Jej ucho podrygiwało wraz z głuchym dźwiękiem, które szybko skojarzyło jej się z bębnami. Przypomniała jej się wtedy skała, na której dostrzegła proste malunki. Były tam też dwa prymitywnie narysowanie patyczaki, siedzące naprzeciwko siebie i trzymające przed sobą śmiesznie narysowane bębny. Dziewczyna od zawsze była zafascynowana sztuką, dlatego nawet i te twory budziły w niej pewien zachwyt i zagoniły ją do krainy dzikich plemion, żyjących pośrodku najdzikszej puszczy.
Jak widać, najprawdopodobniej trafiła na ich ślad. Podniecenie ścigało się ze strachem, jej lewe oko przechylało się raz w stronę granatu, by potem przybrać bardziej fioletowawy bądź szary odcień. Jej ślepia mieniły się niczym najpiękniejszy, istniejący diament.
Jej nieufność zatrzymała ją na chwilę. Stwierdziła jednak, że znajduje się i tak w totalnej dupie, dlatego ruszyła w stronę wąskiej smugi dymu i jednostajnego odgłosu. Być może właśnie idzie w paszczę lwa, ale zapewne sama nie przeżyłaby tu zbyt długo.

***

Po kilku godzinach nieustannej, acz spokojnej i niczym nie zakłóconej wędrówki (nie licząc notorycznych potknięć o grube, ukryte korzenie pośród gęstej roślinności) dotarła do dziwnego urwiska. Upadek z pewnością skończyłby się śmiercią, dlatego następne dwie godziny zajęły jej na jego obejście. Powoli zaczęła odczuwać zmęczenie. Monotonny krajobraz, szumy i odgłosy egzotycznych ptaków, niesamowita wilgotność powietrza i ciągłe uczucie spocenia zmęczyły dziewczynę i lekko otępiły. To zdecydowanie nie był klimat dla niej.

Tak źle chyba jeszcze nie było. Marcelina zawsze radziła sobie na desperackich pustkowiach, potrafiła upolować zwierzynę i wiedziała, gdzie ją znaleźć. Jej umiejętności radzenia sobie w trudnych warunkach przydały jej się również i teraz - pomimo złego samopoczucia, ssącego uczucia w żołądku, zaschniętego gardła i zmęczenia Marcelina postanowiła najpierw znaleźć miejsce do bezpiecznego noclegu. Spojrzała na horyzont, dostrzegając dopiero po chwili wspaniałą, ogromną budowlę, która - mimo dzielącej odległości - dumnie pięła się ku niebu. Marcelina zaciekawiła się tym, wiedząc, że nie dotrze tam w przeciągu godziny czy dwóch, a właśnie na tyle szacowała swoją wytrzymałość. Spojrzała w dół - jej oczom ukazała się rzeka. Wiedziała doskonale, że w wodach tego klimatu kryje się największe zło - krokodyle, węże i inne, jadowite gówna. Prychnęła, ocierając spocone czoło. Westchnęła głęboko odczuwając coraz większą niechęć do tego miejsca. Nawet powietrze było tu inne - Hiena nie była przystosowana oddychać w takich warunkach. Zacisnęła usta w prostą kreskę, ruszając w bok i trzymając się z daleka od rzeki.
Nie wiedziała, że jest obserwowana. Do pewnego momentu... jej doskonały wzrok, który znacznie przewyższał inne zmysły dostrzegł ruch w oddali. Skupiła dyskretnie spojrzenie w tamtym kierunku - postać ukryła się, lecz jej kontur nadal był widoczny dla wymordowanej. Widziała go. Z jej gardła wydobył się cichy, gniewny pomruk, sierść na grzbiecie lekko zjeżyła się a ona, przez chwilę skulona, napuszona, wywijając ogonem niczym przed atakiem w jednym momencie... zniknęła. Smuga czarnego dymu rozpłynęła się gęsto w powietrzu, pozostawiając jedynie słodką aurę o przyjemnym zapachu lawendy. Dziewczyna pojawiła się w zupełnie innym miejscu. Na drzewie. Czarny, niewidoczny o tej porze dnia dym przeistoczył się bezszelestnie na jednej z grubych gałęzi, a ta - przytulona do niej i oddychająca ciszej niż płatek śniegu opadający na ogromną zaspę - obserwowała...

