Smoczyca spojrzała w niebo zasłaniając delikatnie oczy ręką by nie oślepnąć. Ignorując słońce ruszyła dalej wolnym i kobiecym krokiem. Nie rozglądała się, ani specjalnie nie szukała jakichś niebezpieczeństw. Nie było to z powodu wyglądu miasta, a raczej jego ruin. Tak naprawdę to po prostu nie chciało jej się już uważać na nic. Przechodząc koło szpitala od razu weszła w małą uliczkę, w której stała dziewczyna. Spojrzała na nią z góry z kamiennym wyrazem twarzy.
-W takim razie zaprowadzę cię do miejsca, gdzie w końcu na pewno spotkasz swego ojca.
Mówiąc to położyła rękę na rękojeści katany. Po chwili ostrze było wbite w czaszkę dziewczyny, a wszelkie odgłosy w okolicy ucichły. Kobieta wyciągnęła z niej miecz i wytarła o szmatę, którą mała miała na sobie. Chowając miecz nawet nie zadrgała jej ręka. Była naprawdę bezlitosną morderczynią skoro mogła bez mrugnięcia pozbawić życia małej, z wyglądu niewinnej dziewczynki. Jednak każdy horror potwierdza, że to właśnie małe dziewczynki są najstraszniejsze. Cóż, nie wiadomo, czy kobieta znalazła się w filmie, czy nie. Nie warto jednak ryzykować. Kobieta zrobiła tył zwrot i wychodząc z zaułka skręciła jeszcze raz aby wejść do budynku szpitala. Cóż nikt, nigdy nie wie, gdzie można ukryć skarby. Leila zatrzymała się jeszcze na chwilę przed budynkiem by spojrzeć na niego, po czym weszła rozluźniona lecz naturalnie trochę ostrożna.

Słysząc śmiech dziewczyna zatrzymała się i położyła rękę na rękojeści. Cholera jasna, nigdy nie może mieć spokoju, nie wystarczyło, że rycząca mała dziewczynka była denerwująca, nie mogła nawet spokojnie umrzeć tylko musiała zmienić się w jebane monstrum. Leila stojąc w miejscu obróciła tylko głowę by spojrzeć na ta istotę. Cóż ciężko może być jeśli była zbudowana z cienia. Nawet jeśli to kobieta rozprawi się z tym czymś jak najszybciej, i pójdzie dalej.
-Zamknij się w końcu.
Powiedziała całkowicie opanowana, a jej oczy zalśniły szkarłatem. Ruszyła na bestię w tej samej chwili, kiedy ona zaczęła biec w jej stronę. Wyciągnęła katanę i unikając ciosu potwora przecięła jego cielsko ostrzem katany. Jeśli jego ciało było by materialne rana ciągnęła by się na wysokości żołądka po linii poziomej. Dla człowieka na pewno była by śmiertelna, jednak Leila nie wiedziała jak zareaguje to dziwne coś. Zatrzymując się może w odległości metra dalej za plecami bestii odwróciła się do niej przodem gotowa do kolejnego ataku.

Dziewczyna widząc jak potwory się dzielą zaklęła od nosem zastanawiając się, gdzie ma tym razem trafić. Dopiero słysząc głos zadarła głowę do góry i spojrzała na siedzącą tam postać. Pierwsze co się pojawiło w jej głowie to zdenerwowanie. Nie była w końcu niczyim słoneczkiem, ptaszkiem czy inną duperelą.
Dopiero po chwili zastanawiała się czy chce jej pomóc, czy dać jej na głowę jeszcze większe kłopoty. Jednak prócz stworów i nieznajomego teraz w misji przeszkodził jej jeszcze wielki tuman dymu. Szybko zdjęła kurtkę trzymając katanę w rękach. Na jej plecach pojawiła się wielka ara skrzydeł. Parę razy nimi machnęła by rozrzedzić wokół niej pył i jednocześnie schowała katanę do pochwy. Zauważając już blisko niej te dwa stwory zamieniła swoje dłonie w smocze szpony i przedziurawiła nimi czaszki potworów. Nie było to za łatwe, ale przy użyciu mocy mogła tego dokonać. Po tym wyciągnęła je z dymnych ciał i schowała skrzydła stając na ziemi i w ciąż gotowa do ataku.
Nie wiedziała w końcu co jeszcze kryje się w tumanach pyłu i kim był mężczyzna lub istota o tej płci, która zeskoczyła z dachu i zniknęła w zgliszczach. Sama nauczyła się, by nie ufać nikomu i niczemu na tym świecie. Jak widać nawet mała dziewczynka może być otworem. Ona ma tylko jeden cel i tylko on się liczył w tym momencie. Jednak nikt nie wie co przyniesie los i zgliszcza budynku.

Co?
Tylko tyle zdążyło jej przebiec po głowie. Zdębiała kompletnie i nie rozumiała co się w koło dzieje. Zresztą pierwszy raz w jej życiu chyba ktoś ją ochronił od niebezpieczeństwa. A może jej się zdawało tylko? Cholera jasna, przecież zabójczyni nie powinna być rozkojarzona przez coś takiego. Słysząc i widząc słowa mężczyzny przez chwilę, dość długą jeszcze siedziała w bezruchu. Nie docierało do niej nadal to co się stało. Po chwili tylko potrząsnęła głową potakująco i wstała z ziemi otrzepując się z piasku. Patrzyła na wszystko trochę niepewna i rozkojarzona, jakby nagle znalazła się tu bez powodu. Ale w końcu musi się przecież otrząsnąć...

Dziewczyna pozwoliła się pociągnąć i zaciągnąć do pokoju w starym hotelu. Nie opierała się specjalnie jednocześnie obserwując pomieszczenia przez które przebiegali i pozwalać płynąć swobodnie swoim myślą. Cóż to było ciekawe. Tak wszystko to zdawało się nadzwyczaj ciekawe jak na realia tego świata, szczególnie parę szczegółów dotyczących osoby, która ją ciągnęła za sobą.
Kiedy znaleźli się w pokoju rozejrzała się dokładnie słuchając nieznajomego. Słysząc o prysznicu pokiwała tylko przecząco głową i podeszła do ściany z oknami by podnieść z podłogi stare krzesło. O dziwo wyglądało na stabilne więc przeszła z nim naprzeciw mężczyzny stawiając na podłodze i siadając na nim. Każdy jej ruch zdawał się leniwy i powolny mimo, że wykonany w względnie krótkim czasie. Nogi trzymała rozłożone w typowo męski sposób łokcie oparte na kolanach, splecione palce i pochylone do przodu plecy sprawiały wrażenie rozluźnionej. Kobieta jednak była czujna i w każdej chwili gotowa do reakcji.
-W takim razie słucham.
Słuchać potrafiła, jednak nawet słuchanie przez nią miało swoją cenę, o której mężczyzna może się dowiedzieć później. Tak, wszystko w swoim czasie. A cena z każdą chwilą może podrosnąć...