Czymże byłaby czynność fizjologiczna zwana konsumpcją bez poczucia bezpieczeństwa w jej trakcie? Niczym! Byłoby to zwykłym zaspokojeniem naturalnej potrzeby. Posiłek Marceliny był ucztą dla wszystkich jej i tak wyostrzonych przecież zmysłów - wspaniały smak łechtał jej podniebienie i wypełniał swą cudownością kubki smakowe, zapach świeżego mięsa, sosu i soczystych warzyw wzmagał rosnący wciąż apetyt, do uszu zaś wpadał zagłuszony dźwięk wgryzania się w chrupkie fragmenty potrawy. Jedynie wzrok, zamglony teraz czy nawet odłączony totalnie od całego tego spektaklu przez zamknięte z ekstazy powieki odpadł, jednak dodało to uroku całej akcji i pozwoliło na skupieniu się na odczuciach pozostałym zmysłom. To trochę jak akt seksualny - zamykając oczy paradoksalnie odczuwasz więcej.
Wracając jednak do rzeczywistości: Marcelina spojrzała na swój brzuch zaraz po przegryzieniu ostatniego kęsa i z zadowoleniem stwierdziło, że dość konkretnie wyjebało jej bęben, co było w jej życiu dość rzadkim zjawiskiem. Szczególnie w dniach, gdy przebywała na desperacji. W mieście-3 znalazła się całkiem niedawno, szukając nowego, lepszego życia. Zapewne zachłysnęła się niesamowitością tego sztucznego miejsca, na tamtej feralny dzień mogła jednak z czystym sercem stwierdzić, że to istna... utopia? Raj? A może złudny azyl?
Zapomniałaś już, o głupia, że to całe miasto stworzone zostało pod dyktando władzy s.spec? Czy to nie oni spalili Twoją wioskę, czy to nie oni zgotowali Ci najgorszy los w całym Twoim żywocie? Czy to nie na widelcu dyktatora i najwyższej jednostki badawczej teraz jesteś?
To oni mogą w każdej chwili pojmać Cię i zburzyć Twoje z pozoru idealne, spokojne życie. O, Harmonio, grecka bogini równowagi i spokoju, czy w końcu spojrzałaś na mnie łaskawszym okiem?  Czy niezłomne Fatum nadal zaplatało sieć by nieuchronnie zaplątać w nią Marcelinę? Czy lęki, które nawiedzają mnie w dzień i noc, w noc i w dzień to zapłata za łaskę zapomnianego już Bożka zemsty i strachu, Bożka o imieniu... Aragot?
Dlaczego mi to robisz? Spłacam swój dług, pozbywszy się już nawet wyrzutów sumienia. Czego jeszcze chcesz? Czy to właśnie fakt braku sumienia sprowadził na mnie Twój gniew?
- To tylko okres, panikaro.
Marcelina wzdrygnęła się, spoglądając na miejsce obok siebie. Aragot, teraz w postaci kłębu czarnego, niemal namacalnego dymu siedział nieruchomo. Wymordowana poczuła chłód i rosnący lęk, nie okazała jednak strachu, a jedynie prychnęła pod nosem: Prowadzisz kalendarzyk mojej menstruacji?
Bożek prychnął, rozpłynąwszy się w powietrzu. Została ona, chłód i... jej myśli. Prychnęła, wstając z ławki i rozciągając się. Jej bluza zrobiona z delikatnego i cienkiego materiału zdawała się być niewystarczająca na panującą porę w mieście, jednakże dziewczyna nie narzekała. Temperatura jej ciała była trochę wyższa od tej panującej w ludzkim organizmie, co było zrozumiałe  ze względu na to, kim była. Pewnym krokiem ruszyła z powrotem ku centrum. Chciała zabić czas. Wiedziała, że nie prześcignie go, ale zajęcie go czymś nie stanowiło problemu. Nie tu, gdzie życie toczyło się swoim szalonym rytmem, rytmem nastawionym na "żyj tu i teraz". Carpie diem!

Za cel obrała sobie popularny w tych okolicach, przestrzenny i wykreowany z ogromną ekstrawagancją bar połączony z parkietem. Przed małym wejściem stał witający gości wielki, nieprzyjemnie wyglądający pan robiący za wykidajło. Źle mu z jego czarnych, bezdusznych oczu patrzyło, mówię wam.  
