Nie wiedziała, co myśleć o tej misji. Oczywiście przyjęła polecenie bez słowa sprzeciwu, ale w głębi duszy miała wątpliwości. Posłaniec bratający się z aniołami martwił ją nieco, i choć szanowała jego zdolności jako zielarza i jego metody nawracania niewiernych piskląt, to jednak nie mogła oprzeć się myśli, że być może sam ściągnął na siebie kłopoty. Może zasługiwał na to, co go spotkało, cokolwiek by to nie było? Postanowiła na razie powstrzymać się od osądu, ale nastawiona była dość podejrzliwie.
 Obecność Egzorcysty nijak jej nie uspokajała, wręcz przeciwnie – przyłapała się na tym, że Abraham budzi w niej pewien niepokój. Był jej zwierzchnikiem, choć nie bezpośrednim, ale i tak czuła się za niego w jakiś sposób odpowiedzialna, jakby jej zadanie polegało również na upilnowaniu go, by nie podzielił losu zielarza. Karciła się w myślach za to pozbawione szacunku podejście, ale nijak nie mogła zmusić się do tego, by przestać myśleć o swoim towarzyszu jak o młodym chłopaku, którego przypominał. Na litość Pana, przecież wyglądał, jakby mógł być jej synem! Wiedziała, że na pewno musiał się wykazać, by objąć swoje stanowisko, że Prorok miał dobre powody, by wybrać go na Egzorcystę, że słabi na ogół nie wytrzymywali długo na Desperacji, nawet w miłościwie zesłanym przez Pana schronieniu, jakim były Góry Shi – a mimo to nie potrafiła pozbyć się myśli, że w razie kłopotów to ona musiałaby stanąć w jego obronie, nie na odwrót.
 Oganiała się od tych wątpliwości jak od natrętnych much. Skup się, głupia, powtarzała sobie w środku. Na razie wszystko wydawało się w porządku, ale mimo to miała oczy i uszy szeroko otwarte; kto wie, co mogli znaleźć w lesie. Albo co mogło znaleźć ich.
 Na widok chaty zmarszczyła brwi w skupieniu. Dym wyraźnie świadczył o tym, że ktokolwiek tu był, z pewnością nie zdążył odejść daleko. Zajrzała do środka przez okno, by upewnić się, że nie ma tam mężczyzny, którego szukali, po czym omiotła wzrokiem obejście, szukając innego wejścia do chatki niż drzwi zamknięte na zasuwę. Wolałaby wejść do środka bez użycia siły, ale jeśli tak się nie dało, to trudno; była w pełni przygotowana, by zwyczajnie wypchnąć drzwi z zawiasów.
 Zerknęła jeszcze na Abrahama, by upewnić się, czy nie miał innych planów.
 – Wyważyć? – spytała dla porządku, wskazując na drzwi. Może i wyglądał, jakby miał jeszcze mleko pod nosem, ale bądź co bądź był jej zwierzchnikiem i wolała się z nim skonsultować.


Ekwipunek: Żmijka w pochwie na pasku, przewieszona na skos przez tułów skórzana torba, a w niej: dwa litry wody w metalowej butelce, garść sucharów, suszonego mięsa i orzechów, mieszek na zioła (pusty).

Ubiór: męskie spodnie od munduru S.SPEC z oderwanymi oznaczeniami, poszarpane nogawki wpuszczone w wysokie, sznurowane buty z zakurzonej skóry. Męski podkoszulek, flanelowa koszula w kratę, na to ciepła czarna kurtka z tuzinem kieszeni. Włosy związane w niski kok.

