Lepsze to niż pociągnięcie z kopniaka, tego mogła być pewna. Udawanie pracownika zajmującego się wszelkimi elektrycznymi pierdołami Miasta nie było w jej stylu, ale wolała raczej nie zwrócić na siebie nadmiernej uwagi. Dźganie przypadkowych kabli nożem też odpadało, wywieźliby ją nogami do przodu, a przecież była tak młoda i miała tyle czasu przed sobą. W każdym razie, udało jej się dostać do środka, póki co to było najważniejsze. Dla pewności zerknęła w stronę krzewów, żeby sprawdzić czy nikt nadmiernie nie przygląda się jej spomiędzy gałązek nim zacznie się głowić nad zawartością.
Devarajah zmrużyła oczy obserwując środek skrzynki. Powiodła palcem w powietrzu śledząc połączone elementy, próbowała odgadnąć jak to działa. Żółty i czerwony przycisk, które nie ruszą się bez kodu, który z kolei wymagał innego kodu. Więc idąc po kolei – najpierw musiała dostać się do dwucyfrowego kodu. Metodą prób i błędów zajęłoby to za długo czasu, a kto wie czy nie uruchomiłaby alarmu. Zanim przybyłby patrol, może zdołałaby jeszcze coś zdziałać, choćby i z użyciem siły, ale wszelkie uszkodzenia zostałyby szybko wykryte, a misja zakończona mimo wszystko porażką. O ile oczywiście w ogóle by wiedziała, że dotknięciem złej kombinacji kogoś sobie ściągnęła na łeb. Rozwiązanie było znacznie prostsze.
Sięgnęła po zestaw hakera. Możliwości od 11 do 99, pomijając wszystkie liczby zawierające 0, program powinien sobie z tym poradzić i w bardzo krótkim czasie znaleźć pasujący kod. Był zaprojektowany do znacznie trudniejszych zadań niż to. Po rozszyfrowaniu dopiero dowie się o co chodzi z czerwonym ekranikiem, ale przynajmniej coś zaczęłaby robić. W końcu wystarczyło tylko dobrać się do dwóch przycisków, przesunąć je, a potem udawać, że nic się nie stało i wrócić do siebie. Plan w teorii prosty. Najpierw musiała podłączyć się pod sieć i przebrnąć przez kilka linijek kodu do rozpracowania liczby stanowiącej właściwe rozwiązanie.

Wciągnęła spokojnie powietrze nosem, wypuściła ustami, rozchylając nieco wargi przy przyglądaniu się mechanizmowi. Skoro nie mogła przebić się przez losowość zabezpieczeń, to musiała się dobrać do tego wszystkiego ręcznie. Nigdy nie lubiła zabezpieczeń zmieniających się chaotycznie, nieregularnie, całkowicie bez wzoru. Zawsze to utrudniało pracę, choć akurat nie wszędzie było stosowane. I dobrze, bo musiałaby pogrzebać przy hakującym dysku i spędzić kolejne lata na rozpracowaniu zabezpieczeń, żeby móc potem ułatwić sobie pracę przy użyciu wspomagacza. Nieźle sprawdzał się przy drzwiach, sejfach czy nawet telefonach, ale tu najwyraźniej nie był zbyt użyteczny. Przyjrzała się hologramowi, kciukiem gładząc powierzchnię technologii. Zamykanie obwodów to właściwie podstawa, inaczej nic by przecież nie działało. Przechyliła głowę przyglądając się jednemu połączeniu, potem jeszcze raz i jeszcze raz. W jej wyobraźni tu już istniała aktywna linia, z drugim elementem było o tyle łatwiej, że musiała go okręcić o jeden raz mniej, by wszystko grało. Chciała wpisać kod, ale w ostatnim momencie powstrzymała się z palcem nad trójką. Znów zerknęła na hologram. Prawie by strzeliła złą kolejność, więc zamiast pierwszego zamiaru, wklepała 23 z nadzieją, że zaraz nie będzie mieć za plecami "łeło łeło", bo wezwie bagiety.
Jaki w sumie był numer na bagiety w M3?

//bo Night ma downa, rozproszyła się i przestawiła miejscami ;-;

Niegdyś musiała sobie radzić bez technicznych udogodnień, jako początkująca wszystko robiła ręcznie, więc teraz pora na powrót do korzeni. Oczywiście była wdzięczna małemu urządzeniu za początkową pomoc, bo bez niego mogłaby tu spędzić znacznie więcej czasu. Znów obejrzała się za siebie. Ostrożność też była ważna, nie tylko przy próbie dostania się do dwóch przycisków w rogu skrzynki, ale też przy tym, by nikt jej stąd przedwcześnie nie wykopał. Zrobiła już część zadania, musiała dokończyć. Inaczej sumienie by ją zeżarło.
Przyjrzała się okręgowi, przygryzła wargę pod maską. O tak, precyzja była niezwykle ważna. Spróbuj źle coś przyspawać, nie docisnąć sprężynki, krzywo zeszlifować coś przy lufie karabinu. Klient raczej nie przyszedłby na skargę, bo zwyczajnie by nie dożył możliwości jej złożenia. Złączyła palce, wygięła je strzelając cicho stawami. Na szczęście nie miała maksymalnie krótkich paznokci, więc przycisk nie powinien jej uciec. Trzy razy przebiegła wzrokiem po zaplanowanej trasie, kiedy już odkryła, w którą stronę powinna iść. Spokojnie zaczęła przesuwać mechanizm, wstrzymując na tę chwilę oddech.

