Patrzyła jak hełm unosił się, wydając z siebie lekkie syczenie. Jakby ktoś zassał powietrze, to było ohydne. Nie to co zawartość. Nadal przestraszona, nieco zmęczona i ranna dziewczyna patrzyła w oczy kogoś, kto równie dobrze mógł zostać jej przyjaciółką. W innych okolicznościach, oczywiście. Może w szkole, może na podwórku przed blokiem. Gdyby w M-Mieście były bloki. Gdyby ona była Japonką. Mimo wszystko odpowiedziała uśmiechem, sadowiąc się wygodniej na siedzeniu i starając, by jak najmniejszy odcinek nagiej skóry dotykał nagrzanej skóry.
Obóz dla uchodźców. Przecież już miała swój dom. Chciała zaprotestować, ale zdała sobie sprawę, że owi ludzie wcale nie byli szoferami, którzy mogliby ją zawieźć do świątyni. Oni jedynie pomagali jej uciec przed pewną śmiercią. Spojrzała we wskazanym kierunku, czekając na to co miało się stać.
Scena jak z filmu. Jej usta mimowolnie się rozchyliły ze zdziwienia, gdy podziwiała cały spektakl jakby nie chodziło o pozbawianie życia innych istot. Odruchowo też zmrużyła oczy, nawet przysłoniła je dłonią, widząc wszechogarniające światło. Nie chciała uronić ani odrobiny, irytowało ją każde mrugnięcie, które musiała wykonać.
A potem wsiadł i cały czar prysł, przysłonięty cuchnącym dymem. Zamknęła usta, poprawiła się na swoim miejscu i podniosła rękę, która niechcący spotkała się z chłodną stalą karabinu. Splotła je na podołku i pewnie by już nic nie powiedziała (tak, znów), gdyby nie propozycja fajki.
Spojrzała na opakowanie, na twarz żołnierza i ponownie na opakowanie. W końcu pokręciła głową.
- Dziękuję. I nie jestem księżniczką. - Nie oburzyła się, po prostu czuła potrzebę powiedzenia czegoś. Ostatnio nie odzywała się zbyt często, starszyźnie nie podobało się jej podejście do życia. Karali ją za nie, lecz cóż poradzić? Zagryzała jedynie wargę i brnęła dalej w całe to gówno. Spojrzała na tył głowy kobiety. - Nadal nie powiedziałaś kim jesteście. I jak do was mówić. Pluja - nieco się skrzywiła, wymawiając obce słowo. To wcale nie było takie proste! - już mi zapadł w pamięć, a co z tobą? I ogólnie też, nie przypominacie tutejszego wojska.
A o tym akurat coś wiedziała.

Jej warga nieznacznie drgnęła w odpowiedzi na bardzo wyczerpujące przedstawienie się. Właściwie nie mogła niczego nowego zanotować w pamięci o tym osobniku, który odstraszał, lekko obrzydzał nawet ale za to bardzo ją intrygował. Nieznajomy, niemiły, wkurwiający Cię w dodatku koleś każe Ci za sobą iść - nie, nie prosi, on KAŻE, jakby był jakimś pierdolonym królem. Nieczęsto zdarzają się podobne sytuacje.
W końcu opuściła głowę z cichym westchnięciem, chcąc kopnąć następny kamyczek. Jej stopy, pomimo bardzo miękkich poduszek (oddałaby wszystko za typowo kocie łapy, a nie hybrydę zwierzęcych i ludzkich) ciągle zapadały się w piasku, przez co od czasu do czasu przechylała się na wszystkie strony, machając bezradnie rękami. Ze zdziwieniem dostrzegła, że mężczyzna nie ma takiego problemu - szedł w miarę zgrabnie, nie zostawiając po sobie prawie żadnych śladów. Jakim cudem? Był kilka razy cięższy od niej! To pewnie jakieś obuwie wysokiej technologii. Ale i w to nie chciało jej się zbytnio wierzyć.
Jej podejrzenia potwierdziło tylko dziwne zachowanie żołnierza. On się modli? - pomyślała, rozglądając się niedyskretnie wokół. Może oni szukają skarbu? - Dobra. - odpowiedziała, skupiając się przez chwilę i przybierając iluzję. W tej samej chwili usłyszała warkot potężnych silników, co trochę ją zaniepokoiło. A co, jeśli to s.spec, a to wszystko to pułapka?
