- Kurwa mać! - wyrwało się z gardła skupionej wężycy, gdy zobaczyła efekt ataku anioła na jej ukochanego brata. Poblask elektrycznych łuków otaczających ostrze pierzastego powiedział jej wszystko, co wiedzieć potrzebowała. Musiała uratować Charliego za wszelką cenę - Kirin, choć waleczny, zupełnie nie zwracał uwagi na taktykę, a Garry'ego praktycznie nie znała. Nie mogła przewidzieć ich posunięć. Nie zważając już na ciche podejście, wyjęła też Desert Eagla i zaczęła ostrzeliwać każdego skrzydlatego, który ośmielił zbliżyć się do Fenrira. Druzgoczący nawał pocisków lecący z dwóch pistoletów na raz powinien bez problemu ostudzić zapędy aniołów do dobijania leżących.
Jak się okazało, porzucenie cichego podejścia nie było głupim czynem, bowiem tuż obok niej pojawił się nowy uczestnik walki, jawnie obierający sobie za cel pierzastych. W takich warunkach nie odskoczyła i nie podziurawiła delikwenta - spokojnie kontynuowała osłonę brata. Następnie kątem oka dostrzegła Christophera i w myślach odetchnęła z ulgą. Kawaleria przybyła. Choć w innych okolicznościach nie nazwałaby Blacka kawalerią, to jednak teraz cieszyła się na jego widok.
Przestała postępować do przodu i choć dalej osłaniała głównie brata, zaczęła starać się uważać na członków DOGS, których zrobiło się tu podejrzanie dużo.

Momentami do jego mózgu docierało więcej sygnałów, niż umysł Kirina był w stanie jednocześnie przyjąć. Chaotyczna walka pochłonęła go całkowicie, a ciało pomimo wielu nowych ran poruszało się mimowolnie w rytm szaleńczego tańca wymordowanego, do którego zaprosił on swojego przeciwnika. Wszystko zdawało się odbywać w zwolnionym tempie wymuszonym przez paraliż ciała jak i marznącą na jego ciele wodę. Jeszcze gorzej byłoby, gdyby po prostu się poddał uznając chłód za sygnał do zrezygnowania z dalszej walki. Doberman postanowił wręcz przeciwnie, zmuszając każdą partię mięśni do słuchania poleceń wydawanych przez mózg, do ciągłego ruchu, który mógłby rozgrzać wnętrze na tyle, by mrowienie na ciele ustało i zamieniło się w przyjemne ciepło wysiłku.
Kątem oka dostrzegł padającego Fenka, na którego dawka prądu podziałała jak można było się spodziewać, wywołując przymusowe omdlenie, cholerne mechaniczne części, to zapewne przez nie, pomyślał przez sekundę wymordowany, lecz w następnej jego obraz miało przesłonić ciało atakowanego anioła. Nadal był najbliżej skrzydlatego, który postanowił poczęstować ich dawką prądu zdolną zjeżyć cały oddział psów. Jakikolwiek był stan istoty, która poświęciła się rażąc w wodę, dłonie wymordowanego miały go dosięgnąć i dotkliwie masakrować, do czasu aż tym razem na pewno wyzionie ducha. Nawet niezdolnego do obrony miał zamiar ciąć i okładać tak długo, aż odczuje przesiąkającą jego ciało satysfakcję, tylko po to, by ewentualnym ciałem miotnąć w kolejnego najbliżej stojącego anioła, rzucić się zaraz z nim i wyłonić zza ciała niespodziewanie z zamiarem ataku. Ruszył nieco schylony, jego celem było pochwycenie przeciwnika i powalenie go na ziemię. Jeżeli tylko by się udało, wykorzystał by swój nóż do zadawania ran, jeżeli jednak nie, po prostu chciał wybić go z równowagi i uniemożliwić dalsze używanie mocy. (W sumie trudno mi z tego wyczytać, który z żyjących aniołów jest najbliżej, ale jakikolwiek by to był, jest celem Kirisia).

Nietykalność przerwana. 1/3 posty odpoczynku.

