Został sam. Im mniej kota było w kaplicy, a ubywało go bardzo szybko, prędki kroczek kociej łapki po kroczku aż wreszcie zniknął mu z pola widzenia i czarny koniuszek ogona, tym bardziej niepokojąco głucha i pusta kaplica mu się zdawała. Wręcz przytłaczająca w tej swojej ciszy i religijności. Czy religia nie miała przynosić ukojenia umysłu i spokoju ducha? W tej chwili był tylko i wyłącznie skołowany. O co chodziło z tym kotem? Czy było to w ogóle ważne? Czy mógł już iść do domu?
Odpowiedzą na ostatnie, jednocześnie najważniejsze pytanie brzmiało "tak".  
Wycofał się z budynku, zaznaczając sobie jego istnienie i lokację na przyszłość. Może tu jeszcze kiedyś wróci. Na razie, mnożąc w głowie całą masę pytań, niespokojnym spacerem skierował się ku centrum miasta, do domu.

[zt]