Nie spodziewał się, że Herkules zniknie. Lekko to go zaskoczyło.
- Th... - Syknął z pewnym podenerwowaniem. Zaczynał żałować, że na początku nie zebrał się na szczerość i nie podzielił informacjami o swoich mocach z Herkulesem. Sytuacja byłaby jaśniejsza. Z drugiej strony, czy miał pewność, że mężczyzna odwzajemni otwartość? Jego nabyta przez lata życia na Desperacji ostrożność mówiła mu, że zapewne nie. Że wraz by przemilczał cenne informacje. Ale tego nie dałoby się ocenić na tym etapie wyprawy. Mógł tylko gdybać na podstawie jakże krótkich obserwacji mężczyzny w czasie ich drogi.
Zaś teraz były ważniejsze rzeczy niż martwienie się potencjalną szczerością. Musiał skupić się na wystawieniu lwa na atak. A to nie okazało się tak proste, jak by tego chciał. Sprawa jęła się komplikować. Nie potrafił powiedzieć, czy z powodu niedźwiedzia, czy Herkulesa. Oczywiście, ciężko zrzucać winę na coś, nad czym sam panuje - obwinianie zwierzaka by oznaczało przyznanie, że Hita popełnił błąd. Zatem skumulował złość na Herkulesie. Bezmyślnie stanął tak, że nie może wycelować. Dlaczego nie poszedł bliżej niedźwiedzia?
- Idiota. - Syknął, myśląc, co teraz zrobić. Jak wykorzystać otoczenie, aby odwrócić sytuację na swoją korzyść. Co było cięższe niż się spodziewał.
- Idź w prawo. - Trochę obawiał się, że syk zwróci uwagę lwów. Ale cóż, jak to zrobi, to zawsze Herkules może wtedy próbować strzelić. Hita po prostu włączy się do walki wcześniej niż zakładał. Najgorzej, jeśli niedźwiedź nie zrozumie kierunków. Musiał to jakoś ominąć, na dodatek w miarę szybko.
- Pobiegnij w bok. Znów zarycz. Zwracaj na siebie jak najwięcej uwagi, biegając od boku do boku. - Nigdy nie sądził, że zwykłe polowanie sprawi mu tyle problemów i nerwów. Nic dziwnego, że wolał działać solo. Zbyt był nerwową oraz zamkniętą w sobie osobą, aby wszelka współpraca czy bardziej skomplikowane planowanie dawało pożądane efekty w jego przypadku.
Miał nadzieję, że lwy zwrócą głowy w odpowiedni kierunek i Herkules w końcu będzie mógł strzelić. Inaczej sytuacja się skomplikuje mocniej niż już jest. W bardzo nieciekawy sposób. Nikt nie chciałby wszak walczyć z dwoma lwami na raz, nawet mając wsparcie w postaci niedźwiedzia. Co gorsza, chłopak zaczynał odczuwać pierwsze skutki nadużycia mocy. Na szczęście niezbyt przeszkadzające. Tylko przymknął jedno oko, kiedy go zapiekło. Jeszcze wytrzyma. Jeszcze parę chwil utrzyma miśka w swojej władzy.

Nadużycie mocy zaczęło objawiać się pierwszymi, nieprzyjemnymi skutkami ubocznymi. Wpierw zakuło jedno oko, potem oba zaczęły piec i zaszkliły się warstewką łez. Musiał je przymknąć i potrzeć chwilę, dać odpocząć. Nic zatem dziwnego, że nie zauważył zbliżającego się Herkulesa, chociaż jego subtelnie opalizujący zarys nie powinien być trudny do zauważenia dla spostrzegawczego wymordowanego. Chłopak drgnął, słysząc głos mężczyzny tuż obok siebie.
Zgubił strzałkę? W normalnych okolicznościach kapłan nie szczędziłby złośliwości względem roztrzepanego olbrzyma. Niemniej teraz musieli skupić się na innym zadaniu, a i nie Hity to była strata. Herkules sam sobie poczynił szkodę, ta świadomość powinna wystarczyć za karę dla mężczyzny.
Skinął głową na znak, że zrozumiał, zanim wyszedł z krzaków. Nie spieszył się. Bo i po co? O to właśnie chodzi, aby lwica go zauważyła. A póki może, woli oszczędzać energię. Wobec tego spokojnie i pewnie ruszył w stronę strumienia, gwiżdżąc w pewnym momencie donośnie.
- Hej. Pomóc? Chętnie sprawię, byś spotkała się ze swoim lubym. - Gadał w zasadzie cokolwiek mu przyszło do głowy. Chciał zwrócić jej uwagę i skupić ją na sobie. Jeśli znalazł jakiś, sięgnął po kamień, aby cisnąć nim w kotowatą.
- To jak będzie? Pobawimy się w kotka i myszkę? Nie daj się prosić. - Chciał ją zmotywować, aby przebiegła przez strumień. Nie był szeroki, ale zawsze to trochę opóźnienia, które da Hicie czas na ucieczkę. Spinał odruchem mięśnie, szykując się na sprint w stronę lasu, między drzewa. Zamierzał zerwać się jak tylko lwica wykaże nim dostatecznie duże zainteresowanie. A potem... Potem się zobaczy. Aż tak daleko tego planu nie przemyślał, skupiając się na razie na ewentualnym dalszym drażnieniu i prowokowaniu bestii do ataku.