Obecność Abrahama była zapewne całkowicie zbędna w tym całym przedsięwzięciu. Nie była natomiast zupełnie pozbawiona sensu. Wszak mogło się okazać, że Akio zatracił się w swoim szaleństwie, pobłądził, bądź pozwolił się omamić skrzydlatym. Abraham obserwował poczynania członków Inkwizycji wystarczająco często, by wiedzieć, że subtelność nie należy do ich mocnej strony. A on nienawidził tracić zdolnych ludzi, tylko dlatego, że w swojej głupocie próbowali wyzwolić się spod władzy Kościoła lub co gorsza zaczynali odzyskiwać wolną wolę i własny rozum.
Z drugiej strony... Zielarz mógł po prostu zdechnąć gdzieś w kącie, odcięty od świata i swojej kościelnej rodziny. To Abraham też wolał zobaczyć na własne oczy. Tak dla pewności, spokoju ducha i odpowiedniej adnotacji w dokumentach.
  Wycieczki integracyjne ze zwierzchnikami (nawet tymi z innego departamentu) z pewnością nie należą do najprzyjemniejszych doznań, ale chłopak przynajmniej nie stanowił specjalnie upierdliwego towarzystwa.
Od opuszczenia gór nie odezwał się praktycznie ani razu, a o jego obecności świadczyło jedynie brzęczenie niewielkiego roju much, unoszącego się nad rozczochraną czupryną wymordowanego. Sprawiał wrażenie pogrążonego we własnych myślach, co jakiś czas marszczył brwi, a jego usta poruszały się wówczas w kilkusekundowej, niemej dyskusji. Zupełnie jakby rozważał coś ważnego, ale nie był specjalnie zadowolony z wniosków do których dochodził.
Głównym problemem tej całej wyprawy było kilka bardzo poważnych niewiadomych. Teoretycznie wiedzieli, że gdzieś w tej okolicy powinni znaleźć Aiko, który teoretycznie nie powinien być gnijącym trupem, bo w sumie to ktoś go kiedyś widział. Kolejna rzecz, która działała wymordowanemu na nerwy. Zielarz dostał zdecydowanie zbyt dużo wolności.
  Abraham powrócił myślami do rzeczywistości dopiero, gdy wyszli z lasu, nieco uważniej przeglądając się teraz otoczeniu. Chatka, ogródek, dym leniwie sączący się z komina. Cóż za błogie schronienie w tym okrutnym, niebezpiecznym świecie. Podążył wzrokiem za Delilah, która zaglądnęła przez okno upewniając się najwyraźniej, że gospodarza nie ma.
Nim jednak odpowiedział na jej pytanie, przystąpił do zamkniętych drzwi. Zastukał w nie stanowczo.
  Jeśli nie doczekał się żadnej odpowiedzi ze środka domostwa, skinął jedynie głową w stronę Delilah, dając jasny znak, że może dostać się do środka przy użyciu siły. Próbowali grzecznie? Próbowali.


Wygląd: rozczochrany jak nieboskie stworzenie, nad głową lata mu kilkanaście much; ubrany w spłowiały czarny garnitur (spodnie ma przykrótkie, trochę ponad kostki, ma na nogach czarne kabaretki i przykurzone półbuty). Marynarka i koszula na plecach mają dziury obszyte tak, żeby w razie czego mógł zmaterializować skrzydła bez zdejmowania ubrania. Przez ramię przełożona czerwona szarfa.
[art podglądowy]

Ekwipunek: naładowany rewolwer w kaburze przy pasie (6 naboi); torba – praktycznie pusta, w środku butelka wody – 1litr, pół bochenka chleba,mała saszetka-apteczka: kilka plastrów, dwie sztuki bandaży, nić, igła, fiolka wody utlenionej (1 użycie), 10 luźno wrzuconych naboi do rewolweru, diadem-aureola.

Początkowo odpowiedziało im jedynie echo. Właściwie był gotowy pozwolić Delilah wyważyć drzwi, gdyby nie fakt, że usłyszał głos. Męski głos. Czyli jednak zastali gospodarza na włościach.
„Kto tam?”. Aoiści. Chciałby Pan porozmawiać o naszym Bogu i Zbawicielu?
Abraham skrzywił się wyraźnie, nie zamierzając konwersować z drzwiami.
- Akio-zsan?- Zapytał na tyle głośno, aby mieć pewność, że człowiek w środku go usłyszał.
Coś stuknęło. Coś huknęło. A potem coś skądś spadło. Odpowiedzi na swoje pytanie nie usłyszał, ale zamiast tego gdzieś spośród krzyków dobiegających z wnętrza domu, udało mu się wyłapać coś o dzieciakach i nachodzeniu. Czyżby zielarz miewał uciążliwych gości? Nie zdążył poświęcić tej myśli więcej czasu, bo drzwi otworzyły się gwałtownie, zmuszając Abrahama do odsunięcia się spod nich.

