Rozpoznać profesjonalistę nie sposób na tym padole łez, bo za takiego poda się każdy, kto tylko poczuje subtelną woń ewentualnego wynagrodzenia. Przykładem, Kot wcale nie wyglądał na takowego, a zdecydowaniem nim był. Przynajmniej, jeśli mowa była tutaj o oswajaniu zwierzyny. Jedni mu ufali, drudzy wcale. Zależnie od oczekiwań, stereotypów i wyobrażeń, którymi maluje się swojego przyszłego najemnika – opinie kształtowały się bezwolnie. Choćby wygląd niewyjściowego gówniarza pełnił chwalebną funkcję ujmy na kocim honorze, gdzie niektórym przypadał pozytywnie widok wymordowanego meliniarza w roli tego, który ma skutecznie obcować ze zwierzęciem. Techniką Cata nie było bezduszne morderstwo poprzez myśliwskie sztuczki, a przede wszystkim próba wykorzystania zaufania głupiutkich móżdżków.
Chłopak zdecydowanie wziął sprawy w swoje pokraczne łapy. Do hotelu zawitał przygotowany, zwarty i gotowy. Woń leśnej ściółki unosiła się za nim jak namacalna aura. Dało się w tym smrodku wyczuć subtelną nutkę koci miętki, którą – jak sądził – miałby przywabić do siebie ewentualnego kotowatego. Całym sobą miał zachęcać zwierzynę do siebie, podczas polowania nie można śmierdzieć obcością, ot co! Nie miał na sobie też butów, bo tak było wygodniej chłopakowi. Na tyłek wciągnął coś wzorem ciemnych sindbadek. Górę odział w ściślej przylegającą koszulkę ze zdrapanym logiem jakiegoś miastowego marketu. Włosy związał w kucyk, coby nie przeszkadzały mu w życiu. Luźno za nim ciągnął się czarny, puchaty ogon i plecako-tobół ze smakołykami.
A konkretniej dwa szczury, które upolował, połowicznie wypatroszył i nafaszerował uspokajającym ziołem jak Dratewka owieczkę. Metaliczny smród krwi zamaskował zapach zioła. Może z Cata żaden zielarz, ale podstawowa wiedza na temat survivalu dała mu pewien ogląd w to, czego nie powinien tykać łapą. Cierpiąc na bezsenność, miał swoje sposoby na otumanienie umysłu i skuteczne jego zneutralizowanie, co miał zamiar wykorzystać. No, a poza tym miał siatkę. Długą, skleconą z jakiejś wędki i ręcznie plecionych węzłów ze sznurówek. Trzymał ją jak swój dumny oręż, zaciskając na niej swoje drobne, kocie łapy. Cóż, ewentualną obroną dla Kota były też jego własne, ostre pazury i zręczne skoki. Uważał, że ktoś taki jak on nie potrzebuje więcej. Chyba, że mowa tutaj o brzęczących kuleczkach, które trzymał w kieszeni, a te wesolutko pobrzękiwały przy każdym kroku chłopaka, co mogłoby irytować otoczenie.
Wpadł do recepcji jak pan sytuacji, rozglądając się po niej ciekawie. Węch na nic się Kotu nie zda, więc nie próbował korzystać z pierwszych inspekcji, coby wywąchać może pierwsze ślady towarzysza. Prędzej dojrzy gdzieś odchody, czy wyczuje szczególnie szczególny zapach moczu kotowatego znaczącego swój teren.
– To ja – odparł chrypliwie na przywitanie, rzucając na stół rulon ze zgłoszeniem i stojąc tak w tej recepcji jak pan sytuacji. Najemniczy kieł leniwie zwisał gdzieś w okolicy mostka Kota, a koniec kitka smyrał chłopaka po włochatym karku.
– Przed sprawą chciałbym trochę szczegółów. Może ze dwa słówka od świadków – dodał kanciasto, uśmiechając się niemal profesjonalnie, błyskając kocim uzębieniem i poprawiając upieprzony krwią tobół na plecach.
Ten Kocur miał zamiar złapać tę uporczywą cholerę.

Catrick zastrzygł wibrysami z lekką dezaprobatą, wręcz z pogardą wymalowaną na pysku. Zignorowano jego profesjonalne pytanie, a chłopak nie lubił tak wchodzić od tak w nieznane. Znaczy… lubił. Tak było ciekawiej. Jeśli jednak Kot zadaje pytanie to się domaga odpowiedzi! Sam fakt, że zdecydował się tutaj przyjść już stawiał hotel w lepszej sytuacji. Wśród smoków niewielu połasiłoby się na tak żałosną ofertę jak złamanie jakiegoś zmutowanego gryzonia. Cat załatwi to w pięć minut… tylko ktoś musi mu mierzyć czas, bo sam zegarka nie ma i liczyć też nie umie.
Chłopak ruszył przed siebie bez słowa. Nie miał na sobie butów, więc nie robił większych dźwięków przy wchodzeniu po schodach. Miał w zwyczaju poruszać się na palcach, przez co nie sprawiało mu to żadnego problemu. Rozglądał się przede wszystkim po ścianach, ale wiedział, że obgryziona tapeta nie da mu zbyt wiele informacji. Tamten rozrabiaka nie był jedynym gryzoniowatym lokatorem tego przybytku, stąd chciał skupić się wyłącznie na celu. Nastawił uszy, gdy cichutko zbliżył się do drzwi, ale nie wszedł do środka. Kucnął koło framugi, odkładając ostrożnie siatkę koło nogi. Będzie teraz nasłuchiwać dźwięków, przystawiając puchate ucho do drewna. Jeśli nic się nie odezwie przez pierwsze dwie minuty, zapuka trzy razy w podwoje i będzie słuchać dalej.