Plan działał do pewnego momentu. Lwica zwróciła uwagę na Hitę i zamierzała już go zaatakować, na co chłopak miał odpowiedzieć zwinną ucieczką... Gdy znikąd wyłoniła się kolejna bestia. A pomyśleć, że specjalnie wymordowany nie chciał walczyć z dwoma jednocześnie, omijając tę sposobność na wszelkie sposoby. Los jednak nie był aż tak łaskawy. Kątem oka kapłan zarejestrował obecność kolejnej lwicy, mocniej jednak uwagę skupiał na "swojej" przeciwniczce. Nie może się rozpraszać, parę chwil winien jego towarzysz wytrzymać. Niewidzialność daje mu sporą przewagę. Widząc zaś nadchodzący skok przede wszystkim Hitaoshi skupił się na uniknięciu go. Lwica już była ranna, nie powinien mieć wielkich problemów. Tak przynajmniej myślał, a w ferworze starcia ciężko logicznie analizować otoczenie, gdy górę biorą wyuczone odruchy. Chociaż jakby dobić ją choć trochę mocniej...
- Celuj w oczy! - Krzyknął do Herkulesa. - Ranna i ślepa będzie łatwym celem! - Jeśli udało mu się uniknąć pierwszego ataku, zamierzał mieczem przeszkodzić drugiej lwicy w rzuceniu się na Herkulesa. Chociaż do tej pory mężczyzna nie wykazywał się zbyt wielką przydatnością, wręcz przeciwnie, był tylko przeszkodą... Niezmiennie jednak był niezbędny Hicie, aby wykonać zbroję. Nie może dać mu umrzeć. I ta świadomość tylko drażniła chłopaka. Zatem wyładował się na tym ciosie, celując w głowę. W miarę możliwości także oczy, ale zadarcie nosa lub wnętrza pyska też było dobre. Zadanie takiego ciosu, aby wytrącić lwicę z rytmu i by nie mogła wbić się kłami w ciało Heraklesa. Zbyt dobrze sobie bowiem zdawał sprawę, że nie zrani jej, jeśli cudem nie trafi w odpowiednie miejsce. A i nie o to chodziło w tym całym ataku. Chciał otworzyć Herkulesowi drogę do strzału w głowę lwicy numer 1, odwracając swoją osobą uwagę lwicy numer 2. Jeśli nie uda im się pokonać choć jednej, może przeciągnie pojedynek na tyle, aby móc znów bezpiecznie skorzystać z hipnozy. Musi dać oczom odpocząć przed kolejnym użyciem mocy.

Hipnoza - odpoczynek 2/4

Metal zagłębiający się w podniebieniu lwicy stanowił sukces, o jakim chłopak nawet nie marzył. Jednak słodycz zwycięstwa przysłoniła czerwień krwi, spływającej szeroką strugą po rozciętym ramieniu. To było zabawne uczucie. Trochę jak nóż przecinający papier, tak pazury z łatwością rozkroiły skórę, odsłaniając mięśnie. Czuł rozpychanie i rozchodzenie się brzegów rany, przez moment mógłby przysiąc, ze dostrzegł nawet ścięgna, zanim z przeciętych naczyń buchnęła posoka. Ból jeszcze nie dawał się mocno we znaki, adrenalina krążąca w ustroju skutecznie zagłuszała cierpienie, spychając je na dalszy plan. Ale to było tylko chwilowe i bardzo złudne. To, że teraz ramię zdaje się zdrowe, może przynieść chłopakowi zgubę, jeśli nie zacznie go oszczędzać. Im więc szybciej skończy ten pojedynek, tym lepiej.
Huk wystrzału zdawał się być bardzo odległy, kiedy wymordowany całą uwagę poświęcał krwawiącej z pyska lwicy. Znów nań skakała. Jakie miał szanse wykonać kolejny, udany unik? A co dalej? Walczyć z rozwaloną jedną ręką?
Decyzja była szybka. Instynktowna i odruchowa. Zamiast odskakiwać, schylił się, zamierzając uniknąć pazurów i kłów poprzez znalezienie się pod brzuchem lwicy. W miejscu, gdzie bez zatrzymania się i wykręcenia nie byłaby go w stanie zaatakować. Ale nie chciał dawać jej dość czasu na manewry czy ewentualne stratowanie tylnymi łapami. Odbił się gwałtownie od podłoża, skacząc w stronę lwicy. Zmiana formy była szybka i płynna - ręce porosły piórami, nogi zniknęły, a ciało wydłużyło się i pokryło łuskami. Jeśli nic nie poszło źle, wężowym pyskiem zamierzał złapać za skórę kotowatej. Tylko po to, aby ostrymi, haczykowatymi zębami się przytrzymać jej, kiedy owijał się wokół bestii splotami wężowego cielska. Przede wszystkim skupiał się na żebrach i szyi, pragnąc jak najszybciej odciąć lwicę od życiodajnego powietrza. Zadusić brutalną siłą.
Jak dobrze, że miał na sobie kamizelkę. Zgubione spodnie i miecz leżały gdzieś w trawie, zaś materiał kamizelki nie przeszkadzał w przemianie. Jedynym dyskomfortem były pióra, które rosnąc rozorały i tak ranną rękę.

