Nic, zero fajerwerków. Wszelki przeszkody zniknęły. Na kolejnym rozdrożu skierował się na północ.

Nieco się zawiódł, zauważając, że ściana nie ukazała im żadnej nowej drogi czy choćby pomocnej informacji. Kiwając głową na słowa Jahleela - nie chcąc już wdawać się w dyskusje - po prostu podążył za nim.

Zatrzymał się. Wbił spojrzenie w napis, który ukształtował się po przekroczeniu kratki i zapoznał się z jego treścią. Nie ufał słowom pobrzmiewającym w jego uszach. Nie dowierzał też informacji. Mityczne stworzenie. Sfinks. Czyżby wirus X niefortunnie zmutował lwa i orła, przez co powstała imitacja tej istoty? Ciekawość popchnęła go do zrobienia paru kroków w przód i wtopienia się w mrok korytarza. Szedł dalej, ignorując ostrzeżenie.

Zatrzymał się, zauważając, że Akaiah nie podąża jego śladem. Odwrócił się, spoglądając na brata i wyciągając jedną rękę, aby położyć dłoń na niewidocznej barierze. To była dość nieoczekiwana komplikacja. Do tej pory zostawali uwięzieni razem, aby wspólnie zmagać się z przeciwnościami labiryntu. Teraz któryś z nich będzie musiał podjąć wyzwanie samodzielnie.
Cofnął dłoń, odwracając się i spoglądając przed siebie. Oczekiwał manifestacji zagadki, wyzwania, może czegoś manualnego. Nie pojawiało się jednak nic podobnego, poza niepokojącym mrowieniem pod stopami.
Spojrzał w dół, na kłębiące się pod jego stopami małe, puchate, ośmionogie i wielookie stworzonka. Zapewne stojący za jego plecami, oddzielony barierą szatyn uważał je za urocze i niegroźne - ot, czarna chmurka włochatych stworzonek. Niemniej dla Jahleel zamknięcie w niewidzialnej klatce z hordą pająków było scenariuszem rodem z najgorszego koszmaru.
Poczuł, jak robi mu się zimno. Chłód rozlał się po jego piersi, rozchodząc się następnie na kończyny i powietrze wkoło. To nie było celowe użycie mocy. Bardziej reakcja obronna. Chodnik tuż przy stopach anioła pokrył się szronem podobnym, do tego, jaki niedawno sam ściągnął ze ściany. Musiał powstrzymywać się, aby nie skuć lodem całej płyty, razem ze wszystkimi pająkami.
Są niegroźne - powtarzał sobie w myślach. To tylko iluzja. Taka sama, jak felerna moc jego ucznia. Zwykła projekcja najgorszych koszmarów nieszczęśnika, który uwięziony został w pułapce.
Anioł, z którego ust nigdy nie wyszła nieprawda, próbuje właśnie okłamać sam siebie.
Ale jeśli nie są wytworem jego wyobraźni, Akaiah zapewne zajmie się nimi. Tak? Tak. Zwierzęta to jego działka. Przekona je, aby odeszły w mrok labiryntu i nigdy nie wróciły.
Brunet zamknął oczy i odetchnął, starając się uspokoić oddech. W chwili obecnej ów był płytki i urwany, niezgrany zupełnie z rytmem pędzącego serca; uciekający przez lekko rozchylone usta zbyt szybko, aby zadowolić potrzeby poruszonego ciała. Jeśli go pogłębi i ustatkuje, łatwiej będzie aniołowi zachować równowagę psychiczną. Po prostu poczeka, aż iluzja rozwieje się sama. Z tym postanowieniem w duszy popełnił najgorszy błąd od początku tej wyprawy - otworzył oczy, spoglądając wprost na wiszącego centymetry od jego twarzy potwora.
Na fizjonomii Jahleela niewiele było widać. Jedynie rozszerzone strachem źrenice i nienaturalną bladość. Najwięcej można było wyczytać z postawy. Sztywnej, napiętej, jakby jednocześnie wszystkie mięśnie się spięły, starając się w tym samym czasie wykonać zbyt wiele ruchów, niż to było fizycznie możliwe. Tym samym brunet zamarł w katatonii, nie potrafiąc oderwać wzroku od pajęczaka. Prawdopodobnej matki wesołej gromadki pod stopami zwierzchności.
Słychać było ciche trzaski rozprzestrzeniającego się lodu, kiedy szron pełzł po kamieniu wokół Jahleela.

Zatrzymała się na dłuższa chwilę tym razem, wpatrując się uważnie, bacznie w dwie dostępne jej ścieżki do wyboru i marszcząc delikatnie brewki w zastanowieniu nad tym, co powinna teraz uczynić. Łaknęła znaleźć skryty gdzieś w okolicy tej skarb, jednakże przemieszczanie się na ślepo korytarzami w nadziei na natknięcie się na tenże tajemniczy łup nie działało ani odrobinę. Rozważywszy wszystkie za i przeciw, Kaijin obróciła się w pewnym momencie na pięcie i pomaszerowała z powrotem przebytą już ścieżką. Wróciła się do punktu, w którym poinformowano ją o istnieniu skarbu oraz mapy - L20 - po czym poczęła brnąć na południe, tym razem ku temu drugiemu przedmiotowi. Błądzenie po Labiryncie nic jej jak na razie nie przyniosło, toteż mapa stanowiła dla niej teraz bardzo, ale to bardzo kuszącą rzecz.