Wężyca wysyczała przekleństwo, kiedy lodowate sople wbiły się w jej ciało. Na chwilę przerwała ogień, zajmując się utrudniającymi ruchy igłami. Ułamała je tak, by z piersi i ramienia wystawało jej najwyżej dziesięć centymetrów lodu. Nie wyjmowała ich, bo wiedziała, że przez to prędzej czy później się wykrwawi. Musiała więc znieść tą niedogodność.
Odwróciwszy głowę do Skoczka, rzuciła tylko
- Bierz lodowego.
Po czym sama obrała na cel anioła najbliższego Kirinowi. Charliego nikt nie atakował, a do żyrafy czuła pewien sentyment, nie mogła pozwolić, by przerośnięte kurczaki zabiły jej kumpla tylko dlatego, że wpadł w bojowy szał. Głowa, głowa, kolana, łokcie. Celowała tak, by wyeliminować ich całkowicie lub choćby częściowo. Roztrzaskać rzepki, stawy łokciowe. Nie zadowoliłaby się zwykłymi ranami, z bezlitosną precyzją wybierała konkretne miejsca na ciałach przeciwników.
Co kilka sekund kątem oka obserwowała lodowego anioła, by uniknąć następnej salwy sopli.
Rana piersi utrudniała oddychanie, mięśnie rąk powoli się męczyły. Odrzut z pistoletów nie był mały, jednak z siłą wymordowanego mogła go spokojnie negować.

| Ruch Jinxa, bo nie może odpisać:
"Użycie artefaktu - Mgła dookoła niego zacznie gęstnieć i się rozrastać, "spływając" na te anioły. Da mu to atak + chwilowe zasłonięcie przed ich wzrokiem. "

Tak bardzo zagubiona, jeśli chodzi o kolejkę.


......Christopher zaklął cicho, widząc nagłą aktywność u aniołów. W miejscu bezpośredniego starcia Skrzydlaci i wymordowani mieszali się coraz bardziej, co czasem uniemożliwiało mu oddanie czystego strzału. Akurat w momencie przeładowania (cóż, liczył naboje, ale od broni niestety zbyt wielkiej pojemności nie można było wymagać), jeden z obrońców wysunął się do przodu, co Pudel skomentował mało przyjemnym przekleństwem i nieco nerwowymi ruchami, gdy starał się jak najszybciej z powrotem wrócić do gry. W końcu wycelował, ledwo co rejestrując słowa wężycy, ponownie biorąc poprawkę na odrzut i strzelił w kierunku "lodowego" anioła, od razu mierząc w głowę, a potem korpus, tak dla pewności, że trafi. Gorzej, że przy tej odległości i ruchomości celu kula mogła się omsknąć, dlatego Skoczek ponownie nie puszczał salw, by przypadkiem nie trafić w któregoś z DOGS. Branie poprawek było irytujące, ale nie trwało długo biorąc pod uwagę doświadczenie Christophera w obchodzeniu się z bronią. Przecież jakieś te tysiąc lat przetrwał. Tak czy owak, celował, by zabić albo jak najbardziej zranić.
Tymczasem podchodząca z drugiej strony Rainbow najwyraźniej nie została jeszcze zauważona, jednak Pudel pewnie zbyt długo nie będzie miał takiego szczęścia. Przeanalizował położenie dobermanki i ponownie zaczął strzelać, celując w najmniej obleganego anioła. W tym samym momencie wymordowana wystrzeliła do przodu, pokonując ostatnie metry sprintem i zaatakowała nożem najbliższego Skrzydlatego (cholera wie, który to będzie, albo ten jeszcze nieatakowany albo mniej oblegany, bądź na spółkę z Kirinem)

