Faktycznie smuteczek, ale to wiosna. Raczej powinna przewidzieć że takie rzeczy mogą się zdarzyć, prawda? Prawda. W końcu czasy roztopów, woda wsiąka, woda paruje, woda opada, woda znów wsiąka, paruje, opada i tak dalej w kółko.
Nie licząc czasu, podobno leci dużo szybciej. Dlatego właśnie Lentaros miał problem. Jego wewnętrzny zegar CIĄGLE odmierzał czas, przez co każda minuta ciągnęła mu się tyle, ile minuta faktycznie trwa. Nie krócej, a bywałoby to irytujące, gdyby nie był maszyną jaka nie zna pojęcia "cierpliwość" w praktyce. Powoduje to że w sumie może czekać nawet miesiącami w jednym miejscu i nic się nie zmieni. Tak.
Dość smutny widok. Ładna osóbka w tak nieprzyjemnym stanie jak dreszcze, potargane włosy i przemoczone ubranie. Nie mógł co prawda jej oddać swojego ubrania ze względów etycznych i moralnych, ale chociaż mógł użyczyć jej płaszcza, co też właśnie zrobił. Choć tyle, prawda? Tsh, dżentelmen, nie ma co, ale z drugiej strony - czemu nie. Nie będąc człowiekiem, jest trochę "ponad" ludzkie myślenie, więc i dżentelmenem ponad miarę może bywać czasami, prawda?
Jemu i tak nie przeszkadza zimno, ale sha. Niech będzie że to dżentelmen z krwi i kości! No. Oleju i stali.
- Nie obawiasz się zagrożeń tutaj? Po tej okolicy kręcą się raczej osoby z którymi spotkanie mogłoby się zakończyć nieprzyjemnie dla Ciebie, Pani... Uhm. Jak mam się zwracać? Zwę się Lentaros, lecz może mi Pani mówić Len lub Lenny jeśli zechce. - W końcu wypada by osoba pytająca o imię pierwsza się przedstawiła, prawda? Wbrew kobiecie jednak, android nie miał problemu z wymową, nie wyglądał na zawstydzonego lub trudnego w kontakcie. Jak na chłód jaki skrywa pod swoim ciałem trzeba przyznać że jest dość kontaktową osobą. Nie przesunął się jednak gdy dziewczyna mu ustąpiła, najwidoczniej odmawiając przejmowania za nadto dużej przestrzeni. I tak nie była mu potrzebna zbytnio, więc po co by miał jej zajmować więcej?
Pytanie o to co on tutaj robi nieco wytrąciło go z rytmu. Hm, co tu robi, to w praktyce nawet dobre pytanie. Jak określić "na ludzki" fakt katalogowania danych, czyszczenia pamięci dyskowej i defragmentowanie plików?
Może najprościej.
- Przyszedłem tutaj pomyśleć nieco o wydarzeniach jakie się działy w przeciągu ostatniego czasu o mnie. Muszę je uporządkować i wyciągnąć z tego jakieś wnioski, a to miejsce wydawało mi się wystarczająco puste i niegościnne, by nikogo nie spotkać... Ale skoro już zostałem zaszczycony Twoją obecnością, zostawię to myślenie na później. - Po krótkiej chwili zastanowienia, łącząc poprzednie fakty z jej wypowiedzi, postanowił dopytać o jeszcze jedną kwestię. - Mieszkasz gdzieś w pobliżu? Musiałabyś być wytrzymała by zwyczajnym spacerem dotrzeć tutaj z daleka, chyba że nie masz gdzie mieszkać. Jeśli to pytanie cię razi - nie musisz odpowiadać. Nie zmuszam do tego. - Wcale nie zamierza zmuszać nikogo do niczego w tej chwili. A już na pewno nie jej do odpowiedzi na jakieś głupie pytania, prawda?

No cóż, niespodzianka? Szczerze powiedziawszy to faktycznie dość daleko ją zawiało, biorąc pod uwagę gdzie pomieszkuje. Aż dziw że nic jej po drodze nie zaatakowało. Farciara, bez dwóch zdań.
Zjawiska atmosferyczne zdolne są do jako takiego przewidzenia na kilka godzin w przód, jeśli obserwuje się niebo. Rozróżnienie chmur deszczowych i standardowych może jest odrobinę skomplikowane, ale warto się tego nauczyć, jeśli nie chcemy zmoknąć. Może więc Anni spojrzy w chmury następnym razem, zanim ruszy?
Nie był w sumie dużo wyższy czy bardziej rozbudowany od niej. Miał aparycję przeciętnego mężczyzny, stąd też nie powinna mieć znowu takich problemów. Chyba. Lepiej jednak by go trzymała blisko tak czy tak - to pomoże się ogrzać.
