Lepszy to niż nic...

Senbonzakura zabrał ze sobą pistolet i obie latarki. Mogą się przydać, a wiadomo jak ciężko o materiały w Desperacji... Wsunął łup za obi i wstał. Chłopak przez sekundę lub dwie zastanawiał się czy może lepiej nie będzie skręcić obu mężczyznom karki, ale stwierdził, że niczym sobie na to nie zasłużyli. Ot, zwykła praca, tyle że mieli pecha trafiając na niego. No bo co mogą przekazać żołnierzom? Że zaatakował ich jakiś facet w płaszczu z narzuconym kapturem? Taka informacja nie pozwalała raczej na zidentyfikowanie go. Gorzej z tatuażami pod oczami, ale zawsze można je jakoś zamaskować. Wymordowany szybko opuścił miejsce tej...potyczki i zniknął z pola widzenia.
[z/t]

Gruby, wełniany szalik zakrywał jej większą część twarzy; parę spóźnionych płatków śniegu uparcie trzymało się ciemnego materiału, lekko błyszcząc w halogenowym świetle latarni.
Generalnie rzecz ujmując, Ayako była wściekła, jak zawsze, gdy zderzała się z niekompetencją. Chociaż, być może, zbyt surowo oceniała zespół śledczy; pomijając karygodne zaniedbanie w codziennym przeglądzie nagrań z kamer bezpieczeństwa, starali się, jak tyko mogli. Niestety, starania nie przyniosły żadnego efektu, więc kiedy minister infrastruktury wreszcie postanowił przyznać się przed nią do porażki momentalnie podjęła decyzję i osobiście przejęła bezpośrednie zwierzchnictwo nad śledztwem. Ubytki surowców były zbyt poważnym zagrożeniem, by mogła dłużej spychać ten obowiązek na innych ludzi, zwłaszcza wobec kryzysu, który dotknął M-3.

Gestem zachęciła Akihiro, by zajął się domofonem. Cieszyła się, że udało jej się zaangażować akurat jego. Sytuacja była delikatna, wymagająca sporej dawki zaufania do wszystkich zaangażowanych w śledztwo osób, a Kuroi należał akurat do tej niewielkiej grupki osób w wojsku, których lojalności nie kwestionowała. Podejrzewała zresztą, że on też czuł się lepiej, mogąc pozostać przez dłuższy czas w obrębie miasta. Służba za murami była obciążająca dla wszystkich.
- Nagrania z kamer ochrony zostały zabrane do badań - powiedziała, a szalik stłumił dźwięk jej głosu, czyniąc go jeszcze bardziej monotonnym niż zwykle. - Jeśli cokolwiek znajdą, prześlą mi pliki, ale, prawdę mówiąc, wątpię w to. Sabotażyści działali profesjonalnie. - Brak nagrań niepokoił ją. Sugerował, że w kradzieże mógł być zamieszany ktoś z wewnątrz... Albo, że złodzieje dysponowali zaawansowaną technologią.

Na dworze spadł pierwszy śnieg, zmuszając Akihiro do założenia płaszcza na standardowy mundur. Nie był z tego faktu zadowolony, skoro przyszło mu robić za ochroniarza Ayako, wszelkie utrudnienia, krępujące ruchy stawały się kłopotliwe. Porażka nie wchodziła w grę, za jednym zamachem straciłby wtedy pełnomocniczkę władzy i kuzynkę. Niezbyt... fortunne.
Była to misja w większym stopniu cywilna, więc całe uzbrojenie powinno być tak dyskretne, jak to tylko możliwe. Z tego powodu ograniczył arsenał do jednej kabury na berettę 92 z dwoma zapasowymi magazynkami i jednego noża przymocowanego do pasa. Oczywiście, miał ze sobą również pierścień negocjacji, wsunięty na palec serdeczny lewej ręki. Pod marynarką munduru miał kamizelkę kuloodporną, tak na wszelki wypadek. Nie wiadomo, kto stoi za wypływem surowców, ale widocznie zależy mu na utrzymaniu tajemnicy.
Przed wyruszeniem oczywiście zapoznał się z materiałami i na wszelki wypadek przesłał je do wewnętrznej pamięci swojej przepustki, by mieć do nich swobodny dostęp i dodawać wszelkie otrzymane informacje.

