Nic się nie działo. Czyżby labirynt miał okazać się zwykłym labiryntem? W założeniu miał zamiar cały czas kierować się główną drogą, na wschód. Pierwszy głębszy dylemat pojawił się, przy kolejnym rozdrożu, kiedy ścieżka podzieliła jego zamiary. Północ czy południe? Zaciągnął się fajką i wypuścił dym z ust, obserwując uważnie jego zachowanie. Wąski, szary strumyczek pełzający z jego fajki w górę. Jeśli gdzieś tutaj jest wyjście, przepływ powietrza, bądź ten minimalny przeciąg, powinien wskazać mu dobry kierunek. Jeśli jednak dym zachował się tak jak zwykle - czyli rozmył bez większych fajerwerków - udał się na południe, trzymając wciąż tej jednej, prawej ściany.

Zmarszczyła delikatnie brewki swe, kiedy po przejściu ledwo paru marnych kroczków trafiła na kolejne, identyczne do poprzedniego rozwidlenie drogi. Zatrzymała się na nim na dłuższą chwilę, kontemplując nad otrzymanym, niezbyt skomplikowanym, lecz jakże ciężkim wyborem - obie ścieżki, przecież, mogły zawierać w sobie coś ciekawego, coś interesującego i Kaijin nie chciała przegapić szansy na doświadczenie czegoś porywającego oraz wspaniałego. Sytuacja, jednakże, wiele się nie zmieniła od ostatniego skrzyżowania i tak, jak poprzednio, tak i teraz należało ruszyć jedną odnogą bez oglądania się za siebie, bez marudzenia i bez zbędnego, trującego duszę żalu - ryzyko było tutaj ogromne, zwłaszcza przy niewiedzy odnośnie poczynań i ruchów pozostałych jednostek z jej grupy. Zastanowiwszy się i stwierdziwszy, że pójście na zachód niewiele jej jak na razie dało i nie dostarczyło dotychczas żadnych negatywnych lub pozytywnych wrażeń, Bezskrzydła pomaszerowała na północ

Poruszała się naprzód miarowymi, spokojnymi krokami, rozglądając się dookoła siebie niezmąconymi, uważnymi oczyma o barwie najczystszego, księżycowego srebra. Utopiona w stałej czujności oraz baczności i przyodziana w zwiewną suknię pewności siebie maszerowała przez korytarze tajemniczego, niezwykłego Labiryntu, nie zatrzymując się nawet na zwiewny, ułamkowy moment - nie tym razem, kiedy pogodziła się już w miarę z faktem, iż nie będzie jej dane poznać każdego dostępnego jej zakamarka i czających się tu, słodkich tajemnic. Nawet świeże, nowiutkie skrzyżowanie nie powstrzymało jej wędrówki, jako że Kaijin zerknęła tylko w boczny korytarz wnikliwym, ciekawskim spojrzeniem, mijając go z lżejszym niż poprzednio brzemieniem żalu ciążącym na ramionach i podążając dalej ku północy.

Odwrócił się gwałtownie, jednak nie zdążył zatrzymać Akaia. Gdy tylko światło opadło, szatyn przepadł w ciemności korytarza. Anioł opuścił wolno rękę, którą chciał chwycić towarzysza. Kot? Cóż to za interesująca kwestia. Kot. Zatem jednak coś żywego znajduje się w tych korytarzach.
Czy to oznacza, że Lus już do niego nie wróci?
Poczuł pewne ukłucie niepokoju. Sam ją tu zabrał. Bezbronne stworzenie, którego życie zależne było od jego decyzji. I które jest teraz w niebezpieczeństwie.
Wziął głęboki wdech. Nie. Akai się o nią zatroszczy. To tylko kot, nic wielkiego. Poradzą sobie. W kwestii zwierząt nie ma lepszego od szatyna.
Wyciągnął swój bukłak i kompas. Odznaczył nożem na powierzchni kierunek, zanim odciął jeden z guzików znajdujących się przy kieszonce. Położył ów przy wejściu do zachodniego korytarza. Akai zaraz nadrobi drogę i razem ruszą dalej. Dla małego słowika każdy kot wydaje się duży.
Nie bez wątpliwości i co chwila zerkając w tył, ruszył na zachód.

Malutkie serduszko Lus szybciutko biło w opierzonej piersi. Ptaszek przysiadł w końcu, zmęczony bezowocnym uderzaniem w ścianę. Wyjścia nie było.
- Kot ćwierka! Wstał. Stoi. I ćwierka. Straszny. Duży. Patrzy na mnie.
Za moment poderwała się znowu i spróbowała szybko minąć sfinksa, aby móc zniknąć w ciemności za nim.
Na nieszczęście dla Akaia, słowik nie rozumiał ludzkiej mowy. Nie był mu w stanie przekazać treści zagadki.