Wsłuchiwała się, wpatrywała w tarczę próbując wzrokiem przebić się przez jadowitą czerwień pudła. Nie zatrzymywała się na długo w jednym miejscu, żeby sprawdzić drogę, wolała nie ryzykować resetu czy innych ciekawostek, które mogły zaskoczyć ją podczas wędrówki po labiryncie w okręgu. Odsunęła dłoń po dotarciu do końca, wypuściła wstrzymane powietrze i zaczęła oddychać normalnie. Udało się, przynajmniej po części. Teraz mogła przyglądać się jakiemuś ekranikowi, co bezzwłocznie zrobiła.
Przesuwała wzrokiem po wszystkim czego udało jej się nim sięgnąć. I nawet spróbowała dobrać się do ustawień chcąc podejrzeć parę rzeczy mogących jej się przydać nawet i w przyszłości. Gdyby dobrze to rozplanować, przez taką skrzynkę dałoby się dobrać do systemów w północnej dzielnicy. Ale nie tym się chciała teraz zająć, a unieszkodliwieniem kamer. Wpuszczanie wirusów do sieci centralnej musiała sobie zostawić na później, póki jeszcze nikomu nie zaczęło się wydawać dziwne nagłe zwiększenie poziomu głośności odgłosów skrzyneczki. Zauważając nieaktywność pól, skupiła się na czytaniu matrixujących się znaków. Wyciągnęła telefon i czytając zapisywała sobie od razu rzeczy, które bardziej mogłyby jej się przydać. Miała jakąś tam podzielność uwagi i znajomość ułożenia symboli na ekranie własnego urządzenia, a nie zamierzała marnować cennych chwil na powtarzaniu odczytywania numerów, bo to te właśnie zdały się jej najbardziej interesujące. Po upewnieniu się, że żadne podejrzane oczy się na nią nie lampią, przystąpiła do deszyfracji kodu. Ze wspomagaczem byłoby zapewne szybciej, ale binarny nie był dla niej większą przeszkodą. Zwłaszcza, kiedy miała wszystko zapisane i nie musiała tego robić z pamięci. Najkrótszy kod sprawił jej akurat najwięcej problemu i do niego specjalnie musiała włączyć drobny program tłumaczący. Z początku wklejenie nic nie dało, ale po paru chwilach zastanowienia się pogrupowała cyfry w trójki używając systemu dziesiętnego. Wynik brzmiał podobnie do pierwszego ciągu binarnego – aoi.
Nightingale rzuciła okiem po całej skrzynce. Musiała dostać się do żółtego i czerwonego przycisku po lewej, nie ruszyła jeszcze tylko niebieskiego z prawej. Z ledwie dosłyszalnym „hmm” postanowiła więc skupić się na tym elemencie. Niebieski element musiał być przecież do czegoś potrzebny, skoro tam tkwił, nie wstawiliby go dla ozdoby w takim miejscu. Zaczęła więc badać tę część skrzynki.

Zwróciła uwagę na niepokojący odgłos z ulicy, sprawy zaraz mogły się za bardzo skomplikować. Jeśli to wcześniej widziana grupka młodzieży, to przeklinała w myślach ich głupotę, ale z drugiej strony jeśli już dostanie się do kamer, mogłaby spróbować jakoś przesłać wybrane fragmenty nagrania do centrali i zaalarmować władze nim wyłączy wizję. Takie jakby zabezpieczenie, żeby S.SPEC nie zaczął grzebać przy kamerach i naprawić od razu coś, co przez te parę minut próbowała odłączyć. Wymagałoby to wybrania takich momentów, żeby nie zdradzić siebie, ale jednocześnie nakierować policję na wandali. Obiekty cywilne nie były aż warte niszczenia, zwłaszcza przechowalnie dzieciaków, więc nie miała co ochraniać kogoś niszczącego mienie publiczne bez jakiegoś ważnego powodu.
Wcisnęła niebieski przycisk. Potem będzie się zastanawiać czy może tamci mieli plan podboju wszechświata i rozpoczynali go od tłuczenia szklanych przeszkód. Skoro obywatele potrafili sami przeszkodzić Łowcom, to równie dobrze rebelianci mogli przeszkodzić im. A kto wie, może te udręczone ludzkie duszyczki nastraszone przez władze same będą próbowali dołączyć do kanalarskich buntowników? Zawsze swoimi czynami mogła ich pchnąć do czegoś większego. Potencjał w nich był, w końcu zaatakowanie w biały dzień miejsca publicznego to nie byle co. Brak im tylko umiejętności, wprawy, skoro rzucali się na oku kamer do czynów oficjalnie nie odbieranych za dobrze. Chyba, że wykryli martwy punkt, wtedy naprawdę musiałaby przyznać, że są nieźli.