Spośród tłumu głupich ludzi jej wzrok można było dostrzec z daleka. Para ślepi o nienaturalnej wręcz, nieludzkiej barwie ukradzionej samemu błękitowi nieba - jasne, a zarazem głębokie i sprawiające wrażenie żeglugi po niespokojnym, dzikim oceanie. Spokój i harmonia koloru jej oczu utrzymał się tylko przez krótką chwilę, bowiem zaraz lewe ślepię zaczęło przybierać inne, równie nienaturalnych odcieni barwę tęczówki; od łagodnej zieleni, po melancholijną szarość, skończywszy na agresywnej czerwieni, źle wróżącej dla otoczenia... - uważaj, jak chodzisz - warknęła, spoglądając na pijaną dziewczynę zataczającą się w towarzystwie dwóch koleżanek. Blondyna zaśmiała się jej w twarz, plując niemal na jej policzek, co jeszcze bardziej podirytowało Marcelinę; ta jednak skrzywiła się, obserwując głupotę i powierzchowność dziewczyny błąkającej się po z pozoru idealnej, nieskazitelnej, młodej twarzy i gubiącej się gdzieś w bezwyrazowych, jasnych oczach... Ludzkość się stacza.
Od kiedy? Od zawsze. Sokrates zadał legendarne pytanie - dokąd ten świat zmierza? To on już stwierdził, że ludzie idą ku nieuchronnej zagładzie swojej rasy.
Czyżby?
Ostatni kataklizm dowiódł, że człowiek to parszywe stworzenie, któremu uda się wyjść cało z każdej opresji. Niczym kanałowy szczur, niczym karaluch paskudny, larwa jakiegoś karaczana. Sam doprowadził do "wielkiego końca świata" - i co? I przeżył! I ma się doskonale, o czym świadczy to miasto, ten bar, ta dziewczyna. Wymordowana prychnęła, omijając chłopa mierzącego dwa metry i szerokiego niczym całkiem pokaźna szafa. Przecisnęła się jakoś, po czym, pod osłoną niezawodnej iluzji wkroczyła do środka. Przepychała się przez tlumy roztańczonych, w większości znacznej wstawionych ludzi i podeszła tym sposobem do baru, zamawiając piwo. Kufel solidnego, porządnego piwa z hukiem postawił przed nią barman, który nie uraczył Marceliny dłuższym zainteresowaniem. Dziewczyna z dredami, kolczykami, dziurami w uszach, heterochromią, dziarami wszędzie wręcz? Żadna nowość. Takich tu mnóstwo.

Stukała długimi paznokciami o blat, dźwięk jednak gubił się w muzyce idealnie nadającej się do dzikich pląsów na parkiecie. Muzyka ogłupiająca, wręcz popychająca nieświadomych chyba ludzi w trans, co potęgowały tylko lejące się wszędzie litry alkoholu. Smutna nie była tylko ta niewiedza, ta naiwność, lecz grupa osób doskonale zdająca sobie sprawę z całego tego prymitywnego gówna, korzystająca z jego uroków dla ukojenia wewnętrznej pustki, samotności, bezsensu. Pragnąca je po prostu zapić, stłumić, na chwilę zapomnieć.
A Marcelina? Ona lubiła patrzeć. Uwielbiała przyglądać się tym biednym istotom, czując nad nimi - o ironio i Cronusie, który to uznał wymordowanych za istoty niższej kategorii - wyższość. Oni wszyscy byli słabi, byli tylko ludźmi, większość z nich nie dysponowała nawet jedyną "ludzką" bronią - inteligencją. Zgubili ją gdzieś po drodze w tym wyścigu szczurów. Wymordowani, anioły, łowcy - posiadali nie tylko ową, jakże ludzką inteligencję! Byli też silniejsi, zwinniejsi, posiadali skrzydła, moce, lepsze zdrowie, wyostrzone zmysły - coś, czego wszystkie te parszywe jednostki mogły im zazdrościć. Mają też coś, czego im się zwyczajnie nie wybaczy - wieczna młodość. Owszem, mogą umrzeć, może ich dopaść śmierć i nicość, nie są nieśmiertelni; jednakże nie ulega wątpliwości, że starzeją się tylko ludzie. Tylko ich dopada ta chandra pod postacią pogłębiających się zmarszczek, słabnących zmysłów, chorób coraz bardziej imających się ich coraz gorszej jakości organizmów...
Wróć, dziewczyno. Znowu zagapiła się w jeden punkt, a piwo stało prawie nietknięte. Szybko nadrobiła zaległości robiąc konkretne, pięć łyków. Przez chwilę miała też wrażenie, że ktoś ją obserwuje. Przymrużyła oczy i spuściła głowę, spoglądając na swój kufel i próbując przywrócić równowagę emocjonalną. Nie chciała zwracać niepotrzebnej uwagi na swoje nienaturalne oczy - ludzie nie zdawali sobie sprawy z istnienia aniołów, wymordowanych czy łowców, a takie oczy zmieniające kolor trudno wytłumaczyć "dzisiejszą technologią" - o ile tatuaże czy wielkie dziury w uszach łatwo wyjaśnić, tak sama wymordowana nie słyszała o alternatywie dotyczącej zmieniających się nagle tęczówkach. Dlatego szybko uspokoiła oddech, siebie i szalejące, lewe oko.
