- O co ci kurwa chodzi. - Fuknął skonsternowany, nie wierząc o co też kierowcy się rozchodzi. Nieco podirytowany ruszył się więc z miejsca chcąc zrozumieć o co ten cały ramadan. Nie przeszedł jednak kilka kroków, a grunt pod stopami mu...znikł.
- O cho...- Zdążył się tylko skrzywić i polecieć w ciemność. Próbował się chwycić czegokolwiek, lecz próba ta skończyła się tym, że z łoskotem wylądował na dnie trzymając w garści grudę ziemi. Leżał tak na niej nieruchomo, przez kilkanaście sekund by zaraz potem przekręcić się ze stęknięciem bólu na plecy.
- No i kurwa wpadłeś
O kurwa, medal spostrzegawczości temu panu.
Zmarszczył gniewnie brwi.
- Trzeba było od razu wspomnieć o jebanej dziurze to bym nie wpadł, bystrzaku, a nie, kurwa...- Sfrustrowany leżąc kopnął z czułości wegetującego nieopodal niego kierowce. Od razu tego pożałował. Z warkotem przez zaciśnięte zęby pojął, że coś nie tak z jego nogą. Złamana? Skręcona? Zwichnięta?
W akompaniamencie westchnień wstał, podnosząc to opuszczoną broń, to latarkę która pretensjonalnie świecił ku górze.
- No świetnie. Jak dobrze, że zawsze można na ciebie liczyć, Handoru. - Zauważył kąśliwie, gdy tylko dotarło do niego, że sami stąd nie wyjdą. Skrzywił się.
Swoją drogą skąd się wzięła ta dziura? Czyżby Kira aż tak nudził się podczas swojej warty? A może...
- Cholera...spadałeś z widelcem w ręce, czy co?- Nie mógł nie skomentować ran ziejących z poszarpanego munduru kierowcy. Chwilę potem przyłożył palec do komunikatora przy uchu chcąc go uruchomić. Nie będzie się przecież darł jak pojebany
Pierwsze co mógł usłyszeć Kira to ciężkie, niedowierzające sapnięcie.
- Tu. Jest. Dziura. - wyartykułował jednocześnie przeciągając ręką po twarzy -  Patrz więc pod nogi. Po prawej od transportera, głęboka na 4-5metry? Tak sądzę. Sami nie wyjdziemy. Rozpierdoliłem przy spadaniu nogę. Prawdopodobnie coś w kostce, a Hanoru po drodze zaatakował chyba wścieknięty mikser. - Zakomunikował, nie zdając sobie jeszcze sprawy ze zbliżającego się niebezpieczeństwa. Niewiedza to momentami piękna rzecz, co nie?


||Przepraszam za eycję, lecz jestem derpem i nie umiem czytać. Nie wiem czemu zrozumiałam, że dziura ma tunel na 3m szerokości, a nie, że ma 3m szerokości <.>

Zatrzymał się gwałtownie, gdy tylko wyświetliły mu się wyniki skanowania. Do obozowiska zbliżały się jakieś stworzenia. Najprawdopodobniej dzikie zwierzęta lub wymordowani. W każdym razie, odczyty nie wyglądały jakby tu było stado puchatych króliczków, a raczej wataha psów. Kolejny powód dla skrzydlatego by nie lubić tych stworzeń...
Cholera.
Spojrzał przez ramię na naukowca, który stał zaspany kilka metrów dalej.
- Coś zbliża się do obozowiska. Wskakuj do transportera i nie wychodź, dopóki ci nie powiemy. Szybko - rozkazał, rzucając do niego włączoną latarkę, a później kluczyki do samochodu. Zdecydowanie nie chciał mieć teraz na głowie jajogłowego, a blaszana puszka (zwana również transporterem) wydawała mu się względnie bezpiecznym miejscem. Na pewno bardziej niż płócienny namiot.
Ruszył dalej w kierunku Kaukaza, gdy usłyszał dobiegające stamtąd hałasy. Skrzywił się, wyjmując krótkofalówkę.
- Przyjąłem - zakomunikował, w odpowiedzi na słowa eliminatora.
- Wyciągnę was stamtąd, ale mamy też inny problem. Coś się zbliża do obozowiska. Sześć psowatych. - Wyłączył nadawanie i przypiął komunikator do munduru, na wysokości piersi. Rozłożył skrzydła i wzbił się w powietrze, by lepiej ocenić sytuację i zmniejszyć prawdopodobieństwo, że i on właduje się do jakiejś dziury albo rzuci się na niego jakiś kundel.