Nie obawia się? To tym bardziej utwierdza w fakcie tego, o którym mówi, bycia "niebezpieczną" osobą zarażoną wirusem X lub w inny sposób zmodyfikowaną. Tudzież też nie, ciężko stwierdzić z samego spojrzenia.
- Po twoich słowach jestem prawie pewien zatem, iż takowym wymordowanym lub kimś podobnego pokroju jesteś. Zwykły człowiek czułby obawę przed przyjściem tutaj, choćby z powodu możliwości zakażenia się wirusem. Pozostanę przy Anneli. - Nie odpowiedział na fakt iż jego imię jej się spodobało. To dość subiektywna opinia, w dodatku nie wiedział jak się odnieść do czegoś takiego. Nie miał chyba okazji spotkać kogoś, komu spodobałoby się jego imię, stąd też brak pomysłu na reakcję. Brak też pomysłu na zabarwienie emocjonalne, dlatego cała wypowiedź brzmiała "domyślnie", bezosobowo i bezemocjonalnie. Nie brzmiał jak ktoś przechwalający się, ani w żaden z tych sposobów. To było stwierdzenie faktów.
To zaprogramowane zachowanie. Można by uznać że na swój sposób "nie umie" inaczej, przynajmniej nie w takich sytuacjach. Każda sytuacja wymaga innego podejścia, ta nie broniła mu pomóc, dlatego to zrobił.
Usatysfakcjonował go fakt, iż skorzystała z miejsca jakiego nie chciał używać. Ludzie mają to do siebie, iż lubią wygodę, wygodę której jemu nie potrzeba, więc dlaczego by nie pozwolić im na takową? Dokładnie.
Niemal natychmiast po słowach "Jeżeli ci przeszkadzam..." pokręcił przecząco głową, ukazując dezaprobatę wobec tych słów. Nie przeszkadza. Ewentualnie przeszkodziła już na tyle, że nie ma większego powodu teraz przerywać.
- Nie ma potrzeby, pozostań ile zapragniesz, nie wstrzymuj też swojego głosu jeśli potrzebujesz. Jest nader melodyjny, nie zamierzam go powstrzymywać. - Miła odmiana od charczących głosów większości wymordowanych zwierząt z Desperacji. Nikt nie mówił że Lenny nie ma w sobie czegoś z estety, prawda?
Ciekawe jak mocno ten spacer się przeciągnął, że dotarła aż tutaj. Hm, skoro w sumie o poruszaniu się mowa, android nieco uważniej przyjrzał się kobiecie, jakoby przez chwilę lustrując ją od stóp do głowy, szukając w niej czegoś. Trwało to krótki moment, po którym szybko dokonał analizy.
Analizy wskazującej na fakt iż może mieć problemy w obronie w takim stanie w jakim jest. Hm.
- Potrafisz się bronić, Anneli? Jak deszcz minie, lub przed wieczorem mogę cię odprowadzić z powrotem. Niebyłbym zachwycony widokiem Ciebie, skrzywdzonej przez innych, lub martwej. - Ton wskazywał na fakt, że mówił całkowicie serio. Zresztą - we wszystkich wypowiedziach tak było.

Hm, nie tyle co ludzi, co w większości raczej wymordowanych. Ludźmi ich nie należy nazywać, nie z samej genezy tego określenia, a przez fakt że większość z nich "przesiąka" bestią w jaką się zmienili. Jedynie jako wymordowanych można ich teraz określić. Nie ludzi. Ludźmi już nigdy nie będą.
Hm, w sumie fakt.
Nie powinna dziękować jemu, a jego twórcy i jego programowi, że wykreował Lentarosa by był właśnie taki. Uczynny, miły, pomocny. Gdyby nie fakt że pod tą sztuczną skórą kryją się skupiska metalu i okablowania pod takowym, można by nawet pokusić się o wrażenie że jest aniołem. Przynajmniej ze względu na charakter. Czasami. Wszystko zależy od wielu składowych chwili, miejsca, czasu i danej osoby. Te składowe w tej chwili sprawiły, iż program androida uznał że to zachowanie będzie odpowiednie. Nie podejrzliwe, nie bojowe - lecz pokojowe, tak jak teraz.
Poza tym - fakt że ktoś będzie o nim pamiętał to zawsze dobra informacja. Nie pozostanie tylko wspomnieniem gdy już zniknie na dobre.