Moc - dematerializacja, 1/3

Prychnęła cicho. Po dwudziestu minutach przytulania się do szorstkiej kory Marcelina zaczęła odczuwać skutki trwania w bezruchu. Zsunęła się cicho i powoli nie wiedząc, że szaman już dawno odleciał na ogromnym orle. Skryta w zaroślach, z napiętymi do granic możliwości mięśniami, trzymając w pogotowiu sztylet i z jarzącym się, czerwonym ślepiem niemal pełzała, starając się dostrzec zagrożenie. Była przygotowana na atak, adrenalina dyktowała każdy jej następny krok. Dziewczyna obnażyła kły, nadal wypatrując zagrożenie. Dopiero po kolejnych piętnastu minutach odetchnęła lekko, szybko przebiegając przez krzaki i gąszcz dżungli nie tracąc dziwnego wrażenia, że ta wręcz zaprasza ją do środka. Dziwiło ją to i przez całą drogę do miejsca idealnie nadającego się do odpoczynku rozmyślała nad tym.
W końcu udało jej się dotrzeć do tajemniczych ruin na środku dość otwartej polany. To również wprawiło Hienę w zdziwienie - trawa wyglądała jak wykoszona! Postanowiła przestać się już dziwić i dziarskim krokiem wkroczyła na tereny zabudowania. Resztki murów stworzonych z jasnego kamienia zostały zaatakowane przez gęste, dzikie winorośla, na których dodatkowo kwitły kwiaty o niesamowitej, jaskrawej barwie. Na środku ruin, które niegdyś tworzyły zabudowę pokierowaną w łuk mieścił się gładki, spory głaz. Był o biały marmur, w wielu miejscach popękany. Natura nie pogardziła nawet tak małą przestrzenią i nawet tam wcisnęła swoich zielonych posłańców - małe i większe pnącza wystawały ze wszystkich pęknieć, zwisając luźno bądź oplatając inne rośliny, które również postanowiły wziąć udział w tej bitwie. Walka ta zdawała się być nierówna - niektóre rośliny posiadały kolce, były większe bądź miały grubszą powłokę. Marcelina długo patrzyła na głaz, obchodząc go z każdej strony. Szybko zorientowała się, że był on zdobiony. Były to jednak znaki, nie rysunki, jak na tamtej ścianie. Być może był to alfabet i słowa w nieznanym Marcelinie języku...
Zabrała się szybko za zbieranie suchych gałęzi. Deszcz chyba dawno nie odwiedzał tego miejsca, bo żadna gałązka w okolicach głazu nie była pokryta wilgocią. Marcelina rozpaliła ognisko, czując, jak bestia ukryta w jej brzuchu zaczyna domagać się pożywienia.
Dziewczyna dopiero po kilkunastu minutach dostrzegła coś na kształt fontanny. Podbiegła do niej z radością odkrywając, że nadal znajduje się w niej woda. Zimna, słodka woda. Nabrała jej na uformowany z obu dłoni koszczek i piła łapczywie, z ulgą przyjmując chłodne krople na policzki i spocone czoło.

