Adriel
Anioł szary i nieznany
choć swej misji tak oddany
iż byłby gotów zawlec cię w łańcuchach
do swej piwnicy
by nie skrzywdziła cię chociażby mucha
ani rozbójnicy

Adrielu
choć wygnany, odrzucony
w swe zadanie zapatrzony
to nic, że wciąż się z ciebie śmieją
próżne żale
nie zważaj, bo cię nie rozumieją
wcale

Adrielowi
okaż chociaż dobre słowo
porusz choć raz swoją głową
przecież, gdyby nie on to już
byś nie miał jej
ratował, choć śmierć tuż, tuż
podziękować chciej

Z Adrielem
napijcie raz się herbaty
wspomnijcie lecące granaty
jak daleko was unosił
bezpiecznych
a po tym na was głosu nie podnosił
lekkomyślnych

Adriela
może braknąć kiedyś
nadejdzie wtedy czas biedy
któż cię uratuje gdy świszczą
kule
nikt cię nie zabierze gdy zapłaczą
matule

Z Adrielem, Adrielowi
niech wszyscy już gotowi są
i życzeniami obwieszą go
bo ważny jest przecież
dla nas
jak? sami to wiecie
już czas

Wszystkiego najlepszego z okazji Virusowych Mikołajek Adriel : D

Marcelino, Marcelino, doprowadziłaś mnie do rozpaczy zmieniając design postaci w trakcie mojego szycia. Niestety, nie dałabym rady dostosować się do nowego - za mało czasu - więc robiłam według dawnego, który udało mi się skopiować w ostatniej chwili. Mam nadzieję, że jest choć trochę podobna do Twojej wizji!
1. Czemu głowa jest wykonana w innej technice? Bo filc nie zniósłby takiej ilości włosów.
2. Założyłam, że "oko lewe" i "lewa noga" są lewe z punktu widzenia Marceliny, nie obserwatora.
3. Czemu nie ma ogona? Bo mam dylemat i oczekuję na Twoją aprobatę: mogę albo zrobić bujną, włochatą kitę, albo wąski i niepuszysty ogon z cętkami. Kita z cętkami mi nie wyjdzie. Daj znać, co wolisz
4. Czemu jest półgoła? Bo chciałam pokazać paski na nodze i cętki na biodrach. Jeśli będziesz chciała, mogę dodać spódniczkę. Spodnie mi niestety nie wyjdą w takiej skali, mam za małe umiejętności.
Jeśli Ci się podoba i chciałabyś dostać egzemplarz fizyczny, wyślij mi swój adres na PW, to Ci prześlę~

Z sercem w gardle wziąłeś do ręki duże, brokatowe pudełko oprawione śliczną, czerwoną kokardką. Spojrzałeś na wiszącą, lekko podpaloną w rogach karteczkę, na której starannym, pięknym pismem napisano twoje imię. Dla Ailena.
Całość prezentowała się banalnie, lecz ciekawość nie opuściła się ani na chwilę. Drżącymi rękami roztargałeś papier świąteczny - twój wzrok utknął na sporym, zamkniętym pudle i na dość obszernej, wypełnionej po brzegi tłustym drukiem kartce.

"Kota życie jest jak stóp mycie
myślisz, że fajnie jest,
a tu nagle jedzie pies.
Jedzie sobie fordem,
a kot mu daje w morde!
Patrzysz sie na to z daleka
myślisz sobie "ale beka!"
A tu nagle idzie kot
twoją głową walnie w płot
budzisz się w śmietniku
i ręką w nocniku.
A koty śmieją się
Bo - bez kitu! Dałeś bez walki
kotom się!

Odłożyłeś kartkę, szybko obejmując dłońmi dość lekkie pudło. Gdy uchyliłeś wieczko, ujrzałeś ciemność - po zdjęciu go mogłeś już cieszyć się z prezentów, jakie udało mi się dla Ciebie zebrać...

