Po kolei przyjrzała się wszystkim dostępnym opcjom. Miała pewnie jeszcze chwilę, a wyłączenie monitoringu stanowiło w tym momencie kwestię jednego, może dwóch kliknięć. Problemem dopiero było to, że nie wiedziała czy patrol już zmierza na miejsce zbrodni, czy w ogóle się tym nie przejmują, bo informacja jeszcze nie dotarła do odpowiednich służb. Postanowiła jednak zerknąć na nagrania, żeby wyszukać podejrzanych typków, którzy wcześniej siedzieli grupą całkiem nieopodal niej. Być może uda jej się jeszcze jakoś wykorzystać obraz kamer nim oślepi te mechaniczne oczy. Przeglądając starała się jednocześnie mieć w zanadrzu plan ucieczki, a wcześniej jeszcze musiała się przecież podpisać na ścianie, jak już ktoś odkryje co zrobiła i przyjdzie to naprawić. Dlatego jeśli uda jej się znaleźć momenty, w których moment ataku na przedszkole będzie widoczny, postara się jakoś zrobić z tego użytek. Oprócz tego chciała zabezpieczyć swoją pracę przed zbyt szybkim odkryciem uszkodzenia wizji kamer, spróbować zapętlić obraz, jeśli było to możliwe, w takim momencie, w którym nie działo się nic szczególnego. To byłoby nawet lepsze od całkowitego wyłączenia wszystkiego, bo nie przerwałoby zaprogramowanych ruchów i nie zwróciłoby uwagę na to, że coś tu jest nie tak.


//Praca mi dzisiaj mózg wyssała, wybacz marną jakość.

Cała akcja przeprowadzona na luzie, wręcz nienaturalnie dla mieszkańców M-3, niezależnie od tego ile by wypili. Mieli to zaplanowane, w ich działaniach nie było pijackiego chaosu i gorączkowego miotania się w walce o każdy ułamek sekundy. Łowczyni zmrużyła oczy przyglądając się krótką chwilę odtworzonemu obrazowi sprzed tych paru minut, niemal słyszała znów brzęk tłuczonej szyby. Policzyła ilu ich wdzierało się do budynku, porównała to z chwilą, w której siedziała jeszcze na ławce i udawała zaczytanego obywatela. Skoro wiedzieli, że kamery łapią zasięgiem ulicę i całe przedszkole, ktoś musiał im pomagać. Nie widziała innej opcji niż zdalne przejęcie sieci. Lub wręcz zdradę w szeregach tych, którzy zajmowali się miejskim monitoringiem.
Jej przypuszczenia potwierdziły się w chwili, w której utraciła dostęp. Choć było to niepokojące, nie zamierzała teraz się poddawać, użyć siły przeciwko białej skrzynce i uciekać gdzie pieprz rośnie. To nie mógł być przedstawiciel władz, włamywacze wbrew pozorom nie byli aż tacy nieostrożni. Zastanowiła się nad wyświetlonym pytaniem i możliwymi odpowiedziami. Jakie w takim razie miała odpowiedzi? Jakie były strony tego konfliktu, w który całkiem przypadkiem wlazła? Była po stronie obywateli. I Łowców. Na pewno nie po stronie Specu, bo to gnidy w niebieskich mundurkach. Było inne rozwiązanie tego problemu?
Dotknęła drugiego tekstu, którego pierwsze litery układały się w dwa wyrazy: kim jesteś. Ciężko było opowiedzieć się za stroną nie znając możliwości. Może w rzeczywistości obchodziło ich to samo i zamiast sobie szkodzić mogliby współpracować? Dobrze byłoby mieć ewentualnego hakera po swojej stronie, wręcz chciała dowiedzieć się o nim więcej.

