Zaklął odruchowo, cofając się za skałę, by uniknąć kolejnego ostrzału. Wyciągnął rękę do komunikatora, szybko przestawiając go na łączność jedynie z Ursegorem. Nie było sensu zalewać reszty oddziału falą niemieckiego.
- Celuj w bok pojazdów, tam powinien znajdować się bak z paliwem! - W razie możliwości sam podążył za swoim rozkazem. Musiał się skupić. To nie była zwykła sytuacja. Każde trafienie może go zabić, a jeśli on zginie - Fausta z pewnością spotka ten sam los. I vice versa.
Zanurkował wewnątrz kręgu skalnego; każda minuta tej zabawy w kotka i myszkę - czy też cztery kotki i dwie myszki - mogła skończyć się tragicznie, z drugiej strony... To byli dzicy. Mogli być wyposażeni w broń palną, mogli umieć jej używać, ale przecież nie mogli posiadać dużej ilości amunicji. Być może te chwile bezpośredniego niebezpieczeństwa później pomogą jemu i Ursegorowi, gdy unieruchomionym wrogom skończą się naboje... Najpierw jednak trzeba ich unieruchomić. W miarę możliwości niszcząc nie tylko ich maszyny.
- Cofnij się wgłąb kręgu, w razie możliwości strzelaj, na mój sygnał wyskakuj na zewnątrz! - Zakomunikował, wykonując dokładnie identyczny manewr, z jednym tylko wyjątkiem: wcześniej używany karabin wisiał teraz luźno, bo Erich zmienił broń na krótszą, trzymaną teraz w prawej ręce. Nie dlatego, żeby wierzył w jej przewagę bojową w tej sytuacji, zwyczajnie potrzebował drugiej ręki wolnej na granat odłamkowy, przekazany mu wcześniej przez Ursegora. Jeśli ich mały wybieg się uda i desperaci spróbują przejechać przez środek kręgu, rzuci między go między nich, nawet nie z myślą o spacyfikowaniu samych łupieżców - liczył raczej na uszkodzenie ich pojazdów, ewentualnie doprowadzenie któregoś do rozbicia się o skały.

Skrót - najpierw chowa się i strzela w motocykle, potem cofa się w głąb kręgu, w pełnej gotowości na unikanie pocisków i rzut granatu, gdy agresorzy wjadą między skały. Oczywiście, wcześniej zakomunikuje Ursegorowi znak do ucieczki.

Urs zmienił kanał już tuż po nadaniu komunikatu i usłyszeniu odpowiedzi. Nie mogli mieć nic więcej, jak zapewnienie że S.Spec dotrze do nich, i może nie będzie zbierał ich zwłok rozwleczonych po okolicy. Ta, przyjemna perspektywa.
Cóż, w tej chwili są tylko i wyłącznie oni dwaj, przeciwko tym czterem maruderom na swoich zdezelowanych motocyklach. Hm, niezbyt dobrze. Krótkie "przyjąłem" wydobyło się z jego ust gdy usłyszał polecenie o celowaniu w bok pojazdów.
Gdyby tylko nie fakt że właśnie poczuł iż draśnięcie ze strony kul na jego skórze, to może i by się do tego lepiej stosował. Trochę go to zdekoncentrowało, ale tylko na krótki moment. Gdy tylko dostał się za zasłonę, ujął mocniej swój karabin i w gotowości do posłania serii w boki motocykli próbował poruszać się dalej między skałami, starając się unikać ataków na ile się da. Trochę go to wywaliło na obrzeża, ale gdy tylko docierał za daleko, poczynał się cofać. Wolał nie ryzykować granatów fosforowych, tylko je zużyje, bo z pewnością poparzenia od ognia ich nie wystraszą.
Na polecenie Erich'a zaczął się cofać w głąb okręgu, oczekując sygnału i okazji do strzału. W tej chwili pistolet maszynowy był jedyną opcją walki, próba przestrzelenia opon i baków to jedyna, chwilowa alternatywa. Wypruwanie pocisków w powietrze licząc na trafienie kierowców to raczej mało skuteczny plan.
Oczekując więc sygnału na wyskakiwanie na zewnątrz okręgu, starał się zrobić co mógł w tej kwestii. Posiadanie jednego oka wcale nie pomagało w celności, ale odsłanianie drugiego i narażanie się na utratę orientacji nie wchodziło w grę.
Heh, jak tak spojrzeć, jest raczej dość dobry w wypełnianiu poleceń innych, prawda?

