Chyba jedyna osoba, której się podobał, woah. Nadal mam wrażenie, że im się skończył pomysł i budżet, ale może za 50 lat Martin skończy książkę i zobaczymy jak bardzo się rozminęli z tym wszystkim xD
Tak. W pierwszych sezonach każdy się tam z każdym w najmniej oczekiwanym momencie, więc podczas oglądania gwarantowane wpadanie rodzica do pokoju właśnie przy takich scenach. Jak to w życiu bywa. Jak na przykład mi wbili przy marszu wstydu Cersei, lol. Ale ogólnie zobaczenia warte, nawet mimo różnie odbieranego końca.

Wiadomo - brakowało kilku odcinków na domknięcie wszystkich wątków, ale sposób, w jaki to zakończyli był co najmniej przez mnie akceptowalny, bo ani Cersei ani Dany nie nadawały się na władczynie. Obie były zbyt pojebane. xD

— Avengers: Infinity War
— Avengers: Endgame
Przeskoczyłem trochę, więc zostały mi dwa filmy, ale zobaczyłem, że Endgame jeszcze puszczają, więc skoczyłem sobie wczoraj do kina, bo wątpię, że przed nowym Spider-Manem zdążyłbym to gdzieś dorwać.

Czy ogląda ktoś aktualnie drugi sezon Dark i też ma cały czas takie: ლ(ಠ_ಠლ) ?

... Właśnie strzeliłem sobie spoilerem prosto w twarz, bo zachciało mi się zerkać w drzewo genealogiczne. :/

Król lew (2019) - :hearts:. Podobało mi się i to bardzo, zwłaszcza, że była trochę więcej Skazy i kilka dodatkowych scen, których brak w animacji.

O, jestem ciekaw Króla Lwa.

– Apostoł – Najgorsza w oglądaniu takich filmów jest świadomość, że jesteś prawdopodobnie jedynym przedstawicielem gatunku, któremu się to podobało. Nie było szałowe, nie było straszne, nie było też wymyślne – ale uważam, że do obejrzenia. Z recenzji znajomych spodziewałem się chłamu. Tymczasem te ponad dwie godziny minęły mi szybko i bezproblemowo. Dość... dziwne.
– Babadook – Tego z kolei nie polecam. Ziewam do teraz.
– Zanim zasnę – Tytuł mówi sam za siebie. Tylko „zanim” zamieniłbym na „zaraz”.
– Orange is the new black (serial, 1 sezon) – Jako niemiłośnik seriali i tak cud, że dotrwałem do końca. Koniec końców nie było złe, parę postaci nawet polubiłem. Czy zabiorę się za dalsze odcinki? Tego jeszcze nie wiem. Zdaje się, że jest tysiąc lepszych tytułów, choć nie ukrywam, że więzienie pełne nabuzowanych kobiet, kadry z pryszniców i podbramkowe zagrania to coś, co mi się podobało. *kaszl*
– The Umbrella Academy (serial, 1 sezon) – Kliknięte przypadkiem. Całkiem do zdzierżenia, co mnie w sumie zdziwiło. Brawurowo rozegrane role Klausa i Numeru Pięć – oni budowali dobrość, serio. Pomysł z manekinem... kurde, to mi zrobiło życie. Liczę na kontynuację. Zresztą, patrząc po końcówce, wstęp do drugiej części już mają.

– Babadook – Tego z kolei nie polecam. Ziewam do teraz.

A ja się nie zgodzę! Uważam Babadook za naprawdę dobry i solidny film. Problem jest taki, że został jak dla mnie źle sklasyfikowany, bo to żaden horror, a film psychologiczny. I główne skrzypce w filmie gra depresja matki (tytułowy Babadook), dlatego ja z kolei polecam, ot co!

Problem z klasyfikacją jest taki, że jeśli zrobi się to źle to nawet wartościowy tytuł okaże się gorszy niż mógłby być, gdyby podpięto go pod inną tabliczkę. Wybierając horror człowiek spodziewa się horroru. Nie komedii. Nie filmu psychologicznego. Nie kryminału. Horroru. Patrzyłem więc na to właśnie pod tym kątem i jedyne, do czego doszedłem, to opinia co do postaci – były niemożliwie wkurwiające. Rozumiem motyw choroby, ale nawet to nie poprawia mojego zdania. Dla mnie „Babadook” był marną produkcją. Sama fabuła niczym nie zaintrygowała... i ta denerwująca gra aktorska Essie Davis... Wysiadam na tym przystanku.

W ogóle, polećcie mi coś.
Coś naprawdę dobrego, co wbiło was w fotel.
Gatunek jest mi obojętny. Nie ukrywam tylko, że nie lubię seriali i męczą mnie wieloczęściowe produkcje. Niech wątek zamknie się w jednym filmie.

–You (serial, sezon 1) – Pozycja krążąca wokół stalkerstwa, obsesji i żądzy. Dla mnie miejscami zbyt naciągany. Chociażby ostatni odcinek, sam motyw z detektywem i pewną poszlaką, który został całkowicie przemilczany. Czuję duży niedosyt. Nie wspominając o postaciach. Charakteru Beck nadal nie rozumiem. O co jej w ogóle chodziło?

Blask; wzbraniałam się rękami i nogami przed oglądaniem filmów z rodzicami, bo zazwyczaj mają odmienny gust od mojego, ale tu przeżyłam miłe zaskoczenie. Film miał dobry balans między odrobinami humoru i wzruszenia wplecionymi w całkiem interesującą historię zwariowanego pianisty.
Zabawa zabawa
Milczenie
Spiderman: Daleko od domu
To my; podobno miał być horror, więc też się broniłam swoją standardową odzywką, że pewnie nie będę mogła po tym spać, a pewnie nawet nie obejrzę do końca. Film okazał się być zupełnie inny od mojego wyobrażenia horroru; mimo faktycznie nastroju grozy, walki o przetrwanie i innych dość standardowych elementów, przede wszystkim dał nam porządnie do myślenia. Z czystym sumieniem polecam.