Dwójka inżynierów skakała wokół dosyć drobnej postaci dziewczyny. Maszyny chodziły głośno przytwierdzając mechaskrzydła do jej drobnego ciała. Nie mogła się doczekać jak zostanie wypuszczona w powietrze i naprawdę to jej nie pomagało w usiedzeniu nieruchomo.
- Ałaaaaaaa... To booooli - marudziła tak od początku instalacji co pewnie doprowadzało powoli każdego do białej gorączki, ale nic nie mogli na to poradzić. Dostała misję i musiała się tam udać, a co za skrzydlata bez skrzydeł? Nie po to jej przytwierdzali podstawę do kości, by teraz uciekać od instalacji, nawet jeśli pacjent był problematyczny.
Grimes, polecisz tam, odgonisz te psy i przed zachodem słońca wrócisz do bazy już razem z resztą konwoju, zrozumiano?
Głupie pytanie. Dziewczyna tylko zasalutowała i już czmychnęła w odpowiednie miejsce, a teraz nie mogła się opanować z ekscytacji. To było silniejsze od niej.
Gdyby tylko wiedzieli jak z nią postępować, to byłoby łatwiej. Ta ciemna masa musi coś robić, nawet układać kostkę Rubika, albo recytować liczbę pi z pamięci. Ignorowanie tylko pogłębia efekt gadulstwa, który może zabić. Na szczęście docierali już do końca. Jeszcze tylko połączenie z nerwami. Dziewczynę przeszedł nieprzyjemny dreszcz po plecach i zaczęła wyczuwać swoje dodatkowe kończyny. Poruszyła nimi kilka razy powoli i spojrzała się na inżynierów wysyłając im najszerszy ze swoich uśmiechów.
- Dziękować! - rzuciła i zachichotała jak mała dziewczynka.
Nie wstawała jednak jeszcze, a zajęła się swoim okiem. Zamrugała kilka razy i szybko oglądała na prawo i lewo upewniając się, ze nie jest uszkodzony, by zaraz przejść do aktywacji jego dodatkowych funkcji.
Termowizja.
Przymknęła powieki po żywej stronie i rozejrzała się, wszystko działało świetnie. Uśmiechnęła się do siebie i otworzyła zdrowe oko nakładając tym samym dwa obrazy na siebie. Idealnie.
Wyłączyć.
Wydając rozkaz w głowie wstała o własnych nogach i zebrała zgrabnie skrzydła na plecach kierując się do magazyn, gdzie zaraz dobrała towarzystwo dla swojego ARC-741, który grzecznie leżał na jej plecach w specjalnie zamontowanym uchwycie. Przy okazji do paska na boku wzięła dodatkowe magazynki, a do uda przymocowała kaburę dla AIJT: ZN-7, bo przezorny zawsze ubezpieczony. Sprawdziła przy okazji ilość naboi,  po czym schowała wszystko i podskoczyła z zadowoleniem.
Wychodząc z bazy włożyła do ucha słuchawkę. I sprawdziła łączność.
- Jestem gotowa do startu, proszę o pozwolenie - po otrzymaniu komendy wyleciała w powietrze i skierowała się w stronę podanych wcześniej współrzędnych. Kiedy znajdzie się w kanale powietrznym i łącznościowym z ciężarówką, to zacznie się zabawa.
- Halo, halo, Grimes z tej strony, słyszycie mnie? -

EKWIPUNEK:

Kiedy tylko dotarło do dziewczyny, że nie dostała odpowiedzi to zawisnęła w powietrzu rytmicznie machając skrzydłami i ponownie spróbowała nawiązać łączność.
- Halo, Grmies z tej strony, słyszycie mnie? - niestety i tym razem było to daremne.
Cmoknęła pod nosem z dezaprobatą. Coś tutaj zaczynało jej śmierdzieć i to nie było spowodowane przez obecność zmutowanych psów, które zauważyła, ale chyba one nie zauważyły ją. Przynajmniej na razie. cała zesztywniała, kiedy to zmutowane bydle wskoczyło na ciężarówkę ryzykując jej przechyleniem. Był tam sprzęt wart tyle co jej życie policzone trzy razy i wcale nie było jej do śmiechy, kiedy przez głowę przeszła jej myśl, ze przyjdzie jej zmartwychwstać trzy razy by spłacić to gówno, ale na szczęście jak to Wood od razu znalazła pozytywne strony.
Może jak zapukam do  blachy to się odezwą, a jak nie to niech ich szlag.
Po tej myśli dotarło do niej, że problemem może być właśnie jej słuchawka, ale zaraz odrzuciła te myśl. Coś niewątpliwie było na rzecz i jeżeli to nie te psiska wydają z siebie zakłócenia, to musi być bardzo ostrożna. Ale od tego miała skrzydła. Mało istot szybowało w przestworzach, a jeszcze mniej potrafiło unikać pocisków w locie. Dlatego czuła się w miarę bezpiecznie. W końcu westchnęła i spróbowała nawiązać łączność z bazą.
- Halo, z tej strony Grimes, nie mam łączności z transportem... - z lekkim znużeniem czekała na odpowiedź, ale szum nie ustawał i nie przebił się przez niego żaden głos.
Dopiero wtedy zimny dreszcz przeszedł jej po kręgosłupie. Spróbowała po raz kolejny, ale nie miała nadzieje na skutek.
Kurwa mać.
Skrzywiła się niby to w uśmiechy niby to w grymasie i wyłączyła urządzenie, po czym zatoczyła krą nad ciężarówką po raz kolejny oceniając położenie mutantów.
Jeżeli zabije tego na oponie, to ten drugi może zeskakując zwalić ciężarówkę, ale jeżeli nie trafie bydlaka na dachu, to może stać się to samo i będzie miała dwa demony do walki. Dlatego postanowiła zniżać lot sukcesywnie, aż w końcu znalazła się na idealnej odległości dla swojego dziecka. Oceniał przy tym kierunek wiatru i prawdopodobieństwo, ze coś się spieprzy. Ostrożnie, by nie wydać żadnego zbędnego odpięła karabin z uchwytu i wycelowała w śpiące zwierze, po czym na wydechu pozwoliła, by jej palec śmignął spust.