Może będzie jej dane rozwikłać zagadkę napadu na przedszkole, a może nie. Była ciekawa czy zaraz się okaże, że S.Spec ma w tamtym budynku jakieś kosmiczne technologie, ukryte przed obywatelami i całym światem, w końcu pięcioletnie dzieci nie będą zadawały pytań o urządzenia, które zawalają całą piwnicę. Skoro nieznajomy przejął kamery władz, nie mógł stać po ich stronie, chyba, że to miała być pułapka. Z innej strony - czy S.Spec był na tyle inteligentny, żeby się czaić na hakerów w taki sposób? Przewróciła oczami i westchnęła w reakcji na odpowiedź. Zagranie jak z typowego filmu, gdzie główny zły próbuje być tajemniczy na siłę i rzuca różne na pierwszy rzut oka imponujące sztuczki. Skrzyżowała ręce na piersi, ale zamierzała wysłuchać oferty hakera. Nie musiała od razu uznawać go za wroga, a rozruszanie się nawet dobrze jej zrobi. Tylko w jaką grę grał ten dziwak gdzieś po drugiej stronie ekranu?
Zapamiętała mapkę. W sumie żaden problem, gdyby nie była uznawana za terrorystę, to mogłaby wyrobić sobie prawo jazdy i licencję taksówkarską. Żyła w Mieście nieco ponad sto lat, pamiętała rozkład niemal każdej uliczki, zwłaszcza od strony skrótów i możliwości uniknięcia tłumu ludzi. Każdy balkon, każdy dach, który był odpowiednio stromy do tego, by móc po nim przejść. Odciągnięcie patrolu nie było raczej specjalnie trudne, wyzwaniem stawało się zgubienie ich po drodze i jednoczesne dążenie do miejsca, w którym miała się znaleźć. Uśmiechnęła się zaczepnie, poprawiła maskę i czapkę, zgarniając swoje graty. O tak, wyzwanie przyjęte.
Poprawiła drzwiczki skrzynki. Graffiti nie miała co bazgrać, skoro i tak to nie ona zepsuła coś należącego do Specu. W głowie wyznaczyła sobie trasę główną i dwie na ewentualne opcje, gdyby mundurowi zbyt uparcie się jej trzymali. Jeśli będzie trzeba, to pozbędzie się ich w bardziej krwawy sposób, ale sądziła, że da się tego uniknąć. Zapięła bluzę, nałożyła kaptur na głowę, zasłaniając tym samym większość włosów. Znalazła jakiś kamień, tudzież patyk na tyle duży i twardy, żeby wiatr go nie porwał w momencie rzutu. Wyśliznęła się z kryjówki i podrzucając przedmiot w dłoni, czekała na wyjców. Pewnym krokiem sunęła w kierunku, w którym zamierzała zgarnąć stróżów prawa. Zaczekała na nich w lekceważącej pozie.
- Hej, dupki! Beznadziejne macie okna! - zaśmiała się zaczepiając ich i ciskając podniesiony wcześniej przedmiot w kierunku samochodu. - Żaden problem się gdzieś włamać w tej dziurze! - szydziła z nadzieją, że zwróci na siebie uwagę. I jeśli przyczepili się jej zamiast sprawdzać budynek, czmychnęła w stronę uliczki. Byle dobiec do punktu, byle nie biec w linii prostej. Jeśli zamierzali strzelać, to dzida przed siebie była najgorszą możliwością.

Ani jej się śniło nie ruszać. Wystarczająco już się nanieruszała siedząc z zadkiem w oczekiwaniu na wyjście dzieciaków oraz personelu z budynku, w pobliżu którego przyszło jej dziś sterczeć. Nie mogła jednak winić ochrony za taką czy inną odzywkę, przecież płacono im za pilnowanie różnych obiektów, a nie mogli zaatakować od razu. Dobrze w sumie, że nie był to wojskowy patrol - nawet jeśli by skorzystali z broni, najpierw musieliby wywrzeszczeć ostrzeżenia i strzelić nie bezpośrednio do niej. Albo raczej powinni, według wiedzy Asami. Może ci konkretni mieli inny regulamin albo w ogóle coś się pozmieniało i ochrona może pruć bezpośrednio w nogi podejrzanego.
Tak czy inaczej, dając nogę w boczną ulicę starała się nie biec dłuższy czas w linii prostej i odsłonięta. Nieważne czy zaczęliby ją atakować, czy też chcieli jedynie ją zatrzymać i przesłuchać, nie była pewna co mają pod ręką. Może któryś zaraz wyciągnie z kieszeni jakąś wyrzutnię siatek jak rasowy hycel i Słowik stanie się Rybką w sieci. Nie odwracała się, nie chciała dać im przewagi gdyby musiała nagle zwolnić lub potknęłaby się o coś. Słyszała ich kroki, krzyki. Nie odpuszczali, a ona zbliżała się do miejsca, w którym miała się znaleźć wedle woli nieznanej osoby z ekranu. Miała przed sobą dwie alejki między budynkami - po prawej i lewej stronie. Jedna z nich doprowadziłaby ją bliżej do punktu, ale musiała być bez śledzących ją mieszczuchów.
Nie przerywając ucieczki, sięgnęła do torby. Przytargany ze sobą tobół przydałby się teraz, a raczej to, co w nim było. Wyciągnęła jeden z granatów dymnych i cisnęła na ulicę, jednocześnie wykonując taki ruch, jakby zamierzała udać się do jednej alejki. Kiedy dym zasłonił widoczność na odpowiednią skalę, skręciła jednak w przeciwną, próbując zmylić ochroniarzy wejściem nie tam, gdzie zasugerowała, że się znajdzie. Nie zwalniając nawet na sekundę, starała się uciec z pola widzenia, póki dym dawał przewagę. Jeśli to nic nie da, będzie trzeba pozbyć się ich w odmienny sposób.

