Dzień dobry, dzieci, dzisiaj czerwonookie dziwo zamierza wam opowiedzieć o tym, jak Longfellow stracił żonę w wielkim pożarze.

Stephen King, Lśnienie.

Strona 380.

- Przytrzasnęłam sobie rękę drzwiczkami samochodu na lotnisku - mówi, myśląc o wszystkich sytuacjach, kiedy po pobiciu przez Toma, a jeszcze wcześniej przez ojca, musiała uciekać się do kłamstwa.

"To", Stephen King miałem bliżej coś jeszcze, ale miało <300 stron i jak tematycznie, ten sam autor :3c

Strona 111.

"Ojciec mi insynuuje!"

"Tango" - Sławomił Mrożek

Strona 202

"Obejmując kolana ramionami, Anna siedziała na krawędzi chodnika przy Volkungagatan i poprzez korony drzew spoglądała na budynek policji i sądu po drugiej stronie strumienia Fattighus."

Rozgwieżdżone niebo, Lars Wilderäng.

Strona 362

Jeżeli ktoś zostanie obudzony w środku nocy wśród ognia, chaosu i burzy, żeby dowiedzieć się, że świat się wali, wówczas znacznie lepiej jest przez jakiś czas dostawać rozkazy niż je wydawać.

Pan Lodowego Ogrodu – Jarosław Grzędowicz

Strona 61.

Poeta stropił się, ale nie na długo, nagle doszedł bowiem do przekonania, że profesor niezawodnie musi znajdować się w domu numer trzynaście i to niewątpliwie w mieszkaniu pod czterdziestym siódmym.

„Mistrz i Małgorzata”, M. Bułhakow.

str. 477

Percy nigdy nie uważał Pana D. za kogoś, kto wnosi spokój w otoczenie, ale nagle wszystko ucichło.

Rick Riordan, Olimpijscy herosi, tom 3: Znak Ateny

Strona 213

„— Syn Gorfyddyda, Cuneglas, jest rozsądnym człowiekiem i pragnie pokoju — stwierdził Arthur. — Musimy dać mu czas na przekonanie ojca, że jeśli znów nas napadnie, straci nie tylko rękę.” — Zimowy Monarcha, B. Cornwell.

str. 400

Drake mógł tylko wrzeszczeć i przeklinać, ale mięśnie twarzy odmawiały mu posłuszeństwa i nawet to mu nie wychodziło.
— Nie zrobię tego — załkał Panda. — Nie odpiłuję mu ręki.
Po tych słowach do bólu dołączyło przerażenie. Ręki? Oni chcą...

GONE: Zniknęli. Faza pierwsza: Niepokój — Michael Grant

Strona 123.

„Była piękna na swój dziki, północny sposób i najwyraźniej pomiędzy Ulfem a nią coś było. Czułem, że kiedy Nitj'sefni milknie i patrzy w przestrzeń, zagryzając wargę, cały czas myśli o niej. Ciężko mu będzie wejść na pokład i zapytać, czy przeżyła.” — Pan Lodowego Ogrodu. Tom IV, J. Grzędowicz.

str. 785

No to ładne zadanie, ale się udało i nawet nie musiałem sięgać po Dzienniki Osieckiej

Nie mogłabym cię opuścić, Mistrzu Dakonie - "Uczennica Maga" Trudi Canavan

str. 142