Rozciągnęła się. Pusty kufel odsunęła bliżej barmana, zajętego obecnie rozmową z tajemniczym mężczyzną w czarnym płaszczu. Najpierw wybrała się do WC - łazienka była jednak zajęta przez tłumy ludzi, głównie pustych lasek poprawiających makijaż, wciągających na szybko kreski na umywalce bądź wymiotujące do kosza na śmieci. Skrzywiła się i szybko wycofała. Postanowiła odszukać wygodne miejsce gdzieś w cichszym kącie baru, ruszyła więc w wybranym kierunku i już po chwili siedziała na miękkim fotelu oddalonym trochę od parkietu. Miała jednak doskonały widok na to, co działo się w całym lokalu. Zatarła ręce i zamówiła sobie jeszcze jedno piwo, uśmiechając się krnąbrnie pod nosem.

Rozciągnęła się i przyjęła wyluzowaną pozycję, splatając dłonie przy karku. Prawą nogę podciągnęła pod siebie, lewa wesoło dyndała w powietrzu - fotele były głębokie, ale zarazem dość wysokie. Wszystko tworzone jest bowiem dla ogółu, a większość ludzi była niezaprzeczalnie wyższa od wymordowanej.
Po kilku minutach oczekiwania przed wymordowaną pojawił się zamówiony alkohol. Sączyła go powoli, delektując się smakiem i, o ironio, spokojem i obserwując rozhulany tłum. Chwila skupienia, namierzenie zbliżającej się niebezpiecznie ofiary i... portfel znalazł się w zwinnych paluszkach Marceliny. Prychnęła, wrzucając zdobycz do głębokiej kieszeni bluzy. Tego typu puby są doskonałym miejscem do zdobywania łupów sporej wartości. Godzina, dwie, łupów przybywało, plecak zapełniał się banknotami, zegarkami, pierścionkami i innymi z pozoru wartościowymi rzeczami...
W pewnym momencie Marcelinę zainteresowała grupka podejrzanych typów zgromadzonych w równie ciemnym, ustronnym miejscu. Wyglądali na ludzi z napisem na czole "Omijać szerokim łukiem jeśliś mądry". Zbiry siedziały w zbitej grupce i żywo o czymś dyskutowały, co chwilę zamawiając kolejne litry trunków. Hiena uśmiechnęła się pod nosem. Tak, na takie coś będzie pisać się tylko osoba prosząca się o solidny wpierdol.
Mężczyźni nie dostrzegli zbliżającej się ku nim wymordowanej, ta zaś zwinnie i powabnie wyciągnęła portfel z kieszeni jednego z dryblasów. Kiedy - pewna zwycięstwa - cofnęła się by wrócić na swój stolik, wpadła prosto na wysokiego, umięśnionego mężczyznę w czarnym płaszczu. Tak, to ten sam rozmawiający wtedy z barmanem. Marcelina, czując nieprzyjemne dreszcze na plecach podjęła próbę wyminięcia osobnika. Z marnym skutkiem - ten złapał ją pewnie za ramię i przybliżył do siebie, przysuwając suche usta do ucha Marceliny. Dziewczyna poczuła odurzający zapach mięty i smakowych papierosów. Z niczym innym nie mogła pomylić tego wspaniałego zapachu... - Co mi dasz w zamian za milczenie? Uwierz mi, dla tych typków nie liczy się płeć, a czyn. A ty zrobiłaś baaaaardzo zły krok. - wyszczerzył się, Marcelina wlepiła spojrzenie w jego obleśną twarz. Szybka, zimna kalkulacja. Plan. Kurwa, zatkało dziewczynę. Kokietką nigdy nie była, nie potrafiła korzystać z kobiecej broni, co zapewne pomogłoby jej w niejednej trudnej sytuacji.
Tyle, że ona zawsze wychodziła z kłopotów.
Nie czekając dłużej na odpowiedź, mężczyzna chwycił wymordowaną za ramię i pociągnął w stronę ubikacji dla personelu. Niby nikt nie miał tam wstępu, ale drzwi zawsze były otwarte. Bzykający się w tłumie ludzie wręcz stanowili zagrożenie, mogli też być przyczyną niepotrzebnych utarć, których i tak nie brakowało. Takie pomieszczenie było wręcz idealne na takie szybkie, niezobowiązujące akty będące przecież podstawą na takich dużych imprezach... po alkoholu i innych używkach ludziom po prostu puszczają hamulce. W dodatku czują się anonimowo. Idealne klimaty na szybkie zaspokojenie popędu...