Obecność kogoś do pomocy w pierwszy momencie nieco go zdezorientowała, nie był przygotowany do walki w duecie, jeżeli z daną osobą nie przebywał za długo. Chwila zawahania pomogła mu jednego na nowo zorientować się w sytuacji, a przede wszystkim z położeniem i działaniami swojego przeciwnika, a także upewnić się o położeniu swoich własnych ran. Było ich sporo, nawet cholernie dużo i gdyby nie potworna siła i determinacja wymordowanego, dawno już kwiczałby na ziemi z bólu. Członek za członkiem odmawiały mu posłuszeństwa i najwspanialsza wiadomość dla Kirina to nie była. Zbłąkana kula dodatkowo zepsuła mu humor, gdyż dobrze wiedział, że to ktoś z sojuszników zgotował mu taką niespodziankę, nie szukał jednak autora tak niecelnego strzału, a od razu zajął się ponownym traktowaniem nożem swojego przeciwnika. Jego ruchy były spowolnione, nadal używał obu dłoni do cięcia, bo jedna z nich porażona wcześniej prądem poruszała się zdecydowanie za wolno.
Pomoc Rainbow okazała się mimo wszystko zbawieniem, podwójny grad ciosów padający ku aniołowi powinien uniemożliwić mu atak ognistymi kulami. O to zadbał przede wszystkim żyrafowaty, celując w dłonie swojego przeciwnika, wytrącając go z równowagi i uniemożliwiając koncentrację potrzebną do użycia mocy. Po raz kolejny ataki miały zabić, nie było momentu na litość. Reszta towarzyszy broni radziła sobie najwyraźniej z resztą aniołów, toteż on skupił się jedynie na skrzydlatym w obrębie jego pola widzenia. Dopiero kiedy upewni się, że ognisty anioł wyzionie ducha, pomyśli nad wsparciem reszty. A istot związanych z ognień nie lubił szczególnie przez zdarzenie sprzed paru tygodni, którego ślady w postaci poparzonej głowy widoczne były do teraz.

Nietykalność, odpoczynek 2/3

......Pudel warknął krótko, czując nagłe rozprzestrzeniające się po ciele zimno. Gwałtowny skok adrenaliny sprawił, że receptory bólowe chwilowo zostały wyłączone z gry, jednak było mało prawdopodobne, że potrwa to dłużej niż parę minut. Sytuacja zaczynała mieć zabarwienie kryzysowe i zamiast wygrywać, członkowie DOGS gwałtownie tracili przewagę. Anioły ewidentnie były cięższe do wyeliminowania niż ludzie. Ci po postrzale w brzuch odpadają z rozgrywki, a Skrzydlaci najwyraźniej pomimo bycia na wpół pociętymi w dalszym ciągu  uparcie trzymają się życia. Cóż, daj komukolwiek coś do stracenia, a będzie o to walczył do cholernej śmierci. Skoczek jednak już raz życie stracił, nie zamierzał robić powtórki z rozgrywki. Wątpił, by tym razem udało mu się powstać z martwych.
- Cholerny żywot - mruknął sam do siebie, dotykając ostrożnie niezranioną dłonią sopli, zbierając część krwi.
Jedna strona ciała odpadła mu z gry, strzelanie z prawej (załóżmy, że to w te przedramię oberwał, bo akurat to nie było opisane) ręki byłoby szaleństwem, ale lodowy anioł raczej nie zamierzał czekać, aż podejmie jakąś decyzję.
- Naprawdę nie mógłbyś już po prostu paść na ziemię - parsknął Skoczek, strzelając w stronę głowy lodowego z lewej dłoni.
Odrzut zachwiał nim trochę i przypomniał o soplu w obojczyku, jednak Christopher jedynie zagryzł zęby i wystrzelił ponownie.
Przeładował ponownie broń, z rezygnacją spoglądając na towarzystwo. Zakładając, że pozbył się lodowego (jeśli musiał, władował w jego cały magazynek) i ruszył biegiem do przodu. Trochę koślawym, ponieważ rana w obojczyku doskwierała mu najbardziej, jednak musiał w końcu podejść bliżej. Zaczął strzelać, wpierw do supporta, a później półoraręczniaków, strzelając seriami, chociaż powinien zacząć oszczędzać amunicję.
+
Rainbow na razie nie używała mocy, jednak pomimo rannej kostki przerzuciła się na następnego Skrzydlatego, któregoś z "mniej rannych" półtoraręczniaków
|| Tak bardzo marny post, ale co innego pozostało...

