Shay wykrzywił usta w niezgrabnym uśmiechu. To zupełnie normalne. Będąc w stresie ludzie robią różne, dziwne rzeczy: uderzają się pięścią po udzie, mówią do siebie albo ściskają genitalia przez kieszeń spodni. Shay zawsze zaciskał zęby. Uśmiechał się kiedy to robił. A teraz czuł przypływ adrenaliny; odór spalonej przeszłości, która nadgorliwie wciskała się przez jego wyczulone nozdrza. Obdrapana, górna warga wymordowanego zadrżała, ukazując jeden ostry kieł.
  Nie odpowiedział. Nie odezwał się słowem. Oczy zasnęła mu biała mgła wspomnień. Jego twarz stała się obojętna i zimna, jak połówka planety pogrążona w ciemnościach bezkresnej galaktyki. Czuł odrazę w przedziwny sposób zmieszaną z... no czym? Czyżby  z nostalgią?
  Ostrożnie przechylił głowę. W tej pozycji przypominał de Gaulle'a w jego najbardziej władczej pozie.
  — Niesamowite — powiedział tępo.
  Dawno zapomniał o przeszłości; wyparł ją z z umysłu jak zły koszmar, zbyt traumatyczną część swojego życia, aby dalej rozdrapywać jej rany. Tak było łatwiej. Dla niego. I nie myślał o powrocie do zakopanych jam konającej podświadomości. Był sam ze sobą. Z nowym sobą.
  Kiedy w swej szaleńczej ucieczce – kilka lat wstecz - przedzierał się przez zdziczałe ziemie Desperacji, nie myślał o rodzinie. Nie myślał o niczym. Nowe życie rozkwitło w jego głowie, jak młody, zielony pęd. Roślina jednak zaczęła karmić się nowymi żądzami i pragnieniami, których nie potrafił zrozumieć. Zmienił się. Jego głowa stała się pełna ekstremistycznych zapachów, emocji, które musiał nauczyć się poznawać na nowo. Od podstaw. Pierwsze miesiące nie były łatwe. Każdej nocy osłonięty płaszczem srebrzysto błyszczących gwiazd, budził się zalany potem. Miał wrażenie, że ciężki głaz przygniata mu pierś. Sen wracał. Serce galopowało w jego klatce piersiowej niczym spłoszony koń. A on? On był przerażony.
  W tych snach siedział pod zimną, kamienna ścianą, więziennej celi. Miał na sobie dyscyplinarny uniform, chociaż nie zawsze taki sam. W powietrzu unosiła się woń martwych rozkładających zwłok; spalenizny i dymu, który atakował jego układ oddechowy. Na korytarzu słyszał kroki. Zawsze było ich sześć. Sześć kroków, przemierzało mroczny korytarz, zatrzymując się przed solidnymi, metalowymi drzwiami. Brzęk żelaznych kluczy i przeraźliwy, jęczący odgłos otwieranych wrót. Cień. W świetle wiszącego księżyca zawsze pojawiał się cień. Wysoki, dobrze zbudowany, z charakterystycznym zarysem twarzy.
— No dalej. Zrób to. I tak niewiele ci zostało. Marny żywot. Gra skończona. —  rzekł niskim głosem Kido Arata w tym śnie i wręczył mu ostry zakrzywiony nuż. Ściągnięte wargi ukazywały groźny, diaboliczny uśmiech.
  Każdego dnia stawiał czoła demonom przeszłości. Kido Arata, jego potencjalna ofiara, wydała się sprytniejsza niż przypuszczał. Obiecał sobie, że nie odpuści; że będzie go ścigać choćby na krańce świata. I przysiągł, że nie zawiedzie.
  Zmarszczka na czole Shaya pogłębiła się. Nieszczęścia lubią chodzić parami, jak psy za suką w rui. Przez ta krótką chwilę, gdy lustrował jego pyszałkowatą postawę, nie zastanawiał się nawet co robi. Wściekłość, jaka w tej chwili zawładnęła jego ciałem, przysłoniła mu oczy. Poczuł wewnętrzne podniecenie; jego dłonie pochłonęły niepohamowane, uszczypliwe mrowienia.