Burza zbliżała się, o czym świadczyły grzmoty i błyski, które pojawiły się chwilę później na dalekim horyzoncie. Niebo poczerniało, zasłaniając kaskadę pojawiających się powolutku na usłanym plamistymi odcieniami granatu nocnego nieba gwiazd. Marcelina nie dostrzegła jednak tego zjawiska, czując, jak powieki robią się ciężkie, wszystko wokół zaczyna falować, rozpływać się i tańczyć, a ona sama jedyne, o czym teraz marzyła to o czymś miękkim, wygodnym i przytulnym. Na przykład o swoim ukochanym łóżku w m-3 lub o własnym gabinecie w kasynie... próbowała zgubić to dziwne uczucie, jednak wraz z biegiem czasu ono postępowało. Zaatakowało Marcelinę i w tamtym momencie górowało nad jej zdrowym rozsądkiem.
Westchnęła głęboko i usiadła na miękkiej trawie, obejmowana przez przyjemne ciepło i słodki zapach bzu. Po niebie żeglowały jedynie gęste, białe, puchowe chmury, które nie ośmieliły się jednak zbliżyć do słońca, które teraz przyjemnie muskało promieniami twarz Marceliny. Po łące biegały konie zakryte różowymi kocami i przyozdobione sztucznymi rogami, zaś na drzewach rosły papierosy smakowe. Hiena wyszczerzyła się i uznała, że świat jest tak cholernie piękny... Bohaterka tej zwariowanej opowieści dostrzegła wyłaniającego się z zarośli wielkiego kota pokrytego różową i fioletową farbą. - Ale masz puuu-uuszyste f-futerko! - zawyła, doskakując do kota radośnie i obejmując ją. Nie wiedziała, że to krwiożercza puma, którą najbezpieczniej trzeba było zabić bądź postarać się oddalić od niej. Przytuliła się do jej szyi, głaszcząc ją czule. Po chwili oderwała się od kotowatej bestii i rzuciła w wir, sunąc po zielonej łące. Trawa sięgała niemalże bioder Marceliny. Czuła się wspaniale - zrelaksowana, uspokojona i... zmęczona. Położyła się na miękkim, zielonym posłaniu, nurkując w trawie o niesamowicie intensywnym zapachu. Ostatni raz westchnęła i zamknęła oczy.

Powieki wydawały się takie ciężkie...
Obraz był zamazany jeszcze długo po otwarciu zmęczonych, okłamanych oczu. Kolorowe plamki i znikające paski nadal skutecznie utrudniały jej orientacje. Odgłos bębnów z początku irytował ją, jednak już chwilę później Marcelina odczuwała błogi spokój. Obejrzała swoją nową biżuterię, wymacała swoją dość specyficzną, ale jakże gustowną koronę i spojrzała na tłum, który rozpościerał się przed nią. Niektórzy klęlaki, inni grali na bębnach, pozostali tańczyli w dziwnym tańcu przypominającym polowanie dzikich kotów. Marcelina nie miała zamiaru uciekać od tego wspaniałego uczucia. Poddała się mu.
Zeszła powoli z tronu, idąc w stronę tańczącej grupki, objęta hipnotycznym, rytmicznym brzmieniem bębnów. Wszyscy kłaniali się ku niej, niektórzy próbowali nawet dotknąć jej nóg, szybko jednak wycofując się z dziwnym lękiem. Nikt nie śmiał spojrzeć Marcelinie w oczy. Tłum rozstąpił się z szacunkiem, Marcelina czuła delikatne smugnięcia długiego ogona. Stanęła pośrodku pochłoniętych magicznym tańcem, unosząc ręce i stawiając pierwsze kroki. Wbiła się naturalnie w rytm i poczęła wystawiać kły podobnie do reszty. Impreza trwała w najlepsze.
Jednak stan ten nie mógł trwać długo. Hiena w końcu zaczęła zdawać sobie sprawe z tego, w co została wplątana. Wizja bycia prywódczynią, boginią, królową tego dzikiego plemienia przestała mieć dla niej miły wydźwięk. Przypomniała sobie o zrzucaniu wybranych bogów i królów do wulkanu, by "ofiarować go bogom" i zapewnić osadzie ich łaskę. Potem czekali na kolejnego, domniemanego "proroka", "wieszcza". Marcelina drgnęła, rozglądając się. Musiała uciekać! Dostrzegła w tłumie szamana, który - w przeciwieństwie do pozostałych członków plemienia - wpatrywał się w nią nieustannie. Syknęła w duchu. Wiedziała, ze nie zdoła uciec, jeśli ten będzie śledził każdy jej krok.
Poczekała więc na odpowiednią chwilę. Gdy w końcu szaman spuścił ją z oczu, wydając rozkaz jednemu z współczłonków plemienia, Hiena zbiegła w najbliższe, gęste krzaki, do których zbliżała się niezauważenie od dłuższego czasu. Podjęła dziki bieg, pozbywając się jedynie ciężkiej głowy tygrysa...