Erich początkowo nawet nie zauważył, że dostał – szok po trafieniu, naturalna reakcja ciała, wszystkie odczucia po prostu się wyłączają - po czym lewy bark zaczął palić go, jakby zajął się ogniem. To wystarczyło, uczucia postrzału nie da się pomylić z niczym. Spróbował lekko poruszyć ramieniem i ból prawie nie powalił go na ziemię. Było źle, bardzo źle, ale o ile nie dostał w tętnicę przebiegającą niedaleko powinien przeżyć. Jeśli, oczywiście, tubylcy im na to pozwolą, a sądząc po ich dotychczasowym zachowaniu nie można było na to liczyć. Zacisnął zęby, czując, że krew zaczyna przesiąkać przez kolejne warstwy ubrania, a pot występuje mu na czoło. Powinien wytrzymać.
Metamorfoza atakującego dała Jakobsonowi chwilę na ucieczkę z odsłoniętego terenu, z powrotem za skały. Szybko przejrzał w myślach protokoły zachowania w przypadku walki z mutantami… Większość z nich była w tym momencie bezużyteczna. Najważniejszy punkt regulaminu spełnili, powiadamiając resztę oddziału o zagrożeniu, teraz pozostawała im już właściwie tylko improwizacja i oczekiwanie na wsparcie.
- Jeden mutek, może być więcej – ostrzegł Fausta przez komunikator. Przynajmniej będzie wiedział, czego może się spodziewać po dzikich.
Mężczyzna przylgnął plecami do skały, gotów wystrzelać cały magazynek w wymordowanego, jak tylko ten pojawi się w zasięgu jego wzroku. Nie był pewien, czy z raną uda mu się przeładować pistolet, ale wiedział jedno: jeśli szybko nie spacyfikuje pantery, straci okazję, by się o tym przekonać.

//przepraszam, że musieliście tyle czekać. Nie jestem pewna, co się stało z granatem, więc pominęłam go w poście. Będę wdzięczna za doprecyzowanie.

Draśnięcia nie rozpraszały go chwilowo za mocno, pomimo iż już dawno nie był zraniony. Cieszył się, że znów jest w ogniu akcji. To było widać, że nawet jeśli śmierć była naprawdę blisko niego, zwyczajnie uśmiechał się, czując się w końcu tam, gdzie powinien być. Walcząc z przeciwnikiem, nie stojąc za plecami i pilnując polityka. To była dla niego zwyczajnie radość, nawet jeśli zostanie zabity, lub - co gorsza - schwytany.
Zwyczajnie będzie się cieszył, że miał okazje znów trafić w ogień walki. On i Erich mieli przewagę uzbrojenia, łupieżcy zaś mieli na swoim koncie dziką brutalność, mobilność i pojazdy zmechanizowane.
To nie wygląda dobrze jakkolwiek by na to spojrzeć, ale możliwe że znajdzie się jakiś plan. Są na pagórku, pod który ci dwaj szarżujący do przodu muszą podjechać. O ile ostrzał w górę jest trochę trudniejszy, tak w dół nie powinien.
Szkoda że nie jest pod słońce, ale zawsze jest opcja...
Biorąc pod uwagę że jedzie szybko, może mieć problem z nagłym zakrętem, więc Faust szybkim ruchem odpiął od swojego munduru granat zapalający, wyciągnął zawleczkę, i posłał go w kierunku szarżującego motocyklu zamaszystym rzutem. Jeśli straci równowagę i spadnie z motocyklu - plus dla Fausta. Jeśli przestanie strzelać i skupi się na wyminięciu granatu - tym bardziej, bo duża prędkość spowoduje że podjedzie szybciej do wojskowego bez ostrzeliwania, który zamiast unieszkodliwić pojazd, skupił się teraz na odstrzeleniu go. Oddał w jego stronę cztery serie, po czym odsuną się w tył, zwracając się ku flankującemu łupieżcy i zmieniając broń na strzelbę.
- To zwierzę teraz, będzie próbował cię powalić. Uważaj. - Rzucił szybką radą przez komunikator do oficera, zwracając się teraz ku flankującemu go czwartemu łupieżcy. Wymierzył strzelbę w jego stronę, oczekując aż dystans zmniejszy się na tyle, by mógł wpakować w jego bebechy odpowiednio dużo śrutu, by został tam, gdzie jest. Przy odpowiednim dystansie, oddał dwa strzały, a następnie zaczekał aż zbliży się bardziej, jeśli spudłuje.