Hipnoza - odpoczynek 3/4

Ciężkie cielsko lwicy zwaliło się na niego. Na szczęście nie całkowicie i zdołał uwolnić się spod niej wracając do ludzkiej formy. Ale i tak ten ciężar dał mu się we znaki. Leżąc na brzuchu na trawie obok truchła, oddychał ciężko. Zimno ziemi nieco gasiło trawiącą go gorączkę, pozwalając pozbierać myśli do kupy. Upływ krwi oraz adrenalina związana z walką skutecznie go pobudzały, zasnuwając do tej pory myśli czerwienią i pragnieniem mordu. Im jednak dłużej przytykał twarz do podłoża, tym spokojniejszy się robił. Oraz mocniej zaczęły targać nim dreszcze. Stracił zbyt wiele krwi, aby nie odbiło się to na jego zdrowiu. Z pewnym oporem uniósł się do siadu, przysłaniając krocze zdrową dłonią. Gdy Herkules był zajęty sprzątaniem ciał, sam Hita ubrał spodnie, wyciągając z nich uprzednio pasek. Użył go, aby założyć prowizoryczny opatrunek uciskowy ponad ranami. Musi przystopować upływ krwi, inaczej źle z nim będzie. Skrzywił się, widząc tę sieczkę, jaka została z jego ramienia. Własna biokineza odwróciła się przeciwko chłopakowi, dopełniając dzieła po lwich pazurach. Ale to i tak dobry wynik. Jedno rozwalone ramię kontra trzy martwe lwy.
Uśmiechnął się. Wszystkie emocje do tej pory targające wymordowanym schodziły weń w postaci nienormalnego rozbawienia. Mało widok używanego artefaktu nie wywołał u Hity napadu śmiechu. Powstrzymywało go tylko osłabienie po krwotoku. Podniósł się ociężale, biorąc swój miecz i wycierając go o lwie futro. A potem ostrożnie podszedł do strumienia. Obmyć delikatnie ramię ze skrzepów oraz choć trochę oczyścić rany z ziemi. Następnie zaś się napić. Musiał uzupełnić płyny, inaczej zemdleje tutaj.
- Ładny worek... Nie masz tam może bandaża? - Spytał nieco słabo. W głowie mu się kręciło. Jeśli dostał od Herkulesa bandaż, okręcił nim rany. Jeśli nie, niewiele miał innych rzeczy do zrobienia opatrunku i zapewne tylko nakrył ramię chustką, aby choć trochę wchłonęła krew. Udał się po tym, by zebrać resztę ekwipunku z krzaków oraz ubrać płaszcz.
Z ulgą przyjął fakt, że Herkules nie może iść zbyt szybko. Spacerkiem wrócili do zatęchłego baru, gdzie już nawet smród nie przeszkadzał wymordowanemu. Miał ważniejsze sprawy na głowie w tym momencie.
Opadł ciężko na siedzisko, biorąc parę głębszych wdechów. Spojrzał na Herkulesa. Uciekająca krew zabrała resztki koloru z jego twarzy, teraz anemicznie wręcz bladej. Uwydatniła jednak cienie pod oczami, nadając fizjonomii wymordowanego niezdrowej aparycji. Wręcz niepokojącej, biorąc pod uwagę, że wzrok nie był już tak obojętny, jak na początku ich spotkania. Teraz czaiło się w nim pewne szaleństwo.
Nikt, kto przeżył tyle lat, nie może być normalny.
- Pełna zbroja ze skóry. Do tego płaszcz z grzywy. - Przedstawił cenę za swoje usługi niezbyt głośno. Nie stać go było na unoszenie głosu, ale w pustym lokalu nie musiał.
- Płaszcza nie było w umowie, ale nie masz chyba powodu mi żałować. Wyrobiłem normę trzy razy. - Uniósł lekko kąciki ust. Pierwszy raz wykazując jakiekolwiek emocje w stronę Herkulesa. - Mięsa masz na pół roku, jak dobrze zasuszysz. A skóry na pięć takich zbroi. - Jest, czym dzielić, to pewne. - Nie zależy mi na mięsie ani kościach. Chyba, że dorzucisz jeden czerep. Taką czaszką można się chwalić. - Uśmiech lekko się poszerzył, a w głosie zabrzmiało rozbawienie.