To już zaczynało robić się niesmaczne. Cała ta wymiana zdań, konfrontacja, była zupełnie niepotrzebna. Nathair nie zamierzał już dłużej w niej uczestniczyć, zamierzając odsunąć od siebie wrogo nastawionego osobnika choćby siłą. Byleby trzymał swoje łapy z daleka od niego. Nawet kosztem swojego zdrowia. Parsknął cicho pod nosem, słysząc jego wypowiedź, choć chwilę później ponownie poczuł uderzenie w twarz. Lubi demonstrować swoją siłę.
– Kto by pomyślał, że z ciebie taki filozof. – rzucił prześmiewczo i napiął mocniej mięśnie, gotowy do kontrataku, ale nim zdołał wykonać kolejny ruch, dłoń mężczyzny brutalnie zacisnęła się na jego szyi. Złapał go obiema dłońmi za nadgarstek, wbijając pazury, które pozostawią po sobie ślad w postaci czerwonych półksiężyców, choć zdążywszy już nieco obeznać się z naturą ciemnowłosego, nie zrobi to na nim jakiegokolwiek wrażenia.
Na drobne sekundy zbrakło mu tchu, a w gardle zapłonął trawiący go od środka ogień. I chociaż trwało to tak krótko, że było jedynie pyłkiem w czasie, dla skrzydlatego ciągnęło się w cholerną nieskończoność.
Gdy tylko palce nieznajomego zwyrola poluzowały ścisk, a Nathair mógł nabrać więcej tchu, postanowił zareagować. Nie mógł pokazać przed nim swojej słabości, dać mu przewagi, bo potem nie będzie już odwrotu. Jasne, zgadzał się poniekąd ze słowami groźby, a sytuacja nie przedstawiała się zbyt pozytywnie dla niego, ale biernym chłopaczkiem do bicia nie zamierzał pozostać. Opuścił obie dłonie wzdłuż swojego ciała, i ostatni raz nabrał łapczywie powietrza do płuc.
– Pierdol się. – skomentował krótko wyraźnie zachrypniętym I zdartym głosem. Wyciągnął prawą dłoń i dotknął nią uda ciemnowłosego, a następnie poraziło prądem. Nie interesowało go, czy jego noga jest z metalu, czy też nie. To w tym momencie było nieważne. Wyważył moc na tyle, by go nie zabić i aby impuls elektryczny nie dotarł do serca. Porażenie elektrycznością tylko i wyłącznie tej jednej części ciała miało jeden cel. Sekundowy paraliż nogi, a co za tym idzie – siłą rzeczy wybicie z rytmu nieznajomego i ugięcie nogi pod jego własnym ciężarem. A to dało czas Nathairowi na uderzenie z pięści wprost w jego szczękę, a następnie wykorzystując wszystkie sprzyjające w tym momencie sytuacje, naparł na jego klatkę piersiową i z całej siły odepchnął go do tyłu. Powinien wylądować na tyłku. W końcu przez parę sekund powinien mieć niesprawną jedną nogę.
A kiedy tylko poczuł, jak znowu jest wolny, odskoczył na bok, na bezpieczną odległość i zaczął kaszleć, czując pieczenie w gardle, jakby połknął płonącą pochodnię. Zgiął się w pół i podparł dłońmi o lekko ugięte kolana, łapczywie nabierając w płuca powietrza.
Zaraz się podniesie.
Wiedział to. Wiedział doskonale. Musiał coś wymyślić.
– Porozmawiajmy, bo oboje nie wyjdziemy z tego cało. – syknął.
– Nie dam ci się zabić, to jest pewne. A jeśli już, to z pewnością zabiorę cię wtedy ze sobą. Dlatego porozmawiajmy. Normalnie. – warknął wbijając w niego spojrzenie nietypowych tęczówek.
To barbarzyńca. I prymityw. Oni nie potrafią rozmawiać.
No cóż, trzeba było wszystkiego spróbować.