...Zbierz się jakoś i trzeba stąd wyjść, zanim zrobi się nas tu za dużo.
- Zdradź mi jedno - jak chcesz wejść po pionowej ścianie? - Rzucił retorycznie, nie oczekując odpowiedzi, a jedynie tego, by kierowca zastanowił się na swoją egzystencją we wszechświecie. Zwłaszcza, gdy zaraz potem wyjebał latarkę. Na ponad 4 metry w górę. Niechcący. To było dla Adriana zdecydowanie za wiele. Choć podczas misji rzadko wybuchał tak teraz nie mógł tego nie zrobić. Podszedł i i stanowczym ruchem chwycił za fraki kierowce, przygważdżając go do ściany. Tak, zarwało go przy tym w plecach, nodze, a głównie w ramionach, lecz to go nie powstrzymało.
- Możesz, kurwa, przestać się miotać niczym jebana ćma? Czy chcesz bym może stłukł ci co jeszcze? - Wychrypiał, mierząc go swymi stalowo-szarymi ślepiami. Sytuacja przestawała go bawić. Rozumiał, że Hondaru nie zamierzał wyrzucić latarki, lecz gdyby zachował jakiś pokój to by do tego nie doszło. Gdyby również się ogarnął i byłby bardziej rzeczowy to eliminator również nie musiałby dzielić z nim teraz dołu. Taka niekompetencja kosztowała czeto czyjeś życie. Na szczęście oni obaj jeszcze oddychali. Jeszcze. Adrian puścił go pozwalając osunąć mu się na ziemię.
- Jeśli stąd zaraz nie wyjdę to stracimy kierowcę. - Pozwolił sobie zamarudzić. Nie mógł się powstrzymać. Choroba, obrażenia, jak również niefortunne przypadki sprawnie szargały jego cierpliwością. Nieco do pionu doprowadził go kolejny komunikat skrzydlatego, sprawiając, że na nowo zyskał nieco ogłady. Przykucnął na ziemi i sięgając po oriona. Celował ku górze, w wylotowy otwór dziury, mając wizję w noktowizji. Jeśli coś się zbliżało, Adrian jakoś przeczuwał, że przy jego szczęściu istnieje spore prawdopodobieństwo, że to coś wleci w dziurę. Najlepiej, jakby wleciało żywe, lecz spadło na nich już martwe.
Odbezpieczył więc snajperkę, nakazując gestem kierowcy ciszę.

Skrzydlaty wzbił się w górę, rozglądając się dookoła w poszukiwaniu wykrytych wcześniej kundli. Fakt, że naukowiec jakimś cudem zdołał się sam ukryć nieco go pocieszył. Zawsze to miło, kiedy ktoś grzecznie cię posłucha i nie musisz mu później ratować tyłka, powstrzymując się od zjechania go od góry do dołu.
Włączył termowizję, by móc łatwiej namierzyć swoje cele. Mimo wszystko dostrzeżenie czerwonej plamy było znacznie łatwiejsze niż czegoś o "innym odcieniu zieleni", jak to wyglądało w wypadku noktowizora. Jeśli jednak okazało się, że stworzenia podległy jakiejś mutacji, która utrudniała wykrycie ich za pomocą termowizji, przerzucił się jednak na noktowizor.
- Dwa do was idą - rzucił do Adriana w ramach ostrzeżenia, zanim zaczął strzelać, celując w głowę lub klatkę piersiową bestii. Najpierw na celowniku znalazły się stworzenia zbliżające się do Kaukaza i kierowcy, a później inne, które widział.
Jeśli udało mu się pozbyć wszystkich, które widział, włączył ponownie skanery, aby sprawdzić czy któryś jeszcze się nie ukrył.

//Sorry za krótki post, ale nie bardzo mam co pisać.