Rozejrzał się najpierw, oceniając okolicę pod kątem możliwego zagrożenia, a potem poszukał wzrokiem kamer, szczególnie w pobliżu bramy. Dopiero po tym nacisnął guzik domofonu.
- Przedstawiciele Władzy S.SPEC - Ayako Okatome i Akihiro Kuroi - brzmiało to niczym machinalnie wygłaszana formułka, Kuroi jednak chwilę musiał się zastanowić nad tym, co powinien wiedzieć ich przyszły rozmówca. Stwierdził, że przedstawi ich bez zbędnych szczegółów, może niewyspanemu stróżowi nie rzuci się w ucho nazwisko Pełnomocniczki - Chcieliśmy z Panem porozmawiać, panie Inaba. Proszę otworzyć bramę.
Kuroi zastanawiał się nad innym aspektem sprawy niż Ayako. Jeśli Inaba zmienił swoje zachowanie tak diametralnie jak  przedstawiają to dokumenty, to mają problem dwojakiej natury. Sobowtór, bądź android-replikant był jego pierwszym skojarzeniem, drugie sugerowało, że substancja, użyta do pozbawiania stróżów nieprzytomności, uszkodziła lub zmieniła ich umysł. I był to efekt powtarzalny.
Starał się nie tracić czujności, czekając aż brama zostanie otwarta.

Uśmiechnęła się lekko, słysząc, jak Akihiro ich zapowiada, czego i tak nie dało się zobaczyć pod warstwami szalika. Podniosła głowę, obserwując spadające płatki śniegu. Dobrze, że przynajmniej system pogody nadal działał, mimo braków w surowcach. Mechanizm odzyskiwania i oczyszczania wody na szczęście był niemal samowystarczalny i nie zależał od Masy.
Brama otworzyła się, a Ayako spojrzała pytająco na kuzyna. Fabryka została już wcześniej przeszukana wzdłuż i wszerz, a wzmożona ilość patroli upewniła się, że nikt niepowołany nie dostał się na jej teren w ciągu dnia, ale... mimo swojego żalu i najszczerszych chęci, od pewnego czasu Ayako nie wierzyła, by standardowe działania mogły zapewnić jej bezpieczeństwo. Czuła niepewność, jedyną emocję, której nigdy nie potrafiła znieść, teraz koszmarnie spotęgowaną poczuciem winy: wiedziała, że nie powinna czuć się zagrożona. Dokładnie tego chcieli terroryści, wzbudzić strach w obywatelach, sprowadzić ich do tej podstawowej, niezaspokojonej potrzeby bezpieczeństwa i przejąć nad nimi kontrolę, oferując chociaż namiastkę spokoju. I to działało, musiała przyznać Ayako, czując w okolicach serca zimny osad lęku. Udało im się pozbawić ją pewności, którą kiedyś miała, sprawiając, że wolała oddać przewodnictwo Akihiro, by w razie potrzeby mógł odpowiednio szybko zareagować na zagrożenie.
Może po prostu było jeszcze za wcześnie. Może potrzebowała więcej czasu na odzyskanie spokoju. Prawdopodobnie tak, chociaż świadomość zachodzących w niej procesów nie przynosiła Ayako nawet odrobiny ukojenia.
- Zastanawiasz się nad czymś - na wpół spytała, na wpół stwierdziła, zerkając na żołnierza, chcąc oderwać się od nawracających myśli. Zsunęła szalik z twarzy, by nie utrudniał jej rozmowy.

Kiedy brama wreszcie się otworzyła, ruszył niespiesznym krokiem naprzód. Wyprzedzał Ayako o jakieś pół kroku, żeby w razie frontalnego ataku zasłonić ją lub odepchnąć na bok. Dalej dyskretnie starał się rozglądać po otoczeniu, ale nie obracał głowy we wszystkie strony. Byli tu na terytorium potencjalnie wrogim, pomimo tego, że leżącym wewnątrz miasta. Nie chciał stracić ani odrobiny czujności.
Na stwierdzenie Okatome pozornie nie zareagował, nie odwrócił głowy, ani nie rozszerzył bardziej oczu. Póki byli jeszcze w jako takiej odległości od stróżówki, odpowiedział jej, starając się jak najmniej ruszać ustami.
- Nie podobają mi się możliwe powody tej nagłej zmiany charakteru. Uważaj na niego. - więcej powiedzieć nie mógł, bowiem podeszli już za blisko, a Kuroi nie chciał ryzykować podsłuchania.
Jeśli którakolwiek teoria jest prawdziwa, ten człowiek nie był godny zaufania, pomimo zaangażowania, z jakim wziął udział w śledztwie. Pozornego zaangażowania, jak podejrzewał kapitan.
Gdy już dotarł do drzwi i stanął twarzą w twarz z Inabą, wyciągnął do niego prawą rękę na powitanie.
- Akihiro Kuroi. - przedstawił się, po raz kolejny próbując odciągnąć uwagę od pełnomocniczki. - Możemy wejść do środka? - zmierzył go dyskretnie wzrokiem, oceniając mocne i słabe strony w przypadku ewentualnego starcia, po czym wszedł do stróżówki, zapewne po otrzymaniu potwierdzenia i rozejrzał się. Jeśli był tam jakiś stół i więcej niż jedno krzesło, wskazał miejsca siedzące po kolei Ayako, Inabie, a sam usiadł tylko jeśli było tam trzecie miejsce. W przeciwnym razie stał prosto w pobliżu Ayako.
Postanowił, że początek rozmowy odda kuzynce, skoro była wyższa rangą, choć nie wątpił, że przyjdzie im się zamienić rolami niczym w klasycznej grze w dobrego i złego glinę.