”Pieprz się” cisnęło mu się ponownie na usta, ale tym razem ugryzł się w język w ostatniej chwili, nie chcąc więcej prowokować tego cholernego osobnika do kolejnych marnych przepychanek językowych. I jeżeli dym nikotynowy w jakiś sposób mu przeszkadzał, to skrzydlaty w żaden sposób nie dał tego po sobie poznać. I choć w jasnych oczach błysnęły kurwiki irytacji, to tak naprawdę ciężko było skonkretyzować co jest główną przyczyną. A być może wszystko jednocześnie. Dopiero w momencie, kiedy znalazł się w pozornie bezpiecznej odległości od niego, pozwolił sobie na uśmiech, który rozciągnął się na jego ustach. Nim ciemnowłosy mógł się poruszyć, skrzydlaty oddalił się od niego jeszcze o parę kroków, aż wreszcie dopadł do swojej broni i zacisnąwszy palce dookoła rękojeści katany, uniósł ją wyżej, zatrzymując na poziomie swoich wąskich bioder, celując ostrzem w agresora.
– Argument? – chłopak uniósł brwi wyżej w wyraźnym zaskoczeniu. On naprawdę był tak cholernie arogancki i zadufany w swojej mocy, że nie widział iż aktualnie jest na przegranej pozycji? Serio.
– Po pierwsze. – uniósł wolną dłoń I zamknął ją w pięść, wysuwając do gory tylko jeden palec, wskazujący.
– Z tego co teraz wiem, jesteś biomechem. A biomechy, tak samo jak android baaaardzo nie lubią elektryczności. Nie zawaham się użyć mocy jeśli zbliżysz się w moją stronę choćby o pieprzony centymetr. To raz. – uniósł drugi palec, środkowy, który dołączył do swojego brata. – Po drugie. Jak dobrze wiesz, anioły posiadają trochę więcej mocy niż posługiwanie się jednym żywiołem. – kąciki ust ponownie uniosły się w tryumfalnym geście, ale bardzo szybko ściągnęły się na powrót w wąską linię.
– A po trzecie, stary, ty teraz ledwo chodzisz. Dobra, ja wiem, męska duma, walka do upadłego i takie tam. Ale… po co? Dorwałeś swojego gościa, zrobiłeś swoje, ja zrobiłem swoje. I koniec. – wzruszył lekko ramionami, jakby to wszystko miało załatwić rozżalenia ciemnowłosego, chociaż w głębi duszy wiedział, że ten narwany osobnik prędzej odgryzie sobie język, aniżeli odpuści. Ale zawsze warto spróbować, prawda?
– A po czwarte… – przechylił głowę nieco na bok, a jasne kosmyki zdecydowanie za długie niż powinny, opadły na jego czoło i oko.
– Jestem przystojny i mogę dać ci buzi w czoło na pocieszenie.

Westchnął ciężko słysząc słowa mężczyzny. Serio można być aż takim ignorantem? Ale tak serio, serio? Pokręcił lekko głową z wyraźną dezaprobatą, a miecz zniżył się nieco, jakby Nathair nie był w stanie utrzymać już jego i tak niewielkiego ciężaru. Było to jednak jedynie złudą, gdyż tak naprawdę skrzydlaty nie odczuwał już potrzeby jako takiej samoobrony. Nie, nie dlatego, że nie czuł już zagrożenia, bo czuł, ale wiedział, że w tym wypadku będzie w stanie obronić się szybciej i efektywniej bez użycia broni.
– Zdejmij na moment klapki z oczu, na których napisane jest “pan I władca świata”. Ale spokojnie, spróbuję przedstawić ci to tak prosto, że nawet ktoś taki ja ty to wnet pojmie, chłopcze. – cóż, raczej nie było na miejscu zwracanie się w ten sposób do kogoś, kto wizualnie z pewnością wyglądał na starszego niż Heather.
– Sam powiedziałeś, że wykonujesz zlecenia. Czyli pracujesz jako najemnik. Czyyyli…? Czyli masz kogoś nad sobą. Szefa. Czy zleceniodawcę. Ale kogoś masz. Nadążasz? – uniósł jedną brew w geście pytania, ale nie dał mu dojść do słowa, gdyż chwilę później kontynuował. – Pewnie słyszałeś, że i my, anioły, też kogoś takiego mamy. Bo, uwaga, jestem aniołem. Tadam. Niespodzianka! I teraz słuchaj. Jako anioł, mam swojego zwierzchnika. Nazywamy go archaniołem. Rozumiesz? Czy twój umysł to pojmuje? Tak więc zarówno ja, jak i ty, wykonywaliśmy swoje zadania. Ale czy to oznacza, że chcemy przejąć pałeczki po naszych zwierzchnikach? Nie. No, przynajmniej ja nie chcę. Nie wiem jak ty. Teraz rozumiesz? – cmoknął cicho dalej kręcąc głową, lecz tym razem przesunął stopę w bok, powoli kierując się w stronę wylotu, gdzie dawniej znajdowało się okno. Na zewnątrz powoli przestawało padać i była to kwestia zaledwie kilkunastu minut. Tyle potrzebował Nathair, by wyjść cało z tej chorej sytuacji. Cholernych kilkunastu minut. Wystarczy go zagadać i wnet będzie już w drodze do swojego domu szybując w spokoju po niebie.