Link do rzutu

Trzeba było przyznać, że zatrudnienie kogoś innego niż wąsaty Janusz-inwalida na emeryturze się opłaciło. Nadal jednak miała przewagę bycia sprytnym terrorystą, który nie zamierzał iść do paki, a zgubienie dwóch panów było priorytetem Asami. Zwolniła dopiero przy wyjściu z uliczki, tempo ze sprintu przeobraziło się w trucht, aż w końcu kobieta zatrzymała się całkowicie po wyłonieniu się na skraju małego parku. Pochyliła się, opierając dłonie nieco nad kolanami, uspokoiła oddech na tyle, na ile mogła. Bez maski na pewno lepiej czerpałoby się głębsze wdechy, ale zostawiła ją na twarzy. Nie mogła tu zostać za długo, być może będą szukać jej dalej i spróbują przeczesać okolicę. Dla bezpieczeństwa powinna wydostać się z dzielnicy lub w ogóle zniknąć pod powierzchnią, ale wcześniej miała do załatwienia jeszcze jedną rzecz.
Wyprostowała się, zmierzyła wzrokiem okolicę. Nic specjalnie ciekawego czy uroczego, placyk będący odskocznią od wszechobecnego betonu oraz szkła. Będąc normalnym obywatelem może doceniłaby istnienie tego miejsca, znalazła jakieś pozytywy, jak choćby miejsce, gdzie można odcedzić psa podczas spaceru, ale jako szczur widziała tu jedynie parę krzaków i miejsc do siedzenia. I śmietniki. Te też często rzucały jej się na widok ze względu na ewentualną możliwość ukrycia się. Nikt nie lubił grzebać w śmieciach, a choć sama nie przepadała za siedzeniem pomiędzy workami ze skórką banana na łbie, to jednak miała w życiu momenty udawania bezdomnego muppeta. Spokojnym choć szybkim krokiem zbliżyła się do skrzynki, wcześniej upewniwszy się, że nadmiar oczu nie zerka w jej stronę. Zasłoniła się częściowo jednym z kubłów i zajęła uroczym pudłem – tak jak poprzednio zabierając się najpierw za otwarcie drzwiczek.

Mogłaby ze spokojem odetchnąć, skoro zabawa w dobieranie się do zadka skrzynki okazała się już zbędna w przypadku tego egzemplarza. Gmeranie w kolejnych zabezpieczeniach mogłoby być niezłą rozrywką dla starczego umysłu łowczyni, ale wystarczająco dużo czasu spędziła już na powierzchni, czyniąc podejrzane akcje i użerając się z tajemniczymi nieprzewidywalnymi niespodziankami. Równie tajemniczy był osobnik, który zapewnił jej tę krótką chwilę zabawy w uciekanie przed ochroną, jednak skoro na miejscu nie czekał na nią uzbrojony po zęby pułk wojska, nie był jej wrogiem. No i podzielił się dostępem zamiast przywłaszczać następne kamery do niewiadomego celu. Wciąż zastanawiała się co mogło zainteresować go i jego przyjaciół w przedszkolu, ale najwyraźniej akurat ta zagadka zostanie niewiadomą na dłużej.
- Do wyklikania, ziomek - mruknęła cicho w odpowiedzi na drugą wiadomość, która zastąpiła uśmieszek. Pewnie by się polubiła z hakerskim koleżką, nawet jeśli ten maskował swoją tożsamość tak dokładnie, że przedstawiał się jako ona sama. Nie kojarzyła, żeby miała klona, siostrę czy własną wersję, która przypełzła z przyszłości, żeby się teraz psocić, jednak uznawała nieznajomego za godnego przeciwnika i wspólnika zarazem. Gdzieś w sercu liczyła, że jeszcze go kiedyś spotka, choćby miały to być kolejne szeregi znaków wyświetlanych na monitorze.
Devarajah nie chciała za wiele mieszać w ustawieniach, ale mając dostęp do aż ośmiu kamer mogła się nieco pobawić. Wyłączyła całkowicie dwie z nich, te, które zasięgiem obejmowały najmniej interesujące punkty w stylu zaułków, mniej uczęszczanych miejsc i jednocześnie mogły nakładać się z obrazem nagrywanym przez inne urządzenie. Trzem z nich spróbowała zapętlić obraz na powtarzanie całego dnia lub nawet więcej niż jednego, jeśli dała radę dobrać się do starszych nagrań. Pozostały jeszcze trzy, nad którymi chwilę się zastanowiła. Jednej zmieniła czułość wykrywania na 10%, drugiej wyłączyła opcję ruchu wcześniej ustawiając pozycję tak, by stworzyć martwą strefę, przez którą dałoby się przejść przy odpowiedniej dawce ostrożności, a ostatnią spróbowała odłączyć od sieci internetowej. Po zakończeniu zabawy z ustawieniami, spróbowała napisać program zabezpieczający skrzynkę przed ingerencją w ustawienia - ot klasyczna gra w węża. Dopiero wąż długości zajmującej cały ekran miałby umożliwić dostanie się do ekranu specyfikacji. Jeśli próba wgrania zabezpieczenia się nie powiodła, spróbowała zmodyfikować w jakikolwiek sposób już istniejące, przez które sama musiała przejść wcześniej - choćby, żeby kody nie generowały się losowo, a były stałe i trudniejsze do złamania.