Nic. Nawet delikatnego odchylenia od normy. Szary strumyczek wzlatywał w górę i znikał w ciemności nieporuszony. Hayaiel przymknął na moment czerwone oczy, by poruszyć koliście fajką. Niechaj rozczarowanie wynikiem nie mąci jego myśli. Być może wyjście znajduje się zbyt daleko? Albo za zamkniętymi drzwiami? Westchnął. Oby staruszka nie próbowała go oszukać, grając nieczysto w swoją własną grę. Każdy z nich winien mieć szansę na znalezienie wyjścia. Cofnął się myślami kawałek wstecz. Jeden nieznaczący korytarz..? A może pierwsze drzwi były kluczem? Czyżby już na tym etapie, przesądzone im było kto wyjście może znaleźć, a kto utknie? Nie, na pewno nie. Odgarnął nieco włosy, dzwoniąc bransoletami. Zbyt wiele spekulacji, za mało prawdziwych informacji. Wyciągnął nożyk i oznaczył na prawej ścianie kierunek, w jakim miał zamiar ruszyć dalej. Południe.

Nieco sennie, zagłębiał się w nową część labiryntu z wolna odnosząc wrażenie iż droga jest zbyt łatwa, by mogła być tą prowadzącą go do celu. Od czasu do czasu zatrzymywał się więc zaciągając fajką, albo podziwiając niemalże identyczne wzory na marmurowych ścianach w poszukiwaniu jakiś nieprawidłowości. Wszystko po to by nie musieć analizować w nieskończoność minionych wydarzeń. Tych przeszłych, jak i przyszłych. Mimo iż był samotnikiem, to jego własne towarzystwo niekiedy przeszkadzało. Najczęściej w momentach kiedy nie mógł zgodzić się z samym sobą. Dyskusja trwała, a drogi nie ubywało. Dopiero trzask płyty pod jego stopami, wyrwał go z prowadzonego z samym sobą monologu. Znieruchomiał, powoli spoglądając w dół. W miękki piasek, który zdążył już pochłonąć twarde kawałki marmuru, oraz jego drogie buty. - ... - Jakby to skomentował? Owszem, nie spodziewał się ruchomego piasku tutaj.  W ogóle się go nie spodziewał prawdę mówiąc. Prędzej stawiałby na jakieś kości, kurz, pajęczyny albo uwięzione, biedne i głodne istoty. Ale piasek? Płyta wcześniej nie wydawała się naruszona w żaden sposób. A to znaczy, że może być jedyną osobą, która kiedykolwiek tędy przeszła. Niezbyt to pokrzepiające. Powinien czuć tę irytację? Czy to na pewno była irytacja? Ktoś nie doceniał jego umiejętności. Niemniej... warto byłoby sprawdzić co kryła w sobie ta pułapka. A nuż dowie się czegoś interesującego o labiryncie. A może i o samej kobiecie - jaką tak naprawdę była osobą? Zabiła już kogoś?
Uśmiechnął się lekko i wsunął fajkę do torby, zanim wzniósł obie ręce przed sobą. Zdążył zapaść się po kolana, zatem starał się nie poruszać nazbyt mocno. - Pokażcie mi dno pułapki. - Klasnął głucho w dłonie, zaciskając je ze sobą. Miał zamiar przemienić cały ten piach w schody i odkryć nieco dno. Umożliwić sobie bezproblemowe opuszczenie potrzaskanej płyty oraz sprawdzenie co kryło się pod nią. Piasek na jego niemy rozkaz zaczął twardnieć, formując pod jego stopami idealnie równe poziomy. Tworząc stabilne i wytrzymałe psamity, które nie rozsypią się ponownie pod jego ciężarem. O ile było to możliwe. Jeśli labirynt uznał jego działanie za zbyt wielką ingerencję, spróbował przeciwstawić mu się na tyle tylko aby móc uciec z niebezpiecznej strefy i dalej ruszyć tą samą drogą. Jeśli jednak wszystko przebiegło bez problemu, wpierw spenetrował dno pułapki, szukając dodatkowych wskazówek przed dalszą podróżą.

Oparł się rękoma o ścianę z wyraźnie zmartwioną miną. I co teraz? Nie mógł tak po prostu zostawić słowika na pastwę niebezpieczeństwa. Szczególnie, że nie do końca wiedział z czym Lusie musiała się zmierzyć. Z drugiej strony, uderzanie otwartą dłonią o betową bryłę nie brzmiało jak coś, co miało w jakikolwiek sposób pomóc ptaszynie. Jeżeli choć jedna z osób znajdzie wyjście, uwolnione zostaną wszystkie…?
Wydarł z siebie ciężko powietrze.
- Przepraszam Lus, niestety nie mam jak ci pomóc. – mówił z wyraźnym żalem, zaczynając niechętnie odstępować o ściany. Tym bardziej zrobiło mu się ciężej, gdy usłyszał następną relację ptaszyny. – Ukryj się gdzieś, proszę! Nie daj się dotknąć! Postaramy się skończyć to jak najszybciej się da! – zapewnił ją, a następnie odbił się szybko od podłoża i pognał tą samą drogą, posiłkując się wyrytymi na bukłaku oznaczeniami.
- Jaaah? Jahuś? – jeżeli nic nie zakłóciłoby jego drogi powrotnej, znalazłby się na tym samym rozdrożu, co wcześniej z bratem. Nie miał zaznaczonego punktu na bukłaku, toteż postanowił iść dalej prosto, myśląc, że brunet również udał się właśnie tą drogą. Nie był w stanie zauważyć tak małej poszlaki.
Ak – jeśli było to możliwe - wpierw stanął na kratkę H6, by zaraz udać się w kierunku północnym.