, że szybciej tracę paliwo.
Hadrian nie był do końca przekonany, ile w jego wytłumaczeniu było sensu. Nie uważał jednak siebie za upośledzonego w kwestii swoich możliwości fizycznych. Co najwyżej psychicznych, szczególnie w obecnym okresie. Nie miał za bardzo jednak okazji się przekonać, jak te nerwy wpływały na jego skuteczność. Kiedy miał mniej trosk na głowie, za czasów pracy jako Gwardzista, potrafił je skutecznie tłumić na czas wykonywanych zadań. Cronus mówił, Hadrian robił, a wszystko to ku chwale miasta i bezpieczeństwa jego mieszkańców. W lesie, przy konfrontacji z tamtym nieco agresywnym właścicielem zarażonego psa, Moebius był prawie pewny, że gdyby trzeba było ratować Kitou, że jakby tamten facet kiwnął palcem w nieodpowiednią stronę, to mógłby wymierzyć szybki, celny strzał gdzie tylko trzeba by było. To były jednak tylko domysły czarnowłosego, do tego - wręcz niepokojąco - optymistyczne jak na niego. Czy rzeczywiście by dał radę? Oby nie pojawiła się niedługo okazja, by mógł się o tym przekonać.
Przykleił sobie plaster, uprzednio sprawdzając, czy dalej krwawił w miejscu zastrzyku. Uciekł spojrzeniem od Reseusa na wzmiankę o stresie. Nawet nie chciał podejmować tego tematu. Wiadomo, trochę łatwiej jest radzić sobie z pewnymi sprawami, jak nękają tylko myśli. Jakby Moebius zaczął jeszcze o nich rozmawiać, to dodatkowo dawałyby o sobie znać również przez zmysł słuchu, co mogłoby nasilić ich niekorzystne skutki na humor bohatera.
- Nie dziwi mnie Twoje zainteresowanie moją osobą. Z medycznego i towarzyskiego punktu widzenia. Ale myślę, że trochę błądzisz, pytając mnie o takie rzeczy. Przecież przyszedłem dowiedzieć się tylko, czy przypadkiem czegoś poważnego nie udało mi się złapać w tamtym felernym lesie - powiedział, siląc się na serdeczny uśmiech, żeby dodatkowo nie speszyć swojego rozmówcy. - Moja dieta i pomniejsze problemy nie powinny odgrywać w tym istotnej roli.
Nie chciał jakoś specjalnie karcić lekarza, ani go specjalnie pośpieszać. Informacja o tym, czy Moebius nie był nosicielem niechcianego bakcyla, była jednak tutaj najważniejsza. Choć tego nie powiedział na głos, to bohater byłby bardziej niż chętny, by posłużyć aspirującemu naukowcowi S.SPEC w jego rozwoju, jako królik doświadczalny. Byle w sprawach, które nie wpłynęłyby negatywnie na jego zdrowie. Ale to myśl na przyszłość, jeżeli ta okaże się bardziej pozytywna, niż teraźniejszość.

Choć Hadrian bardzo doceniał starania swojego obecnego lekarza i był bardziej niż chętny na spędzenie czasu w jego gabinecie nieco dłużej - czy to dla dalszych, dokładniejszych badań, czy dla bardziej towarzyskich celów - to miał też inne sprawy na głowie. Wizyta w gabinecie lekarskim była swoistą ucieczką od obowiązków, połączona z krótkim odpoczynkiem od nich. Wszakże zdrowie głowy miasta było najważniejsze, więc każdy zrozumiał, kiedy Moebius stawiał je ponad innymi rzeczami. Niestety istniał limit czasu, przez który bohater mógł korzystać z wytłumaczenia tego typu. Choć dużo narzekał na ogrom roboty, to był odpowiedzialny. Z okazji do przerwy korzystał więc w pełni, ale nie więcej, niż było to wymagane.
Hadrian odsunął wacik od miejsca wkłucia. Nie zdziwił się, gdy te było już w pełni zatamowane i nie wymagało dalszej uwagi.
- Chętnie zaczekałbym na wyniki, ale jestem potrzebny też w innych miejscach. - Wstał z siedzenia - Proszę mnie zawiadomić, gdy wszystko stanie się jasne. I powodzenia z innymi pacjentami. Nie wiem, czy powinienem życzyć ich jak najwięcej, czy jak najmniej.
Uśmiechnął się nieznacznie na dwie sekundy, a następnie ponownie spoważniał. Ruszył w kierunku wyjścia. Przed opuszczeniem gabinetu odwrócił się do Reseusa, kiwnął głową na pożegnanie, a następnie wyszedł. Na korytarzu wyrzucił wacik do pierwszego-lepszego kosza, schował ręce do kieszeni i ruszył przed siebie.
Pozostało tylko najważniejsze pytanie: gdzie czekolada za krew?

[zt]