Delikatne kołysanie łódki ją relaksowało, ciepłe promienie słońca opalające skórę rozgrzewało, a delikatna, morska bryza jaka od czasu do czasu powiewała jej włosami dopieszczała Cednę do granic możliwości na tej samotnej, spokojnej wyprawie po bezkresach oceanu. Było tak przyjemnie, cicho, spokojnie… Do czasu, aż nagle drewniana łódką nie wstrząsnął ogromny waleń wyrzucając ją w powietrze, a zaraz potem jej czoło skonfrontowało się z białą chmurą twardą jak ostatni skurwesyn i Wiwerna opadła ciężko na równie twardą, niewygodną podstawę z drewna. Otworzyła oczy wybudzając się z tego przyjemnego snu i czując jak pulsuje jej czoło już miała warknąć z bólu wiązkę przekleństw, kiedy to materiał knebla zmiędlił jej suchy język.
- Mmmhm… - wydało się jedynie z jej ust. Odruchowo poruszyła rękami chcąc wyciągnąć nieco stęchłą i nieprzyjemną w smaku szmatę z ust, ale szorstkie więzy trzymały jej nadgarstki związane za plecami. Szarpnęła się parę razy. Nic. Rozglądnęła się dookoła swej ciemności poprzekreslanej cienkimi szparami światła, ale poza duchotą, stąpaniem kroków i ciągłym kołysaniem skrzyni niczego więcej się dowiedzieć nie mogła.
Skoro więc nie wiedziała gdzie jest, ani kto ją tak urządził, zaczęła się więc zastanawiać, co dokładnie robiła tuż przed tym jak się obudziła.
Była na wyprawie z Mashiro. Okej. Zwiedzała nowe tereny. Mhm. Zaszła chyba za daleko w głąb jakiejś puszczy. Straciła swojego androida z oczu. Dosłyszała nieprzyjemny, nienaturalny szelest, a potem coś ją użądliło.  Zaraz, nie użądliło. Gdy sięgnęła szyi natrafiła na niewielką strzałkę. Wyciągnęła ją z karku patrzyła przez moment zbita z tropu, a potem… Czy nie chciała się rozglądnąć gwałtownie dookoła, aby zobaczyć kto ją zaatakował? Nie. Oczywiście, że nie, bo zaledwie po rzuceniu okiem na strzałkę padła na ziemie jak długa uchodząc do krainy bezkresnego oceanu, gdzie pierdoliła kolejną organizację i postanowiła zostać żeglarzem. Tak. Piękny sen.
Teraz jednak wróciła do rzeczywistości i ni chuja nie da się od tak zamknąć w trumnie i ktokolwiek wie co ze sobą zrobić. Nogi były nieskrępowane. Oho, bardzo dobrze. Wszystko jej odebrano, ale w bucie wyczuwała ciągle znajomy ciężar swojego starego, dobrego przyjaciela. Nóż myśliwski z czarnej stali. Teraz i tak był mało przydatny bo nie mogła go wyciągnąć, ale mogła zrobić co innego. Wykorzystując swoje silne nogi i łowiecką siłę zacząć kopać w ściankę skrzyni pod stopami mając nadzieję, że uda jej się ją rozwalić, albo chociaż bardzo utrudnić niosącym ją pedałom pracę.

UGA-ekwi-UGA-punek:

Chore pojeby z lasu hojnie zafundowały jej darmową przejażdżkę rollercoasterem po najgorszych wertepach Desperacji. Na dodatek BEZ ROLLERCOASTERA! No popatrz ty się, że obcy ludzie jedną strzałeczką z jakimś chujostwem są wstanie w pełni odwzorować uczucie wstrząsów, zjazdów, kręciołków, beczek i pętli, kiedy nieszczęśnik leży tylko na podłodze. Jak otworzyła oczy ledwo co ogarniała co się dzieje z wirującym obrazem, jak zamknęła – żołądek, aż za nadto żonglował resztkami śniadania. Ostatni raz, kiedy tak się czuła było po ostrych libacjach po jednej, cholernie dłużącej się misji, ale wtedy potrzeba jej było sześciu butelek Burbona, nie jednej strzałeczki.
Jęknęła obracając się na brzuch. Kwaśny nawał śliny w ustach uświadomił ją, że to zły pomysł. Obróciła się na bok.
Szarpnęła się więzami leżąc przy jakimś drewnianym palu podtrzymujący konstrukcję szałasu.
- Kurwa, gdzie ja jestem… EEEEEEJ! – zaczęła się drzeć. Nie miała siły, ani chęci aby mocować się z więzami w nieskończoność. – E TE! ZDZICZALI JEBAŃCY! JEST TU KTO?!

Cedna obleciała typiarza jaki wbił do namiotu surowym spojrzeniem. Spodziewała się... no dokładnie tego, co ją zastało. Nic ponad to. Typowe dzikusy ledwo co gadające ichnim językiem, w którym składnia była znikoma, a gramatyka to pojęcie względne. Prychnęła pod nosem wywracając oczami.
- No, kurwa, zajebiście Dziki Wężu. - Odpowiedziała mu warknięciem jeszcze trochę mocując się z więzami. Jego wkurwiający śmiech przyprawił ją o lekki ból głowy, ale nie na tyle silny, aby przeszkodził jej w myśleniu. Odprowadziła goryla wzrokiem mrużąc przy tym ślepia z irytacją. - Pierdolone dzikusy... - Mruknęła do siebie po chwili samotności, a następnie nasłuchiwała przez dłuższą chwilę chcąc mniej więcej ogarnąć się w sytuacji na zewnątrz. Następnie przycisnęła mocniej nogi do tyłka i wygięła się wolną dłonią sięgając do buta, w którym schowany był jej czarny przyjaciel. Spróbowała ostrzem noża rozerwać prymitywne liny pętające jej nadgarstki, a następnie powoli wstała i dokładniej rozglądnęła się po namiocie chcąc się upewnić, czy przypadkiem nie było tam czegoś wartego uwagi. Następnie skierowała się na tyły namiotu i powoli nacięła odrobinę materiału, aby przez tak stworzoną dziurę zobaczyć jak wygląda sytuacja na zewnętrznych tyłach jej pseudo-wiezienia.

ogłoszenie:

Zgodnie z powyższą informacją przenoszę temat do archiwum.