Spojrzała na mężczyznę, również postanawiając wyciągnąć swój papieros. Przypomniała sobie o tajnej kieszeni Behemota, gdzie trzymała trzy zapasowe fajki. Pozostały dwie, na jej szczęście. Z ulgą przygryzła jej koniec, przez chwilę kłócąc się z zapalniczką, która chyba właśnie oddała ostatni swój płomień. Trudno. Ważne, że miała teraz co palić!
"Ich transport" faktycznie się zbliżał. Oprócz ostrego światła reflektorów słychać było rosnący w sile, zbliżający się ryk silnika. Skoro on był żołnierze, to i oni musieli nimi być... Może polują na coś/kogoś, bo są głodni, bo im s.spec żarcia nie daje. Może szukają nowych do wojska - doszły do niej jakieś plotki o obowiązkowym poboru do wojska - albo działają na zlecenie naukowców.
O, cholera! Że też o tym nie pomyślała! To jest pułapka. - Eee... wiesz... nie wiem, czy to najlepszy pomysł... - zaczęła mruczeć, nie spuszczając nadjeżdżającego samochodu z widoku, przy okazji wycofując się małymi kroczkami.

A miało być tak miło i przyjemnie. I przede wszystkim bez większych problemów. Owszem, nie zakładał, że od razu odnajdzie jakieś miasteczko czy też zbiorowisko ludzi, gdzie zostawi kobietę, nawet zakładał, że w połowie drogi oblepi go chmara tego białego gówna, ale nie przypuszczał, że stanie się to ta stosunkowo szybko. Na domiar złego wiatr zdmuchnął go tak, jakby był świeżo wyklutym pisklakiem z gniazda, który nie potrafi albo zapomniał jak się lata. Przecież to było niedorzeczne. Owszem, przy silniejszych wiatrach latało się ciężej, ale latało się. Jak ptak. A tu taka niespodzianka. Nim zdążył się zorientować, mknął już w dół, kurczowo trzymając kobietę, by nie wypuścić jej ze swych ramion, rozpaczliwie starając się złapać równowagę i wyrównać lot. Ale i to nie powiodło się. No jak cholerny pisklak, który wypada z gniazda.
Wydał z siebie zduszony jęk, kiedy przywalił o coś metalowego. Kolejny jęk, tym razem uprawniony i warknięcie i hebrajskie słowo, którego nie powinien wypadać. Powoli uchylił powieki, starając się wzrokiem zarejestrować wszystko dookoła. To, gdzie się aktualnie znajduje, jak daleko jest kobieta i czy wciąż żyje, czy jest sam, jednocześnie próbując oszacować czy nic sobie nie złamał. Chyba nie. Ruszał się, więc najpewniej skończyło się na licznych siniakach i zadrapaniach. Zaczął niezgrabnie zbierać się z… tego czegoś, na czym wylądował, chyba śmigłowiec? Cokolwiek. Chciał dostać się do dziewczyny, lecz nim zdążył drgnąć, tuż obok niego rozległ się obcy głos.
No i masz. Gorzej chyba być nie może, prawda?
Pewnie może.
Kąciki ust Nathaira drgnęły wykrzywiając się w grymasie pełnym niezadowolenia, kiedy zaczął unosić powoli obie ręce w geście poddania. No i teraz proszę państwa mamy rozmowę z człowiekiem-widmem.
- Zapewne nie zamierzasz się pokazać, prawda? Brak odwagi czy jak? – zapytał spokojnie, w głowie dodając obelgę kierowaną w stronę mężczyzny. - Niewidzialność? Super ultra kombinezon? I kto tu jest mutantem. – warknął cicho. Powinien stulić gębę na kłódkę. Zdecydowanie.

Nie nadawał, zaiste, ale w tej chwili nie miał lepszych pomysłów co z tym zrobić, bo grzebanie dłońmi w piasku wydawało się być pomysłem dość... Żenująco słabym, dlatego też jedyne co mu wpadło do głowy to użycie katany...
Choć zapominał o mieczu z mniej ściętym czubkiem, z jakiego mógł skorzystać, a jaki miał na plecach. Welp, właśnie to skojarzył na dźwięk krzyków jego "znajomego" oficera, dlatego skrył ostrze katany bezpiecznie w pochwie a dobył miecza z pleców, gotów do dalszej walki z... Lekko lepszym przygotowaniem.
