Cholera, gdzie on jest? - pomyślała Marcelina, gorączkowo rozglądając się za Kłamcą. Rozpychała się, wołała, rozglądała się gorączkowo, przy okazji próbując zagłuszyć mosiężne wspomnienia, których wcale przypominać sobie nie chciała...
***
Ciągnęli ją długim, ciemnym, półkoliście sklepionym tunelem, co kilka kroków rozświetlonym kołyszącą nie na kablu, brudną żarówką. W ścianach, mniej więcej co dwa metry, znajdowały się nisze z solidnymi, metalowymi drzwiami. Co jakiś czas z za mijanych wrót można było usłyszeć niewyraźne, aczkolwiek wielce sugestywne i rozdzierające krzyki, budzące jednoznaczne i paskudne skojarzenia z bólem, torturami, śmiercią. Niosły się one echem po tunelu, zagłuszane jedynie uderzeniami wojskowych butów w podłogę. Te dźwięki w połączeniu ze scenerią przywodziły na myśl horror. Horror, który wydawał się dziwnie znajomy.
Fotel, pasy, igły, płyny, krzyki, ciosy, nagość, ból, cierpienie, szybko znikający wstyd, na którego miejsce szybko pojawiła się obojętność. Na poniżenie, na ich czyny, na krzywdę. Przez brak intymności tam jej psychika była skrzywiona i nadal, mimo upływu wielu lat nie sprostowała się. Skutki widoczne są nadal: pomimo ogromnej chęci jakiegokolwiek dotyku Marcelina zwyczajnie boi się go.
Szukała długo, węsząc i zaglądając nawet po ubikacjach, schowków i zamkniętych na klucz tajemniczych pokoi. W pewnym momencie usłyszała skrawki rozmowy, a pomiędzy nimi głos tego, którego szukała... po chwili do odgłosów rozmowy dołączył dźwięk wybuchającej mikrofalówki. I głuchy huk o ścianę. Marcelina podeszła do drzwi, ostrożnie i powoli, po czym popchnęła je lewą ręką. Te ustąpiły bez problemu - wnętrze pokoju było ciemne, jedyne oddalone znacznie łóżko oświetlone było przez mocne światło. Przypominało to trochę pomieszczenie w laboratorium s.spec, co "trochę" zniechęciło dziewczynę do dalszego penetrowania pomieszczenia.Zmogła się jednak i, biorąc wcześniej spory oddech, jakby zaraz miała się zanurzyć wkroczyła do pomieszczenia. Zapach krwi i spalenizny unosił się w nieklimatyzowanym pomieszczeniu; kilka chwil upłynęło, nim krzywiąca się i prawie mdlejąca Hiena dostrzegła ciało leżące pod ścianą.
To był on.
Nie ruszał się.
Stała tak dłuższą chwilę, serce zaczęło bić jej mocniej, kolejna łza spłynęła po jej policzku. Szybko jednak otrząsnęła się i zaczęła walkę sama ze sobą. Podejść? Czy to aby na pewno był sam Kłamca? TEN Lokstar? A może to zasadzka?
Wiedziała jedno: nie dowie się, jeśli nie podejdzie. Zaryzykowała więc i, rozmyślając jeszcze przez chwilę decyzję o wycofaniu się, podeszła do leżącego białowłosego. Uklękła przed nim, drżącymi rękami dotykając jego policzka. Zaczęła szybciej oddychać... to był on.

Klitka ma dwóch lokatorów - skulone, całkowicie nagie, przytulone do siebie dla utrzymania ciepła postacie. Jedna z nich to niska, wychudzona do granic możliwości dziewczyna. Jej koci ogon, odkształcone, lekko szpiczaste uszy i zadarty nos zdradzały, że nie jest człowiekiem. Jej towarzysz musiał być więziony krócej, gdyż nie zdążył jeszcze stracić muskulatury żołnierza. Był też znacznie wyższy od drobnej współtowarzyszki niedoli. Oboje drżeli z zimna, wyczerpania, głodu. Starali się jak mogli wzajemnie osłaniać od oślepiającego światła i przeszywających dźwięków na tyle, na ile pozwalały skromne możliwości. Nie byli w stanie całkowicie się odciąć, a jedynie wydłużali swoją egzystencje odkładając moment przyjścia załamania fizycznego lub psychicznego. Wśród codziennych tortur, eksperymentów, sesji i zabiegów pełnych cierpienia, wstydu i bólu byli dla siebie jedyną nadzieją, jedyną ostoją. Nagle pozbawione od wewnątrz klamki drzwi celi otwierają się w hukiem i wpada do niej czterech drabów, w kombinezonach bojowych i w hełmach na głowach. Doskakują do pary, brutalnie ich rozdzierając.
