Poszli najpierw na lewo by się okazało, że przyjdzie im oglądać koce.
- Czemu to zawsze muszą być psy... - zamarudził, jak typowa cebula bo niestety jego życiowe doświadczenie było aż przepełnione incydentami z tymi futrzakami. Skrzywił się więc gdy przyszło mu przełazić ponownie przez pogorzelisko rozciapcianych psiaków. Kroki stawiał ostrożnie, nie chcąc się przypadkiem wypierdolić w ten martwy "dżem".
Wraz z Ford przeszli do dalszej części by spotkać się z jednym, wielkim...niczym. No, może nie dosłownie, bo trafili na coś magazynu broni. Prawdopodobnie szajka zajmowała się zaopatrywaniem Desperatów w broń.
- Tylko uważaj by coś ci rączek nie upierdoliło. - Upomniał towarzyszkę wiedząc, że ta jest jedną z tych kobiet których wyprawa do galerii nie jara, lecz jak wyląduje w zbrojowni to miękną jej kolana, a ręce swędzą. Mógłby się założyć o żołądkową gorzką, że się nie powstrzyma i położy swoje łapy na jakiej grubej lufie. Parsknął by nawet z rozbawieniem gdyby nie był na misji i nie próbował zachować skupienia.
Butem przetarł kupkę piasku zebraną na podłodze. Podniósł wzrok ku górze.
- Ford. - Zawołał ja, sugestywnie na nią zerkając i pokazując bronią na klapę. Chciał by przestała się ślinić na widok cudzych luf i uchyliła klapę. Niech dziewczę ciągnie, a on będzie tym zerkającym. Oczywiście miał zamiar robić rozeznanie ostrożnie. Kto wie, czy ktoś tam tylko nie czekał na to by odstrzelić mu łeb.
Jeżeli nikogo nie wypatrzył, złożył broń do kabury i miał zamiar wyjść przez otwór na powierzchnię. Potrzebował wolnych dłoni by zrobić to wyjątkowo prawnie. Ciągle brał pod uwag, że ktoś mógł czyhać w większej odległości. Ryzyk fizyk. Taka praca.
Jeżeli bez problemowo udało mu się pojawić na powierzchni podał rękę drugiej eliminatorce coby ją podciągnąć.

Kto mógł przewidzieć, że los okaże się tak złośliwie niefortunny. Kaukaz nie był w stanie jakkolwiek zareagować, gdy klapa gruchnęła o ford. Początkowo oboje zbagatelizowali sprawę, Adrian spodziewał się, że towarzyszka zaraz zamarudzi i zacznie chwalić się swą znajomością przekleństw, lecz po kilku sekundach leżała już nieprzytomna na ziemi. Polak co prawda podjął się resuscytacji, próbując wyratować towarzyszkę, jednak z każda kolejną minutą uświadamiał sobie coraz bardziej, jak jego działania były bezsensowne. Uderzenie prawdopodobnie spowodowało pęknięcie czaszki, najpewniej uszkodzeniu uległ mózg, który chwilę potem zalał się krwią w skutek uszkodzenia dobrze ukrwionych tkanek miękkich. Gdy ten medyczny, ponury głos rozsądku doszedł do Spadzińskiego - ten przeklął bezsilnie i przez kolejną minutę wisiał w ciszy nad ciałem towarzyszki, by następnie podniósł się do pionu. Bez względu na wszystko - jego misja wciąż trwała.
- Po tym, jak jedna klapa ujawniła kolejną Polak próbował ją uchylić. Jeśli nie starczyło mu centymetrów, to chwycił oriona i pchnął lufą wieko.

Być może powinien bardziej okazać niezadowolenie ze straty przyjaciółki, lecz Kaukaz pomimo największych chęci nie mógł zapomnieć, że był żołnierzem. A żołnierz ma za zadanie wykonać misję, a nie się rozczulać. Dlatego próbował na nowo skupić się na celu. Podważył wieko. Zmrużył ślepia, kiedy to posypało się trochę piachu. Przepasł się na nowo Orionem zwalniając ręce. Wdrapał się po drabinie i nieznacznie wychylił z lornetką rozglądając się pobieżnie dookoła by ocenić w którym kierunku powinien zmierzać. szczególną uwagę zwrócił na znajdujące się w okolicy naturalne osłony trenu - te znajdujące się bliżej lub dalej.

Wylazł ze składzika i obejrzał się za siebie. Żółta rangerka wraz z niebieskim powinni być w zasięgu jego wzroku - a przynajmniej z tym drugim, który miał pilnować Żółtej po tym, jak ta została wyniesiona z piwnicy na górę i opatrzona. Kaukaz dał sygnał na migi, że idzie rozejrzeć się nieco po ruinach. Wątpił jednak by na cokolwiek, czy też kogokolwiek natrafił. Nie zakładał, jednak, że wrogowie się ewakuowali. Ciągle istniała szansa na to, że gdzieś się kręcą po okolicy. Trzymając się wiec w cieniu dzikiej roślinności kierował się ku ruinom na zachodzie. Gdy się znalazł wśród rumowisk, swoim snajperskim okiem wyłapał jakiś miarodajny punkt obserwacyjny i zamierzał się ku niemu udać by rozejrzeć się po okolicy przez szkło lunety Oriona, a w drodze do niego szedł ściskając bardziej podręczną broń - AJITa

Przeszukał okolicę, lecz nie natrafił na nikogo. Jeśli ktokolwiek im czmychnął to teraz prawdopodobnie był już poza ich zasięgiem. Próba pogoni była bezsensowna i niedaleko jej było do synonimu samobójczej. Eliminator opuścił więc swoje miejsce obserwacyjne z niezadowoleniem zauważając, że zmęczenie po akcji i głód dopadły go z jeszcze zwiększoną mocą. Przeklął pod nosem i postanowił wrócić do miejsca w którym znajdowała się Żółta i Niebieski. Tego drugiego spytał jak się o to co z żółtą. Wykorzystał też chwilę spokoju by się napić wody i oszukać tym samym trochę żołądek. Przed opuszczeniem miejsca jeszcze przeszukał poległych towarzyszy pozbywając ich tego co nie powinno wpaść w niepowołane ręce - przepustki i nieśmiertelniki z danymi były priorytetem.
- Musimy się cofnąć do miejsca zbiórki, gdzie radio łapało zasięg i to jeszcze przed zmrokiem - zakomunikował, a potem w trójkę udali się w wyznaczony przez siebie cel. Niebieski niósł żółtą, a Spadzinski ich w tym pochodzie ochraniał. Próbowali iść w taki sposób by jak najmniej rzucać się w oczy. musieli się oddalić nim drapieżniki zwęszą krew zabitych.