- Oczywiście - odpowiedziała, ściągając szal z ramion i zwijając go w dłoniach, po czym uśmiechnęła się do czekającego stróża. Miała własne podejrzenia co do jego nagłej zmiany charakteru, niepokrywające się z kuzynowymi, jednak teraz i tak nie byli w stanie ich przedyskutować. Przywitała się z ochroniarzem i, za sugestią Akihiro, usiadła przy stole, wyciągając z torebki plik dokumentów i tablet. Szybki ruch ręki odblokował urządzenie, które mimo niepozornego wyglądu i rozmiaru mogło momentalnie zdestabilizować całe miasto, co zachęcało do wysnucia uroczej i trafnej analogii, ale, niestety, Ayako nie bawiły takie rzeczy, skupiła się więc na otworzeniu właściwego pliku i delikatnym wciśnięciu nierzucającego się w oczy przycisku na obudowie urządzenia - aktywujący nagrywanie dźwięku.
- "Stróżów prawa"? Zabawnie pan to ujął - stwierdziła, wbrew słowom nie wyglądając na rozbawioną. - Zaczniemy rutynowo, jeśli pan pozwoli. Proszę raz jeszcze opisać przebieg wydarzeń z dnia dwudziestego ósmego października, zaczynając od początku pana zmiany.

Nie zamierzał się wtrącać w przesłuchanie Ayako, przynajmniej nie na początku rozmowy, chciał bowiem sprawdzić, w którą stronę będą zmierzały jej pytania, by ewentualnie zadać te, które nasuną mu się na język, a nie pokryją się z poprzednimi. Zanim jednak kuzynka zdołała uruchomić nagrywanie, postanowił zastosować jeden ze swoich atutów. Z doświadczenia wiedział, że im wcześniej zostanie aktywowany, tym łatwiej będzie wyciągnąć zeznania. Niemal niezauważenie potarł obrączkę na lewej dłoni, aktywując w ten sposób artefakt.
- Proszę się nie obawiać i odpowiadać na wszystkie pytania zgodnie z prawdą.
Teraz moc powinna zadziałać, naginając wolę rozmówcy ku sympatii wobec przesłuchujących. Być może dowiedzą się dzięki temu kilku dodatkowych szczegółów. Był też drugi powód. Gdyby był replikantem, jak głosiła jedna z hipotez Kuroia, pierścień negocjacji nie odniósłby żadnego efektu. A to Akihiro powinien łatwo zauważyć.
Odmówił niemej prośbie ochroniarza. To też był jeden z elementów przesłuchań. Niższa pozycja podświadomie wpychała podejrzanego w stan uległości. Na dodatek, Kuroi chciał przyjrzeć się nagraniom wyświetlanym na monitorach. Wpatrywał się tak chwilę, zapamiętując ilość kamer i przybliżoną ich lokację, starając się wytyczyć w głowie trasę, którą pokonał tajemniczy napastnik, by nie dać się uchwycić na żadnej z nich. Przelotnie zainteresowała go także szafka z dokumentami, ale nie zamierzał grzebać w prywatnych sprawach właścicieli, o ile to nie okaże się niezbędne. Istniała instynktowna granica gotowości do pomocy, Akihiro nie czuł potrzeby, by przekraczać ją w tej chwili.
Po kilku minutach wrócił do obserwowania przebiegu rozmowy. Milczał, słuchał i analizował fakty.

aktywacja pierścienia 1/3