Jeden z nich szarpnął Marcelinę z taką siłą, że prawie wyrwał jej słabe kończyny. Dziewczyna była słaba, ledwo trzymała się na nogach, znalazła jednak siły by próbować się bronić. Drapała, gryzła, syczała i wystawiała białe, nadal ostre i drapieżne kły. Kątem oka widziała, jak drugi okłada jej towarzysza, kopiąc go boleśnie. Chciała mu pomóc; nim jednak zdołała zrobić cokolwiek jej oprawca rzucił nią o ścianę. Straciła przytomność; zsunęła się powoli po ścianie, pozostawiając na niej strużkę świeżej krwi. Miała rozcięty łuk brwiowy i wargę, którą naderwał kieł w chwili niefortunnego uderzenia o ścianę.
***
Ile tak leżała? Sekundy? Minuty? Godziny? Skuliła się pod chłodną ścianą, trzęsąc się już nie z zimna, a ze strachu o jedyną jej tu bliską osobę. Po jej policzkach spłynęły dwie łzy, co zdarzało się niezwykle rzadko. Wymordowana nigdy nie płakała. Wiedziałą, że to okaz słabości, a w tym świecie nie ma miejsca na coś takiego. W końcu zalążek pewnej myśli zaczął zaprzątać jej umysł. Wpierw w postaci nasionka, który winien szybko zniknąć i nie pozostawić śladu zaczął przeradzać się w plan. Plan, który zaczął mieć sens...
Dziewczyna podniosła się powoli, ociężale, z nieukrywanym trudem. Wzięła kilka głębokich wdechów i wzrokiem błądziła po pomieszczeniu, szukając czegoś ostrego. Po chwili dostrzegła ostry kawałek szkła; podpełzła do niego, chwytając go trzęsącymi się rękami i, próbując wypowiedzieć zapamiętaną dawno temu formułkę, podcięła sobie delikatnie żyły w drugiej ręce. Krew zaczęła spływać strużkami, wymordowana nie przeraziła się jednak, wszak była przyzwyczajona do tego widoku. Własną krwią narysowała zapamiętany symbol, który obecnie był lekko zamazanym wspomnieniem, wystarczyło jednak do stworzenia konturów na chłodnej podłodze. Położyła się pośrodku, uroniła mnóstwo łez, nie martwiąc się o późniejsze konsekwencje w postaci wyrzutów do samej siebie, że w ogóle odważyła się zapłakać.
Stało się coś niesamowitego. Siedem słonych łez zaparowało zaraz po kontakcie z chłodną glebą; para z nich zrobiła się niesamowicie gęsta, zaczęło jej być coraz więcej; poczęła przeistaczać się w czarną mgłę, zamykającą krąg w ciemności. Wymordowana słyszała bicie własnego serca i swój przyspieszony oddech; po ranie na ręce nie było ani śladu. W początkowo martwym cieniu dostrzegła niepokojący ruch; stopniowo złudzenie to przeistaczało się w realistyczne doświadczenie. Z cienia wyszło coś, co nie przypominało żadnego żyjącego stworzenia...
- Pomóż... mi... - wyszeptała tylko, upadając policzkiem na zimną posadzkę. W głowie słyszała głos tajemniczego stworzenia, mówiącego coś o klątwie, o kontrakcie, o zaprzedanej mu duszy i o potędze, jaką właśnie posiadła. Słyszała też dziwne imiona, powtarzające się w kółko - Dike, Kairos, Apokalipsa, Mefisto, Persefona, Dejmos, Fuma...