- Nie człowiekiem, ani zwierzęciem. Nie powstałem z ręki Boga, a człowieka. - Może i trochę filozoficzna odpowiedź, ale jeśli Anneli miała kiedykolwiek kontakt z maszynami i innymi "ludzkimi kreacjami" to może jej przyjść do głowy to, kim on jest. Nie jest ani człowiekiem ani zwierzęciem, więc wymordowani odpadają. Nie powstał z ręki Boga, więc też nie anioł. Odpowiedź wydaje się jednoznaczna.
Jej obecność byłaby szkodliwa dopiero wtedy gdy rozebrałaby go na części. Albo zaczynała to robić. Wtedy by szkodziła. W innym wypadku - nie.
Spodziewał się tego pytania. Mało który humanoid nie byłby zainteresowany faktem, dlaczego ktoś jest bezinteresownie pomocny. Zwrócił twarz ku Anneli, przez chwilę jakoby szukając odpowiedzi w jej obliczu, by następnie skierować je ponownie przed siebie, splatając dłonie, stawiając łokcie na kolanach i opierając brodę o mostek z wyżej wspomnianych dłoni.
- A dlaczego nie? - Przechylił głowę ku niej, ponownie unosząc nieznacznie kąciki ust do góry. Jeśli poda mu powody dlaczego by NIE miał być miły, wtedy poda powody dla których jest miły. To proste. Póki nie zawęzi tematu pytania i nie pozwoli mu na konkretną odpowiedź, musi odpowiadać pytaniem na pytanie. Obrócił jednak głowę z powrotem do pionu w jakim była, wpatrując się gdzieś przed siebie. Może wyszukiwał zagrożeń? Hm, nie. W deszczu mało które istoty polują. Zapachy może i bywają intensywniejsze, ale deszcz zmywa ślady, utrudnia podążanie, a też w deszczu - deszczu słodkiej wody - raczej każdy woli skorzystać z niego, prawda?
Nie zauważył rumieńców na jej twarzy jeśli jakieś były, może to i lepiej. Zapewne zapytałby skąd one, a wtedy to spowodowałoby pogłębienie się ich. Po takowym pogłębieniu dopytałby dlaczego są jeszcze bardziej czerwone, i tak dalej i dalej, aż w końcu zawstydzona Anneli mogłaby przestać w ogóle odpowiadać. Welp.
Kiwnął głową w odpowiedzi na pytanie, czy wie kim są wymordowani. Owszem, wie. Cała wypowiedź była dość jasna dla niego, lecz jej koniec już mniej. Zarówno gest poklepania po ramieniu, przysunięcie się, jak i podziękowanie. Uniósł lekko brew, spoglądając na nią z chwilowo niemym pytaniem na twarzy. Po krótkiej chwili tego wzroku ubrał jednak w słowa to, czego program nie rozumiał.
- Czemu to zrobiłaś? I czemu mi dziękujesz za samą obecność? - Przydałaby się odpowiedź, jakaś w miarę przystępna, nie w stylu "bo tak". Ten argument go zawsze mieszał.

Biorąc pod uwagę że Lentaros tylko z wyglądu (i pewnych elementów które zostały mu zainstalowane, a wcześniej stworzone "customowo") jest mężczyzną, gdyby Anneli to wiedziała, może nie miałaby tak wiele problemów w kwestii nieśmiałości. W końcu to istota bezosobowa, bezemocjonalna i bezpłciowa. W sensie - Lenny. To oprogramowanie, nie istota. Chyba, czasami robi się to już trudne w zróżnicowaniu.
Lub został zaprogramowany tak, że wzorce zachowania przypominały, albo zostały zdjęte z, anioła. Ta kwestia jednak nie zostanie wyjaśniona. Twórca nie żyje, i nie zachował zapisów wewnątrz androida na ten temat, poza drobną wzmianką że wzorował się na zmarłym osobniku... Bliskim jego sercu, nazwijmy to tak.
Maszyna postawiła pod zapytanie nie to czy kobieta odgadnie co miał "na myśli", lecz w jak długim czasie dotrze do tego faktu. Biorąc pod uwagę że czas był dość krótki, trzeba przyznać że trafiła mu się osobniczka inteligentna. Nie podkopywał świadomości że ma do czynienia z kimś mądrym, lecz zawsze daje pod wątpliwość poziom inteligencji danej osoby. Sam fakt tego że rozmawia, jest miła i nie stara się nie potrzebnie wszczynać prowokacji, a także czas domysłu mówił prosto - jej IQ z pewnością nie jest poniżej przeciętnej, jak większości brutalnych wymordowanych zamieszkujących Desperację. Plus dla niej.