Pomknął wzrokiem za wskazaniem okutego w stal mężczyzny, najwidoczniej wskazującego dwójkę ludzi rozstawiajających coś, co może być... Pomocne. Nie miał pewności, ale chyba chcą tego użyć by skierować silny impuls w celu unieszkodliwienia osoby pod nimi. Oby nie elektryczny, bo jeśli przejdzie po ziemi i dorwie się do jego obwodów...
To zaboli. Bardzo zaboli.
Miał już ruszać na pomoc tej dwójki, lecz niespodziewanie coś nowego postanowiło zagrodzić mu drogę. Jakieś szczęko-czułki, czy tam czułko-szczęki. Czymkolwiek to nie było - miało w planie bolesny atak na osobę androida...
Na szczęście ten miał mały plan w zanadrzu. Chyba na tą okazję warto było wziąć ze sobą tą buteleczkę...
Dlatego też android sięgnął do kieszeni i wyjął plastikową butelkę z kwasem siarkowym, po czym rzucił nią w kierunku macki, a zaraz po rzucie rozciął ją w powietrzu, pozwalając by cała fala kwasu skierowała się wprost na tą mackę. W razie trafienia - dobiegłby i spróbował odciąć ją, a potem podbiec do ogrodników. Jeśli rozcięcie byłoby zbyt trudne - zostawiłby ją i pobiegł wspomóc tamtych dwóch, osłaniając ich od macek przez odbijanie ich lub rozcinanie, w miarę możliwości.
Cóż, chyba tylko tyle mógł zrobić, prawda?

Tak więc... no ten... ja będę lecieć... - chciała powiedzieć w momencie, gdy się odwracała i miała zamiar iść szybko przed siebie, jak najdalej od nich. Zamiast tego natrafiła na przeszkodę, którą okazał się... ten sam żołnierz. Potrafił się teleportować? Kim on, do cholery, był? Duchem? Demonem? Może jakimś pustynnym bożkiem? Odwróciła się szybko, mając nadzieję, że zobaczy tam znajomą już postać, a ta tu to po prostu kolejny żołnierz. Niestety, tak się nie stało.
Pojazd zatrzymał się, oświetlając twarz mężczyzny. Ta jednak stała się dość niewyraźna, dlatego uwagę Marceliny przykuł papieros - żołnierz zrobił go w bardzo prosty i szybki sposób. Uniosła wzrok, przyglądając się małym literkom na kawałku wyraźnie archaicznej gazety. To wszystko coraz bardziej jej się nie podobało, zdecydowanie nie. Doszła do wniosku, że w tą sprawę zaplątana jest jakaś religia bądź sekta - a to bardzo niebezpieczne rzeczy, popychające ludzi do różnych złych czynów czy poświęceń w imię wyższej idei.
Gdy ten pochylił się nad nią, Neko odchyliła ciało do tyłu, chowając uszy do tyłu i przygryzając dolną wargę. Słowa dotarły do niej od razu, uderzając w czuły punkt jej ego. Zacisnęła pięści i przez chwilę nie patrzyła na niego, wbijając wzrok gdżęś w punkt obok niej. Nagle koło mężczyzny pojawiła się smukła mara, szczerząca się do Marceliny i obejmując kark mężczyzny. - Chyba sobie na to nie pozwolisz? Chyba nie pozwolisz na to, by pokazać jakąkolwiek SŁABOŚĆ? - zapytała, rozpływając się w powietrzu i pozostawiając w jej głowie echo hieniego chichotu.
- Ja? - prychnęła, wahając się jednak. Miała na siebie uważać, uczyć się panować nad sobą i, co najważniejsze, unikać kłopotów. Ten zagrał jednak w bardzo podstępny sposób na jej skrytej ambicji i dumie. W ostateczności zatrzasnęła zdrowemu rozsądkowi drzwi przed nosem, marszcząc niebezpiecznie brwi i prostując się, patrząc mężczyźnie w jarzące się węgliki. Kącik jej warg uniósł się, nadając jej twarzy trochę szaleńczego wyrazu. Oko z delikatnej żółci przeobraziło się w głęboki fiolet potwierdzający tylko jej gotowość na wszystko, co ją czeka.
A potem będziesz żałować.

Każda chce być księżniczką? Spojrzała w przyćpane oczka mężczyzny, świdrujące jak węgielki i tylko pokręciła głową. Może chcą, ale zdecydowanie nie jego. Wolała już jednak nie dyskutować na ten temat, wszak żołnierz nie wydawał się wyjątkowo przyjazny względem niej. Wydęła jedynie czerwone usteczka w dość zabawnym geście i przeniosła spojrzenie na Rodriguez, która w końcu postanowiła się przedstawić. Skinienie głowy zapewniło, że zapamięta to imię czy też przydomek, czy cokolwiek to było.