Oko w oko, nawet dowcip ci wyszedł : D

Przyznawszy szczerze, nie spodziewał się takiego obrotu sytuacji. Szansa na takie coś, gdyby przepuszczono to przez komputer, pewnie wyniosłaby kilka dziesiątych procenta. Fakt by jeden z odłamków granatu rzuconego kawałek dalej aktywował eksplozję granatu w powietrzu.
Faust nie był jednak komputerem by wziąć pod uwagę tą ewentualność, co zaraz potem dał do zrozumienia, gdy poczuł jak eksplozja fosforu parzy mu twarz. Z jego ust poszło jedno z soczystych, niemieckich przekleństw gdy zasłaniał twarz przedramieniem, chcąc uniknąć większych obrażeń i bo to NIE NALEŻAŁO DO PRZYJEMNYCH! Przynajmniej nie zajęły się jego włosy lub opaska, bo wtedy mogłoby być nieciekawie. I nie, nie chodzi o wygląd, tylko o głębsze oparzenia.
Szybko jednak otrząsną się z tego stanu i rozpoznał w sytuacji. Hm, jakkolwiek to nie wyglądało, nastąpił sukces, motocyklista leży trupem pod rozwalonym motocyklem.
Zadziałało efektywniej niż myślałem.
Niemniej, szybko zwrócił swoją uwagę ku ostatniemu oponentowi, jaki szarżował w jego stronę. Rozlane wokół niego paliwo z motocykla, i jeszcze dopalające się resztki ognia z granatu nie wyglądały na dobre połączenie. Zostanie pod ścianą przy tym motocykliście też nie, stąd też olał ostrzał i, starając się trzymać osobnika na muszce, odbiegł od skały i motocykla, bardziej w stronę otwartego terenu. Niestety, przez ten fakt stracił z pola widzenia swojego oponenta.
- Wyeliminowałem jednego z motocyklistów, drugi najprawdopodobniej zmienił się w bestię. Jak sytuacja? - Krótkie przekaz w stronę towarzysza którego nie miał jak w tej chwili ujrzeć, i skupienie się na otoczeniu ze strzelbą w dłoniach, poszukując zwierzęcego oponenta. Będzie próbował zaatakować z zaskoczenia, lecz nie powinien przeskoczyć skały, i będzie musiał się wychylić. A wtedy Faust będzie świadomy, gdzie go znajdzie.
Przyklęknął na lewym kolanie, mierząc strzelbą przed siebie, szukając wroga. Wciąż słyszał jeszcze jeden motocykl, więc musi być ostrożny i nie dać się złapać w atak krzyżowy. Jeśli zwierzak się pojawi, nie będzie go atakował póki sam się nie zbliży na wystarczający zasięg. W wypadku jednak gdy zechce zmienić cel, przejdzie na pistolet maszynowy i zaleje ogniem zaporowym.

jak to się dzieje, że gdy tylko wyrzucę nową postać na fabułę to trafiam w łapki Blighta-MG i postać zaczyna mi się wykrwawiać? :v