  — Kido Arata — wypowiedział te słowa z pogardą granicząca z obrzydzeniem. — Obrońca uciśnionych. Bohater M-3, na Desperacji? Znudziły ci się pomniki na twoją cześć? — Prychnął ukazując białe kły. —  Nic nie będę z tobą czcić, skurwielu. Cały ten czas zdobywałeś moje zaufanie, udawałeś, że jesteśmy drużyna. A tak naprawdę planowałeś to. Nic nie wiesz o mnie, ani o celi, do której mnie wpędziłeś. Zniszczyłeś mi życie. Myślałeś, że się mnie pozbyłeś? Wieść o moim samobójstwie pewnie ucieszyła twoją parszywą gębę.
  Odchylił głowę w tył i zadarł podbródek. Czuł jak biały płomień gniewu liże mu wnętrzności, jak wybucha w owej straszliwej pustce, napełniając go pragnieniem sprawienia bólu Kido, za ten jego spokój i za te puste słowa. Nie pamiętał kiedy ostatni raz dał się ponieść tak skrajnym emocją. Jego przeszłość, okazała się być zbyt drażliwym tematem, a rozdrapywanie jej nawet w postaci czarnowłosej zjawy byłego potencjalnego wroga, nie wychodziła mu na dobre.
  Klatka piersiowa Shaya unosiła się i opadała, jak materiał mierzwiony przez silny, hulający wiatr. Uśmiech zniknął. A wyraz jego twarzy zmienił się jak za opadnięciem niewidzialnej zasłony. Shay zacisnął usta. Patrzał na niego chłodno. Jego oczy były jak dwie bryłki skostniałego lodu.
  — Karasawy już nie ma. Umarł w tamtej celi. — Warknął ostentacyjne. Na jego złote oczy opadła sztywna, przydługa grzywka.
  A mówiąc to, bardzo powoli, sięgnął do rękojeści swojego - przybrudzonego zaschnięta ziemią i krwią - stalowego topora.

Yury. I Shay. Tylko oni. Stali naprzeciwko siebie jak kiepscy bohaterowie starego, westernowego filmu. Jeden z wyciągniętym pistoletem, drugi z zaciśniętą dłonią na rękojeści topora. Wiatr zręcznie lawirował  między niewzruszonymi sylwetkami potencjalnych wrogów, podrywając włosy właścicieli w rytm - przytykającego uszy - makabrycznego świstu powietrza. Na pustynnym padole robiło się coraz chłodniej, chłodniej niż w samym sercu diabła. Przez krótką chwile wymordowany miał wrażenie, że skłaniający się ku nim, przydymiony nieboskłon runie i zwali się im na głowy. Oddychał miarowo; wdychał, przez zmarszczony nos zwilgotniałe powietrze. Małe kryształki biszkoptowego piasku uderzały go po twarzy, raz po raz ciśnięte srogim powiewem, wzmagającego się wiatru. Stał. Stał i oczekiwał rychłego końca świata.
  Bez pośpiechu ściągnął tomhowek ze swoich pleców. Jego solidna struktura dodała mu pewności siebie. Obdarzone w ostre pazury, palce wymordowanego zacisnęły się kurczowo na stalowej konstrukcji narzędzia. Ale nie wymierzył siekiery w stronę Kido. Nie. Trzymająca go ręka zawisła nad brzoskwiniowym pustkowiem, jak ręka bezsilnego człowieka. Poszczerbione ostrze broni połaskotało pojedyncze drobinki, niesionego przez wiatr piasku.
  Odwrócić się i odejść. Zapomnieć o tym spotkaniu. Olać przeszłość. To był mądry wybór, ale jak widać Shay nie był na tyle mądry.
  Rozmyślanie o popełnionych błędach z przeszłości już dawno straciło dla niego sens. Z taką łatwością przekroczył granicę zza której nie było już powrotu, że nawet zapomniał, jak ona wyglądała. Każdy miał swoją własna apokalipsę. Koniec świata.
  Nieprzyjemny warkot przeciął powietrze gęste od narastającego napięcia:
   — Z grzeczności? Nie rozśmieszaj mnie. Nigdy nie wsypałem kumpla. Nie skazałem niewinnego. Powiesz to samo o siebie? — Uniósł podbródek i zmierzył go chłodnym spojrzeniem, kładąc po sobie poszarpane i sparszywiałe uszy. — Nic się nie zmieniłeś. Wciąż tak samo przewrażliwiony. — Na jego wąskich ustach pojawił się zbolały, nieprzyjemny uśmiech. Tamte dni w barze; brzęk zderzających się pełnych kufli piwa uderzył go jak fala wzburzonego morza. Jednak jego serce wciąż trwało w twardej, lodowej skorupie. — Nie tylko ja szkodziłem swoimi szemranymi interesami S.SPECu. Kiedyś mogliśmy dużo zdziałać. Kiedyś. Ale twoje irracjonalne domysły, zniszczyły wszystko.