- Resocjalizacja neuronowa? - Odruchowo spojrzała na Liebgotta, szukając na jego czaszce choć najmniejszej blizny, która wskazywałaby na to, że ktoś kiedyś otworzył mu czaszkę i zaczął mieszać w głowie. Poza tym zdecydowanie wyglądał jak wyciągnięty z kryminału. Latająca rzeźnia. Taaa... - Ja jestem Taihen, bez tytułów wojskowych, jestem kapłanką Ao w Kościele Nowej Wiary w Desperacji.
Musiała wypaść przy nich wyjątkowo blado, jednak nie przeżyła prania mózgu (jeszcze), ani nie miała jakiejś sensownej funkcji. Wykrzywiła nieco wargi, zastanawiając się przez chwilę nad tym co jej powiedziano.
- Pewnie masz na myśli wymordowanych, ale oni nie są groźni. Nie wszyscy. - Splotła ręce i zaczęła wyłamywać sobie palce. Lekko, zrezygnujmy tu przesadyzmów. - Są jak spłoszone zwierzęta, które nie mają pojęcia co robią. Ale wątpię by starały się kogokolwiek zdominować, przecież nadal posiadają resztki ludzkiej świadomości...
Zamilkła, oczekując jakiejś reprymendy. Nie była naukowcem by ich pouczać, miny już dawno zostały ustawione, więc najpewniej nie zmienią zdania. Nie wyglądali na takich co by zrezygnowali ze swoich planów przez słowa nic nieznaczącej akolitki.

Wydał z siebie gardłowe warknięcie pełnie niezadowolenia, kiedy nieznajomy przywalił mu w twarz. Może i uderzenie same w sobie nie było zbyt mocne, ale sam fakt był irytujący. Może powinien zaingerować używając swoich mocy, z drugiej zaś strony póki co nie stwarzał aż takiego zagrożenia. Oby tylko nie żałował później swojej decyzji. Kątem oka zerknął w bok, gdzie nieprzytomna kobieta została podniesiona przez drugą, niewidzialną osobę, co wyglądało dość zabawnie. Niemalże parsknął gorzko śmiechem, lecz w ostatniej chwili stłamsił odruch śmiechu w gardle. Zamiast tego westchnął przeciągle, czując się raptownie zmęczony tą całą sytuacją. A trzeba było lecieć dalej i szukać swojego podopiecznego a nie bawić się w Jezusa Zbawiciela.
No i proszę. Pan Niewidzialny wreszcie postanowił się pokazać. Doprawdy, sprzęt miał okazały, ale na tym się kończyło. Ciężko było mu zaimponować takimi zabawkami, co zapewne wynikało z jego nieprzychylności w stosunku do jakiejkolwiek technologii. Z nieco zmęczonym, ale też i znudzonym wzrokiem powędrował wyżej, w miejsce, gdzie znajdowała się głowa nieznajomego. Anioł wzruszył lekko ramionami, jakby nie wiedział o co się go pytają. Ale wiedział doskonale.
- Zamierzałem sprzedać jej organy na czarnym rynku w Desperacji. Ponoć dobrze płacą. – warknął zgryźliwie, jednak po chwili dodał - Jak widać jestem aniołem. A anioły w 90% pomagają ludziom. Zabrałem ją, żeby jej pomóc, bo umiera. I tyle. – kolejne nic nie znaczące wzruszenie ramionami. - A jeśli chodzi o to „coś”, o wyglądało jak przerośnięta ośmiornica… leży. Martwe. Jakiś kilometr od tego miejsca. Może więcej, może mniej. I ten drugi facet też jest martwy. No, przynajmniej na takich wyglądali jak ich przed chwila widzieli. – przechylił nieco głowę na bok, próbując dostrzec coś więcej pod kapturem nieznajomego. - Nie interesuje mnie wasz obiekt, co robicie i co się dzieje. Spełniłem swój anielski obowiązek i przyniosłem ją tam, gdzie jej pomogą. A teraz pozwólcie, że się oddalę. Muszę odnaleźć kogoś, kto jest bardzo ważny dla mnie. Więc? – zamilkł, oczekując odpowiedzi. Jak nie da rady po dobroci, to będzie trzeba siłą uciec od nich, chociaż Nathair tak szczerze to wolał uniknąć jakiejkolwiek szamotaniny.