Martwe. Dobrze. Zdołało rozorać mu nogę, czuł, że cała lewa połowa jego ciała niedługo odmówi posłuszeństwa, ale póki co jeszcze mógł funkcjonować. Mimo wszystko, wstrząs był duży, a jeszcze większa była utrata krwi. Był przyzwyczajony do złych warunków, do awarii pancerza, do unieruchomionych kończyn, do przegrzewającego sięsystemu, nawet do walki z ciągłym zagrożeniem wybuchem, ale bezpośrednie rany... to było coś innego. Nie miał pojęcia, jakie są jego limity odporności na bezpośrednie rany - czy następny strzał pozbawi go przytomności? Czy krwawienie wykończy go wcześniej? Nie miał pojęcia. Chociaż, oczywiście, w tej chwili jego myśli nawet nie przypominały ładnego ciągu przyczynowo-skutkowego, obejmującego w analizie wszystkie możliwe czynniki. Walka wymagała krótkich myśli, krótkich działań i jeszcze krótszego czasu reakcji.
- Jeden zlikwidowany. Nie mogę ruszać ręką - odpowiedział Ursegorowi, dziwnie spokojnie jak na krytyczną sytuację, w której się znalazł, jednocześnie upuszczając pistolet obok siebie. Nie zdoła go przeładować wystarczająco szybko, nie z pociskiem w barku. Osunął się w dół, opierając plecy o skałę, podciągnął kolana do siebie i sprawną ręką złapał karabin. To, co zamierzał zrobić nie mieściło się w żadnej instrukcji działania, a chociaż Erich nie należał do zwolenników improwizacji, czuł, że nie ma wyjścia. Broń była w pełni naładowana i gotowa do użytku, pozostawał tylko problem odrzutu - karabin wymagał stabilizacji obiema rękami...
Umieścił karabin między kolanami, zabezpieczając go od góry lewym ramieniem; na chwilę stracił oddech, czując, jak kość ociera się o tkwiący w ranie metal; nie stracił przytomności chyba tylko z czystego uporu i wyrabianej od lat wytrzymałości. Prawą rękę ulokował na spuście, ustawił kolbę na ramieniu i zagryzając zęby z bólu czekał, aż pozostały przy życiu wróg pojawi się w zasięgu wzroku. Jeśli, szczęśliwie dla niego, Faust nie zajmie się nim pierwszy.
- Jeden jest wciąż sprawny - ostrzegł towarzysza, tym razem lekko urywanym głosem.

Będąc szczerym - Ursegor zapomniał o ostatnim z motocyklistów. Myślał że ten skupi się na Erich'u, i takowy się nim zajmie.
Ha, myślenie. Lepiej niech ktoś inny się tym zajmuje, a ty działaj, neh?
Niemniej, nie mógł teraz przerwać swojego skupienia. Musiał trzymać psa na widoku, inaczej mógł się pożegnać ze swoim żywotem, gdyby tylko na moment zwrócił się ku osobnikowi jaki do niego strzelał. Nie mógł nawet się odwrócić, ale z pewnością mógł POCZUĆ jak obrywa jedną z kul w udo. Zagryzł zęby, dławiąc syk bólu, by nie dać się rozproszyć. Miał w praktyce tylko jeden strzał ze strzelby, mógł nie zdążyć jej przeładować i wystrzelić drugi raz, w razie gdyby ten się rzucił na niego.
Nh, pieprzyć to.
Krótki komentarz jaki posłał sam sobie w mózgu zmotywował go do działania. Faust podniósł się i wystartował pierwszy, szarżując na psa. Kula w udzie skutecznie utrudniała szybki bieg, lecz adrenalina w krwi budziła go do działania. NIe mógł siedzieć i czekać, aż wilk się na niego sam rzuci. Straciłby koncentrację, jego uchwyt by i refleks opadłby od krwawienia. Nie wiedział też jak wygląda sytuacja z Erich'em, stąd więc naparł na psa, czekając aż do ostatniego momentu z oddaniem strzału. W razie pudła i gdyby pies na niego wyskoczył - posłużyłby się strzelbą w charakterze maczugi, zdzielając doskakującego lub dobiegającego do nogi kundla i korzystając z chwilowego ogłuszenia, zrobił jedną z dwóch rzeczy.
A: Jeśli wilk by wyskoczył i został odrzucony ciosem strzelby, przeładowałby ją i oddał strzał. W razie uszkodzenia strzelby - szybkie dobycie pistoletu maszynowego i wyprucie reszty magazynka w jego bebechy.
B: Jeśli wilk próbowałby dostać się do nóg w celu przewrócenia, po ciosie Faust dobyłby szabli i jednym, skutecznym cięciem z bliska pozbawił bydle łba.
Te obie sytuacje oczywiście nastąpiłyby gdyby strzał z bliska spudłował lub okazał się nieskuteczny.