Nie ruszaj się... próbuję do ciebie trafić!
Była wielce oburzona faktem, że drugie zwierze zaalarmowało pierwsze. Na szczęście zdołała trafić bydlaka i aż zaśmiała się pod nosem wielce uradowana kiedy krew trysnęła dookoła. Odczekała chwilę aż zwierzęta się wycofały z lekka, chociaż przechylająca się przyczepa gryzła ją jakby jeden z tych mutantów dobrał jej się do łydki. Odłożyła karabin na plecy i już miała pikować, kiedy zdała sobie z czegoś sprawę.
Zniknęły jakby nigdy nic w norze. Pod powalonym drzewem. Dziewczyna syknęła pod nosem i rozejrzała się dookoła. Było kilka takich konarów, co bardzo zaniepokoiło dziewczynę. Skoro dwa poprzednie psiska dosłownie zniknęły, to może ich być więcej.
Zazwyczaj grasują grupach trzech osobników.
W jej głowie rozbrzmiały słowa ze szkolenia jakie musiała odbyć zanim ją puszczoną na Desperację. Zrobiło jej się nieprzyjemnie, ale koniec końców jej misją było sprowadzenie tej pieprzonej naczepy, więc miała zamiar to dokończyć. Złożyła się pikując w stronę ziemi i nabrała prędkości na tyle dużo, by jej drobne ciało było w stanie wyprostować opadająca naczepę. Zdawała sobie sprawę, ze może jej to połamać kości, dlatego w głowie starała się ułożyć jak to mniej więcej powinno wyglądać, a kiedy już dorwała się to kilka razy machnęła skrzydłami próbując dodać siły do swoich poczynań. Ratowanie naczepy nie było zadaniem dla kogoś o jej masie ciała tym bardziej, kiedy wiedziała, ze nie może pozwolić sobie na stracenie czujności.
- Jebał to pies! - syknęła zdenerwowana po angielsku.
Nie lubiła przegrywać, jak każdy, do tego dostawanie bur od przełożonych również nie należało do jej wymarzonych zajęć. Chociaż bardzo lubiła swoje kończyny... miała je od zawsze.

A miało być zajebiście, a wyszło jak zwykle. Wood wydała z siebie odgłos, który brzmiał jak szczeknięcie wściekłego pieska, co też niewiele mijało się z prawdą.
Idź zreperuj naczepę mówili będzie fajnie mówili to nic trudnego mówili.
A tu, kurwa, problemy dopiero się zaczęły. Cholera jedna wie jak duże, ale na szczęście udało jej się ochronić naczepę przed majestatycznym przewaleniem się i pociągnięciem za sobą jej kariery. Nie żeby jakoś szczególnie chciała się trzymać na tym stanowisku rękami i nogami, ale degradacja przez atak jakiś gnijących psów, to nie był najlepszy plan na życie. Tym bardziej, że miała świadomość, że w naczepie są jej towarzysze broni, o ile jeszcze nie umarli ze strachu w swoich szczynach.
- Termowizor włącz - wydała polecenie i zaraz jej sztuczne oko przerzuciło się na potrzebny tryb.
Na początku, tuż po przeszczepie miała z tym problem, ale teraz nakładające się dwa różne obrazy nawet jej sprzyjały. A jeżeli potrzebowała jednego konkretnego, to przymykała drugie oko.
Tak zrobiła i tym razem. Nadal trzymając naczepę w pozycji pionowej zaczęła się bacznie rozglądać, aż nie usłyszała pękającej gałązki.
No bez jaj
Starała się zlokalizować zagrożenie właśnie dzięki technologii i zabić to raz na zawsze, bo takie zmutowane psisko nie powinno w ogóle istnieć. Zresztą jak każdy zarażony mieszkaniec Desperacji.
Na razie nie miała możliwości podjęcia jakiegokolwiek kroku, dopóki nie wybada sytuacji i nie będzie pewna, ze nie robi głupstwa i narazi siebie lub towar na niepotrzebne niebezpieczeństwo.

Technologia 1/3