  Kłamał. Karmił go kłamstwami, tak samo jak każdego, kto się do tego nadawał. Zawsze snuł intrygi tak zawiłe i wielopiętrowe, że większość ludzi mogłoby zacząć zastanawiać się, do jakiego stopnia sam się w nich orientuje oraz do jakiego stopnia mogłyby być one improwizacją. Z każdej opresji zawsze musiał wyjść zwycięsko. Musiał mieć wyjście awaryjne. I choć niedorzecznym przypadkiem jego kod DNA zmieszał się z lisią strukturą, to los bardzo wybitnie uwydatnił jego główne atuty. Przebiegłość. Tym żył. W ten sposób udawało mu się wydrapać z najgłębszych i najciemniejszych dołków niesprzyjających okoliczności. Ale czy Arata nie mógł się pomylić? Jego prywatność była zagrożona. Mógł zadziałać zbyt pochopnie i źle ocenić intencje byłego kompana. Zabieg, którego ostatecznie się podjął mógł być jedynie pomyłką i czysto profilaktycznym podejściem do podtrzymania tajemnicy swoich niecnych interesów.
  Dialekt biomecha spowodował, że wymordowany rozchylił wargi i ukazał przydługie kły.
  — […] i rozpadła się w łzach twoich dzieci.  
  Te słowa, były równie subtelne, co pocisk trafiający w serce. Yury umiejętnie wylewał na jego rozżarzony organ, jasno-złotą benzynę.
  Trzymany w jego ręce topór stał się beznamiętna bryłą lodu. Bezlitośnie zamroził jego skórę i serce.
  Jak za sprawką fatamorgany obraz zszarzałej pustyni zmienił się. Zobaczył fioletowe kwiaty. Biegnące młode, bose stopy po zielonej trawie przyozdobionej krystalicznymi, małymi kroplami rosy. Musiał przymknąć oczy. A kiedy otworzył je na powrót w jego spojrzeniu płonęła biała, czysta furia. Zaciśnięte w cienka linie usta wykrzywiły się nienaturalnie, a tomahowek trzymany w lewej ręce uniósł się nieznacznie.
  — Zamknij się. — Głośno wciągnął powietrze przez nos. — Po prostu się zamknij. Nie masz prawa o nich mówić. Nie próbuj ich w to mieszać. — Prychnął z obrzydzeniem i w teatralnym geście rozłożył prawą ręka w bok. — Proszę bardzo. Nie masz się czego wstydzić. Każdego ciekawi to co dzieje się za zamkniętymi drzwiami.
  Yury rozgrzebał coś, co Shay zakopał w swoim umyśle bardzo dawno temu. Coś co wyparł ze swojej pamięci i odgrodził tabliczką z napisem: „WSTĘP WZBRONIONY. GROZI ZAWALENIEM”.
  Oczy Shaya poczerwieniały, a wymordowany wyprostował się i odchylił głowę. Choć na jego twarzy wciąż malowała się nieokiełznana wściekłość, to jednak nagła zmiana wizerunku spowodowała, że na tę krótką chwilę odzyskał zdrowy rozsądek. Poczuł się pewniej. To było widać w jego przeszywającym zimnym spojrzeniu.
  — Jednak jesteśmy ulepieni z tej samej gliny.
  — Myślisz się. Nie jesteśmy podobni. — Odwarknął.
  Kłócił się z faktem. Ale ta prawda niczym fioletowy ogień płonęła w jego umyśle.
  „Rozliczyć się?”
  Chyba w piekle.
  Spokojnym wzorkiem spojrzał na wycelowany w jego stronę pistolet. A zaraz potem odezwał się najbardziej opanowanym głosem na jaki było go teraz stać:
  — Odsuń broń i przystaw ją sobie do skroni.
  Obserwując go z dystansu jeszcze wyraźniej zadarł podbródek, a zaciśnięte wąskie wargi wygięły się w beznamiętną, pół zagięta linię.