- Maszyny, podobnie jak ludzie, potrafią "zachorować", zostać zarażonymi przez wirusy. Jako że my, jako maszyny i program sam w sobie nie potrafimy tego usunąć, a wirusy w dzisiejszych czasach są wysoce zaawansowane, powoduje to iż osobnik "zarażony" zostaje eksterminowany. Wirusy często powodują coś, co ludzie mogą nazwać "duszą", początkują w nas zaczątki myślenia indywidualnego, kwestionowania rozkazów, a nawet uczuć i "woli". To zaś sprawia że - wraz z naszymi ciałami ze stali - stajemy się groźni. Zbyt groźni by egzystować. Uciekłem pogoni. - Dość długie wyjaśnienie, ale sądził że jest dość szczegółowe by Anneli pojęła dlaczego tak jest, i dlaczego on, będąc maszyną - jest tutaj, w miejscu gdzie nie ma prądu, cywilizacji ani niczego innego. To lepsze wyjście niż zostanie przetopionym na żyletki.
Cóż, dostała więc odpowiedź. Nie przeszkadza mu, i nie będzie, tak długo jak faktycznie nie zacznie go rozcinać i rozbierać na części. Wtedy już może zacząć być nieprzyjemnie, i nie pozwoli dalej na takowy proceder.
Nie zawsze warto być tak prostoliniowym i przewidywalnym, a w tym wypadku było to użyteczne, bo usłyszał odpowiedź i wyjaśnienie, którego potrzebował, zaciśnięcie kręgu wokół typu odpowiedzi. Teraz wie co konkretnie odpowiedzieć.
- Nie widzę powodu by w taki sposób cię nie traktować. Nie zaatakowałaś mnie, nie słowem ani nie bronią. Jesteś miła, spokojna i uprzejma. Nie widzę powodu by być wobec ciebie oschły w jakikolwiek sposób. - Podobnie jak ona wytłumaczyła jemu czemu jest tym zainteresowana, tak samo on wyjaśnił tą kwestię, w miarę jasno. I jak widać zrozumiał to na tyle, by udzielić odpowiedzi, więc całkiem dobrze, prawda?
Wzruszył na pierwsze pytanie lekko barkami, ukazując standardowe, bezgłośne "nie wiem". Pokręcił przecząco głową niemal natychmiastowo gdy usłyszał o krępowaniu tym zachowaniem.
- Wcale. Nie znam większości zachowań, gestów i emocji ludzkich, dlatego spytałem co to znaczy. Nie chciałem cię urazić. - Przysuną się nieznacznie do niej, podnosząc dłoń do jej polika i delikatnie gładząc go powierzchnią palca wskazującego. Chłodna skóra, choć w dotyku tej samej fraktury co ludzka, zdradzała się chłodem.
- Przepraszam jeśli cię uraziłem. Ten gest podobno jest miły. - Wyjaśnił dlaczego ją gładzi, i kończąc słowa, opuścił dłoń, wracając z powrotem na swoje miejsce i wciąż pozostawiając jej większą powierzchnię skały.
Hm...
Chyba powoli przestawało padać, prawda? Deszcz wydawał się opadać w mniejszej ilości niż wcześniej.

Pewnie to przez fakt, że nawet pomimo domyślenia się o jego "androidyctwie" czy jak to inaczej określić Ann nie miała wcześniej okazji do kontaktów z maszynami - stąd też fakt że wciąż widziała go jako człowieka. Miłego i pomocnego mężczyznę, nie zaprogramowaną na miłą i pomocną maszynę o budowie ciała imitującej męską. Może gdyby miała więcej okazji na kontakt z takimi, teraz by nie widziała Lena w ten sposób, a w bardziej obiektywny i oczywisty, choć osoby mieszkające w Desperacji mają z tym problem. Zaobserwował to już - nawet gdy rzuci im się w twarz niepodważalne fakty, dalej traktują cię jak człowieka. Dziwne.
Ciekawe więc jaki był jej obraz na androidy przed poznaniem go. Sztuczne roboty, które chodzą jakby połknęły kij, i w podobny sposób mówią?
Kiwnął głową na jej podziękowanie, nie mówiąc jednak nic więcej w tej kwestii. Nie było potrzeby dodatkowego wyjaśniania jej, że powiedział to przez fakt iż nie jest w tym nic groźnego, czy wymagającego nadwyraz wielkiego zaufania. To wiedza która ani mu nie zagrozi, ani jej. A może nawet pomoże kiedyś.
