Stał nago przed zamkniętymi drzwiami, które przytrzymywał jedną ręką, tak by istniała między ludźmi z wewnątrz, a nim jakaś bariera. Ta jednak najwyraźniej bardzo szybko się skruszyła. Anioł który wyszedł do niego z łatwością ją forsował stając twarzą w twarz z wymordowanym. Spad poczuł się przy nim nieprzyjemnie malutki, lecz nie okazał trwogi. Sprawnie ją zamarkował, a kierujący nim obowiązek tylko mu w tym dopomógł.
- Tak, to ona. - przytakną, a potem przyglądał się z ulgą całemu zamieszaniu. Ulgą, bo istniała szansa na to, że im się uda.
- Jest nadzieja, przyśpieszmy kroku - Ludzkie stopy i słabe nogi Spada średnio sobie radziły, z ośnieżonym podłożem, dlatego też po tych słowach kolejne robił będąc pod wilczą postacią do której płynnie przeszedł. Łatwiej było mu też podążać w ten sposób za własnym tropem z powrotem do miejsca w którym leżała kobieta. Była osłabiona, znajdowały się przy niej wilczury należące do Spada. Ogrzewały ją zgodnie z poleceniem Spada własnym ciałem. Gdy wymordowany podszedł do niej wraz z nieznajomym do kryjówki, młode wilki podniosły uszy.
Spokojnie, nim nam nie zrobi. Przyszedł po kobietę.
Poinstruował wilcze towarzystwo , a sam zaraz potem podniósł spojrzenie na anioła kładąc po sobie uszy i wydając z siebie ciche skomlęcie. Niech się nie waha.

Znał uczucie towarzyszące stracie aż za dobrze. Nie potrafił więc odegnać retrospekcji z TEGO dnia, które na niego nagle spłynęły, gdy przyglądał się mężczyźnie kurczowo obłapiającego kobietę. Na chwilę odpłynął myślami, do starego siebie trzymającego w ten sam sposób swoją miłość. Gdyby wówczas posiadał takie same umiejętności co ten mężczyzna...Czy teraz by żyła...?
Podniósł uszy na baczność, kiedy to został przywołany do rzeczywistości.
Oczywiście, że zamierzał pomóc.
Zamachał ogonem na znak zgody, by zaraz potem zmobilizować się do zaprowadzenia mężczyzny najkrótsza drogą z powrotem do domu. Następnie zaś był gotowy wykonywać każde polecenie nieznajomego. ufał bowiem, że naprawdę zależy mu na kobiecie. Okrutnym byłoby odwrócić się w takiej sytuacji od niego. Naturalnie sfora popędziła za swym przewodnikiem w postaci rudzielca.

Po przekroczeniu progu mieszkania w typowo zwierzęcy zwyczaju otrzepał się z zaległego w futrze sniegu i wilgoci.
Tylko spokojnie. Bez robienia problemów. Możecie wypocząć, raczej nic nam tu nie grozi.
Porozumiał się ze swoją sforą, dając im do zrozumienia, że nie chce kłopotów. Jego dzieci, jakby zrozumiały - zresztą kiedy to ostatnim razem miały pod łapami ciepłe drewno? szybko poczuły się znużone, a spad nastawił uszu na słowa anioła po tym, jak przypatrywał się przez chwilę szczeniętom. Następnie bez skrępowania przybrał swoją ludzką postać odrzucając rude pasma włosów na plecy i siadając sobie ze zmęczeniem na podłodze.
- Och...- westchnął smutno, przenosząc spojrzenie na zmarnowaną wilczycę. Być może to dlatego, że od kilku lat wilki były mu bliższe niż ludzie, może własnie z tego powodu poczuł jak nikt inny swego rodzaju solidarność - Nie wiem...może mógłbym pomóc...? sam odchowałem te trzy od szczeniaka. Ich matka została zagryziona przez coś w lesie. są ze mną już prawi trzy lata. Ten mniejszy nieco ponad rok. Mógłbym ją spróbować odciążyć. W mojej sforze mam wilczycę - Kimi. Co prawda jeszcze nie miała potomstwa, lecz gdy Lorne, ten własnie najmłodszy, do nas dołączył to go wykarmiła. Instynkty są w niej silne - nieśmiało zaproponował. szkoda byłoby, gdyby Luna padła z wyczerpania. Tym bardziej, że oznaczałoby to również śmierć tych młodszych, niesamodzielnych wilczków.