"Niemiłe konsekwencje"? Jakie niby, bezrobocie i wyrzuty ojca? Jakoś to przeżyje, przecież to i tak lepsze niż harowanie dla organizacji, która ma ją gdzieś i tylko ją wykorzystuje by potem nie przejąć się jej losem!
- Przemyślałam to i nie zmienię decyzji. Zresztą, nie zajmuję specjalnie ważnego stanowiska, więc moje odejście nie powinno sprawić nikomu problemów.
Do tego ostatnio brałam same wolne... Aż dziw, że nie zwolnili mnie dyscyplinarnie. Nawet nie zaprosili na rozmowę na ten temat! Oni serio mają mnie głęboko w...
A jednak ojciec jakoś wszystko wiedział, chociaż nie miała z nim kontaktu nawet na służbie. Wysłał za nią ochroniarza, jacyś ludzie próbowali ją porwać z niewiadomych powodów, a lekarz wydawał się czegoś domyślać na badaniach... Jak to możliwe, że Ness zarazem czuła się obserwowana na każdym kroku, a jednak nie spotykało ją nic co te obawy mogłoby potwierdzić? Zupełnie jakby ktoś tam na górze rejestrował każde jej potknięcie, chociaż na czas obecny pozwalał jej wierzyć, że nic jej nie grozi...
- Mogę liczyć na pani pomoc w tej sprawie? - zapytała szybko, zupełni nie przypominając już kluchy sprzed paru chwil. Teraz Hyles była pełna werwy i typowej dla siebie butności. Płonęła przekonaniem i nic nie mogłoby jej powstrzymać, choć doświadczenie podpowiadało, że takie zachowanie zawsze prowadziło ją na manowce. W jednej chwili odmieniona, a przecież wciąż w duchu przerażona. Zrobiła jednak ten pierwszy, najtrudniejszy krok. Nie było odwrotu.

W spokoju wysłuchała dziewczyny, a później długo milczała. Neska mogła się nawet zacząć obawiać tego, co kobieta może jej odpowiedzieć. W końcu to beznamiętne spojrzenie wbite w jej tęczówki i zaciśnięte usta mogły być niepokojące. Zwłaszcza, gdy kobieta wcale się nie poruszała. Człowiek nawet stojąc w bezruchu wykonywał jakieś tam minimalne ruchy, ale Vera nic, zero, nul. To mogło być niepokojące, jeśli się do tego nie przywykło.
W końcu zamrugała dwa razy i cofnęła się o pół kroku.
- Skoro uważasz, że to świadoma decyzja, to nie zamierzam cię od niej odwodzić. Poinformuję o twojej prośbie odpowiednie osoby, które powinny się z tobą skontaktować. Jeśli się tak nie stanie, sama cię wezwę - oświadczyła ja zwykle poważnie.
- Tym czasem jesteś wolna. - Wbiła wzrok w ziemię, wyraźnie się nad czymś zastanawiając, po czym przełknęła ślinę, odwróciła się na pięcie i oddaliła się, poruszając się tym samym, żołnierskim krokiem co zwykle.
Oby wiedziała, co robi. S.SPEC nie wypuszcza tak chętnie ludzi, ale jeśli naprawdę nie miała kontaktu z niczym ważnym to może jej się uda...

[z/t]

Zrobiła to... Zrobiła! Postawiła na swoim, wyrwała ze szponów tej okropnej, nieczułej organizacji i uwolniła wreszcie od ojca! To znaczy prawie to zrobiła, bo jeszcze nic nie zostało załatwione, ale skoro sama generał Sommers ma jej pomóc to już właściwie ma to jak w banku!
Zaczekała aż odejdzie, po czym pierwszy raz od dawna uśmiechnęła się w pełni szczęścia, które zupełnie znikąd ją nawiedziło.
Już po wszystkim. Teraz zacznę nowe życie i będę szczęśliwa.
Nie mogła w to uwierzyć i nawet głupio jej było się przyznać przed samą sobą jak wiele zaczęło to wszystko dla niej znaczyć, więc szybko zmusiła się do zobojętnienia wyrazu twarzy i nie zwlekając opuściła poligon, kierując się wprost przed siebie, bez ustalonego celu. Była wolna i cieszyła swobodą. Pozwoliła by Ao ją prowadził, ciekawa gdzie dotrze i co dalej ją czeka, upita tym małym zwycięstwem.

[zt]