Zdziwił się, gdy niewidzialna bariera uniemożliwiła mu pójście dalej. Choć nie wydawał się maksymalnie rozluźniony przez całą drogę po labiryncie, czując obecność Jahleela obok siebie, było mu zdecydowanie raźniej. Poza tym finalnie wyratowali Lusicinię, którą zresztą trzymał teraz na rękach, słuchając jej krótkich, niespecjalnie istotnych uwag, co również trochę łagodziło stres zwierzchności. Dlatego trochę się zmartwił, gdy na powrót zostali rozdzieleni… niewidzialne bariery były zdecydowanie jego najmniej ulubionymi, więc instynktownie poczuł na sobie dreszcz niepokoju. Ostatnim razem prawie utonął.
Wytężył wzrok, najpewniej szybciej od zamkniętego anioła orientując się w jakim znalazł się położeniu. W istocie, dla niego byłby to tylko powód do radości, ale w obecnych okolicznościach widział tu tyle szczęścia ile sensu w dziurawej szklance. Przede wszystkim zachował spokój, ostrożnie odkładając gniazdko ze słowikiem obok siebie, by móc przykucnąć przy barierze, znajdując się tym samym bliżej drobnych, kłębiących się stworzonek.
- Jahuś, nie jesteś sam, słyszysz? – zapewnił go łagodnie, próbując dodać otuchy swoją własną obecnością. – Postaram się z nimi porozmawiać. Zrobię co w mojej mocy. Pamiętaj, że tu jestem. – dodał, by w końcu przenieść spojrzenie na pajęczaki, kładąc ostrożnie rękę na barierę.
Ośmionogie maluchy były czymś zupełnie innym, niż pies czy nawet słowik. Nie były na tyle inteligentne, by poprowadzić z nimi rozmowę, nie będącą krótkimi, prostymi przekazami, ale to nie oznaczało, że nie były w stanie zrozumieć, co chciało się im powiedzieć.
- Nie chcemy was skrzywdzić. Odejdźcie na bok. – odparł spokojnie, acz stanowczo, mając nadzieje, że chociaż część pająków go usłucha i odsunie się od sparaliżowanego strachem Jahleela. Cóż, byli więksi, stanowili zagrożenie… jeśli życie było im miłe powinny usłuchać lojalnych rad. Wtem poczuł chłód pod palcami i aż się nieco wyprostował. – Jahuś… opanuj moc, proszę. – dodał po chwili, nie ujmując sobie łagodności, acz nie chciał, aby przypadkiem nogi pajączków przymarzły do powierzchni… wtedy już za nic nie sprawi, że maluchy się odsuną.
Problem stanowiła wisząca nad głową Jaha bestia, na którą Akaiah teraz zwrócił swoją uwagę.
Odsuń się.
Porozumiewał się ze zwierzętami za pomocą telepatii, więc nie musiał wypowiadać słów, by zwierzę mogło go usłyszeć. Nie prosił, nie był miły… pająki były zbyt proste, żeby zrozumieć „proszę” czy „dziękuje”. Akaiah wiedział, że tutaj najlepsze będą konkrety.

- Pora roku? Zima. Zimno. Zimno jest... na północy. - Niewiele jednak jego ścieżek prowadzi w tamtą stronę. Cofnął się i zaczął podążać nieco nieschematycznie wpadając do odnóg których wcześniej nie pamiętał. (I 18)

Zauważył, że jego prośby przechodziły przez świadomość pająków bez zostawienia po sobie najmniejszego śladu. Zmartwiło go to, choć nie wydawał się specjalnie zaskoczony. Te stworzenia naprawdę były proste i póki nie dawało im się wyraźnego, fizycznego znaku, po prostu działały wedle własnego uznania; słowem ich nie przestrzegł, ale Jahleel chłodem już owszem.
- Jahuś... boją się. Twoja moc je odstrasza, ale może też zrobić im coś złego. - poinformował go, wsłuchując się w głos tych, które uciekły w popłochu przed zimnem. Akaiah miał mieszane uczucia. Z jednej strony użycie mocy działało świetnie... z drugiej naprawdę nie chciał nikogo skrzywdzić. Wsłuchał się w plątaninę ich oświadczeń, niemal przykładając ucho do bariery. - Są tylko głodne. Pewnie tkwią w tych tunelach od bardzo dawna. - próbował umniejszyć nieco strach brata choćby samymi informacjami. Z perspektywy anioła roślinności taka opcja wydawała się dość dobra; im coś bardziej znasz, tym mniej się tego boisz. Nie przeszło mu nawet przez myśl, czy dla Jahleela nie brzmiało to przypadkiem, jakby pająki miały rzucić się z tym głodem na niego.
Odsuńcie się.

Zanim wszedł do pomieszczenia, przechylił głowę i zerkną do środka, w celu upewnienia się, że nie czai się tam żadne zagrożenie w postaci wspomnianego wcześniej sfinksa lub innych pułapek, które mogły zostać skonstruowane przez kobietę. Nie dostrzegł niczego niepokojącego, zatem zdecydował się wejść do środka. Rozglądnął się po ścianach, ale nie wyróżniały się żadnym znaczącym szczegółem. Utkwił wzrok w skrzynkę. Podszedł do niej, ażeby przyjrzeć jej się z bliska. Była stara, zdezelowana, miejscami zniszczona przez zaciskające się nad niej zęby czasu. W aniele pojawiła się chęć zbadania jej zawartość. Spróbował podnieść wieko, w nadziei, że znajdzie coś wartościowego, coś co pomoże przemieści się do wyjścia, bez natykania się na ślepe zaułki.