Czas: parę lat temu.

Szczur był sprytny. Szczur umiał naprawiać zabawki, ale równie często psuł je, niszczył, zazwyczaj przy użyciu niefortunnej zdolności powiązanej z prądem. Drżące co jakiś czas dłonie nie powstrzymały go jednak przed majsterkowaniem, jego aktualną obsesją. Musiał naprawić to radio, może natknie się na coś ciekawego? Może da radę zrobić z niego coś przydatnego?
   Urządzenia były znacznie lepsze niż ludzie. Nie kwestionowały niczego, były proste w budowie, logiczne. Wszystko tworzyło w nich jedną całość. Maszyna nie musiała mówić, co ją boli. Nawet gdyby umiała, to zapewne sama by to zdiagnozowała, w dodatku poprawnie. Szczur mógłby być maszyną. Potrafił diagnozować własne, ale też cudze krzywdy. Szczur jednak maszyną nie był, nie był też człowiekiem.
   Tęsknił za otoczeniem nowoczesnych wytworów, które towarzyszyły mu w M-3. Nie wiedział jednak ile z tego, co wspominał, było prawdą, a ile jedynie realistycznymi wizjami jego własnych projektów. Szczur chciałby wrócić do dawnego życia. Szczur chciałby jednak zachować wolność. Och, móc znowu być w sterylnym otoczeniu, mieć pod dostatkiem części, narzędzi. Móc badać takich jak on.
   To jednak nie powróci. Coś, co powróciło, to z kolei sygnał w radio. Jak czujne psisko, Szczur niemal postawił uszy do góry, przyglądając się badawczo urządzeniu. Potrząsnął nim. Trzask, trzask, szum. Przechylił głowę na bok, kącik ust uniósł się. Brak smrodu spalenizny świadczył o tym, że mógł zamknąć klapkę urządzenia. Kable zdawały się dobrze trzymać po tym, jak znów połączył ze sobą druciki.
– O. Odbiór – wyszeptał suchym głosem, naciskając przycisk. Czekał, czekał na coś, co pewnie nie nadejdzie. Cóż, jeśli nie podziała bądź nikt nie odpowie, Szczur przynajmniej będzie miał zabawkę.