Desperacja obfitowała w rzeczy przerażające, a wystąpienie ich gospodarza z pewnością do nich nie należało. Dlatego właśnie Abraham bardziej niż przestraszony był zaskoczony i zażenowany. Powoli przesunął spojrzenie od garnka, przez zniszczoną szaleństwem twarz mężczyzny, by wreszcie zatrzymać je dłużej na miotle.  Następnie westchnął jedynie bezgłośnie na widok takiego obrazu nędzy i rozpaczy.
Kolejny pożyteczny człowiek zmarnował się na wolności.
- Akio-zsan?- Powtórzył pytanie bardzo powoli, zbywając milczeniem słowa mężczyzny. Przede wszystkim najpierw musieli się upewnić czy dotarli do odpowiedniego domu.

- - -
Przepraszam, że wskakuję w kolejkę przed Deli, ale dziś jest deadline, a wyjeżdżam i nie byłbym w stanie nic napisać przed poniedziałkiem :C

nie ma za co przepraszać, bardzo dobrze, że wskoczyłeś przede mnie <3
- - -

 Słysząc dobiegający ze środka krzyk, spięła mięśnie, gotowa do obrony lub ataku, a jej dłoń odruchowo powędrowała do rękojeści miecza. Najwyraźniej był to jednak zbytek ostrożności; człowiek, który wyłonił się z chaty, nie wyglądał, jakby był w stanie im zagrozić, nawet gdyby bardzo chciał. Zmarszczyła brwi, przyglądając mu się uważnie od stóp do głów. Garnek? Miotła? Poważnie? Jeśli tak zwykł bronić się przed niebezpieczeństwem, to chyba tylko łaska Ao pozwoliła mu przeżyć tyle czasu na Desperacji.
 – Nie jesteśmy żebrakami – powiedziała stanowczo, ale bez złości. – Szukamy zielarza Akio. – Przyszliśmy z Katedry w Górach, chciała jeszcze dodać, ale powstrzymała się i wzięła przykład z Abrahama. Skoro postanowił nic nie mówić, zanim nie upewni się, że ma przed sobą właściwą osobę, to i ona na razie zamilkła, czekając na odpowiedź. Rozluźniła się odrobinę, ale nadal trzymała dłoń przy mieczu; uznawszy mężczyznę za raczej niegroźnego, postanowiła skupić się na okolicy. Rozejrzała się uważnie, przeczesując las wzrokiem jak jastrząb wypatrujący ofiary, i nadstawiła uszu. Jeszcze tego brakowało, żeby coś się na nich teraz rzuciło.

Na desperacji raczej nie było istoty, która nie byłaby wyczulona na nieznane dźwięki. Mimo to w pierwszej chwili Abrahamowi umknął szelest gałęzi. Winna temu była bezczelność staruszka, który choć nie miał prawa wiedzieć kto przed nim stoi, z każdym słowem nieświadomie przeciągał strunę i nadwyrężał cierpliwość Egzorcysty.
Nie wyprasza się wysłanników Ao, a już na pewno nie, gdy przybywają z dobrego serca!
Dlatego właśnie chłopak większą uwagę poświęcał zachowaniu pokerowej twarzy niż uważnemu obserwowaniu otoczenia.
Zareagował dopiero na okrzyki... dzieci? Zmarszczył brwi i zmrużył oczy, przypatrując się podlotkom przez sekundę czy dwie. Naprawdę liczył, że plotki o brataniu się ze skrzydlatymi są jedynie bezpodstawnymi oskarżeniami i wymysłami zazdrosnych wiernych.