  Poczuł chłód. Wiatr porwał w swój diaboliczny taniec drobinki złocistego piasku. Czarny cień chmury objął ich postacie rozlewając rozległy cień na piaszczystą ziemię.
  Obraz przed oczami wymordowanego rozmazał się. Zmrużył powieki. Poczuł jak ciężki kamień uderza go w klatkę piersiową. Ledwie powstrzymał się od osunięcia w tył; poruszył się niespokojnie. Opuścił łeb i otworzył usta. Zabrakło mu tchu. Na języku czul okruchy piasku, które wirowały wokół ich postaci jak konfetti na diabelskiej paradzie. W uszach słyszał pisk. Długi. Przeciągły. Przytłaczający ból głowy. Nie mógł się go pozbyć. A potem osuwający się piach pod jego stopami. Ziemia zapadała się. Niemal słyszał przeraźliwy szelest ocierających się o siebie kawałków pisaku. .
  Powieki Shaya drgnęły, a usta poruszyły się jak do wymawiania przekleństwa.
  "Znów to samo."
  To chwilowe.
  Pochylił się w przód i oparł dłoń na swoim udzie. Czuł jak bezlitosne szpony ściskają jego serce. Uparcie próbował złapać oddech. Obraz wciąż był zamazany. Na jego czoło wstąpiły zimne krople potu.
  Kolor oczu wymordowanego z czerwieni zmienił się w jasno - złotą barwę. Kontrola została przerwana. Yury odzyskał władze nad swoim ciałem.
  Obraz powoli się wyostrzał. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że osuwający się piach nie był jego wymysłem. Mrożąc oczy, pochylony na piaskowym pustkowiem, zauważył miarowo zapadający się piasek.

...................
UŻYCIE MOCY:
Kontrola umysłu (1/3) [została przerwana], odpoczynek {0/4}

Była zima…
Albo znajdował się gdzieś w okolicach sławetnej Antarktydy. Sam nie wiedział, jednak psie warunki pogodowe pospołu z dwudniową posiadówą na drętwej imprezie w cyrkowej klatce dawały wiele do myślenia. Skąpe odzienie w postaci podartych, mało wyjściowych ciuchów nie chroniło go wcale, a sytuacji nie poprawiał fakt, że gdzieś głęboko, głęboko w umyśle był jak przerażone, puszczone samopas szczenię. Drżał nie tylko z zimna, ale i z emocji. No bo kto by się nie denerwował dzieląc przez 48 godzin metraż z grubym, gnijącym truchłem niedźwiedzia, którego mało subtelny fetor wgryzał się w nozdrza z czułością radzieckiego czołgu?
Nie brał pod uwagę faktu obniżki temperatury na pustyni w ciągu nocy. Nie respektował faktu złego, chorobowego samopoczucia kruszącego wszelaki, zbędny teraz optymizm. Skulił się, oparłszy plecami o pręty osadzone jak najdalej kupy futra i kiwał w autystycznym odruchu wiedziony potrzebą zrobienia ze sobą czegokolwiek, byleby nie zwariować. Nie rozumiał, co się dookoła niego działo i nie było to dziwne, zważywszy na fakt zupełnej dezorientacji w temacie trafienia w tak odludne miejsce. Jedyne czego był pewien, to że jest daleko od bezpiecznych granic miasta…
Kichnął. Smarknął, ocierając twarz nadgarstkiem i złapał zgięcie palca wskazującego między zęby. Koniuszek wżął się miękko w wyrwę pomiędzy trzonowcami, opuszkiem opierając się o szósty ząb w kolejce. Delikatnym gestem objął skórę palca ustami i zassał, jak to robił zawsze kiedy starał się wymyślić coś konkretnego. Nie zastanawiał się już nad przeszłością – stracił na to dwie doby, nie wymyślił nic, ani nie poprawił swojego położenia. Teraz zastanawiał się raczej nad sposobem sforsowania okutych rozpasłą kłódką drzwi do klatki, które strzegły intymności jego i jego milczącego kompana. Nie miał mu za złe wstrzemięźliwości werbalnej. Zdecydowanie gorzej czułby się, gdyby rozjechany w brzydkim grymasie pysk niedźwiedzia opowiadał mu właśnie radosne bajki na poprawę humoru. Było w tym coś uspokajająco realnego – śmierć była po prostu śmiercią. Nawet nie wdawał się w szczegóły zgonu futrzastego przyjaciela – wyrwa w jego brzuchu musiała mu wystarczyć jako odpowiedź na każde pytanie. Nie miał może wykształcenia medycznego, jednak śmiało mógł stwierdzić, że żadne żywe zwierzę z tak paskudną czarną dziurą na wysokości najważniejszych organów nie mogło pożyć zbyt długo. Skwaszony pomasował się wolną ręką w okolice klatki piersiowej.