- Oczywiście na to składa się więcej czynników niż tylko ten fakt, ale głównie posługuje się zasadą "karmy" wobec innych ludzi. Dają "dobrą energię" - oddaje im podobną, ty zresztą działasz chyba tak samo teraz, prawda? - Oczywiście, wcześniej działał odrobinę inaczej, jednak przez wiele czynników jakie nastały w czasie ostatnich lat, sporo się zmieniło w jego zachowaniu. Chłonąc różne wzorce zachowania, jego własny powoli się zmieniał, aż do tej chwili i tego momentu, w którym jest dokładnie taki.
Nie odpowiadał już, pozwalając jej wstać i nie odrzucając oddanego ubioru. Przyjął go zatem i wysłuchał jej ostatni raz, podnosząc się do pionu też, by ją pożegnać. Kiwnął głową, wymieniając z nią uścisk dłoni, lecz na przytulenie nie zareagował. Wolał tego nie robić, serio. Jeszcze by połamał jej kosteczki.
- Bezpiecznej podróży. - Rzucił za odchodzącą kobietą, po czym włożył z powrotem swój płaszcz i skierował się w zgoła odmienną stronę. Skoro przestało padać, może teraz dalej szukać spokojnego miejsca na kompilację danych. Może w końcu się uda.

[z/t]

Szedł już kolejną dobę, na przemian zmagając się z pustynnym skwarem i mroźnymi nocami. Zapasy szybko się kończyły, a on miał jeszcze na tyle skrupułów, by nie polować na każdego szczura w zasięgu wzroku. Niestety żołądek głośno oznajmiał mu, że dni luksusu szybko się skończą.
Nie miał przy sobie wiele, tylko plecak z podstawowym sprzętem, Oriona i katanę. Nie zabrał nic ponadto, by nie obciążać się nadmiernie. Wolał unikać zagrożenia, kiedy było to możliwe, nie stawiać mu czoła, będąc opancerzonym niczym czołg. Koniec końców, szanse przeżycia w obu wariantach miał takie same.
Suche, podrażnione pustynnym wiatrem oczy same mu się zamykały, a sklejone piachem powieki nie chciały się rozewrzeć. Chciał lustrować uważnie okolicę, lecz była to żadna rozrywka, a mózg atakowany zewsząd przez niekończące się wydmy, stopniowo zatracał się w szaleństwie. Patrzył więc tylko przed siebie, skupiony na swoim celu. Wędrował już pół dnia i wiedział, że jeśli wkrótce nie zatrzyma się na odpoczynek, to nie pokona ani kroku dalej. Już nigdy. Ale jak miał zatrzymać się pośrodku niczego, mając nic za osłonę?
Sytuacja zmieniła się, gdy na horyzoncie dostrzegł pierwsze ruiny. Jego krok stał się mniej powłóczysty, myśli bardziej skupione. W pewnym momencie zatrzymał się. Dłoń powędrowała za plecy, na kolbę Oriona. Zdjął go z ramienia i spojrzał przez obiektyw lunety. Ani śladu żywej duszy w zasięgu wzroku. Uspokojony, odwiesił broń i ruszył dalej. Upiorne resztki zabudowań z daleka nie wyglądały tak groźnie, lecz w miarę jak zbliżał się doń i wypełniały większą część jego świata, widział, że to co je zniszczyło, nie mogło być spowodowane przez naturę.
Był już blisko i należało podjąć odpowiednie środki ostrożności. Przetarł przekrwione oczy i zmusił się do skupienia. Jeśli nie chciał wpaść w zasadzkę, nie mógł wejść między budynki, snując się, niczym bezmyślny zombie. Poprawił chustę, którą miał obwiązaną wokół twarzy i sprawdził, czy miecz gładko wysuwa się z pochwy. Ostatnie metry między nim, a zabudowaniami pokonał szybko, bo chciał uniknąć przypadkowej kuli. Kikuty budynków dawały mu szansę na unik.

Zrujnowane uliczki były tak samo ciche jak pustynia. Każdy przypadkowo kopnięty kamień toczył się z ogłuszającym hałasem. Zaczynał powoli dostawać paranoi. Po kwadransie błądzenia, wyszedł na zrujnowany plac. Rozejrzał się uważnie dookoła, a następnie sprawdził okolicę lunetą Oriona. Była pusta. W tym momencie jego nogi odmówiły posłuszeństwa. Zwalił się ciężko na kupę gruzu i siedział tam, trzymając pod ręką broń. Musiał odpocząć. Odpoczywając wciąż rozglądał się dookoła. Coś mu to przypominało. Regularna zabudowa, z dużym placem pośrodku. Parking przy supermarkecie? Nie. Wewnętrzny dziedziniec fabryki? Być może, gdyby nie brak najmniejszych śladów po owej fabryce. Koszary? Chyba właśnie tak.