 Wszedł do środka bez słowa, korzystając z zaproszenia gospodarza.
Gdy tylko ten zatrzasnął drzwi, Abraham podszedł do okna, przyglądając się dzieciom pozostawionym na zewnątrz. Nie mógł się nie zgodzić z zielarzem. Anielskie szczeniaki z pewnością nie opuściłby ich aż do śmierci – zapewne wyjątkowo brutalnej i okrutnej. Co prawda nie przyszli z zamiarem mordowania skrzydlatych, jednak pokusie ciężko było się oprzeć.
- Tak to zs pchłami już bywa.- Rzucił zdawkowo w eter, zerkając przelotnie na Delilah. Może udałoby się upiec dwie pieczenie na jednym ogniu? Dostać to czego potrzebują od zielarza i na dodatek rzucić Prorokowi do stóp dwie nowe ofiary? Skoro same pchały się do rąk, zakłócając spokój wiernego członka rodziny.
 Odwrócił się wreszcie od okna, przyglądając się przez chwilę pomieszczeniu. Gdzieś w głębi duszy Abraham spodziewał się nory zapomnianej przez Ao, tymczasem domostwo wydawało się całkiem zdatne do życia. Ponadto widok tych wszystkich roślin i ziół podnosił wymordowanego na duchu. Odnaleźli odpowiedniego człowieka.
- Przybywamy z Gór zShi. Ludzie zaczęli się o Ciebie niepokoić Akio-zsan. Martwią zsię, że odciąłeś zsię od Kościoła, że doszło do tragedii...- Powiedział spokojnie, siląc się, aby w jego głosie zabrzmiała nutka rzeczywistej troski.- Wzspaniale Cię widzieć całego i zsdrowego.
Wymordowany uśmiechał się łagodnie, przechylając głowę. Parę much, które dotychczas leżały w czarnej czuprynie wymordowanego opadło mu na ramiona, brzęcząc niemrawo.

wesołej choinki, dziękuję za cierpliwość, bo coś mi się ten post nie kleił
- - -

 Zacisnęła palce na rękojeści Żmijki tak mocno, że zbielały jej knykcie. Nie przyszli tu w sprawie tych piskląt, mogli je zwyczajnie zignorować, ba, wręcz powinni, chodziło im przecież o zielarza – a jednak nie mogła oderwać od anielskich dzieci łakomego wzroku. Weszła do chaty Akio dopiero po chwili, z ociąganiem, jakby nagle straciła zainteresowanie ich misją, a cała jej uwaga przeniosła się na skrzydlatą młodzież. Stanęła przy drzwiach, tak, żeby mieć dobry widok na całość pomieszczenia, a jednocześnie kątem oka móc dostrzec przez okno, co też wyrabiają anielątka na zewnątrz.
 – I z innym robactwem – zgodziła się z Abrahamem, ale była wyraźnie rozkojarzona. Nic już więcej nie mówiła, pozwoliła Egzorcyście kierować rozmową, a sama ustawiła się raczej w roli ochroniarza, pilnującego, by nic im nie przeszkodziło. Słuchając ich słów, rozejrzała się po pomieszczeniu. Całkiem przyjemne domostwo. Gdyby sama miała gdzieś osiąść na stałe, nie miałaby w sumie nic przeciwko, żeby było to jakieś miejsce w tym rodzaju.

- Czułeś się zsapomniany? Akio wybrałeś ścieżkę azscety, a teraz wypominasz nam, że cię zozstawiliśmy w zspokoju tak jak zsobie tego życzyłeś?- Dotychczas spokojny głos Abrahama zaczął powoli uderzać w tony przypominające brzęczenie zdenerwowanego owada. Hałas za drzwiami był jak dolewanie oliwy do ognia. Może powinni rozprawić się z pisklętami tu i teraz, może upewnienie się, że zielarz nadal jest wierny poglądom Kościoła nie było takim złym pomysłem?
Powieka mu drgnęła, gdy dostrzegł to ponaglające machnięcie ręką. Już nawet nie chodziło o pozycję, ale dobry Ao... byli przedstawicielami Kościoła, nie jakimiś nachalnymi akwizytorami. Ludzie na wolności zapominali o szacunku. Dlatego też zignorował kluczowe pytanie „czego wam potrzeba” i spokojnym krokiem zaczął przechadzać się po pomieszczeniu, zupełnie jakby postanowił przyjrzeć się bardziej w jakich warunkach mieszka zielarz. Dłonie trzymał za plecami, postukując lekko palcami prawej o wierzch lewej. Zatrzymał się przed biblioteczką.
- Chcesz się pozsbyć nazs tak szybko, bo musisz wrócić do badań czy do zsabawy i niańczenia anielzskiego robactwa? - Zapytał, w końcu odwracając głowę w stronę gospodarza.- Akio... Jak to się zstało, że te małe pchełki, które tak bardzo pragną twojej atencji wciąż żyją? Nie radzisz zsobie zs dala od Gór zShi?