Boże proszę, daj mi siłę i...siekierę.
Wznosił w myślach modły w kierunku istoty wyższej. Niestety Bóg był na wakacjach więc wniosek Kaukaza zdąży sobie jeszcze poleżeń i wyblaknąć na biurku nim Ten wróci. O ile w ogóle wróci. Do tego czasu pozostaje mu zgrzytać zębami i przecinać w myślach kierowcę w pół widelcem. W rzeczywistości zaś fuknął i wypuścił poły jego munduru z rąk. Poczuł ulgę gdy napięte mięśnie barków się rozluźnił. - Nie odzywaj się już więcej. - Luźno zaproponował, posyłając mu ponury uśmieszek. Nie był w humorze i w stanie do przekomarzań. Właściwie obaj nie mieli również za dużo czasu i możliwości by kontynuować gierkę, bo zaraz do dziury wpakowało im się...psowate coś. Zeskoczyło nagle, tak, że przygotowany na taką możliwość Kaukaz nie był wstanie zareagować. Będąc na kuckach zaraz znalazł się na tyłku. Zacisnął zęby i wydał z siebie syk. Chciał strzelać, lecz powstrzymał się, wiedząc, że na tak małej powierzchni mógłby zabić nie tylko zwierze, lecz również kierowcę, a jego bezpieczeństwo było priorytetem.
Gy zwierz znajdował się pomiędzy nimi, Kaukaz sięgnął w jego kierunku ręką chcąc wykorzystać okazję i załapać je za jedną z tylnych łap/ogon i przyciągnąć do siebie. Ruch ten mógł sprowokować zwierzę do tego by się nagle odwróciło i rzuciło na powód szarpnięcia. Adrian przewidując taką możliwość drugą rękę w poziomie, tak, że przedramię przysłaniało mu twarz i w razie czego stanowiło pierwszą przeszkodę w której stworzenie mogło zatopić zęby.
Następnie ręka która chwilę wcześniej pociągnęła za łapę chwyciła ją teraz pewniej w kłębie przyciągając do ziemi. Adrian warknął z bólu, czując go w ramionach. Nie zamierzał jednak spuszczać z tonu. Zamierzał sprowadzić bestię do parteru i ograniczyć jej ruchy - w tym właśnie celu wpełznął na nią okrakiem i nogami wspomaga utrzymaniu jej w miejscu. Następnie nie tracąc czasu nagląco nakazał kierowcy podać mu nóż. Zwierzę było zbyt krępe by mógł sobie porazić z nim gołymi rękami. Nie miał na to w tym momencie sił. Wystarczająco dużo wkładał w utrzymanie bestii. Nie mógł sobie pozwolić na grzebanie w swoim ekwipunku w poszukiwaniu ostrego narzędzia. Obie ręce miał zajęte utrzymywaniem łba lub też utrzymywaniem go jedną ręką uniemożliwiając zwierzęciu szamotanie i rozszarpanie tej którą potencjalnie była trzymana w jego zębach. Gdy kierowca podał mu ostre narzędzie zamierzał dobić zwierze wbijając mu nóż w krtań.

Zestrzelenie stworzeń wcale nie było takie łatwe. Kira szybko zorientował się, że jego obawy się potwierdziły. Nie mieli do czynienia ze zwykłą grupką psów, a czymś zmienionym przez wirusa. Normalne zwierzę było jednak znacznie łatwiej powalić nawet jeśli było sprytne. Przeszło 20 lat praktyki, mechaniczne ulepszenia i dwie lufy wcale nie były takie łatwe do przechytrzenia.
Abukara widząc, że pozbycie się napastników będzie większym wyzwaniem, skupił ostrzał na jednym osobniku, zbliżającym się do dziury. Na tego, który już do niej zanurkował raczej niewiele mógł poradzić. Była zbyt wielka szansa, że trafi któregoś z towarzyszy. Z resztą, nie mógł przecież sam ratować im wszystkim tyłków. W dole było dwóch wojskowych w tym jeden eliminator. Z jednym kundlem chyba dadzą sobie rady.
Dlatego też skrzydlaty zaczął ostrzeliwać utykające zwierzę. Celował nie tylko w nie, ale również przed jego pysk i na boki, zalewając je gradem pocisków, którym już nie tak łatwo można było uskoczyć.
Jeśli udało mu się w końcu pozbyć zwierzęcia, sprawdził co z resztą i jeśli nadal znajdowały się w pobliżu obozowiska, również je ostrzelał w ten sam sposób. Nie miał jednak zamiaru specjalnie się za nimi uganiać. W namiocie nie znajdowały się żadne niezbędne do przetrwania rzeczy. To, co najważniejsze było przecież w transporterze.

Gdy bestia wyzionęła ducha...Kaukaz rozluźnił się i zaczął oddychać, tak, jakby przez ostatnie dwie minuty wstrzymywał oddech - gwałtownie, głęboko. Nie dało się ukryć, że ta szarpanina kosztowała go wiele energii. Za wiele. Teraz wolną ręką chwycił za pysk martwego stworzenia by wyciągnąć poszarpane przedramię. Skrzywił się, zacisnął zęby, syknął...udało się. Było za ciemno by dokładnie mógł ocenić stan, lecz nieprzyjemnie promieniujący ból i ciepła posoka opływająca przyciśniętą do rany dłoń mówiła aż nadto sama za siebie. Nie żałował jednak, był zadowolony, że udało mu się uchronić kierowcę, jednak nie był pewien czy drugi raz mu się to powiedzie, jeśli dojdzie co do czego. Czuł, bowiem, że jego ciało mu nieprzyjemnie ciąży. Przez ostatnie dni zdecydowanie za często przelewała się jego krew i teraz gdy upust tejże był obfitszy niż ustawa przewidywała bardzo to odczuwał. Oparł się na nowo o ziemną ścianę przetrzymując ranę.
- Nie żeń się nigdy, chłopie.
Przeniósł na kierowce zmęczone ślepia i wyszczerzył się pozwalając sobie na nieco zachrypnięte parsknięcie, by zaraz potem przenieść wzrok ku wylotowi z dziury. Miał nadzieję, że nic do niej już nie zajrzy - prócz Kiry. W innym przypadku nie był pewien czy może zagwarantować bezpieczeństwo towarzyszącemu mu człowiekowi.