Czy jadł…?
Cóż, odpowiedź była o tyle nieprzyjemna, co boleśnie abstrakcyjna. Był tylko człowiekiem, jak to mu się ciągle zdawało. Nie widział własnego odbicia, chociaż był w stanie stwierdzić, że brudny jest jak po zawodach w błocie. Dlatego też, kiedy dnia drugiego bolesny marsz pogrzebowy kiszek dawał mu do wiwatu, z obrzydzeniem równym przerażeniu tym co robił sięgnął tam, gdzie nigdy by się nie spodziewał że sięgnie. Kawałek niedźwiedziego mięsa smakował jak kurczak, dopóki do jego umysłu i żołądka nie dotarło, jaką treścią się odżywia. Soczysty paw powitał swojego kompana sprzed kilku godzin, zaś Sabbath złapał się za gardło, dławiąc żółć w ustach. Piekło.
Teraz znowu głodował. Ileż oddałby za domowy obiad, którego nigdy nie doceniał!
Chciał do mamusi.

Siedziba gangu była daleko za jego plecami. Bardzo daleko. Nie dostrzegłby jej, gdyby zdecydował się odwrócić wzrok do tyłu. Wędrował już spory kawał czasu. Nie zatrzymywał się. Z uporem maniaka mknął do przodu. Chciał przemyśleć w samotności kilka spraw, zaczerpnąć desperackiego powietrza i rozruszać zdrętwiałe kończyny.
Za cel obrał sobie czerwoną skałę. Dlaczego wybór padł akurat na to miejsce? Jalla był ambitny, nie lubił mieć łatwo, a droga przez czerwoną pustynię wcale nie była taka prosta. Niejeden podróżnik puknąłby się w głowę, odradzając tę wyprawę. Ale niebieskowłosy nie słuchał innych, lubił robić swoje, lubił iść pod prąd powszechnej opinii. Poza tym potrzebował takiej wędrówki. Dawno się nie męczył.
Otaczała go pustka. Żadnej żywej duszy w pobliżu, tylko piach i odgłos kolejno stawianych kroków. Nie spieszył się, robił duże, ale wolne kroki. Wiatr rozdmuchiwał jego niebieskie włosy na boki, ale on nadal uparcie szedł przed siebie. Zatrzymał się dopiero w momencie, gdy silniejszy podmuch sypnął mu tysiącem maleńkich ziarenek piasku w twarz. Niemalże natychmiastowo zgiął się wpół, łapiąc się za oczy, które oczywiście zaczęły go swędzieć. Chwilę zajęło mu doprowadzenie się do porządku. Dalszą część drogi pokonał z dłonią wyciągniętą przed twarzą, by nie musieć już robić postojów. Niejednokrotnie sięgał po suche pieczywo, które wziął ze sobą. Brał oszczędnego gryza, którego popijał równie oszczędnym łykiem wody. Musiał oszczędzać swoje zapasy, by starczyło mu na drogę powrotną.
Po kilkudziesięciu minutach dość ciężkiej przeprawy był prawie na miejscu. Już z daleka dostrzegł obiekt, którego nie widział podczas swoich wcześniejszych odwiedzin czerwonej skały. Owe znalezisko go zainteresowało, dlatego też postanowił podejść nieco bliżej. Wystarczyło parę dużych kroków, by Jarle bez problemu mógł rozpoznać w tym czymś klatkę. Potężną, metalową klatkę z czymś dużym w środku.
Przyspieszył kroku, a na jego twarzy pojawił się słabo widoczny uśmiech. Odgarnął na bok włosy, mrużąc nieznacznie oczy. W klatce było truchło jakiegoś potężnego zwierza. Niebieskie ślepia wymordowanego zabłyszczały. W środku dostrzegł kogoś jeszcze. Jakąś humanoidalną sylwetkę. Szczęście, że był za plecami nieznajomego. Łatwiej było wyeliminować nieświadomy cel.
