Plan pośrednio się udał. Zwierzak podłapał brzęczące cudeńko, zabrał je ze sobą i pobrzękiwał nim wesoło, co pozwalało Catowi mniej więcej określić, gdzie się ten skurczybyk krył przez cały ten czas. Znalazł więc pewnie sobie wąskie przejścia między ścianami, cwanie wspiąwszy się po belkach, przeszukując kurze. Trochę najemnikowi ulżyło, bo gorzej by było, gdyby ten łobuz mógł stawać się niewidzialnym.
Wyciągnął zatem faszerowanego ziołami szczura. Położył go na posadzce i nakrył siatką, po czym pewną ręką przesunął siatkę z towarem o jakiś metr przed siebie. Martwy gryzoń tylko wydawał się być na zewnątrz, choć w rzeczywistości leżał pod spodem. Ciemności nie pozwalały żadnemu dobrze określić widoczności. Cat po swojej stronie miał giętką wędkę podatną na drgania, słuch, wpatrzone w pułapkę spojrzenie i koci refleks, które powinny przezwyciężyć złodziejaszka.
Za siatką posłał jeszcze jedną zachęcającą kuleczkę.

Catrick nie ruszał się, oddychał bardzo płytko. Z siłą trzymał swoją siatko-wędkę, oczekując jakichkolwiek jej drgań... jak czujny wędkarz Janusz. On był najczujniejszym łowcą, przyzwyczajonym do zwierzyny, która próbuje go przechytrzyć. Wierzył, że jego cierpliwość zda się na coś, dokładnie tak jak przy wędkowaniu. Chętnie złowiłby go w tę siatkę, a nawet jeśli mu się to nie uda, pochwycony szczur zdziała cuda. Nafaszerowany i przesiąknięty uspokajającym ziołem, ostudzi zapał rozskakanego, sprytnego gryzonia.
Nie rozglądał się też na boki, ale nasłuchiwał czujnie, gdyby tylko gryzoń zdecydował się zaatakować. Rzucanie spojrzeniami po kątach rozproszyłoby skupienie źrenic, które wpatrując się twardo w siatkę, w takiej sytuacji widziały najskuteczniej i najwyraźniej, jeśli tylko coś błysnęłoby oczami, czerń stała się bardziej czarna, pojawiłby się jakikolwiek kształt na horyzoncie.

Jego oczom ukazał się puchaty złodziejaszek, widocznie zbyt żarłoczny, by opanować swoje instynkty, swobodnie pozwalając zapanować głodowi nad czujnością. Catrick obserwował go czujnie, przyglądając się temu, co udało mu się wypatrzeć w ciemnościach. Głodomora nie powstrzymał nawet podejrzany zapach ziół, cóż za głód! Bazyliszek uśmiechnął się wesoło na ten widok, odsłaniając częściowo i swoje kiełki.
Bardzo powolutku i delikatnie odłożył siatkę na ziemię, samemu pozostając w tej samej pozycji, pozostając możliwie najmniej zauważalnym. Nie chciał go spłoszyć. Ani łapać. Przynajmniej nie teraz. Wiedział, że minie kilka minut, a zwierzak sam padnie snem pełnego brzucha, a nie widziało mu się przysparzać futrzakowi dodatkowego stresu. Może tracił szansę na złapanie go, gdyby tylko coś poszło nie po jego myśli, co jednocześnie prowadziłoby do rezygnowacji z zapłaty, ale taki już był z niego głuptas.
Sam dobrze znał głód - i choć gryzoń prezentował sobą wyłącznie łapczywe obżarstwo, jeszcze chwilę temu obrabiając magazyn - pozwolił mu dokończyć szczura w spokoju. Catrick miał dobre podejście do zwierząt, dopóki nie stanowiły dla niego wyłącznie źródła pożywienia.

Kot podszedł powoli do leżącego stworka i przyglądał mu się przez krótką chwilę. Rozpoznał jego rasę i zauważył, że był to młodziutki i niedoświadczony osobnik, co dodatkowo rozczuliło chłopaka. Ostrożnie wyciągnął w jego stronę dłoń, nie dotykając od razu futerka, a pozwalając sennemu zwierzęciu oswoić się z jego zapachem. Catrick nie pachniał wcale podejrzanie - jednocześnie lasem i pustynią. Po krótkiej chwili oswajania się, jeśli Mitten nie zareagował negatywnie, pozwolił sobie delikatnie zmierzwić miękką sierść, przygłaskując mu do chwili, w której zapadnie w sen i się uspokoi. Nie chciał go zabijać, bo niczego o tym w umowie nie było. Miał możliwość przywrócenia go do jego naturalnego środowiska, więc to właśnie zrobi. Jeżeli Mitten zaśnie, Catrick weźmie go na ręce i wyniesie z pokoju.

Niewielkiego kociaka przytrzymywał pewną ręką, coby jego bezwładne ciałko nie wymsknęło mu się gdzieś przypadkiem, bo byłaby siupa. Drugą kończyną wrzucił resztę szczura do swojego tobołka, który przez cały czas miał przy sobie. Pozostałe brzęczące kuleczki schował do kieszeni, pozostawiając je na później. Zarzucił torbę na ramię, zgarnął do ręki wędkę i wychylił się z czarnego pomieszczenia, wychodząc odważnie na lepiej oświetlony korytarz.
Był gotów na szybką konfrontację, odebranie zapłaty i rychłe zabranie ze sobą zwierzaka, którego dzielnie upolował. Ciekaw był reakcji tych, którym ten złodziejaszek zalazł za skórę. Przeto niewinne mittenowe dziecko jest! Niewiele różne od Cata, podobnie głupkowate i cwane. Jeśli świadka zdarzeń nie było na piętrze, ruszył od razu w tę stronę, z której tutaj przyszedł, mijając się z mieszkańcami hotelu i ukrywając swojego nowego koleżkę przed światem.