– No to musisz być cholernie uroczym facetem. – odrzucił kąśliwą piłeczkę I oparł się bokiem drobnych bioder o ścianę, stukając niemo ostrzem o swoją kostkę.
– Wiesz…. Tego akurat nie mogę ci dać. Skrzydła są mi potrzebne do latania I takich tam pierdół. I nie mówimy o moim ratowaniu tyłka, a o twoim. Zapomniałeś? – odchylił głowę lekko do tyłu i parsknął suchym śmiechem.
– To nie ja nie mogłem ruszyć się parę sekund temu. A nie sądzę, że twoje żelazne witki wytrzymają drugie podejście. Powiedzmy, że robię ci przysługę i proponuję rozejść się w spokoju. Idź robić te swoje smocze rzeczy dalej, a ode mnie się odpieprz. – tym razem uśmiechnął się cholernie przyjemnie, jak chłopiec proponujący staruszce pomoc w zakupach.
– Okej?

Rozłożył bezradnie ręce na boki, choć tak naprawdę było to sprzeczne z jego aktualnym nastawieniem I myślami.
– A mnie gówno obchodzi twoje zlecenie. – odpowiedział zupełnie szczerze. Od kiedy jesteś taki wulgarny? Odwrócił się podchodząc do miecza, który schował do pochwy i umocował z prawej strony swojego biodra, dochodząc do wniosku, że już dzisiaj raczej mu się nie przyda. Ciemnowłosy niekoniecznie wyglądał na takiego, który ma ochotę na samym końcu rzucić się na Nathaira i wyrzucić go przez okno. Chociaż nie, moment. Wyglądał na takiego. Ale jasnowłosy podświadomie czuł, że tego nie zrobi. Zabawa skończona. Równie szybko, co się rozpoczęła.
– Tak, tak, – machnął lekceważąco ręką w jego stronę, udając przy tym, że go słucha I przyswaja jego słowa, choć w rzeczywistości uważał je za wyjątkowo wkurzającą paplaninę szaleńca, na którego I tak już stracił wystarczająco dużo czasu. Deszcz ustał, a w powietrzu unosił się jego przyjemny zapach. Gdyby tylko był w lesie….
– Wiesz… twoje pierdolone witki zregenerowały się tylko dlatego, że ci na to pozwoliłem. – mruknął pod nosem, ale na tyle głośno, że biomech z pewnością go dosłyszał. – Prawda jest taka, że specjalnie potraktowałem cię delikatną siłą, żeby przypadkiem nie uszkodzić cię trwale. Można powiedzieć, hm… o! – uderzył obiema dłońmi o siebie, jakby w jego głowie pojawiła się iście genialna myśl. – Że poznałeś moją łaskę! Widzisz jaki dobry ze mnie anioł? – spojrzał na niego złośliwie, kiedy gramolił się już na wadliwej jakości parapet, właściwie będąc już jedną nogą na zewnątrz.
– Mam nadzieję, że już się nie spotkamy, Panie Zgryźliwy Staruszku. A jeśli nawet, to nie będziemy się do siebie wzajemnie przyznawać. To byłoby najlepsze rozwiązanie. Wracaj pan do molestowania niewinnych chłopców i rozładowywaniu swojej frustracji na nich. Żegnaj. – zasalutował mu, po czym przechylił się do tyłu i tyle było go widać. Ciemnowłosy mógł jeszcze usłyszeć trzepot skrzydeł, nim wreszcie nastała nienaturalna cisza, a on sam pozostał w rozpadających się ruinach jakiegoś bezimiennego domu.