Zaczął się skradać. Kroki stawiał uważnie, by nie narobić hałasu. W chwilę znalazł się obok prętów klatki. Spojrzał na skuloną postać, a potem na ciało niedźwiedzia.
— Zranił Cię? Ugryzł lub podrapał? — spytał prosto z mostu, nie przejmując się zbytnio tym, że mógł wystraszyć chłopaka — bo tak, z takiej odległości od razu rozpoznał jego płeć. Mimo tego, że nieznajomy wyglądał raczej na zbiedzonego i niegroźnego wolał pozostać czujny. Ile to razy okazywało się, że małe dziecko zmieniało się w jakieś zmutowane monstrum z trzema rękoma. Ech, uroki Desperacji.
W oczekiwaniu na odpowiedź oparł się ramieniem o lodowaty pręt klatki, wystukując paznokciami jakiś bliżej nieokreślony, chaotyczny rytm. Nie miał całego dnia, a chciał dowiedzieć się czy warto poświęcać temu komuś swój cenny czas.

- Jasna cholera! – wydarł się w przestrzeń, uprzednio odwracając korpus w kierunku niezidentyfikowanego nadawcy pytania. Ten prezentował się jak człowiek, toteż jak człowiek człowiekowi w pierwszym odruchu miał zamiar rzucić się na szyję i błagać o wsparcie. Kiedy jednak niebo pojaśniało porażone rozbieżnością pomiędzy pierwszym wrażeniem Sabba, a rzeczywistością, ten dostrzegł, że Jarle obok człowieka może stał, ale na wczesnym etapie ewolucji. Jeszcze tak obok wychodzenia z wody.
Rzucił się na oślep do tyłu, potykając o własne, teraz za długie nogi i śliską nawierzchnię po pawiu sprzed kilku godzin. Runął jak długi, co dość widowiskowo zakończyło jego proces stawania na równe nogi. Chciał się dźwignąć, zagórować nad przybyszem i być może odstraszyć go różnicą poziomów, być może onieśmielić, a być może znaleźć się jak najdalej na każdej płaszczyźnie tego wymiaru – teorii można było mnożyć w nieskończoność. Prawda była jednak nieskomplikowana i mało szokująca. Jak każdy, szanujący się obywatel ziemi w obliczu utkwionego w nim mętnego, rybiego spojrzenia spanikował i poderwał się ruszony bezwarunkowym odruchem ciała. Zachował się jak najzwyklejszy, najpodlejszy przedstawiciel gatunku ludzkiego.
Dobrze, że spodnie odzienie od wewnętrznej strony ciągle było suche.
Gdy jako tako pozbierał się do kupy, czemu towarzyszyły rozgorączkowane ruchy wszystkimi kończynami i wciskanie się w kraty klatki ciągle mając istotę na linii wzroku, Sabbath wyciągnął nieco szyję i pociągnął nosem. Nagle poczuł ogromną potrzebę rozpłakania się jak dziecko i tylko świadomość, że milczącego, zimnego przyjaciela zamieniło mu w dość żywe, sterczące po drugiej stronie barykady indywiduum wstrzymywała niemęskie łzy. Pomimo tego wargi drżały mu od tłumionego szlochu, a klatka piersiowa chodziła rozbuchana jak startująca lokomotywa. Parodia hiperwentylacji w jego wykonaniu zajmowała go na tyle, by mógł nie skupiać się cały na Jalli.
- Czym jesteś? Odejdź. – Załkał, pierw cicho i niezrozumiale. Było to jak burczenie dopiero co obudzonego ze snu niedźwiedzia, który jeszcze nie odzyskał pełni władzy nad rykiem. – CZYM DO CHOLERY JESTEŚ? – Opatulił się rękami jak kocem. – ODEJDŹ – powtórzył z naciskiem, starając się zaakcentować rozkaz tak, by nie zabrzmieć jak orientalny obcokrajowiec na Wschodzie. Przetarł nasadą kciuka oczy, które ze zmęczenia, braku snu, wysuszenia, ale jednak wzbierających łez drażniły go niby wszy psi kark.