1. 10 wytrychów. Na pewno przydadzą się fachowemu złodziejaszkowi;
2. Zestaw świąteczny: Ciepły, czerwony sweter w idealnie dobranym dla Ciebie rozmiarze; kubek z motywem świątecznym (ubraną choinką i uśmiechniętym św. Mikołajem); czarne rękawiczki oraz ręcznie szyty, tęczowy szalik!
3. Torbę pełną najlepszych słodyczy;
4. I... kłębuszek wełny!~
+ bonusik! Rapująca papuga

"Ludzie, którzy nienawidzą kotów, w swoim następnym życiu wrócą jako myszy."
~Faith Resnick

Tego roku nad miasto przybyła piękna zima. Śnieg prószył delikatnie, przykrywając wszystko białym puchem, który skrzył się w promieniach latarni. Tu i ówdzie słychać było śmiechy dzieci bawiących się w śniegu. Godzina wciąż była młoda, choć miasto już dawno spowiły ciemności. Uroki tejże pory roku.
Wkrótce jednak i one ucichły, pozostawiając miasto uśpione. Na niebie rozbłyskiwały pierwsze gwiazdy, a przy szybach tkwiły ostatnie dziecięce buzie wypatrujące czerwonych sań Mikołaja. Jednakże on nie zamierzał się pojawić, dopóki wszystkie dzieci nie będą grzecznie spały. Tak było i tym razem.
Dopiero gdy ostatnie dziecko pogrążyło się w otchłani marzeń sennych, dało się słyszeć ciche pobrzękiwanie dzwoneczków. Po niebie sunęły piękne, czerwone sanie, zaprzężone w cztery pary zwierząt, których z daleka nie dało się dokładnie zidentyfikować. W saniach siedział starszy mężczyzna z pokaźnym brzuchem i długą, białą brodą zaplecioną w warkoczyki, niczym wiking. Jego strój również był niecodzienny. Na pierwszy rzut oka można było uznać, że jest to klasyczny strój Mikołaja, jednakże gdy przyjrzeć się bliżej, można zauważyć, że czapka to tak naprawdę hełm z rogami z naciągniętą na niego czerwoną czapką z białym pomponem. Jednym słowem, wiking jak malowany.
Zgrabnie wylądował na dachu swoimi saniami, nie wywołując nawet najlżejszego szmeru. Nie chciał zbudzić tej niewinnej istotki, do której właśnie zawitał. Jeszcze raz zerknął na listę, jakby chciał się upewnić, że dobrze trafił. Nie mogło być jednak mowy o pomyłce. Ten dach należał do małej Mio, która była wyjątkowo grzeczna w tym roku. Postanowił więc osobiście do niej zawitać i sprawić jej tym samym małą niespodziankę.
Poprawił więc pas i dziarskim krokiem skierował się w stronę komina. Sprawnie włożył do niego jedną nogę, by po chwili w całości wśliznąć się do środka. Już w kilka sekund później zgrabnie wylądował w kominku, nic sobie nie robiąc z płonącego ognia. Bez szwanku wyszedł z paleniska, strzepując niewidzialny pyłek z ramion, po czym dziarskim krokiem skierował swoje kroki w stronę choinki. Obok niej, na stoliku, zauważył talerzyk z ciastkami i szklankę mleka. O tak, uwielbiał takie przysmaki. Co chyba było widać, prawda?
- Mikołaj...? - Dał się słyszeć dziewczęcy, zaspany głos akurat w momencie, gdy mężczyzna zajęty był zajadaniem pierniczków. Musiał przyznać, że były wyśmienite.
- Och, Mio – chan~ Obudziłem Cię? - Spytał z uśmiechem, połykając ostatnie ciastko. - Zresztą, to nawet lepiej. W tym roku mam dla Ciebie prezent specjalny.
- Specjalny? - Dziewczyna przetarła zaspane oczy. Wciąż jeszcze nie do końca docierało do niej, że stoi przed nią najprawdziwszy Święty Mikołaj.
-Tak, moja droga. Według moich informacji byłaś wyjątkowo grzeczna w tym roku. - Podszedł do niej wolnym krokiem, ściągając z siebie swoją ciepłą, czerwoną bluzę. Zarzucił ją na ramiona dziewczyny, po czym podsunął jej swoje ramię, by mogła się na nim oprzeć. Poprowadził ją w stronę paleniska, by wrócić na dach. Rzecz jasna, objął ją przed tym ramionami, by, nie daj borze, zrobiła sobie jakąś krzywdę.
- Łokcie przy sobie – powiedział jeszcze, uśmiechając się do niej, by w następnej sekundzie oboje znaleźli się już na dachu.
A tam czekała na Mio niecodzienny widok. Na dachu bowiem stały piękne, drewniane sanie, tyle razy widziane na wszelkiego rodzaju kartkach świątecznych. Nie to było jednak najdziwniejsze. Sanie te były zaprzęgnięte w cztery pary... śnieżnobiałych kangurów! Dziewczyna przez chwilę stała jak wryta, by ni z tego ni z owego zacząć podskakiwać i piszczeć z radości, wskazując jednocześnie na zwierzęta, które stały spokojnie, jak gdyby taki widok był dla nich codziennością.