Splunął krwią gdzieś w bok, po czym wykrzywił usta w szerokim uśmiechu, wpatrując się przed siebie. Uniósł wierzch prawej dłoni i przetarł usta, rozkoszując się przyjemnym bólem, które rozchodziło się po jego ciele, głośno krzycząc, że żyje. Wreszcie jakieś zerwanie z codzienną rutyną. Już zapomniał jak bardzo tęsknił za tymi wszystkimi wypadami DOGS. Jak tęsknił za mordobiciem i samemu otrzymywaniem ran. Sięgnął prawą ręką do tyłu i przesunął opuszkami palców po rękojeściach wbitych noży. Powinien je wyciągnąć, to było jasne, ale jeszcze nie. Póki co stanowiły same w sobie „opatrunki”, więc musiał paradować z wystającymi nożami z jego ciała do momentu, jak zabawa z aniołami wreszcie się uspokoi. Żałował tylko, że nie została poparzona jego prawa ręka. Z brakiem czucia mógłby nią o wiele więcej zdziałać niż z ranną lewą. No ale cóż. I tak musiał odczekać w pozycji przykucu, aż jego ciało wyzbędzie się tego cholernego mrowienia przykurczów. Wnet powinny przejść. Bo póki co, to właśnie one stanowiły największą przeszkodę do dalszej zabawy. Nie ból, z którym potrafił sobie poradzić od lat.
Mimo wszystko nie zamierzał siedzieć bezczynnie. Złote spojrzenie wbiło się w anioła, w które ciele znajdowało się przynajmniej pięć kul, jak nie więcej. Tak naszpikowany metalem stał się idealnym celem dla Jinxa. Palce prawej ręki, której łokieć był swobodnie oparty o kolano, zaczęły poruszać się w dziwny sposób. Zamiarem wymordowanego było poruszenie kulami w postrzelonym ciele anioła, tak, żeby torowały sobie kolejne ścieżki do innych narządów wewnętrznych skrzydlatego, niszcząc w jego ciele wszystko to, co spotykały na swojej drodze, dewastując je od środka, by ostatecznie rozerwać ścięgna, tkanki i skórę, i znaleźć ujście poza ciałem anioła, wywołując w nim krwawienie wewnętrzne, a być może nawet przerwać dopływ tlenu do serca.
Czując się coraz pewniej, Jinx poruszył nieco lewą dłonią, zamierzając najbliżej stojącemu aniołowi za pomocą mocy wyrwać miecz, by ten odwrócił się przeciwko niemu i wbił się w gardło, pozwalając udławić krwawymi szczynami. A jeżeli ktoś postanowił wykorzystać fakt, że Jinx był skupiony na zabijaniu poszczególnych istot, to mógł się nieco przejechać, gdyż wymordowany nawet na chwilę nie przestał poświęcać uwagi otoczeniu, gotowy w każdej sekundzie, w każdym czasie użyć zasłony z jego mgły, która niczym nocny całun opadłaby na potencjalnego przeciwnika i agresora, odbierając mu wszystkie zmysły.

- - - -

Magnetokineza - 1/3
Ewentualnie mgła - 2/3

post słaby, bo spałam ponad 13h, lel. Swoją drogą, nie, nie przeciągam struny Blight, ale jak mnie nie ma, to mnie nie ma i nie wyczaruję postu, nie będąc przy laptopie, a co nie jest zależne ode mnie. Logiczne, nooo.

Kolejne uderzenia sopli w ciało zachwiały nią, zacisnęła zęby z bólu, lecz z drugiej strony rozdrażniły i pobudziły ją do agresywniejszej walki. Ułamała je, tak jak to zrobiła z poprzednimi. Ręka, ręka, brzuch i noga. Czy ten pierzasty skurwiel planował znak krzyża czy to samo tak wyszło? Nieważne, zostawiła go Blackowi, gdy tylko zobaczyła, że Arctos odpuścił sobie dalsze nadziewanie jej.
Zmełła w zębach przekleństwo, kiedy jej kula zraniła Kirina, nie taki był plan. Nie mogła dalej strzelać w tłum, zbytnio ryzykowała pozabijanie DOGSów, by mogło się to opłacać. Rozejrzała się za możliwym celem i wtedy zdała sobie sprawę, że anioł odpowiedzialny za podtapianie Żyrafy unosi się swobodnie w powietrzu, nikt go jeszcze nie sprowadził na ziemię.
Wycelowała więc w wodnego anioła - chciała przestrzelić mu głowę na wylot, choć w ostateczności zadowoliłaby się uszkodzeniem mu skrzydeł i zrzucenie wprost na rozjuszonego Kirina.