Mężczyzna w czarnym płaszczu popchnął Marcelinę do środka. I w tym właśnie momencie pożałował swojej decyzji...
Zrobiło się ciemno, jakby - prócz sztucznego światła - umarło tu wszelkie ciepło i życie. Chłód i aura grozy opanowała pomieszczenie w kilka sekund. Zanim jednak pijany już facecik dostrzegł te anomalie, zdążył rozpiąć pasek i zsunąć spodnie. Nie zdołał jednak nawet dotknąć i tak odsuwającej się od niego Marceliny - z ciemnych kątów kabin wychodzić poczęły mary, z początku przypominające jeden wielki cień - nie były jednak jednością, każda stanowiła oddzielny byt. Wszystkie szeptały, zbliżając się powoli do coraz bardziej przerażonego mężczyzny... Nikt nie usłyszał jego krzyków dochodzących z pomieszczenia. Marcelina wyszła szybko, wycierając ręce o ręcznik papierowy. Z obojętnym wyrazem twarzy wróciła na salę, w ręce obracając skórzanym, pełnym po brzegi portfelem należącym jeszcze kilka sekund temu do tajemniczego pana ubranego na czarno i o zapachu mięty i truskawkowych papierosów. Tsa. Ludzie.

Mógł żądać wiele. Łupów, pieniędzy, nie wiem, mógł jej sprzedać kopniaka w mostek albo pięść w twarz. A ten głupek wolał jej ciało i szybki numerek w brudnym kiblu "tylko dla personelu". Ha, ha, ha. Jeszcze czego! Niedoczekanie tej ludzkiej, głupiej szumowiny! Rozmyślania jej przerwał widok jakiegoś innego dryblasa celującego w chyba wstawionego mężczyznę o długich, białych włosach. Marcelina nie dostrzegła z początku jego twarzy, z niewiadomych dla niej przyczyn przyjrzała się mężczyźnie i całej sytuacji.
I wtedy stało się coś... niesamowitego. Coś, czego wymordowana nie spodziewała się, coś, co można nazwać jej KAIROSEM w tamtym momencie. Nogi stały się jak z waty, wzrok, słuch, wszystkie zmysły i myśli skupiły się na tym białowłosym, upadającym po celnym ciosie stworzeniu. Nagle wszystko stanęło w mgle, czas zwolnił, Hiena zobaczyła przed oczami wszystko to, co przeżyła w laboratoriach s.spec. Kilkadziesiąt lat spędzonych za kratami. Tyle lat zmarnowanych. Tyle bólu, tyle poniżenia, tyle krzywd i... on. Jedyne światełko w całym tym gównie. Lokstar, upadły anioł, jej stróż... - LOKSTAR! - krzyk Marceliny odbijał się o ściany umysłu Kłamcy. Ocknęła się szybko i ruszyła na pomoc białowłosemu, w tym momencie jednak ktoś złapał ją za kark. - Ty suko! - usłyszała, sycząc z mocnego uścisku jej wrażliwej i delikatnej skóry - myślałaś, że nie wpadniesz z tymi swoimi  sztuczkami, dziwko?
Rzucił nią o podłogę. Jej chude ciało, niczym truchło rozrywane przez padlinożerców na środku desperacji, upadło na zimną glebę. Wystające kości boleśnie poobijały się, ta jednak była na haju mieszanki szoku, niedowierzania, radości i przerażenia zarazem. Jej oko zmieniało barwy tak szybko, że ich barwa była wręcz nie do określenia. Syknęła na zbliżających się zbirów, zapominając totalnie o nałożonej iluzji. Ci zaczęli się śmiać, obrzucając Hienę wyzwiskami i nie cackając się długo, wyciągnęli spluwy. Całkiem ładne, duże spluwy.
Zanim zdążyli jednak policzyć do trzech i ponownie nazwać wymordowaną "głupią dziwką", ta rzuciła się do ucieczki - zjechała efektownie na poręczy, lądując niefortunnie na grupce tańczących nastolatków. Wbiła się w tłum i próbowała nie rzucać się zbirom w oczy. Pruła do przodu, szukając miejsce, gdzie Loki otrzymał dość solidny cios.
Czuła spływającą łzę po policzku. Czy to możliwe? Czy to mógł być on? Czy Fortuna postanowiła w końcu spojrzeć na Marcelinę łaskawszym wzrokiem...?