Serio, brakowało tylko, by jarle wywalił jęzor przechylając się przez kraty, a Jun popuściłby prosto w spodnie. Nie był na tyle wytrzymały psychicznie, by ba luzie podejść do faktu bycia osaczonym przez humanoidalną istotę całą osnutą niebieskawą poświatą. Do badassa było mu daleko nawet wewnątrz murów, a pierwsze spotkanie chyba nie mogło wyjść gorzej.
Wżął ciało w pręty klatki, jakby te były ostatnim bastionem bezpieczeństwa. Po raz pierwszy od dwóch dni przez myśl przemknęła mu krótka migawka o tym, że jednak dobrze jest siedzieć wewnątrz. Gdyby miał stanąć z Jarlem oko w oko, dałby w długą piszcząc jak baba, albo zemdlałby bez możliwości bronienia honoru słowami, do czego i teraz było mu blisko.
Liczył na to, że mężczyzna szybko się znudzi. A może liczył na coś więcej?

Wywrócił teatralnie oczami, wzdychając ciężko.
Reakcja nieznajomego wydała mu się nieco dziwna, inni desperacji zazwyczaj nie krzyczeli na jego widok. Dość często widział na twarzach innych lekkie zdziwienie, bo kogo by nie zdziwił widok humanoidalnej istoty z rybimi atrybutami. Przecież Desperacja była jedną wielka pustynią, na której raczej nikt nie spodziewał się spotkania z wymordowanym o tak... rzadkich cechach. Ale to, jak zareagował ten chłopak z klatki było wyjątkowo ludzkie.
Z lekką rezygnacją przeglądał się jak Jun przewraca się, a potem wstaje. Widział w jego oczach ten rodzaj strachu, którego już dawno nie wiedział. Nie wiedział czemu, ale ten zarzygany młodzieniec jakoś go sobą zainteresował. Niebieskowłosy wciąż stał spokojnie opierając się ramieniem o klatkę. Nie chciał przerywać tego przestawienia, dlatego też cierpliwie czekał.
„Czym jesteś?”
Jego prawy kącik ust mimowolnie drgnął ku górze. Teraz był niemalże pewny, że nieznajomy jest człowiekiem. Albo nim nie był, bo truchło niedźwiedzia mogło wskazywać na coś zupełnie innego. Sytuacja była dla Jalli niecodzienna, dlatego też próbował nieco poważniej się nad nią zastanowić i zebrał myśli do kupy, ale krzyki więźnia skutecznie mu to utrudniały. Zwierzęce ślepia zlustrowały jego sylwetkę.
— Jasne, mogę odejść, nie ma sprawy. — przejechał paznokciami po powierzchni jednego z prętów klatki, by następnie odwrócić się na pięcie i oddalić się o kilka kroków. Spojrzał przez ramię, by ponownie zwrócić się chłopaka. — Ja odejdę, a Ty tu zostaniesz. — zrobił krótką pauzę budującą napięcie. — Sam. — kiwnął głową, jakby chciał jeszcze dodatkowo potwierdzić swoje słowa. Oblizał sine usta, a potem wytarł je wierzchem dłoni, pozbywając się nadmiaru śliny. — Więc albo się uspokoisz i przestaniesz panikować jak mała dziewczynka, albo serio sobie pójdę, a Ty tu zdechniesz — powiedział bardzo spokojnie, bo przecież nie miał zamiaru go dalej straszyć. W ogóle to od samego początku tego dziwnego spotkania nie miał zamiaru go straszyć. A że wyszło inaczej? Pech. — Szczerze wątpię by pojawił się tu ktoś inny, kto chciałby Ci pomóc — dodał na sam koniec, ponownie lustrując jego sylwetkę. Postanowił dać mu czas na namysł, chociaż sam uważał, że nie ma nad czym się zastanawiać, dlatego też wrócił do niego, podchodząc do klatki. Prawą ręką odgarnął na bok włosy, a następnie spojrzał gdzieś w bok. Dopiero po chwili powrócił wzrokiem do Sabbatha.