***
Obudziła się na środku desperacji.
Nie pamiętała, jak się tu znalazła.
Nie potrafiła przypomnieć sobie ostatnich kilku dni. Tygodni. Ba, miesięcy.
Widziała jednak rozrywane ciała ludzi w mundurach. Dziwnie znajomych, a przy okazji obiekty jej prawdziwej nienawiści. Krew tryskające po ścianach, przerażenie w ich oczach.
Wiedziała tylko, kim jest. Wiedziała, że straciła rodzinę na Desperacji. Oczami wspomnień widziała też, że była przetrzymywana przez s.spec. Nie była sama.
Ale z kim jeszcze tam była?
Jak się wydostała?
Spojrzała na swój nadgarstek. Piekł niemiłosiernie, na delikatnej skórze dostrzegła zaś kilka zaczerwienionych kresek, jakby ślady po cięciu się.
Spojrzała przed siebie. Dostrzegła pnące się do góry, ogromne mury. Mury miasta-3.
Słyszała szept, imiona, które powtarzały się w kółko. Dike, Kairos, Apokalipsa, Mefisto, Persefona, Dejmos, Fuma... kątem oka zauważyła przebiegający cień. Była jednak dziwnie spokojna i czuła, że cień ten jest częścią jej duszy.
***
- Lokstar... - wyszeptała, łapiąc jego twarz w objęcia. Jego nieobecne spojrzenie utkwiło gdzieś w martwym punkcie. Przytuliła się do niego. Wszystkie wspomnienia uderzyły w nią niczym rozjuszony byk - wiedziała już, że odnalazła to, co tak długo szukała, pomimo tak głębokiej amnezji i brakiem jakiegokolwiek wspomnienia z tym kimś.

Obudził go jakiś szum. Wraz z odzyskiwaniem świadomości coraz wyraźniej słyszał przytłumione odgłosy rozmów, śmiechu, pijackich piosenek, chichotów kobiet, rubasznych głosów rozochoconych mężczyzn i sporadycznych awantur. Musiał więc być w jakimś barze albo innym lokalu przeznaczonym do dostarczania uciech potrzebującym.
Gdy już całkowicie ocknął się z letargu, w który zapadł po uderzeniu w ścianę, rozejrzał się po pokoju. Raczej skromnie umeblowany, zaledwie w łóżko, szafę i stolik z dwoma krzesłami, z łuszczącą się na ścianach farbą i plamą grzyba w górnym rogu, mimo wszystko wydawał się dosyć schludny. W nielicznych meblach widać było gust, na podłodze nie dało się zaznać żadnych śmieci, a kurz z parapetu najwyraźniej był regularnie ścierany.
Spróbował się poruszyć, ale wtedy jego plecy przeszyła błyskawica bólu. Przy okazji zorientował, że jego tułów owinięty jest bandażem, z tyłu głowy ma opatrunek, a na całym ciele liczne siniaki i plastry. W dwóch czy trzech miejscach dostrzegł też cieniutkie nitki szwów. A więc ktoś zajął się nim po wybuchu, opatrzył i położył do łóżka.
Czuł też pewną pustkę. Zmarszczył brwi, zastanawiając się, co też się zmieniło. I w tym momencie zrozumienie spłynęło na niego niczym promień słońca, któremu udało przedrzeć się przez zasłaniające niebo chmury! Cały wewnętrzny niepokój gdzieś wyparował. Paradoksalnie, w całkowicie nowym i nieznanym sobie środowisku Lokstar pierwszy raz od bardzo dawna poczuł się naprawdę bezpieczny.
Skrzypnęły drzwi. Błyskawicznie spojrzał w ich stronę i jak urzeczony przyglądał się obrazowy, który ujawniała coraz bardziej poszerzająca się szczelina. Znów ujrzał te oczy, a do tego nie ukrywane już pod płaszczem iluzji kocie uczy, ogon, nos.
- Mamy sobie wiele do opowiedzenia, nieprawdaż? - powiedziała z odrobinę niepewnym uśmiechem Marcelina.

***