- Mogę pogłaskać? - Spytała w pewnym momencie, wciąż wyraźnie podekscytowana. Mikołaj skinął tylko głową, wciąż uśmiechając się delikatnie. Uwielbiał widzieć radość na twarzach innych osób. W końcu takie było jego powołanie, czyż nie?
Dziewczyna podeszła więc do pierwszego z kangurów, wyciągając rękę w jego stronę. Zwierzę jakby od razu wyczuło intencje Mio, gdyż posłusznie nadstawiło łeb do pieszczenia. Zaraz też inne zbliżyły się do niej, spragnione czułości. To były bardzo przyjacielskie kangury, w końcu należały do samego Świętego Mikołaja.
- No dobrze. Chcesz się przelecieć? - Spytał, gdy już uznał, że wystarczy tych czułości. Kangury posłusznie wróciły do szeregu, słysząc głos swojego pana. Dziewczyna z ochotą skinęła głową, po czym Mikołaj pomógł jej wspiąć się na sanie. Jednym ruchem lejców zachęcił zwierzęta do startu i już po chwili szybowali po niebie. Mio zachwycona wychylała się poza krawędź, obserwując świat znikający pod płozami. Mężczyzna wyciągnął lejce w jej stronę, a ona uchwyciła je z ochotą, by samej pokierować kangurami, które reagowały na każdy, nawet najmniejszy ruch pasów.
Nim się obejrzeli, gdy znaleźli się nad Australią. Śnieg ustąpił miejsca gorącemu słońcu, Mikołaj więc ściągnął swoje rękawice i rozpiął koszulę, którą miał pod kożuchem, odsłaniając fragment wspaniale wyrzeźbionego ciała. Mio jednak nie zauważyła tego, zbyt zajęta sterowaniem kangurami. Kierowała się w jedno miejsce, które zwierzęta wyczuwały niemalże intuicyjnie,  prowadząc ją bez większej ingerencji.
Już po chwili znaleźli się przed domem Neila Robertsona. Akurat stał na zewnątrz, odziany jedynie w krótkie szorty i podlewał trawnik przed domem, a słońce odbijało się w jego pokrytym wilgocią torsie. Przeczesał palcami swoje blond włosy, odgarniając je z czoła, by nie wpadały mu do oczu, po czym spojrzał na Mio swoimi niebieskimi oczyma, uśmiechając się do niej uwodzicielsko.
- Witaj, Maleńka. Czekałem na Ciebie. - Wymruczał, podchodząc do niej wolnym krokiem. Objął ją władczym gestem, kładąc rękę na jej talii. Mio niemal nie rozpłynęła się pod wpływem jego dotyku, poddając się całkowicie jego woli. Mężczyzna poprowadził ją do swojego domu, dokładnie zamykając za nimi drzwi. Nikt nie miał prawa im przeszkodzić.
Słońce chyliło się już ku zachodowi, kiedy w końcu Mio opuściła domostwo snookerzysty, wsparta na jego ramieniu. Na miękkich nogach i z wyrazem rozanielenia na twarzy wróciła do Mikołaja, niechętnie żegnając się z mężczyzną, którego do tej pory widziała tylko w snach. Szeptali do siebie jeszcze przez chwilę czułe słówka, dopóki Święty nie odchrząknął znacząco, dając jasno do zrozumienia, że czas najwyższy zakończyć tę wizytę. Dopiero wtedy oderwała się od niego, odprowadzana jeszcze gorącym spojrzeniem Neila.
Podróż powrotna była już mniej ekscytująca, jak ta do Australii. Mio była o wiele bardziej spokojna, wyciszona, jakby duszą wciąż została przy Neilu. Oparta o ramię Mikołaja wciąż myślała o tych chwilach spędzonych u jego boku. Gdy dotarli na miejsce, niemalże już przysypiała, wyczerpana australijskim słońcem i wydarzeniami całego dnia. By jej nie budzić, Mikołaj wziął dziewczynę na ręce i wskoczył z nią do komina, miękko lądując w palenisku. Wolnym krokiem podążył do jej sypialni, by ułożyć ją na łóżku i otulić kołdrą. Mio nawet nie poczuła, jak całował ją w czoło, zsyłając na nią kolorowe sny.
Po przebudzeniu się nie do końca mogła przypomnieć sobie wydarzenia dnia poprzedniego. Wydawało jej się, że to wszystko było tylko snem. Przecież Mikołaj nie istnieje, prawda? No i nie ma białych kangurów. W dodatku latających. A Neil Robertson z pewnością nawet nie wie o jej istnieniu... Z takim przeświadczeniem przeciągnęła się, wyciągając ręce daleko za siebie. Przewróciła się na drugi bok, by ponownie zapaść w drzemkę, gdy wtem zauważyła leżący obok niej kij bilardowy. Wyglądało na to, że w święta jednak wszystko jest możliwe...