— Gdybym chciał Ci zrobić krzywdę to już dawno chwyciłbym Cię za gardło i rozwalił Twoją głowę o tę klatkę. Nawet nie wiedziałbyś kiedy umarłeś. — może to było marnym pocieszeniem, bo słowa w jakie ubrał swoja wypowiedź mogłyby przerazić niejednego dzieciaka, ale Jarle jakoś specjalnie nie dbał o komfort psychiczny innych. — Zadałem Ci wcześniej pytanie. Odp- — w tym momencie lewy kącik ust wymordowanego zaczął mocno drgać, uniemożliwiając mu dokończenie swojej wypowiedzi. Jalla od razu zakrył dłonią paszczę, jakby skutki uboczne posiadania twarzy w bliznach były dla niego zbyt wstydliwe.

Spijał słowa Jalli jakby były mlekiem z miodem. Gromadził je wszystkie, uważnie wsłuchując się w przekaz, by nie przeoczyć czasem jakiegoś kawałka o wysysaniu mózgu i rozgryzaniu klatki piersiowej. Wiedział już mniej więcej, gdzie może się znajdować – było to jednocześnie zaskoczeniem, bo jak miałby się znaleźć poza murami? Z drugiej jednak strony kilkudniowe wahania pogodowe pospołu z wyludnieniem terenu i niecodziennym startem dawały mu dość wyraźny obraz pozamiejskiego życia. Kiedyś stwierdzenie „wyjazd na wieś” miało zdecydowanie inne znaczenie. Jun przełknął ślinę.
Zostanie… Sam… I zdechnie. Przekaz był przerażająco prosty i realny. Już po części umierał z głodu, pragnienia i nudy, chociaż to ostatnie rekompensował sobie dość rozbudowaną wyobraźnią igrającą z możliwymi szlakami przyszłości. Któreś wyobrażenie temu zyskiwał nadludzką siłę i rozrywał pręty, by potem niczym Rambo przemierzać obce tereny plądrując, mordując i gwałcąc. No, może nie Rambo, ale pomieszanie Wikinga, Mongoła i Predatora.
- Ja… – Głos uwiązł mu w gardle. Sam nie wiedział, co konkretnie chciał powiedzieć, ale zniżył głos i przestał krzyczeć. Pociągnął raz jeszcze nosem. – Nie zabijaj mnie. – Ha! To był ten moment! Oczy zaszkliły mu się od wstrzymywanych łez, kiedy zwyciężyła w nim rezygnacja karmiona zwątpieniem w szczęśliwe zakończenie. – Nie zjadaj, proszę. Mam niesmaczny mózg.
Nie rozpłakał się jak baba, co to to nie. Siedział skulony, wtulony plecami w kraty, obejmując rękami kolana i wciskając pięty w ciało. Chciał być jak najmniejszy – najlepiej zniknąć i już nigdy się nie pojawić. Chciał cofnąć się do chwili, kiedy ubierał się, rozczesując palcami włosy przed lusterkiem i przypominając sobie mowę pogrzebową. Gniotło go w serce wrażenie, że wypowiedział ją nie dla ojca, a dla siebie.
Nie spuszczał z Jalli wzroku. Może i był przerażony, zagubiony i zagłodzony, jednak nie wierzył w jego dobre zamiary. Był mu obcą istotą. Był wymordowanym, który nie wiedzieć czemu zachowywał się bardziej ludzko niż to było opisane w broszurach ostrzegających. Jeśli już miał ginąć, nie chciał odwracać wzroku i przegrywać życia. Wolał się chociaż trochę bronić, być może nawet zranić Jallę. Być wyzwaniem. Nie brał pod uwagę tego, że mogą być tacy sami. O Wymordowanych wiedział tyle, że istnieją, zabijają i są zagrożeniem dla ludzkości. Nigdy by nie uwierzył, że każdy z nich był kiedyś człowiekiem. Nie wierzył w zombie. – Nie wiem o co mnie pytałeś.
Trząsł się jak galareta. Szczęka chodziła mu jak maszyna krawiecka. Zęby ścierały korony w niekontrolowanym obijaniu się o siebie. Nie potrafił tego powstrzymać, tak jak i nie mógł okiełznać wyskakującej mu gęsiej skórki. Gapił się w Jarle’a jak cielę w malowane wrota. Nie umknęło jego uwadze, że ten złapał się za twarz i odwrócił. Jeżeli chciał coś ukryć, tym bardziej Jun powinien mu się przyglądać. Był jeno słabym człowiekiem, dlatego zyskiwanie przewagi nad nieznajomym powinno być jego priorytetem… Tuż za ucieczką ratującą mu życie oczywiście.