Podniósł się dosłownie momentalnie z klęczek, stając w pozie wyprostowanej, niby opierając się o ścianę. Minę zrobił bez emocjonalną, spojrzał na starego-maleńkiego i uniósł brew w geście nonszalanckiego profesjonalizmu. Rozejrzał się po korytarzyku, podnosząc siatkę i wkroczył do izdebki mężczyzny, nie mówiąc nic poza kiwnięciem głowy. Bo kiwnięcie głowy mówiło przeto wiele więcej niż jakieś wydukane słowo.
– Od początku, wszystko co pan wie, rozwijając ogłoszenie. Mógłby pan opisać zwierza? Widział go pan? Słyszał? Gdzie żeruje, w czym głównie i kiedy? – zaczął spokojnym, chrypliwym głosem i oparł się o jakiś zbutwiały mebel. Rozglądnął się mimowolnie po pokoju, a chciał się też upewnić, że owy jegomość nie ma najzwyczajniej niepoukładane we łbie. Wielu poszalało, a potem widziało białe myszki. Innym tak siadało na głowę, że własne dziecko mylili z dzikiem, a takie sprawy kończyły się źle najczęściej. Węch miał słaby, więc ewentualnej woni alkoholizmu może nie wyczuć, więc rozejrzał się też za jakimiś butelkami, może za śladami narkotyków. Nie interesowało Cata imię najemcy, ani jego życie prywatne, dopóki nie wpływało ono na sprawę i jej rozwiązanie.
– Pojawiło się tu samo, czy może to niesprawnie oswojony pupil? Prowadził pan jakieś śledztwo? Ma pan podejrzenia? – zapytał jeszcze, chcąc się upewnić, że to nie jest jakiś przybysz. Dokładnie pamiętał treść ogłoszenia, ale chciał wszystko usłyszeć własnymi puchatymi uszami. Może naprowadzi go to na jakieś pytanie, o którym wcześniej nie pomyślał? A może gość przypomni sobie coś, czego w ogłoszeniu nie dodał?

Koci musiało wytężyć porządnie mózg i słuch, coby dobrze zrozumieć wszystko, co ten szalony człowiek miał do powiedzenia. Nie mógł niczego przeinaczyć, przeinterpretować, skupił się więc całkowicie i minę miał zdecydowanie poważną. Nawet wąsik mu nie drgnął. W pierwszej chwili winę zrzuciłby na dwunożnego rabusia, wcale nie zwierza. Pełno takich dzikusów na Desperacji, przeto nikogo sprawa nie dziwi. Podświadomie więc przygotował się na to, że może mieć do czynienia z zmiennokształtnym, który znalazł sobie dobre miejsce do pasożytowania. Z takim problem mógłby być większy, bo takiego myśli są bardziej skomplikowane niż jakiegoś podstawowego futrzaka.
Nie komentował. Pomyślał tylko, że musi być z tego klopsa niezły cwaniaczek, jeśli nie dał się jeszcze złapać. Przeszukiwali miejsce bytowania, czemu więc nie mogli go złapać? Bez dziur, bez ucieczki? Czy znał stworzenie zdolne do znikania, najpewniej gryzonia? Zmarszczył krzaczaste brwi i ruszył za mężczyzną do wskazanego pomieszczenia. Nie rozglądał się zanadto na boki. Nie był stąd, więc wolał się nie narażać. Brzydkie kaczątko, które śmignęło przed nogami, lekko rozproszyło łowcę, smagnął ogonem i podążył za nią wzrokiem, dopóki nie zniknęła gdzieś za rogiem.
Drzwi rozwarły się przed dwójką i usłyszeli tupot stópek. Czterech, niewielkich stópek. Kot przetarł oczy łapą, chcąc przyzwyczaić je do ciemności. Wytężył złote źrenice. Wsunął się więc do pokoju na paluszkach i machnął ręką, coby mężczyzna zasunął za nimi drzwi. Jeśli mówili, że nie ma ucieczki… będzie musiał korzystać z bezpośredniego starcia ze stworkiem w pułapce.
Wyciągnął brzęczące kuleczki i zaczął obracać nimi w palcach, wydając dźwięk. Bacznie rozglądał się po całym pokoju i nasłuchiwał obcych dźwięków. Zainteresowania. Błyśnięcia okiem. Nie odzywał się, oddychał bardzo płytko i powoli.

Mógłby wdać się w pościg, próbując dorwać się do skubańca własnymi rękami, ale nie czuł potrzeby naruszania strefy komfortu zwierzęcia, dopóki nie wypróbuje wszystkich innych sposobów. Chciał zacząć od czegoś spokojnego, stąd dalej cierpliwie podzwaniał dzwoneczkami, próbując podążyć spojrzeniem za uciekinierem. Chciał wyłapać jakieś charakterystyczne cechy, które mogą przywołać mu na myśl któryś kojarzony na desperacji gatunek. Liczył się też z tym, że może to być inteligentniejsza istota, może „pasażer na gapę” hotelu – zwierzęcy wymordowany.
Powoli kucnął i puścił jeden z dzwoneczków przed siebie, pozwalając mu potoczyć się po posadzce, jednocześnie nie tracąc brzęczącej kuleczki z oczu. Chciał go zainteresować swoją postacią, oswoić z nią i wykorzystać ewentualne zaufanie przedmiotami.