Od Świętego Mikołaja dla Mio. O.

Dla persony sterującej Fuckerem i Zerem, oto przedstawiam poniższy wiersz, bo Virusowe Mikołajki zmobilizować kazały mi się...

Słowem wstępu szczerze państwu powiem
Poetka ze mnie marna, wierzcie mi, to wiem
Acz ku waszej uciesze, niech i będzie „carpe diem”
A co, najwyżej swym wierszem ośmieszę się...

Uznajmy, że w teatrze spotykamy się
Wystawmy sztukę pod tytułem;
„Hej, to dziś będzie wielki dzień
Gdyż Fucker wierszyk ma dostać ten”

Ten wiersz jak to wiersz, przeciwko interpretacji burzy się
To przydługi wers, to gramatyka kiepska, ale hej!
W końcu liczy się sens, co nie?
A przynajmniej tak na polskim mówi się

Przejdźmy więc do sedna, kurtyna w górę
Na widowni same dwie ważne osobistości;
Fucker unosi sceptycznie lewą brew
A Zero z politowaniem skrzydłem zasłania się

Aktorzy na scenie rozstawiają się
Ktoś w Ryana wcielił się
Acz pod wpływem obecności tego prawdziwego
Niemalże zlał się z całym tłem

Ups. Wpadka. Jednak tak w teatrze zdarza się
Pokerowa twarz i przedstawienie musi trwać
Ktoś, cholera wie, może bałwan, może pies
Zaczyna recytować coś, co za wiersz podaje się

„O Rottweilerze litościwy”
A nie, te słowo skreślone jest
„O Rottweilerze bezlitosny
Duchu, Arktosie, Mistrzu Ciętej Riposty

Spojrzenie masz mroźne
Tak mroźne, że lód od razu zamarzłby ponownie
A gdybyś kiedyś przypadkiem ugryzł się w język
Pewnie byś własnym jadem zatruł się i stracił te stalowe nerwy

Nie obrażaj się!
To wszystko na swój sposób pozytywne jest
A nawet jeśli nie, to wiesz
Że wyglądem to nadrabiasz, ehem...”

I tu się nagle urywa wiersz
Tekst zapomniany, nieszczęście spore
Spanikowane twarze, miny niepewne
Improwizacja, takie hasło pojawiło się

No i teraz najchętniej by się napisało
Że wszystkich pozabijano
Ale trzeba obejść się smakiem
Bo redakcja nas zleje pasem

Fucker niemrawą minę ma
Zero już nie wie, czy płakać, czy się śmiać
Aktorzy odchrząkują niepewnie
No i ostatecznie, na życzenia decydują się

Wesołych Świąt, Szczęśliwego Nowego Roku
Zdrowia, szczęścia, pomyślności,
A także chwil pełnych radości
Weny twórczej, kochana widownio!

Kurtyna opada, scena niknie w dali
Z krajobrazu znika już ten teatr
Poetka nieszczęsna kłania się w pas
„Merry Christmas”, oto pożegnanie dla Was

I rzecz jasna dla Ciebie, Take
Bo tak w nawyku ludzie nazywają Cię
THE END